ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดุลย์ ละมุน]

เห็นชื่อผาเดียวดายมาทายทัก
เหมือนถูกผลักตกผามาประหาร
ดังเหยียบย่ำซ้ำใจให้ร้าวราน
สุดจะทานซานเซียวเปลี่ยววิญญา

ศาลเจ้าพ่อเขาใหญ่ใกล้แลเห็น
ต้องลำเค็ญเข็ญใจอาลัยหา
เจ้าพ่อคงขับไสไม่เมตตา
มิดลพาหารักปักข้าที

ดั่งชื่อเขาเขาคงใหญ่ในใจน้อง
ไม่เมียงมองเพียงพระรองจองให้พี่
เทียบกับเขาเจ้าคงเห็นเช่นธุลี
ช้ำชีวีชีช้ำระกำตรม

ถึงกลางลำน้ำตกเหวนรก
ใจตะหนกดังตกนรกขม
น้ำตาตกปนน้ำตกอกระทม
ความรักจมงมหารักมิจักเจอ

ลัดเลาะเรื่อยเอื่อยชมธรรมชาติ
ให้อนาถขาดเจ้าจนเหงาเผลอ
ต้องอ้างว้างห่างไร้ใจปนเปรอ
มาบำเรอความเหงาที่เร้าทรวง

ปล. ผาเดียวดาย ตั้งอยู่ในเขต อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ จุดชมทิวทัศน์เขาเขียว (ผาเดียวดาย) นับเป็นจุดชมทิวทัศน์ที่สวยงามน่าชม มีลักษณะคล้ายผานกเค้าที่ภูกระดึง
http://www.ezytrip.com/travelsearch/district_attract2.php?chk=3820

[--ณัชชา--]

โอ้น้ำตกเหวนรกโศกสลด
สุดรันทดชีวาน้ำตาร่วง
คิดถึงคนบางกอกที่หลอกลวง
พี่ไม่ห่วงน้องนี้จะมีภัย

มองทางไหนหวาดหวั่นสะท้านจิต
โอ้มิ่งมิตรยอดชู้พี่อยู่ไหน
มาทิ้งน้องให้หลงในพงไพร
พี่ทำไมใจดำทำได้ลง

--ณัชชา--

 

[--ณัชชา--]

เก็บความช้ำระกำใจแล้วไปต่อ
ใจสุดท้อเหลือเกินกลัวเดินหลง
ผ่านหนทางเขาใหญ่ทำให้งง
สุดพะวงเหลือเกินยามเดินทาง

ออกเดินทางแรมรอนสู่ขอนแก่น
ยังจำแม่นแดนนี้ฤดีหมาง
เขือนอุบลรัตน์มัดใจไม่จืดจาง
แต่พี่ร้างแรมไกลไม่เคยจำ

--ณัชชา--

 

[กังวาน]

โอ้ขอนแก่นแก่นใจไม่มาด้วย
ถ้ามอดม้วยใครเศร้าเจ้างามขำ
เจ้าหนีพี่ไปไหนช่างใจดำ
มีเงื่อนงำกับใครไม่มาแล

ถึงสันเขื่อนเดือนตกอกสะท้าน
ทรมานยิ่งนักรักเป็นแผล
เขื่อนกั้นน้ำย้ำคำจำดวงแด
เจ้างอแงเหมือนเขื่อนร้าวพี่หนาวใจ

[ดุลย์ ละมุน]

อันเขื่อนใหญ่มีไว้ใช้กักน้ำ
สุดระกำโอ้ความรักกักที่ไหน
เห็นแนวน้ำแห้งขอดทอดอาลัย
ดั่งน้ำใจเจ้าแห้งแล้งฤดี

ยามมืดนั้นปั่นไฟได้ไฟฟ้า
แต่อุรามืดนักเพราะรักหนี
จะปั่นใจฉายรักอย่างไรดี
ช้ำชีวีให้ตัวพี่นี้ระทม

[yaguza]

นั่งซบหน้า จาบัลย์ บนสันเขื่อน
มาไร้เพื่อน เหมือนพี่ มิสุขสม
มองคุ้งน้ำ ยามนี้ ฤดีตรม
ขาดคู่ชม แนบชิด อนิจา

จะเหลียวหา ทางไหน ให้เคว้งคว้าง
ออกเดินทาง จากเขื่อน ต้องเบือนหน้า
ถึงธานินทร์ ถิ่นน้ำพอง ครองน้ำตา
พี่แลหา เพื่อนใจ แต่ไม่เจอ


.....ยากูซ่า......

[ปู่ริน]

จากน้ำพอง คิดถึงน้อง สุดที่รัก
เจ้าทำพี่ อกหัก ต้องพร่ำเพ้อ
ต้องหนีหน้า ลาลับ ไปจากเธอ
พี่ยืนเม่อ มองน้ำพอง ต้องช้ำใน

มาขอนแก่น แดนดิน ถิ่นอีสาน
เดินทางผ่าน บ้านชนบท ชมผ้าไหม
เมืองผ้าซิ่น มัดหมี่ ของเมืองไทย
แม้ใครใคร ขอเชิญชวน ล้วนมากมี

ผ้ามัดหมี่ โบราณ มีหลายหลาก
ลวดลายมาก สีสดสวย เส้นหลากสี
ศูนย์อนุรักษ์ วัฒนธรรม ประเพณี
แวะมานี้ คงติดใจ ในฝีมือ

ได้ของฝาก ถูกใจ รีบไปต่อ
ถึงจากนาง นวลน้องไป ไม่เชื่อถือ
มาเยือนแดน สุดแสนไกล ถึงบ้านผือ
เมืองขอนแก่น เลื่องลือชื่อ ...รื่องไหมไทย....

                          ริน ดอนบูรพา
                                      ๒๙ มี.ค. ๕๕

[เปรียว]

จากขอนแก่นเข้าอุดรอาวรณ์หา
ยามคิดถึงยากูซ่าน้ำตาไหล
คงไม่เห็นกันแล้วหนอต่อนี้ไป
สิ้นเยื่อใยรักนั้นไม่มั่นคง

ถึงน้ำตกยูงทองมองหาพี่
โอ้คนดีไม่ปลื้มจึงลืมหลง
ให้เหงาจิตยามอาทิตย์อัศดง
แทบปลดปลงหลงคอยสุดน้อยใจ

เปรียว

[ปู่ริน]

<a href="http://www.youtube.com/v/KL4owx4PKPQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/KL4owx4PKPQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ทะเลบัวแดง ทะเลน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย อ.กุมภวาปี จ.อุดรธานี

ถึงอุดรใจอาวรณ์สะท้อนจิต
พี่หวนคิดถึง..ณัชชา..มารศรี
จากหลายวันเหมือนขาดใจในครานี้
น้องคนดีอยู่แห่งหนตำบลใด

เที่ยวสืบเสาะแสวงหาตั้งหลายแห่ง
แม้เมื่อยล้าอ่อนแรงสักเพียงไหน
ถามน้องพันก็ไม่เห็นเจ้าทรามวัย
ให้ถอดใจนั่งทรุดเมืองอุดร

มาอุดรคราวนี้ไม่ดีนัก
ตามคนรักพี่หายไปใจสะทอ้น
ถึงกุมภวาปีตามแจ่มจันถึงพันดอน
แม่งามงอนหลบหลีกหลี้ไม่มีเงา

พี่สืบถามตามหารอบหนองหาน
ไม่มีบ้านแม่นวลเนื้อเหลือแต่เสา
ทะเลบัวแดงแดงระเรื่อเนื้อนงเยาว์
สถานที่เราต้องรักร้างข้างทะเลแดง

น้ำหนองหานมีนกปลาเป็นอาหาร
ข่าวน้องหนีจากหนองหานเมื่อหน้าแล้ง
พี่เม่อมองท้องทะเลแล้วหมดแรง
แม้บัวแดงบานสะพรั่ง...พี่ยังคอย...

                  ริน ดอนบูรพา
                                         ๓ เม.ย. ๕๕

                           

[kon]

อยากไปมั่งแดนอีสานละหานเหิน
แต่บังเอิญไปไม่ได้ให้เหงาหงอย
ไปด้วยนะปู่รินนะจงคอย
ปู่รินถอยมารับด้วยไปด้วยคน

[yaguza]

....

ถึงหนองหาร ซานซม ระทมหา
เจ้าจากมา พาใจ ให้เหงาหงอย
อยู่แห่งไหน ไถ่ถาม ตามซอกซอย
ไม่เห็นกลอย มารอ ท้อฤทัย

มาเยือนถิ่น สกล หาจนทั่ว
โอ้ทูลหัว ยามนี้ อยู่ที่ไหน
ที่แอร่ม แก้มขาว สาวภูไท
หาถูกใจ เหมือนคนดี ไม่มีเลย


.....ยากูซ่า......

[เปรียว]

ไปทำไมสกลหนทางเปลี่ยว
ไยเลาะเลี้ยวสุดกู่ไม่อยู่เฉย
ไปแอบกินเนื้อหมาท่าจะเคย
แกล้งมาเอ่ยถึงเขาสาวภูไท

สาวภูไทนงคราญบ้านเนินหอม
พี่หว่านล้อมเขาเล่นเป็นไฉน
แวะพระธาตุเชิงชุมน้องกลุ้มใจ
พี่ไถลไปห้วยหวดร้าวรวดจัง

เปรียว

[ไพร พนาวัลย์]

      

ถึงสว่างแดนดินถิ่นหนองหาน
ได้พบพานหน้ามนก่นความหลัง
สาวโคกคอนตอนปะ นะจังงัง
รักประดังท่วมท้นที่ทนรอ

ทนคอนรักร่วมทางสว่างหวาน
แต่ไม่นานห่างหายมลายหอ
คิดถึงน้องเหลือทนจนไม่พอ
เมื่อไหร่หนอจะสว่างทางโคกคอน

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

จากสว่าง แดนดิน ถิ่นน่าอยู่
นั่งรถตู้ ต่อไป ให้สะท้อน
หนุ่มสกล รูปงาม ยามเว้าวอน
ฤทัยอ่อน มิอยากจาก พรากกันเลย

ถึงนคร พนม ก้มลงกราบ
ด้วยซึมซาบ ยิ่งนัก รักเจ้าเอ๋ย
เคยหมายมั่น เอาไว้ ไยละเลย
ไม่เหมือนเอ่ย อีกแล้ว นะแก้วใจ

เหม่อมองดู ลำโขง โค้งคตเคี้ยว
มาเดินเดี่ยว เหลียวมอง คลองน้ำไหล
ถ้าแม้นพี่ มาด้วย ช่วยปลอบใจ
เรื่องเล็กใหญ่ ไม่หวั่น ฉันยอมทน
พันทอง

[เปรียว]

พบพี่พันคนดีที่พระธาตุ
ซึ้งรสชาดจากลาพาหมองหม่น
จากชุมพรเดินทางอย่างกังวล
เหงากมลคนไกลไม่นำพา

เขียนนิราศชุมพรหลายตอนแล้ว
คงไม่แคล้วจบกลอนก่อนดีกว่า
เชิญบังริน ถิ่นใต้จงได้มา
กล่าวอำลาบทจบให้ครบที

เปรียว