| 26 มกราคม 2012, 04:47:PM |
|
sunthornvit
|
 |
« เมื่อ: 26 มกราคม 2012, 04:47:PM » |
 ชุมชน
|
คนวางเบ็ด ล่อปลา มากินเหยื่อ
มัจฉาเชื่อ อุบาย หลงว่ายหา
ฮุบกลืนเบ็ด โดยไม่-ได้ตรวจตรา
จึงพลาดท่า แพ้ภัย ในทันใด
ปลาทุรน ทุราย ตายทุเรศ
ควรสมเพช เวทนา ก็หาไม่
กลับสนุก สนาน สำราญใจ
ช่างกระไร อำมหิต จิตทารุณ
อ้างกีฬา เพื่อฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต
นับเป็นมิจ-ฉาจาร พาลสถุล
จมปลักใน อจิตติ นิรคุณ
เมินบาป,บุญ ชั่ว,ดี ที่สำแดง
นักตกปลา รายหนึ่ง ซึ่งลูกห้า
แต่เกิดมา อัปภาคย์ ล้วนปากแหว่ง
เหมือนรอยเบ็ด คดเคี้ยว เกี่ยวทิ่มแทง
ค่อยแสยง หลาบจำ เมื่อกรรมทัน
การจับปลา ตามสัมมา-อาชีวะ
ผิดธรรมะ นั้นก็ พอผ่อนผัน
ส่วนตกปลา เพื่อสนุก ทุกข์อนันต์
บาปมหันต์ วิปริต ติดกมล
เลิกเบียดเบียน ละเวร หยุดเข่นฆ่า
นำปัญญา ไตร่ตรอง ผองเหตุผล
สร้างความดี ชำระ ชะล้างตน
บุญกุศล จึงเกิดก่อ ต่อครอบครัว
สุนทรวิทย์ |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : พ่อค้าพเนจร, ไพร พนาวัลย์, ปาระ, กังวาน, สะเลเต, สิงขร, รพีกาญจน์, ช่วงนี้ไม่ว่าง, amika29, บูรพาท่าพระจันทร์, ..กุสุมา.., พี.พูนสุข, ภู กวินท์, รัตนาวดี, sucklife
ข้อความนี้ มี 15 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
|
|
|
| 26 มกราคม 2012, 06:54:PM |
|
sunthornvit
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 26 มกราคม 2012, 06:54:PM » |
ชุมชน
|
อ้างจากท่านสุนทรวิทย์ อะห้า กลอนท่าน นั้นยอดเยี่ยม
ไร้เทียม เรียมค่า เหมือนตาขรัว
คงบวช ร้อยปี อย่างนี้ชัวร์
อ่านแล้ว ผมกลัว นรกจัง
สิงขร
มิกล้าบวช เกรงว่า เสียผ้าเหลือง
ด้วยหลงเรื่อง มลทิน จึงสิ้นหวัง
มีตัณหา ราคะ เป็นกะละมัง
แฟนรุงรัง อีกมาก ยากตัดใจ
สุนทรวิทย์ |
|
|
|
|
| 26 มกราคม 2012, 07:24:PM |
|
sunthornvit
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 26 มกราคม 2012, 07:24:PM » |
ชุมชน
|
เป็นกีฬา ท้าทาย หมายชีวิต
เป็นลิขิต อาญา เหมือนฟ้าสั่ง
เป็นคติ เตือนใจ ให้ระวัง
อย่าพลาดพลั้ง หลงกล เหยื่อคนลวง
จ้องจะเอา เขาก็ ล่อด้วยเบ็ด
กลเม็ด พิชิต ให้ติดบ่วง
พอถลำ เสียที กี่ล้านทวง
ไม่หลุดล่วง ห่วงคล้อง ต้องจำนน
จึงไม่ควร เห็นแก่ แค่โอชะ
จะถึงที่ มรณะ อกุศล
จะสะท้อน หมองไหม้ ดุจไฟลน
เกิดเป็นคน ควรยั้งคิด พิจารณา
 ชีวิตปลา หาใช่ ไว้ตกเล่น
ตั้งกฎเกณฑ์ ตามจิต มฤจฉา
รวบรัดใช้ อำนาจ อาชญา
ปลิดชีวา ผู้อื่น แล้วรื่นรมย์
สมควรหรือ มนุษย์ สุดประเสริฐ
ได้ละเมิด สร้างทุกข์ จึงสุขสม
ซ้ำอ้างเป็น กีฬา น่านิยม
จิตโสมม ขาดสติ มิรู้เวร
สุนทรวิทย์ |
|
|
|
|
| 26 มกราคม 2012, 09:31:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 26 มกราคม 2012, 09:31:PM » |
ชุมชน
|
อ้างจากท่านสุนทรวิทย์ อะห้า กลอนท่าน นั้นยอดเยี่ยม
ไร้เทียม เรียมค่า เหมือนตาขรัว
คงบวช ร้อยปี อย่างนี้ชัวร์
อ่านแล้ว ผมกลัว นรกจัง
สิงขร
ตาเฉยปัก เบ็ดก่อง ข้างคลองเชี่ยว
เอาข้อเกี่ยว ปลาเล็ก ทำเหยื่อล่อ
มันคงเจ็บ ไม่น้อย ว่ายลอยคอ
ปลาใหญ่พอ เห็นปุ๊บ ฮุบทันที
ได้มากบ้าง น้อยบ้าง เป็นบางครั้ง
พอประทัง ชีวิต นิดหนึ่งนี้
แลกข้าวสาร หยูกยา ปลาเหลือมี
ตากแห้งดี เก็บไว้ ห้อยในครัว
เห็นบางคน ตกปลา ดูหน้าใส
เริ่มเช้าไป ประจำ ค่ำสลัว
ถือคันเบ็ด ปลาไม่ ได้สักตัว
เด็กมามั่ว ชุมนุม พุ่มใบบัง
ไม่ทำงาน ค้าผัก เป็นหลักแหล่ง
มีรถแพง แฟนงาม บ้านสามหลัง
จ่ายสะบั้น ผันแหลก แปลกใจจัง
ได้สตังค์ ตกปลา ไม่น่ารวย
ตาเฉยนั่ง เฝ้าเบ็ด ทนเหน็ดหนาว
มีบางคราว แดดจ้า ไร้ผ้าผวย
ก็ตกปลา เช่นกัน ดันเฮง.ซวย
ใครรู้ช่วย คิดออก บอกผมที?
รพีกาญจน์ 59 |
|
|
|
|
|
|
|
