ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[--ณัชชา--]

พอคลายเหนื่อยลงบ้างเดินทางต่อ
รถชลอช้าช้ามาถึงถ้ำ
รู้สึกหิวอยากลิ้มกินติ่มซำ
ร้านประจำที่เราเคยเข้ามา

ร้านโกปี้มีชื่ออันลือเลื่อง
อยู่เรียบเมืองแถวย่านทางด้านขวา
ร้านหมูย่างนายพงษ์ตรงท่าปลา
ล้วนแต่น่ารับทานเบิกบานใจ

ทานอาหารเสร็จสรรพกลับขึ้นรถ
ใจจ่อจดเพ่งมองล่องลงใต้
เมื่อรถผ่านลัดเลาะเกาะ"รอกใน"
เร่งผ่านไปรอพี่ที่สิเกา

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

คิดครั้งที่พี่เคยเอ่ยคันหลัง
แล้วมานั่งออดอ้อนมาวอนเขา
รู้ลูกไม้ของชายร้ายไม่เบา
แต่ใจเราร้ายก็รักมักตามใจ

เมื่อวอนง้อขอเราก็เกาสิ
เจ็บมิปริปากบ่นทนเจ็บไหว
ฝากรอยเล็บเหมือนสักรอยรักไว้
ยังจำได้มาสิเกาเฝ้าคำนึง

ดาว อาชาไนย

[รัตนาวดี]

ซื้อข้าวเหนียว ไก่ย่าง ข้างคิวรถ
โอเลี้ยงสด รสสม อารมย์ถึง
อยากบึ่งไป ใช้ที่ คลี่คลายตึง
ในแห่งหนึ่ง จึงวิ่ง ทิ้งสิเกา

รถแอร์ฝ่า พาผ่าน ย่านกระบี่
วัดถ้ำที่ มีชื่อ  เลื่องลือเล่า
คือถ้ำเสือ เมื่อชม รื่นรมย์เรา
พระอาจารย์ ขานเก่า เจ้าจำเนียร...

แวะกราบไหว้ ใจคู่ อยู่เพียงหนึ่ง
ด้วยความซึ้ง จึงขอ เจ้าพ่อเปลี่ยน
นามเก่าลูก ผูกใหม่ ใช้ศรีเซียน
โปรดท่านเขียน เจียรสุข ช่วยปลุกใจ

ใกล้ค่ำนัก พักแรม แซมกุฏิ
                                     ท่านคงมิ ติถ้อย ใจน้อยใส่ ( อาจารย์ก็..แบบว่า..รักดอกจึงหยอกเล่นนะเจ้าค่ะ! อิๆ )
เราก็ลูก ศิษย์ท่าน จำเนียรไง
ชาวกระบี่ ดีใฝ่ ใช่!รัตนาฯ.

รัตนาวดี

[Charlie]

อ่านนิราศ  อนาถใจ  เราไร้รัก
แอบมาทัทายด้วยช่วยเสริมฝัน
แต่ขาดคนแนบข้างอ้างรำพัน
จะเสกสรรปั้นใดให้สมจริง

นิราศร้างห่างเหเสน่หา
โอ้พี่ยามาครวญหวลถึงหญิง
แต่งเรื่องราวเล่าเรื่องจากเมืองลิง
มาถูกทิ้งตรอมจินต์ทักษิณแดน

ยิ่งอ่านไปอ่านมา  พาช้ำโศก
วิปโยคห่วงหาอาลัยแสน
นั่งรถไฟสับรางระหว่างแฟน
กลัวโกรธแค้นผิดคิวถึงฉิวเคือง

 

[yaguza]

คนไกลบ้านพลัดถิ่นจำผินหน้า
หมดแรงล้าตอบต่อพอเป็นเรื่อง
ต้องระกำอดสูอยู่เนืองเนือง
ไม่ปราดเปรื่องเก่งกล้าด้านคารม

จึงคงมักถูกหลอกยอกใจเจ็บ
เหมือนโดนเล็บบีฑาอย่างสาสม
อาจเป็นเหมือนมนุษย์สุดโง่งม
มีแต่ตรมมีแต่ช้ำมีน้ำตา

อุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม
คำของใครบอกกันว่าฝันหา
รักที่เคยได้รับกลับโรยลา
คนไร้ค่าอย่างเราใครเขามอง

ผ่านถ้ำเลเขากอบอย่างบอบช้ำ
ไยเจ้าทำพี่ชายใจเศร้าหมอง
หรือว่ามีคนใหม่คิดหมายปอง
ทิ้งพี่ครองอดสูแต่ผู้เดียว

....ยากูซ่า...

[--ณัชชา--]

จากตรังออกพัทลุงมุ่งระโนด
เลาะข้ามโขดสู่ถนนหนทางเปลี่ยว
ลมทะเลพัดวนขนลุกเกรียว
เฝ้าแต่เหลียวหาเธอชะเง้อคอย

เหมือนสิ้นไร้กำลังอ้างว้างเหลือ
ยืนมองเรือออกฝั่งอย่างเหงาหงอย
คิดถึงเขาขึ้นมาน้ำตาปรอย
บุญเราน้อยเกินไปต้องไกลกัน

--ณัชชา--

[yaguza]

ผ่านระโนด โดดเดี่ยว เหลียวแลหา
โอ้กานดา เคยอยู่ เคียงคู่ขวัญ
จำต้องร้าง ห่างมา ให้จาบัลย์
ดั่งถูกทัณฑ์ ซาตาน พล่าผลาญใจ

ล่วงเข้าเขต สงขลา นิจาเอ๋ย
ก่อนเราเคย ชมหาด สะอาดใส
ผ้าเกาะยอ เคยซื้อ ติดมือไป
จากมาไกล เหลือเกิน เดินคนเดียว

......ยากูซ่า......

[ดาว อาชาไนย]

มิวันใดก็วันหนี่งซึ่งบุญส่ง
สองเราคงพบได้ไม่เปล่าเปลี่ยว
ขอเพียงเธอรักมั่นร่วมขันเกลียว
แม้เศษเสี้ยวหัวใจโปรดให้ดาว

เมฆเหมือนใครลอยไปอยู่ไกลห่าง
รักอย่าร้างแรมไกลหัวใจสาว
อัศจรรย์ฝันเฟื่องเป็นเรื่องราว
เวลาก้าวไปข้างหน้าอย่าเปลี่ยนใจ

ดาว อาชาไนย

[--ณัชชา--]

หากร่วมบุญกันมาในคราก่อน
จะไม่จรจากพี่ไปที่ไหน
ถึงแม้นอยู่ต่างแดนไกลแสนไกล
เราคงได้ร่วมฝันนิรันดร

ยังจำผ้าผืนนี้ที่พี่ให้
ลายดอกไม้ทาทาบกับสิงขร
เป็นผ้าแสนอบอุ่นยามหนุนนอน
ยังอาวรณ์ถึงกันเหมือนสัญญา

จากหาดใหญ่แรมรอนก่อนรุ่งสาง
สองข้างทางที่เห็นเป็นแนวป่า
เลาะเรียบริมทะเลถึงเทพา
เป้าหมายหน้าที่วางพักค้างแรม

 --natcha--

[yaguza]

ครั้นมาถึง เทพา เพลาค่ำ
เมฆลอยต่ำ ลางเลือน แต่เดือนแจ่ม
ในม่านฟ้า นภาพราว มีดาวแซม
ดูแอร่ม กระจ่างตา คราได้ยล

ไหว้ประนม พรหมา เทพารักษ์
จงประจักษ แจ้งจิต สัมฤทธิ์ผล
วอนเทวา อารักษ์ จากเบื้องนน
จงช่วยดล เราสอง ครองคู่กัน


.....ยากูซ่า.....

[ดาว อาชาไนย]

ขอเทพาอารักษ์ปกปักด้วย
ยามคนสวยนิทราหลับตาฝัน
ผ้าแทนกายยามหนุนอบอุ่นนั้น
แทนรักมั่นเหมือนฟ้าครารักดาว

แรมนิราศขาดคู่อยู่เคียงใกล้
ขอส่งใจแทนกายให้หายหนาว
หากบุญได้อยู่เคียงเพียงสักคราว
ความปวดร้าวจะหายไปทันที

ดาว อาชาไนย

[--ณัชชา--]

ความห่วงใยส่งมาอุราชื่น
ทุกวันคืนสุขแท้แม้ไกลพี่
อบอุ่นใจในคำพร่ำวจี
โอกาสมีอาจได้ใกล้ชิดกัน

ข้ามสะพานท่านเปรมเกษมสุข
ลืมความทุกข์ที่รับกลับสุขสันต์
เที่ยวน้ำตกโตนงาช้างระหว่างวัน
ก่อนจะหันหน้าบ่ายไปเกาะแมว

--natcha--

[yaguza]

เที่ยวเกาะแมว แล้วไถล ไปเกาะหนู
ไปนั่งดู หาดทราย น้ำใสแจ๋ว
ออกจากอ่าว สงขลา ท่าเรือแจว
ก็เห็นแนว ชายหาด สะอาดตา

นั่งโศกา อาลัย เธอไม่อยู่
จากเกาะหนู สู่ฝั่ง ยังริมท่า
ขึ้นจากเรือ เมื่อย่ำ สนธยา
ต้องหยุดลง ที่สงขลา อีกหนึ่งคืน


....ยากูซ่า....

[--ณัชชา--]

ถึงรุ่งเช้าต้องไกลไปแล้วนี่
ปัตตานีแรมรอนถอนสะอื้น
แผ่นดินเดือดมอดไหม้ดั่งไฟฟืน
ผู้คนฝืนเจ็บช้ำน้ำตาริน

อบอวลกลิ่นอำมหิตของพิษแค้น
ทุกข์อัดแน่นหวาดกลัวไปทั่วถิ่น
เลือดและเลือดทาทดรดแผ่นดิน
ฤจะสิ้นเสาหลักปักษ์ใต้เรา

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

ด้ามขวานทองของไทยต้องไม่หัก
จงร่วมรักษาไว้ไม่ให้เขา
แค้นใครอยู่ดูให้แน่แก้แค้นเอา
แต่นี่เจ้าทำร้ายทุกรายไป

ผู้บริสุทธิ์พลอยรับเคราะห์ดับดิ้น
เคยลองจินตนาดูรู้บ้างไหม
เมื่อเกิดมาในถิ่นแผ่นดินไทย
แล้วไฉนจึงมาฆ่ากันเอง

ดาว อาชาไนย

[ดาว อาชาไนย]

คอยล่ายิงคนที่มีมือเปล่า
ทั้งพระสงฆ์องคเจ้าเฝ้าข่มเหง
ดุจดังลอบกัดใครใช่นักเลง
อันคนเก่งต้องมาซึ่งหน้ากัน

นึกถึงน้องต้องรี่ไปพิสูจน์
ศพกลิ้งทูดรถยับทับร่างนั่น
มีแต่ศพเกลื่อนตายเป็นรายวัน
ก็ห้ำหั่นเรื่อยไปปักษ์ใต้เรา

ดาว อาชาไนย

[ปู่ริน]

ขวานทองไทยมีทุกข์ไฟลุกโชน
ผู้ร้ายโจรเข่นฆ่ากันมันอับเฉา
คนบริสุทธิ์ถูกฆ่าด้วยช่วยบรรเทา
ชาวใต้เราวอนเตือนจิตคิดสิ่งดี

จะรบกันฟันฆ่าสักกี่หน
ทำผู้คนร้อนใจไร้ศักดิ์ศรี
ต่างชาติเย้ยเยาะหยันเราทันที
คงไม่มีใครช่วยได้ไทยฆ่าไทย

แท้ที่จริงเรื่องมี้มีผลประโยชน์
ความเหี้ยมโหดดุร้ายหยุดได้ไหม
เราทะเลาะเบาะแว้งกันทำไม
อายใครใครเขาดูหมิ่นถิ่นแหลมทอง

                      ริน ดอนบูรพา
                          ๑๒ ก.พ. ๕๕

                                                             

[--ณัชชา--]

ได้แต่หวังพึ่งพิงสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ผู้หลงผิดคิดร้ายไทยทั้งผอง
ความรุนแรงให้หายดั่งใจปอง
ขออย่าให้เลือดนองทั้งผองไทย

ขอคุณพระคุ้มครองและป้องเกตุ
อย่าเกิดเหตุรุนแรงจากแหล่งไหน
ขอชาวใต้จงรอดจงปลอดภัย
และขอให้มีสุขทุกวารวัน

จากสะเดาเข้ายะลามาถ้ำศิลป์
เคยได้ยินชื่อเสียงเพียงในฝัน
เป็นถ้ำงามน้ำใสวิไลครัน
ตั้งใจมั่นพักกายใกล้ลำธาร

--natcha--

 

[ดาว อาชาไนย]

ไปชมตู้ไปรษณีย์ใหญ่ที่สุด
กราบพระพุทธไสยาสน์ศาสน์สถาน
บันไดขึ้นถ้ำนั้นปั้นยักษ์มาร
ที่เพดานมีปล่องแดดส่องลง

พระพุทธปางนารายณ์บรรทมสินธุ์
มีนาคินทร์แผ่พังพานเล่าขานบ่ง
แปลงเป็นแบบหินยานอย่างมั่นคง
แล้วไปชมอุมงค์ปิยมิตร

ผู้ร่วมพัฒนาชาติไทยในอดีต
ช่วยกันสร้างอย่างประณีตเพื่อสถิต
ฐานที่มั่นของหมู่คอมมูนิสต์
ทางเข้าออกหลายทิศเพื่อหลบภัย

บ่อน้ำร้อนเบตงเจาะจงเที่ยว
มาคนเดียวหมดสนุกทุกข์ไฉน
อยู่ที่หมู่บ้านจะเราะปะไร
ถ้าต้มไข่สุกเวลาเจ็ดนาที

พอพระอาทิตย์ตกนกนางแอ่น
หนีหนาวแดนไซบีเรียนอนที่นี่
ณ หอนาฬิกายามราตรี
นกจะมีหนาแน่นนางแอ่นนอน

คิดถึงน้องอกแอ่นแน่นกว่านก
หวังจะกกกอดกันบนบรรจถรณ์
ที่ยะหามีศาลาดูจันทร
ี่พี่ขอวอนหาน้องทีอยู่ที่ใด

ดาว อาชาไนย

[--ณัชชา--]

ผ่านน้ำตกอินทศรอาวรณ์ถึง
คนเคยซึ้งยามนี้อยู่ที่ไหน
เหม่อมองดูสวนยางอ้างว้างใจ
ที่บางใครไม่จำคำสัญญา

มาถึงบ่อน้ำร้อนตอนใกล้ค่ำ
สายฝนพรำทั้งคืนยืนก้มหน้า
ฝนที่หลั่งถมทับกับน้ำตา
เหลียวมองหาพี่ชายไม่เห็นมี

หรือเขาลืมเราแล้วจึงแคล้วคลาด
ฝันที่วาดคงจบเหมือนหลบหนี
วาสนาที่คอยน้อยเต็มที
อีกกี่ปีจะได้พบสบตากัน

เดินทางสู่รามันในวันรุ่ง
มองท้องทุ่งเขียวขจีด้วยสีสัน
ผ่านบันนังสตาไม่ช้าพลัน
ใจมุ่งมั่นหวังไว้ไปธารโต

--ณัชชา--