ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[yaguza]

นิราศลพบุรี

...............................
โอ้คิดไป ใจหาย ไม่วายเศร้า
จำจากลา น้ำตานอง ทั้งสองเรา
ต้องห่างเจ้า กานดา มาเดียวดาย

โอ้ขวัญเอ๋ย ขวัญนุช สุดสมร
ก่อนเคยนอน แนบข้าง มิห่างหาย
มาบัดนี้ พี่มาร้าง ต้องห่างกาย
ลูกผู้ชาย ใจหมอง ครองน้ำตา

ภาระกิจ ราชการ งานแล้วเสร็จ
วันที่เจ็ด จะกลับ ต้องพับผ้า
จัดกระเป๋า เตรียมพร้อม ตรอมใจลา
จากแก้วตา งามชื่น เพื่อคืนเรือน

เริ่มออกจาก ลพบุรี ตีห้าแล้ว
ถึงสระแก้ว แก้วพี่ ไม่มีเพื่อน
เห็นน้ำใส ในสระ เหมือนจะเตือน
มิลืมเลือน ถิ่นนี้ ที่เคยมา

แวะสระแก้ว แล้วเรา เข้าตลาด
หาซื้อของ ใส่บาตร เหมือนอย่างว่า
ทุกทุกเช้า เคร่งครัด ปฎิบัติมา
อธิษฐาน ชาติหน้า อย่าร้างไกล

รับพรพระ เก็บสำรับ กลับขึ้นรถ
แสนรันทด ก้มหน้า น้ำตาไหล
เลียบคันคลอง ชลประทาน ผ่านเรื่อยไป
ด้วยดวงใจ หงอยเหงา เศร้าสุดทน

ครั้นเข้าเขต โก่งธนู ดูชื่อบ้าน
สุดสะท้าน ทรวงใน ใจสับสน
คิดถึงเจ้า แก้วตา แม่หน้ามล
เหมือนพี่โดน ธนูรัก ปักทรวงใน

ถึงทางแยก แยกผ่าน เข้าบ้านแพรก
ฟังเรื่องแทรก โบราณ เขาขานไข
ว่าหญ้าแพรก แล้งรำเค็ญ มิเป็นไร
เขาจึงใช้ แทนค่า ว่าอดทน

ถึงเจ้าปุก ปลุกพี่ นี่ก็สาย
พี่สอดส่าย มองทาง ข้างถนน
ครัวทองแดง ปิดไว้ ไม่มีคน
จนรถพ้น ร้านอาหาร มินานครัน

เลยเจ้าปุก ขึ้นทาง ต่างระดับ
พอขากลับ ขับมาทาง บางปะหัน
อยากมีเจ้า ดวงเดือน เป็นเพื่อนกัน
โอ้แจ่มจันทร์ พี่หันเก้อ ไม่เจอใคร

คิดถึงเจ้า จนเข้า มหาราช
อยากประกาศ ให้รู้สิ้น แผ่นดินไหน
โอ้เจ้าฟ้า มหาราช ของชาติไทย
มิลบเลือน จากใจ ไทยทั้งปวง

โอ้อกเอ๋ย เคยรุ่งเรือง เป็นเมืองเก่า
พี่นั่งเศร้า จนเข้า นครหลวง
เมื่อยิ่งไกล้ ใจยิ่งช้ำ ระกำทรวง
สุดาดวง คนดี ที่จากมา

เจ้าตะปึง ขึงโกรธ พิโรธพี่
ทำท่าที ขุ่นข้อง ไม่มองหน้า
เลยนครหลวง ล่วงเข้า อยุธยา
ยิ่งโศกา เกินกล้ำ น้ำตาริน

รู้บ้างไหม ใจพี่ นี้แทบคลั่ง
ดูหรือช่าง กระไร คนใจหิน
เข้าถึงทาง ต่างระดับ บางปะอิน
เจ้ายุพิน ขับไส ไล่พี่ยา

เป็นคำสั่ง เด็ดขาด มิอาจฝืน
โอ้ขวัญยืน ตัวพี่ นี้แทบบ้า
เมื่อขับผ่าน บางปะอิน กินน้ำตา
วิงวอนฟ้า ไหว้ประนม ทั้งพรหมอินทร์

หวังชาติหน้า เราสอง ปองสมัคร
เป็นคู่รัก คู่ชม สมถวิลย์
จะขอรัก ภักดี ชั่วชีวิน
ขอองค์อินทร์ รู้เห็น เป็นพยาน

เมื่อมาถึง บางบัวทอง ยิ่งหมองหม่น
บัวอุบล ไหนเล่า ที่กล่าวขาน
แม้นมีบัว สุคนธ์ ขอบนบาน
ให้นงคราญ ใคร่ครวญ คิดหวนคืน

ถึงบางแค แลดู อย่างผู้แพ้
เจ้าไม่แคร์ ใช่ไหม ทำใจฝืน
หรือมีใคร คลอเคล้า เจ้าขวัญยืน
จึงเป็นอื่น ไปแล้ว หนอแก้วตา

ถึงมหาชัย ใจพี่ นี้แทบสิ้น
ขอจอดกิน ข้าวก่อน นะหล่อนจ๋า
นิราศรัก ขอพัก ไว้สักครา
ใครจะมา แต่งต่อ ก็ขอเชิญ


......ยากูซ่า......

[--ณัชชา--]

ผ่านมาถึงมหาชัยแล้วใจกลุ้ม
คิดถึงหนุ่มเคยรักแล้วชักเขิน
อยากจะบอกว่ารัก มากเหลือเกิน
ได้แต่เดินจากไปอย่างใจลอย

ถึงแม่กลองหมองจิตด้วยคิดถึง
คนเคยซึ้งจากไกลพาใจหงอย
ช่างไม่รู้หรือไรว่าใครคอย
ต้องแอบน้อยใจพี่ทุกวี่วัน

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

คิดครั้งเคยถามน้องลองภูมิเล่น
ว่ากลองเพลเพลาพระมาฉัน
พระท่านใช้อะไรใช้ตีกัน
น้องตอบพลันว่าไม้พระใช้ตี

เมื่อได้บอกออกมาว่าตอบผิด
พระใช้ศิษย์คำเฉลยเอ่ยของพี่
ได้รางวัลจากน้องทุบสองที
นึกเรื่องนี้เมื่อครามาแม่กลอง

ดาว อาชาไนย

[yaguza]

ผ่านแม่กลอง ล่องใต้ ไปเรื่อยเรื่อย
จอดพักเหนื่อย ริมทาง เขาวางของ
สลิดเค็ม ไม่น้อย ทั้งหอยดอง
มีเป็นกอง ร้องขาย อยู่รายทาง

หากมีเจ้า มาด้วย จะช่วยซื้อ
จะช่วยถือ ช่วยดู อยู่เคียงข้าง
มาโดดเดี่ยว เดี๋ยวนี้ ไม่มีนาง
ค่อยค่อยวาง หอยดอง แล้วมองเมิน


.......ยากูซ่า.......

[--ณัชชา--]

ล่องมาถึงวังมะนาวสุดหนาวจิต
โอ้มิ่งมิตใจเขาราวห่างเหิน
เขาว่าสาวโพธารามงามเหลือเกิน
พี่คงเพลินจีบสาวเราหนาวใจ

คงแวะเที่ยวราชบุรีที่ชื่นชอบ
ลืมคำตอบหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้
หรือรักเรามีอันผันแปรไป
พี่ถึงได้ลืมความหลังวังมะนาว

--ณัชชา--

 

[yaguza]

วังมะนาว สาวสวย ด้วยรอยยิ้ม
ดูจิ้มลิ้ม พริ้มผ่อง จริงน้องสาว
อยากแวะบ้าน นงราม ถามข่าวคราว
ด้วยเรื่องราว หนหลัง ยังตราตรึง

โอ้เนื้ออุ่น บุญน้อย ถอยหลังกลับ
ต้องยอมรับ ทูนหัว ผัวเธอหึง
วังมะนาว ผ่านมา พาคนึง
ขับรถบึ่ง เลี้ยวซ้าย หมายบางเค็ม


......ยากูซ่า.......

[ดาว อาชาไนย]

มาถึงบางพบนางช่างตาหวาน
ความจริงค้านชื่อบางนางสนเข็ม
นั่งพับเพียบเรียบร้อยสอยผ้าเล็ม
อกตึงเต็มตูมตั้งดังดอกบัว

ยิ้มหวานให้ไม่เค็มเต็มจริต
ใครหนอคืดชื่อบางช่างน่าหวัว
สาวไม่เค็มดอกหนาไม่น่ากลัว
แม้นเห็นตัวนั่งพิศจะติดใจ

ดาว อาชาไนย

[--ณัชชา--]

จากบางเค็มตอนสายจนบ่ายคล้อย
ถึงเขาย้อยสร้อยเศร้าเขาอยู่ไหน
ประเพณีฉลองเขาที่เราไป
สองเราได้อธิษฐานสาบานรัก

จะซื่อตรงคงมั่นไม่หวั่นไหว
รักจะไม่คลอนแคลนจะแน่นหนัก
จะรวมใจเป็นหนึ่งซึ้งใจภักดิ์
รักเราจักนานเนาดั่งเขางาม

--ณัชชา--

 

[yaguza]

ผ่านมาถึง เขาย้อย ระห้อยหวน
คิดถึงนวล น้องยา อุราหวาม
เคยมีเจ้า แนบชิด คอยติดตาม
โอ้นงราม จากมา น้ำตาริน

เห็นเขาโขด โดดเดี่ยว ต้องเหลียวกลับ
แลสลับ ซับซ้อน ชะง่อนหิน
ดั่งจะย้อย เป็นยวง ร่วงลงดิน
จำต้องผิน หน้าลา อย่างอาดูร


......ยากูซ่า.....

[ดาว อาชาไนย]

เขายังย้อยลงดินถวิลหา
ไยน้องลาเลือนลับดังดับสูญ
เห็นเขาย้อยทุกข์พี่ทวีคูณ
ยิ่งเพิ่มพูนเพราะน้องนั้นผิดสัญญา

นับแต่นี้คงใกล้การไกลห่าง
จะแรมร้างราโรยให้โหยหา
ดังเขาโขดโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
ใครจะมาเตือนให้รีบไปนอน

ยลเขาย้อยน้ำตาไหลบ่าย้อย
พอเคลื่อนคล้อยผ่านไปให้สังหรณ์
เขาย้อยคงเหมือนเราเฝ้าอาวรณ์
คืดจนค่อนคืนหาร่ำอาลัย

ดาว อาชาไนย

[สะเลเต]

นิราศรักลาร้างห่างไกลหวัง
ผ่านเขาวังหวนคิดจิตร่ำไห้
สู้ทุ่มเทถนอมยอมยกใจ
เพราะเหตุใดรักมั่น...พลันกลับกลาย

หัวใจพี่เหมือนลิงจึงกลิ้งกลอก
น้องช้ำชอกเจ็บนักรักสลาย
ผ่านเขาวังครั้งนี้ไร้พี่ชาย
มองเห็นลิงมากมาย...ใจคะนึง

 
---สะเลเต---

[--ณัชชา--]

โอ้ท่ายางลาไกลตอนใกล้รุ่ง
ตั้งหน้ามุ่งลงใต้เกือบใกล้ค่ำ
ถึงตัวน้องห่างไกลแต่ใจจำ
หวังชะอำขอพำนักพักพิงกาย

หาดชะอำสดสวยด้วยทรายขาว
น้ำตาพราวรักแรกแหลกสลาย
เคยร่วมก่อหวังวาดปราสาททราย
กลับทะลายหายสิ้นหมดชิ้นดี

ดั่งดอกรักหล่นร่วงจากพวงช่อ
เฝ้าเพียรก่อรักเก็บเจ็บเหลือที่
หาดชะอำช้ำใจไร้ไมตรี
เหมือนชีวีถูกถมจมทะเล

--natcha--

 

[yaguza]

มัวแต่งง ตรงไป เข้าบายพาส
ชักยืดยาด ลืมหลง ปลงสังขาร
ผ่านวัดห้วย มงคล พ้นภัยพาล
อยากกราบกราน หลวงพ่อ ขอมงคล

หลวงพ่อทวด องค์ใหญ่ ภายในวัด
คนนมัสการ ทานกุศล
อธิษฐาน จิตด้วย จงช่วยดล
ให้หน้ามน มีสุข ไร้ทุกข์ภัย


.......ยากูซ่า........

[--ณัชชา--]

กราบหลวงพ่อครั้งสุดท้ายก่อนบ่ายหน้า
เพราะเวลาเหลือน้อยคอยไม่ไหว
กุยบุรียังห่างทางแสนไกล
หวังบางใครรอฉันยามผ่านมา

สองข้างทางรกร้างอ้างว้างเหลือ
นึกกลัวเสือกลัวช้างที่กลางป่า
หากยามนี้พี่เคียงร่วมเรียงพา
คงจะฝ่าอันตรายไปด้วยกัน

แต่นี้ไร้พี่ยามาเคียงข้าง
เมื่อมองทางคราใดให้โศกศัลย์
ก้มหน้าเดินตามทางอย่างเงียบงัน
ไม่รู้ฉันจะหันหน้าไปหาใคร

--natcha--

 

[yaguza]

สัปปะรด สองข้าง ที่ทางผ่าน
เข้าเขตปราณ แล้วหนอ ยังพอไหว
ผ่านหน้าค่าย ธนรัตน์ จำตัดใจ
ขับเลยไป ให้กระดาก ไม่อยากมอง

ด้วยอดีต กรีดใจ ให้ร้าวรวด
รักลูกสาว ผู้หมวด ปวดใจหมอง
รักไม่สม อุรา น้ำตานอง
ผ่านกรมกอง มองเมิน เกินจะทน


........ยากูซ่า........

[สะเลเต]

ถึงบ้านกรูดเกือบค่ำจำหยุดพัก
ยังพนักริมทางข้างถนน
ทอดสายตามองฟ้าครามืดมน
ใจหมองหม่นยิ่งนักรักหลุดลอย

มองผู้คนมากมายทั้งชายหญิง
ต่างซบอิงพิงไหล่ใจระห้อย
วาสนาของฉันนั้นมีน้อย
เกิดมาด้อยทุกอย่างเขาหมางเมิน

---สะเลเต---

[--ณัชชา--]

ออกจากเขากะโหลกวิโยคจิต
เฝ้าแต่คิดถึงพี่ที่หนีหน้า
ถึงบ่อนอกชอกช้ำเช็ดน้ำตา
โอ้พี่ยานอกใจหรือไรกัน

ผ่านบ่อนอกบอกตำนานอันลือเลื่อง
มาถึงเมืองประจวบคีรีขันธ์
ถิ่นสามอ่าวเราสองปองผูกพัน
ยังจำมั่นฝังใจไม่เคยลืม

--ณัชชา--

[ดาว อาชาไนย]

ยืนพินิจพิศดูอยู่ปากอ่าว
คิดถึงคราวหวังเชยเคยปลาบปลื้ม
แต่ความรักที่ก่อเหมือนขอยืม
เพียงดูดดื่มไม่นานก็พานพัง

มองอ่าวหนึ่งเหมือนน้องปองใจรัก
ก็ประจักษ์จิตน้องที่ปองหวัง
มีบุญคุณจุนเจือเอื้อเฟื้อจัง
จนกระทั่งขุ่นเคืองมีเรื่องกัน

อีกอ่าวหนึ่งโฉมตรูอยู่ปากอ่าว
จึงขอกล่าวถึงนางช่วยสร้างสรรค์
ดูน้อยอกน้อยใจได้รำพัน
ไม่อาจบั่นเกลียวสวาทให้่ขาดลง

อ่าวที่สามงามชื่นชวนรื่นจิต
ก็เฝ้าคิดถึงนักรักลุ่มหลง
ทรมานจิตใจไม่เคยปลง
พอนานคงพลาดนางถูกหมางเมิน

ยืนมองดูสามอ่าวในคราวนี้
แต่ละที่คิดไปก็ให้เขิน
มิเคยได้ล่วงล้ำหรือก้ำเกิน
จำต้องเดินต่อไปไม่หันมอง

ดาว อาชาไนย

[yaguza]

นึกถึงอ่าว มะนาว คราวเคียงคู่
โอ้ยอดชู้ ผ่านมา พาใจหมอง
เคยเที่ยวท่อง ล่องเรือ กับเนื้อทอง
ก่อทรายกอง ปราสาททราย ที่ชายเล

อ่าวประจวบฯ มิลืม ปลื้มใจนัก
ดั่งคู่รัก ชักชวน กันสรวญเส
รักสราญ หวานฉ่ำ ไม่จำเจ
ดั่งตังเก ลอยล่อง ท่องนาวา

รู้หรือเปล่า อ่าวน้อย ยังคอยรัก
เคยหนุนตัก ชมชิด ขนิษฐา
มิอาจลืม สามอ่าว ที่กลาวมา
อนิจา รอยอดีต ช่างกรีดใจ


.......ยากูซ่า.......

[Music]

อ่าวที่ข่าวเรือล่ม...ลมกระโชก
สะบัดโบกฝืนกู้สู้ไม่ไหว
นิราศร้างด่างพร้อยหงอยปานใด?
จะครวญใคร?เยียวยาทางอารมณ์

ด้วยมิวอยู่หาดใหญ่...น่ะพี่จ๋า
สมิหราคลื่นสะบัดปัดปลายผม
แต่เราสองคล้องเกี่ยวดั่งเหนี่ยวพรหม
ช่างกลืนกลมสมส่วนเย้ายวนนาง