ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

      สายลม : แสงดาว
           ….......
      สายลมแหวกอากาศ…
เสียงดังประหลาดจนหวาดหวั่น
แผ่ขยายม่านฝนบนเงาจันทร์
ไปสู่นิจนิรันดร์แห่งฝันใด
           เวลายังโบยบิน…
ไม่สูญสิ้นความหวังอันยิ่งใหญ่
สัมผัสความสงบแล้วจบไป
อาจจะได้พบกันใหม่ในไม่ช้า
         เพราะนี่คือชีวิต…
แย้มยิ้มเยื้อนเพื่อนสนิทเลยคิดว่า
จะเห็นดาวระยับทุกสัปดาห์
ยังอุตส่าห์มองหาก่อนเข้านอน
          เพียงความเงียบงัน…
เป็นเหมือนกันหรือไม่? ครั้งเก่าก่อน
อยู่อยู่ก็แข็งกระด้างอย่างร้าวรอน
ซุกตัวลงกับหมอนร้อนเหลือเกิน
         ขณะช่วงฤดูหนาว…
ไม่เห็นดาวอากาศดูขาดเขิน
ไม่รู้สิ! ดาวคงได้ลงเดิน
ดาวอาจเพลินไปลับไม่กลับมา
         คงเป็นอีกค่ำคืน…
รู้สึกได้ถึงผืนน้ำตาฟ้า
เป็นละอองลอยล่องตามเวลา
ผ่านระเบียงเหว่ว้าอย่างเบาบาง
               ไม่เป็นไร…
เพียงรู้สึกสิ้นไร้และเปล่าว่าง
เห็นขอบฟ้าแอบมุดอยู่สุดราง
นั่น! หมอกจางกางร่ม ได้ชมแล้ว..!!
        …………………
         
  ภาพจาก oknation.net

[♥หทัยกาญจน์♥]

.....สายลมห่มแสงดาว
พัด....กระพริบวิบวาวราวเพชรแก้ว
พัด...ตระการสานฝันอันพราวแพรว
พัด...พลิ้วแผ่วเพียงผ่านม่านสายลม

.....คงคิดถึงหนึ่งดาวฟ้า
ค่ำ..ยืนมองจ้องนภาพาสุขสม
ค่ำ...คืนนี้มีดาวเจ้าคอยชม
ค่ำ...ดื่นดึกนึกห่มภิรมย์ใจ

......ฝากสายลมพรมค่ำคืน
ถึง...ดวงดาวพราวสะอื้นฟื้นร่ำไห้
ถึง...คนเหงาเศร้าหม่นบนฟ้าไกล
ถึง...ดาวสวยดาวใสใน...คืนนี้

.....ว่าสายลมห่มความรัก
พัด...ความสุขปลุกประจักษ์ทักแสงสี
พัด...ความหวานสาส์นห่มลมกวี
พัด...พลิ้วไหววาดวจีมีถึง.....ดาว


หทัยกาญจน์
๒๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕

[พิมพ์วาส]

ลมเย็นเตือนเชือนพัดสะบัดกิ่ง
ใบไม้อิงทิ้งไปในลมหนาว
กรุ่นกลิ่นไม้ใคร่หอมดอมจราว
อยากสาวดาวพราวฟ้ามาแอบอิง

ยินกระซิบซาบซ่านผ่านลมนี้
ผ่านฤดีตีตราเมื่อคราผิง
ชมจันทร์พราวน้าวรักมาพักพิง
กับแม่หญิงยาใจให้เคียงกาย

...ผิงดาวกับคนรัก...
อุ่นยิ่งนักจักผิงอิงไม่หน่าย
แล้วชวนเธอเพ้อดูดาวพรูพราย
ที่ส่องฉายปรายฟ้ายามราตรี

...อิงอกละไมอุ่น...
แอบเคียงหนุนน้าวจนจันทร์หม่นสี
ทิงเขนยเกยรักถักฤดี
อกอุ่นนี้พลีแด่เธอแม้ทุกกาล

[a moth]

สายลม : แสงดาว : ในสวนฝัน



ริมสวนฝันใต้ฟ้าเวลาฝัน
ต้นแสงจันทร์หิ่งห้อยน้อยบินผ่าน
ผิวต้องลมมองดาวแสงร้าวราน
ฟ้าเปิดม่านบางคราเมฆมาบัง
เงาความเงียบนั่งรินกลิ่นความเหงา
ลมเอื่อย-เอื่อยหยอกเย้าพัดเข้าฝั่ง
พูดคุยกับความสุขปลุกพลัง
สวนทางกับความหวังตั้งมากมาย

เพราะนี่คือชีวิตจึงคิดว่า
คุณมีสิทธิ์อิสราจะเบี่ยงบ่าย
แบกเป้ความเหว่ว้าอย่างท้าทาย
มองตากันฝันร้าย – กลางสายลม
เราต่างตายจากตนในหนนั้น
รอยยิ้มจึงหวาดหวั่นพรั่นผสม
ก่อปราการแข็งกร้าว – แต่ร้าวระทม
มิตรภาพเปื่อยจมดับคมเคียว

ดาวหยิบมือล่องทะเลคืนเหว่ว้า
เขียนจดหมายน้ำตาท่ามฟ้าเปลี่ยว
เพียงลมพัดไล้จูบแค่วูบเดียว
ก็ปลุกเสี้ยวศรัทธาให้มารอ!

หลังมื้อค่ำหลับใหลในสวนฝัน
ฟ้ารำพันเพลงฝนจนผลิช่อ-
เคาะหน้าต่างบานที่สีมอซอ
นั่น!แสงดาวเคยทอซุกกอแล้ว.



 

[พิมพ์วาส]

ลมเอื่อยเอื่อยเฉื่อยชาเมื่อคราเช้า
กล่อมเบาเบาเคล้าไปในห้องแถว
ดวงดาราพาฉายปรายเต็มแนว-
บนฟ้าแพร้วพาเพริศบรรเจิดงาม

ฟนกระหน่ำร่ำรินจนดินชุ่ม
พื้นหญ้าเขียวชอุ่มชุ่มอร่าม
คราฝนหยุดผุดผ่องเรื่องรองยาม-
แต่งแซมท่ามสายรุ่งทุ่งฟ้า!(อาทิตย์ขึ้นแล้วไปเรียนหละคะ)

[บูรพาท่าพระจันทร์]

      สายลม : แสงดาว
           ….......
      สายลมแหวกอากาศ…
เสียงดังประหลาดจนหวาดหวั่น
แผ่ขยายม่านฝนบนเงาจันทร์
ไปสู่นิจนิรันดร์แห่งฝันใด
           เวลายังโบยบิน…
ไม่สูญสิ้นความหวังอันยิ่งใหญ่
สัมผัสความสงบแล้วจบไป
อาจจะได้พบกันใหม่ในไม่ช้า
         เพราะนี่คือชีวิต…
แย้มยิ้มเยื้อนเพื่อนสนิทเลยคิดว่า
จะเห็นดาวระยับทุกสัปดาห์
ยังอุตส่าห์มองหาก่อนเข้านอน
          เพียงความเงียบงัน…
เป็นเหมือนกันหรือไม่? ครั้งเก่าก่อน
อยู่อยู่ก็แข็งกระด้างอย่างร้าวรอน
ซุกตัวลงกับหมอนร้อนเหลือเกิน
         ขณะช่วงฤดูหนาว…
ไม่เห็นดาวอากาศดูขาดเขิน
ไม่รู้สิ! ดาวคงได้ลงเดิน
ดาวอาจเพลินไปลับไม่กลับมา
         คงเป็นอีกค่ำคืน…
รู้สึกได้ถึงผืนน้ำตาฟ้า
เป็นละอองลอยล่องตามเวลา
ผ่านระเบียงเหว่ว้าอย่างเบาบาง
               ไม่เป็นไร…
เพียงรู้สึกสิ้นไร้และเปล่าว่าง
เห็นขอบฟ้าแอบมุดอยู่สุดราง
นั่น! หมอกจางกางร่ม ได้ชมแล้ว..!!
        …………………
         
  ภาพจาก oknation.net

เย็นลมหนาว ผ่าวแผ่ว แว่วไหวหวิว
ลิบลิบลิ่ว บรรเจิด พริ้งเพริศแพร้ว
โรยระยับ ขับเน้น มองเป็นแนว
หลายหลากแถว แก้วเก็จ เพชรประกาย

ยามดึกดื่น คืนค่ำ ยิ่งฉ่ำชื่น
เย็นรื่นรื่น ไอหมอก ระลอกสาย
กลบสลัว มัวหมอง ของดาวราย
เสื่อมสลาย คลายลด สิ้นงดงาม

ถึงดารา ปรากฏ สิ้นหมดสี
ดาวฤดี พลีจิตต์ มิคิดหยาม
แม้นใครอื่น หมื่นแสน แค้นประณาม
มิเลวทราม ตามหทัย เช่นใจคน.../

 

บูรพาท่าพระจันทร์