เธอมิแคร์แท้มีใครใจเหน็บหนาว
เพราะมองดาวพราวมืดดับใกล้ลับแสง
คืนหมองหม่นคนหมายหมั้นพลันเปลี่ยนแปลง
ฟ้ากลั่นแกล้งแฝงกลับกลายใจทรมาน
คราวเหมันต์ครั้นหวนมาพาสะอื้น
คอยเขาคืนขื่นข่มคอยเดือนคล้อยผ่าน
คราบน้ำตาครานองตกอกร้าวราน
ภาพวันวานพานวนเวียน..เจียนขาดใจ
---สะเลเต---
คุ้นเคียงใจใครเคยจรตอนหวานชื่น
ยิ้มระรื่นยืนเรียงร้อยถ้อยหวามไหว
จวนหมองหม่นจนมืดมิดเพราะผิดใด
คราร่ำไห้ใครร้องห่มระทมทรวง
เหมันต์ครวญหวนมาคืนสะอื้นไห้
ร้าวรานใจไร้เรือนจางรักต่างหวง
เคยเชยชิดคิดช้ำชอกเหมือนหลอกลวง
ทั้งใจห่วงท้วงจิตหาย..แสนหน่ายล้า
รการตติ
สุดเสียดายสายเสียดุจยากหยุดยั้ง
สูญสิ้นหวังสังสารวนเฝ้าค้นหา
เกิดดับร่างกลางแดนโลกโศกโศกา
หมายเอื้อมคว้ามาโอบ..คว้างออกห่างมือ
เสพรสหวานสาส์นร้อยวางรวมทางสร้อย
เน้นร่ำร้อยน้อยหรือไร..จึงไม่ถือ-
สัตย์สาบานสานสั่งบทลืมหมดฤๅ
ไยมิซื่อยื้อมาซึ้งแล้วจึงวางฯ
วลีลักษณา
