=================
...แด่...ดอกหญ้าในป่าปูน...
=================
ถือกำเนิด ในท้องทุ่ง ห่างกรุงใหญ่
เติบโตใน พงพี ห่างสีสัน
สิ่งแวดล้อม ที่เห็นอยู่ ต่างรู้กัน
จึงวาดฝัน ถึงเมืองใหญ่ วิไลตา
พอเรียนจบ มอหก ตกเอ็นทร้านซ์
มองหางาน ที่ใจ เฝ้าใฝ่หา
บ่อยากอยู่ เลี้ยงควาย ทำไร่นา
ทิ้งบิดา มารดา เข้าเมืองกรุง
อยากมีเงิน จึงหางาน ทิ้งบ้านนอก
อกช้ำชอก ไม่สมหวัง ดั่งใจมุ่ง
โรงงานปิด เศรษฐกิจแย่ มีแต่ยุง
จะคืนทุ่ง คืนถิ่น ก็อับอาย
ตัดสินใจ ต่อสู้ ดูสักตั้ง
เติมความหวัง ให้ตนเอง เร่งขวนขวาย
มีงานเล็ก งานน้อย คอยมากมาย
ลำบากกาย ยอมทน ฝึกฝนเอา
เงินแม่ให้ เป็นค่าห้อง บ่ต้องหรู
แค่พออยู่ นอนหลับได้ ไม่อายเขา
กินมาม่า แทบทุกวัน พอบรรเทา
อดทนเอา อดเปรี้ยว ไว้กินหวาน
เป็นดอกหญ้า ตามนาไร่ ไม่ตื่นเต้น
อยากจะเป็น ดอกหญ้า ที่กล้าหาญ
ทนทุกข์ยาก สู้ทุกอย่าง สร้างตำนาน
ถูกเรียกขาน "ดอกหญ้า ในป่าปูน"
บ้างก็เป็น นักร้อง ห้องอาหาร
บ้างล้างจาน บ้างใช้แรง ท่ามแสงสูรย์
บ้างค้าขาย หาบเร่ บ้างเทปูน
บ้างอยู่ศูนย์ การค้า สี่มุมเมือง
บ้างทำงาน ยังอุตส่าห์ เรียนหนังสือ
ความหวังคือ "ความรู้" อยากฟูเฟื่อง
"โง่,จน,เจ็บ" กีดขวาง ทางรุ่งเรือง
นึกโกรธเคือง ชะตา เกิดมาจน
บ้างก็เป็น นักร้อง ดังก้องฟ้า
สมปรารถนา พอขจัด ความขัดสน
คำในเพลง สร้างแรงใจ ให้หลายคน-
มีน้ำอด น้ำทน บนเส้นทาง
จากดอกหญ้า ต้อยต่ำ ถูกย่ำเหยียบ
คนเขาเปรียบเอาไว้ใช้ถากถาง
ผ่านทุกข์ท้อทรมานผ่านครวญคราง
จนถูกวาง ข้างมาลัย ในพานทอง
พวกเธอเป็น "ดอกหญ้า" ที่กล้าสู้
มีความรู้ ทันสมัย ในสมอง
ยึดมั่นหลักศีลธรรมตามครรลอง
เป็นแบบของ "ดอกหญ้า" ที่น่าชม.
...ส.เชื้อจันทร์..
๑๕ มกราคม ๒๕๕๕
ปล. กลอนชุดนี้เขียนไว้เมื่อปีก่อน
เคยเผยแพร่ในบล็อกโอเคเนชั่นและเอ็มบล็อกมาครั้งหนึ่งในนามปากกาอื่น
วันนี้นึกนำเอากลอน "กำลังใจ" มาลงให้อ่านกันเล่นๆ
ประมาณว่า อยากให้มีกลอนกำลังใจ "แปะ" ไว้ในนามของ "ส.เชื้อจันทร์" บ้าง แหะๆๆ
และขอมอบแด่...ชาวชนบททุกคนที่ยังทำงานอยู่ในเมืองหลวงและเคยทำงานในเมืองหลวงมาแล้ว
แรงบันดาลใจเกิดจากการมองเห็น "ความอดทน, การต่อสู้, การฝ่าฟัน และความทุกข์ยาก"
ของชาวชนบททุกภูมิภาคในบ้านเรา จึงกลั่นออกมาเป็นร้อยกรองอย่างที่เห็นนี้
เนื้อหาอาจเก็บความได้ไม่หมดทุกแง่นัก แต่เนื่องจากสติปัญญาจำกัดก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ
หวังว่า "ดอกหญ้า" ทุกดอกที่แวะผ่านมาได้อ่านจะ "ยิ้ม" ออกบ้างไม่มากก็น้อย...
