ฉันท์อัปลักษณ์
เมื่อเป็นคน ใครไม่สน เรื่องใบหน้า
ต้องโสภา ดูสง่า จึงส่งศรี
ให้ใครเห็น ต้องว่าเป็น คนที่ดี
เพราะแบบนี้ จึงหลงที่ ความสวยงาม
เมื่อดูใคร ใช่ดูใจ แล้วจะชอบ
ดูโดยรอบ ดูที่ขอบ แล้วจึงถาม
ตัดสินกัน ภายนอกนั้น ทุกเขตคาม
ก็ถือตาม เพียงเนื้อความ ที่เล่าลือ
จึงต่างคน ก็ต่างกล สวมหน้ากาก
ล้วนหลายลาก เล่นกันมาก ว่าใสซื่อ
ผู้ชื่นชม หลงนิยม เพราะฝีมือ
ล้วนหลงชื่อ หลงหัวโขน โยกโยนใจ
หากวัดกัน ดีเลวนั้น แค่ภายนอก
ไม่ต้องบอก ดูไม่ออก คงหลงใหล
การแสดง ล้วนตบแต่ง เพื่อพรางใน
นอกสดใส แต่ฤทัย มิยลยิน
อัปลักษณ์ มักจะหมอง ถูกมองข้าม
ซ่อนดีงาม มิได้เห็น เช่นศาสตร์ศิลป์
ต้องใช้ใจ อันหลั่งไหล นึกน้อมจินต์
เชื่อมชาชิน โดยถวิล สื่อยินดี
อัปลักษณ์ ว่าโดยหลัก หรือถนอม
ใช่งามพร้อม ที่ถูกย้อม โดยแสงสี
ไม่จรัส ต้องกำจัด จากโลกีย์
อเวจี นั้นคือที่ สมควรไป
