ฯลฯ
ชาวป่า ว้าเหว่ เร่ร่อน
สัญจร พนา วาสี
มิรู้ เมืองฟ้า ธานี
จรลี เที่ยวไป ในดง
สุนทรวิทย์
...........
อยู่อย่าง อิสระ เสรี
พงพี ท่องไป ไม่หลง
เหนือใต้ ใช้ทิศ มั่นคง
ค่ำลง ดาวมี ชี้ทาง
ยามเหนื่อย เมื่อยนัก พักผ่อน
หลบร้อน นั่งอิง พิงร่าง
ไม้ใหญ่ ได้ร่ม ลมบาง
แดดจาง กำลัง หวังเติม
ตรวจสอบ กรงกัก ดักสัตว์
เลี้ยวลัด สามสี่ ที่เริ่ม
หมูป่า หลงนะ ประเดิม
ตุนเสริม เสบียง เลี้ยงตน
ตัวเมีย ท้องแก่ แน่นั้น
ร้องลั่น ตกอับ สับสน
ใกล้คลอด ลูกตก วกวน
เหมือนคน หวังรอด ชีวี
เปิดกรง ออกกว้าง หวังปล่อย
หมูคอย จ้องจะ ผละหนี
วิ่งออก นอกนั้น ทันที
เร็วรี่ หายไป ในพง
นายพราน ยืนยิ้ม อิ่มใจ
ป่าใหญ่ รับไว้ ได้ส่ง
แดดต่ำ เงาคล้ำ ค่ำลง
จากดง ถึงเรือน เชือนแช
เข้าครัว ข้าวนิด ติดหม้อ
ขืนรอ ไส้กิ่ว หิวแน่
กับข้าว มื้อนั้น ผันแปร
สุดแย่ เกลือเค็ม เต็มคำ.
นพ
24 ม.ค.55
