ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

สำนึกได้  หัวใจฉัน

ให้รู้สึก ว่าผิดยามคิดย้อน
ให้รู้สึก รุ่มร้อนเฝ้าวอนหา
หวนคำนึง ถึงนางไม่สร่างซา
หวนคำนึง ถึงว่าสุดอาวรณ์

เธอคนนั้น  ฉันห่างเหมือนร้างหลบ
เธอคนนั้น เหมือนจบพบรักหลอน
ฉันมารู้ ภายหลังดั่งละคร
ฉันมารู้ บทตอนสะท้อนตน

แท้จริงแล้ว ตัวฉันมันไร้ค่า
แท้จริงแล้ว ตนหาพาใจหม่น
สำนึกได้ ภายหลังรั้งกมล
สำนึกได้ คล้ายล้นบนรำพึง

มันตอกย้ำ ความจริงสิ่งที่เกิด
มันตอกย้ำ ล้ำเลิศเปิดใจถึง
ว่าฉันผิด คิดล้างห่างตราตรึง
ว่าฉันผิด ใยจึงถึงห่างไกล

ฉันคิดถึง เธอมากอยากเผยผ่าน
ฉันคิดถึง ตลอดกาล สุดขานไข
แต่เก็บงำ ทำลืมไม่ปลื้มใจ
แต่เก็บงำ เอาไว้ไม่บอกเธอ

จนบัดนี้ ฉันรู้เป็นผู้แพ้
จนบัดนี้ เฝ้าชะแง้แลเสมอ
รักของฉัน ที่มีที่ละเมอ
รักของฉัน พร่ำเพ้อ..เธอคนเดียว.

"บ้านริมโขง"

๑๓ มกราคม ๒๕๕๕

กลบทภุมรินเชยทราบเกสร

[♥หทัยกาญจน์♥]

ว่าห่วงใย ในคน กลอนกลนำ

รักของพี่ ที่แล ชะแง้หา
รักของพี่ ที่ลา น้องมาเหลียว
ว่าคิดถึง หนึ่งจิต คิดกลมเกลียว
ว่าคิดถึง หนึ่งเสี้ยว เสียวหัวใจ

ไม่เจอนาน กาลใด ในวันก่อน
ไม่เจอนาน กานท์อ้อน สะท้อนไหว
มาเพ้อพร่ำ คำหยอก บอกถึงใคร
มาเพ้อพร่ำ คำใด ให้ถึงคุณ

สำนึกได้ ใครกัน นั้นมอบรัก
สำนึกได้ ใครปัก ถักเกื้อหนุน
หัวใจฉัน ฝันเก่า เฝ้าละมุน
หัวใจฉัน ฝันอุ่น คุ้นดั้งเดิม

คิดถึงกล คนเขียน เพียรมาอ่าน
คิดถึงกล คนกานท์ สาส์นส่งเสริม
ทุกบาทบท พจน์คำ จำต่อเติม
ทุกบาทบท พจน์เพิ่ม เคลิบเคลิ้มคำ

จึงแวะมา หาก่อน ตอนที่ว่าง
จึงแวะมา หาทาง สร้างงามขำ
ว่าห่วงใย ในคน กลอนกลนำ
ว่าห่วงใย ในค่ำ ย้ำราตรี



หทัยกาญจน์
๑๓ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕

กลบทภุมรินเชยทราบเกสร
   
มีข้อบังคับให้นำ “ วลี ”  มาใช้ต้นวรรคเฉพาะ ๒ วรรคเท่านั้น เมื่อจะแต่งเนื้อความอีก ๒ วรรคก็ให้ขึ้นวลีอื่นในต้นวรรคใหม่ แต่งอย่างนี้ต่อๆ ไป จนจบเนื้อความที่ต้องการ ดังแผน

[บ้านริมโขง]

เมื่อความหลัง  ครั้งก่อนผุดย้อนย้ำ
เมื่อความหลัง ยังนำฉ่ำสุขี
เกินกลบเกลื่อน เลื่อนหายคลายฤดี
เกินกลบเกลื่อน เหมือนวจีมีรำพัน

ในหนึ่งช่วง ห้วงคิดถึงตราตรึงนัก
ในหนึ่งช่วง เจิดประจักษ์รักสุขสันต์
ยากจะลืม ปลื้มวางระหว่างกัน
ยากจะลืม รักนั้นผูกพันใจ

แต่ฉันทำ ห่างเหินคล้ายเดินจาก
แต่ฉันทำ ช้ำมากหลากเหลวไหล
รู้สึกผิด คิดสะท้อนร้อนดั่งไฟ
รู้สึกผิด สิ่งใดได้ทำลง

จึงคราวนี้ ที่หวังนั่งทวนทบ
จึงคราวนี้ ที่พบลบความหลง
เปิดใจรับ กับพลาดประกาศองค์
เปิดใจรับ ปรับปลงให้ตรงทาง

ยอมคืนกลับ นับย้อนอาวรณ์พร่ำ
ยอมคืนกลับ คืนคำไม่ทำห่าง
เพียงเธอให้ อภัยไม่จืดจาง
เพียงเธอให้ รักวางเหมือนอย่างเดิม

ขอบคุณใน น้ำจิตมิตรทุกเมื่อ
ขอบคุณใน เอื้อเฟื้อเผื่อฮึกเหิม
จะจำจด รสสุนทรอาวรณ์เติม
จะจำจด บทเสริมเติมน้ำใจ.

"บ้านริมโขง"

๑๔ มกราคม ๒๕๕๕

[รัตนาวดี]

แว่วคำครวญ ชวนฤทัย ให้หวนหา
แว่วคำครวญ ทวนพา จินต์คว้าไขว่
วจีย้ำ ร่ำรับ กับฤทัย
วจีย้ำ พร่ำใฝ่ เพราะใจปอง...

คงจะเหงา เร้าจิต ยามคิดใหม่
คงจะเหงา เศร้าใจ หวลไห้หมอง
เศร้าเพราะรัก ยากเผย เอ่ยด้วยตรอง
เศร้าเพราะรัก หักร่อง ครั้งครองนวล...

จวบวันนี้ วี่แวว ยิ่งแล้วใหญ่
จวบวันนี้ ที่ไร้ คำให้หวน
ยามคิดถึง พึ่งพา น้ำตาครวญ
ยามคิดถึง ใคร่ครวญ ป่วนปั่นเชียว...

ไยจึงปล่อย ช่วงไขว่ คว้าให้ผ่าน
ไยจึงปล่อย  ช่วงนาน กับกาลเปลี่ยว
รักที่ร้าง จางใจ ใกล้กลมเกลียว
รักที่ร้าง ทางเดียว รีบเกี่ยวใจ...

รัตนาวดี
 





 

[บ้านริมโขง]

สะท้อนจิต ติดถ้อยร่วมรอยเศร้า
สะท้อนจิต ผิดเฝ้าเข้าถามไถ่
เพียงวจี  ชี้นำย้ำลงไป
เพียงวจี ขานไขให้เกี่ยวกำ

กลัวเธอเมิน เดินจากมากเหตุผล
กลัวเธอเมิน เดินพ้นบนถลำ
อาจไม่เหลือ เยื่อใยในน้ำคำ
อาจไม่เหลือ ความจำคราช้ำตรม

ไม่โทษเธอ  เพียงน้อยที่ปล่อยวาง
ไม่โทษเธอ คราหมางร้างสุขสม
เจ็บใจตน คนก่อขอระทม
เจ็บใจตน ทนขมแม้ซมซาน

เพียงบอกเธอ ให้รู้อยู่ลำบาก
เพียงบอกเธอ ให้มากฝากขับขาน
ว่าขอโทษ คราไกลให้ร้าวราน
ว่าขอโทษ  โปรดสงสารสมานรอย

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

ถ้อยลำนำ ย้ำมา ว่าสำนึก
ถ้อยลำนำ ล้ำลึก นึกเหงาหงอย
จำนรรจา คราพร่ำ ทำสำออย
จำนรรจา ทุกถ้อย พลอยระทม

อย่าย้อนยอก ขอบอก ชอกช้ำนัก
อย่าย้อนยอก บอกรัก หักใจขม
เธอเปลี่ยนไป ให้หมอง ต้องตรอมตรม
เธอเปลี่ยนไป ใครสม ภิรมย์ใจ

เธอก็รู้ ใครรัก ปักใจมั่น
เธอก็รู้ สัมพันธ์ นั้นแค่ไหน
เพราะทุกสิ่ง อิงอยู่ คู่เคียงไป
เพราะทุกสิ่ง มอบให้ ใช่แกล้งเธอ

จากความนัย ที่กล่าว ราวเจ็บหนัก
จากความนัย ประจักษ์ รักเสมอ
เรียงคำร้อย คอยหวัง ยังอยากเจอ
เรียงคำร้อย เสนอ เพ้อคำนึง.....

“สุนันยา”