ศรีศรีศุภางค์นิรมิตแพร้วเมลืองสวรรค์
สรวงสู่ขวัญรุจีรัตน์ประภัสสร
ตราบทั่วถ้วนพสุธาทิฆัมพร
สถิตย์สถาวรสร้างรมณีย์
รำเพยเผยกลิ่นทิพยเกสร
ฟุ้งขจรว่อนวุ้งจรุงซึ้งรัศมี
รัญจวนร่างชีวาวางระหว่างฤดี
รุ่งรวีเสียสวรรค์จะหวั่นวาย
พริ้งไพเราะเสนาะเสียงสารทิศ
สรรประดิษฐ์เจียนจะแว่วโสติถวาย
ติดตรึงถึงห้วงหนกระมลกาย
มิรู้ลับดับหายนิรันดร์กาล
ศรีศรีศุภางค์สวรรค์ขวัญหล้า
จากสุขาวดีที่กระโน้นบนทิพย์สถาน
อนิจจาปรารถนากุสุมาลย์
ก็อันตธานเสียสลายแทบวานชนม์
อเนจอนาถถึงฆาตชาตินี้
ตรงที่ปรโลกช้ำกระทำอรรถผล
บาปวางขวางขวัญแคล้วสุมน
ฤๅจักหล่นมาสู่ทรวงดวงชีวา
จำพรากจากหายจนวิปโยค
โชคที่มีมิพอต่อวาสนา
ยอมสยบจบสิ้นแล้วสุคันธมาลา
ที่หมายคว้าก็เพียงหวังในแววใจ
ลาแล้วลาร้างวางนิภางค์เสกสรร
สรวงสวรรค์ฤๅจักหมายในชาติใหม่
ณ.กาลนี้สถิตย์พื้นพิษเพลิงภัย
จนมอดไหม้มิเหลือเสี้ยวเศษธุลี
นานนับเนิ่นชั่วมหากาลจักร์
ต้องจมปลักสูญสลายหายศักดิ์ศรี
สักเพลาวารนั้นถึงอักโขภิณี
ทั้งฤดีเสียสิ้นสรวงดวงวิญญาณ
ศรีศรีศุภางค์แพร้วแววมิ่งขวัญ
เอนกอนันต์จมห้วงกัลปาวสาน
อย่ามลายวายกลิ่นรสสุคนธมาลย์
ตราบชั่วกาลจักร์เคลื่อนมิเลือนลา
สิ้นเสียสิเนหาอาลัยหาย
ศรีศรีเจ้ามิหมายซึ้งซึ่งสิเนหา
ยอดขวัญกระนั้นสูงเกินคว้า
อนิจจาข้าหยาบช้าระอาหฤทัย
สิตางศุ์
