ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

อีกค่ำคืนแห่งความเหงา
.....
และนี่เป็น อีกค่ำคืน
ผวาตื่น ยืนตระหนก
มองเห็นดาว หนาวสะทก
สะท้านอก จนตกใจ
.....
คงเป็นเพราะ ฤดูหนาว
ไร้ข่าวคราว ความเคลื่อนไหว
ฤดูกาล ผันผ่านไป
สู่วันใหม่ ไม่เหมือนเดิม
.....
เคว้งคว้างใน ใบไม้ผลิ
ตั้งสติ เพื่อริเริ่ม
ศรัทธาก่อ มาต่อเติม
ค่อยค่อยเสริม เพิ่มความรัก
.....
ทุกขณะ การรับรู้
ที่เป็นอยู่ และรู้จัก
เสมือนนิ่ง ให้พิงพัก
สุดท้ายมัก จะจากไป
.....
ความรู้สึก ไร้เหตุผล
เกิดกับตน จนหวั่นไหว
อาจรู้ซึ้ง พึงพอใจ
แต่ทำไม ต้องร้าวราน
.....
อีกค่ำคืน แห่งความเหงา
กระจกเงา ตั้งตระหง่าน
หมดความเชื่อ แต่เมื่อวาน
มองอยู่นาน จนบานร้าว!
.....

 

ภาพจาก oknation.net

[a moth]

ขออนุญาตนำกลอนเก่ามาร่วมแจม
และไม่รับสัมผัสกับคุณภู กวินท์ นะคะ

ใต้ฟ้าค่ำ



...ที่รัก...
ฉันยังกรำงานหนักมิพักผ่อน
งีบหลับบนเก้าอี้ต่างที่นอน
เปิดหน้าต่าง,เขียนกลอน ต้อนรับดาว
ระหว่างรอรุ่งสางระหว่างฝัน
ทะเลหมอกบอกจันทร์วันนี้หนาว
ห่างอ้อมอกคุณไกลไร้เรื่องราว
ทางช้างเผือกทอดยาวร้าวทุรน
ขับกล่อมเพลงการลา-ก่อนฟ้าสาง
ร้อยรัดหัวใจบางกลางห่าฝน
อดีตที่ร่วงหยดรสสุคนธ์
ก็ร่วงหล่นระร่ำหยดน้ำตา
...
ข้างเก้าอี้มีพนักมุมพักผ่อน
หนังสือกลอนกลาดเกลื่อน-เหมือนคนบ้า
เปิดละครพิงหลังนั่งจิบชา
หอมดอกหญ้า-ไม้แห้งห้อยแต่งเตียง
เคยหนุนตักอ่านกลอนตอนหัวค่ำ
ฉัน, ลึกล้ำฉ่ำรส-สะกดออกเสียง
จึงเสียง “แฮ่ม” หุบยิ้ม ริมระเบียง-
กลบความเงียบ - มองเมียง.. ตะเกียงดาว
พักสายตาเคลิ้มฝันใต้จันทร์หวาน
หิ่งห้อยน้อยโน้มกาลมาขานกล่าว-
ว่า-ราตรีดาวตกนกเจ็บร้าว
สะดุ้งตื่น! เยือกหนาว.. พราวน้ำตา
...
ห้องเย็นเยียบเงียบเหงาเงาม่านไหว
ผ้าคลุมไหล่หล่นลิ่วปลิวคลุมขา
มองผ่านม่านหมอกไปในเวิ้งฟ้า
ระฆังลาก้องดัง..กระทั่งเช้า.



๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔

[สุวรรณ]

ดึกหนึ่งแผ่วแว่วคำของน้ำค้าง
กับเสียงของลมคว้างอย่างเศร้าเศร้า
ฉันคนเดิมเติมค่าฟ้าสีเทา
ด้วยน้ำคำเบาเบา ว่าฟ้างาม

กระซิบเสียงอย่างเคยเพียงเผยบอก
อยู่ใต้ต้นมะกอก ,ดอกมะขาม
ถาม,เธอ สุข อยู่ไฉน ใต้ฟ้าคราม
ทุกโมงยาม ป่วยไข้ บ้างไหมเธอ

[ทอฝัน]

...ใต้ฟ้าคืนนี้
ฉันมีเพียงดาวเดือนเป็นเพื่อนฝัน
ยลถ้อยทาบทบสบจำนรรจ์
ของคนชื่อสุวรรณพลันระทึก

...เปรมปริ่มละไอหวาน
รอยกานท์เรียงรายยามใกล้ดึก
ไออุ่นแห่งรักทำคักคึก
เลยนึกอยากอ้อนเป็นกลอนไว้
 
............แบบว่าคิดถึงมากกกก....//ดรีม

[amika29]

<a href="http://www.youtube.com/v/hAHKFe3E5IQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/hAHKFe3E5IQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ดึ ก แ ล้ ว . . . แ ต่ ยั ง น อ น ไ ม่ ห ลั บ
ต้องลุกออกมานั่งนับ...ดวงดาวที่พราวฟ้า
ความคิึดถึง...มันท่วมท้น...ซะจนเป็นความเหว่ว้า
และแล้วน้ำตา...ก็ทำท่าจะล้นหัวใจ

อี ก คื น แ ล้ ว สิ น ะ . . . ที่ มี ค ว า ม เ ห ง า เ ป็ น เ พื่ อ น
มองลมหนาว..ดาว..เดือน..ยิ่งหวั่นไหว
เหงา...เพราะคิดถึงบางคน...อีกฟ้าฝั่งไกล
เหงา...เพราะความคิดถึงที่ส่งไป...ไม่เคยถึงหัวใจเค้าสักที

เอ-มิ-กา

[เฮยอิง]

. . .เงียบเหงา. . .

มีเพียงบทเพลงเบาเบาในคืนนี้

มองฟากฟ้าที่อ่อนล้าลงทุกที

ทำไมเสียงแห่งราตรี. .ช่างเงียบงัน

อีกหนึ่งค่ำคืนแห่งความเหงา

เปิดเพลงยิ่งเบายิ่งไหวหวั่น

ทำไมนะ. . .ทำไมกัน

ความคิดถึงจากฟ้าฝั่งนั้น. .ส่งไม่ถึงกันสักที^ ^

[กังวาน]

อีกค่ำคืนฝืนตนทนความเหงา
ลมบางเบาเอื่อยเอื่อยเหนื่อยบ้างไหม
เข้าเกาะกุมสุมตัวและหัวใจ
อยากได้ไฟแห่งความรักมาทักทาย

ช่วยฉันทีหนีความเหงาไล่เขาหน่อย
โปรดอย่าปล่อยทิ้งขว้างแล้วห่างหาย
ความเหงาเยือนหัวใจเหมือนใกล้ตาย
รักช่วยคลายความเหงาก่อนเฉาเอย

[Prapacarn ❀]

อีกค่ำคืนฝืนตนทนความเหงา
ลมบางเบาเอื่อยเอื่อยเหนื่อยบ้างไหม
เข้าเกาะกุมสุมตัวและหัวใจ
อยากได้ไฟแห่งความรักมาทักทาย

ช่วยฉันทีหนีความเหงาไล่เขาหน่อย
โปรดอย่าปล่อยทิ้งขว้างแล้วห่างหาย
ความเหงาเยือนหัวใจเหมือนใกล้ตาย
รักช่วยคลายความเหงาก่อนเฉาเอย
"Karnkai"

ปลูกต้นรักกอหม่นใต้ต้นเหงา
ถูกแสงเงาเหงาปรก....โอ้อกเอ๋ย
ไยพี่ครวญหวนไห้คล้ายไม่เคย
หรือคู่เชยเคียงหมอนเขารอนร้าง

ลมยามดึกพัดผ่านไอม่านหมอก
พี่ช้ำชอกคิดถึงใครคนไกลห่าง
แอบรู้สึกลึกล้ำเฝ้าอำพราง
หรืออ้างว้างว้าเหว่...จึงเห่รัก

บทเพลงเหงาเร้าจินต์ถวิลไห้
คนอีกฝั่งฟ้าไกลได้ประจักษ์
ยังเกรงกริ่งมิ่งมิตรคิดทายทัก
เจ้าต้นรักหนาวสั่น...นั้นคอยใคร

แซมค่ะ
 

[Prapacarn ❀]

ขออนุญาตนำกลอนเก่ามาร่วมแจม
และไม่รับสัมผัสกับคุณภู กวินท์ นะคะ

ใต้ฟ้าค่ำ



...ที่รัก...
ฉันยังกรำงานหนักมิพักผ่อน
งีบหลับบนเก้าอี้ต่างที่นอน
เปิดหน้าต่าง,เขียนกลอน ต้อนรับดาว
ระหว่างรอรุ่งสางระหว่างฝัน
ทะเลหมอกบอกจันทร์วันนี้หนาว
ห่างอ้อมอกคุณไกลไร้เรื่องราว
ทางช้างเผือกทอดยาวร้าวทุรน
ขับกล่อมเพลงการลา-ก่อนฟ้าสาง
ร้อยรัดหัวใจบางกลางห่าฝน
อดีตที่ร่วงหยดรสสุคนธ์
ก็ร่วงหล่นระร่ำหยดน้ำตา
...
ข้างเก้าอี้มีพนักมุมพักผ่อน
หนังสือกลอนกลาดเกลื่อน-เหมือนคนบ้า
เปิดละครพิงหลังนั่งจิบชา
หอมดอกหญ้า-ไม้แห้งห้อยแต่งเตียง
เคยหนุนตักอ่านกลอนตอนหัวค่ำ
ฉัน, ลึกล้ำฉ่ำรส-สะกดออกเสียง
จึงเสียง “แฮ่ม” หุบยิ้ม ริมระเบียง-
กลบความเงียบ - มองเมียง.. ตะเกียงดาว
พักสายตาเคลิ้มฝันใต้จันทร์หวาน
หิ่งห้อยน้อยโน้มกาลมาขานกล่าว-
ว่า-ราตรีดาวตกนกเจ็บร้าว
สะดุ้งตื่น! เยือกหนาว.. พราวน้ำตา
...
ห้องเย็นเยียบเงียบเหงาเงาม่านไหว
ผ้าคลุมไหล่หล่นลิ่วปลิวคลุมขา
มองผ่านม่านหมอกไปในเวิ้งฟ้า
ระฆังลาก้องดัง..กระทั่งเช้า.



๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔

มือทั้งสอง เย็นชา ใจล้าฝัน
แสงตะวัน แซมยอดภู ดูเหงาเหงา
ลมกรรโชก...แอบซุกร่าง อย่างสั่นเทา
เหลือบดูเงา ตะคุ่ม ที่มุมลาน

กองไฟมอด เผาไหม้ กรุ่นไอหม่น
หยาดน้ำค้าง จากยอดสน หล่นร่วงผ่าน
ฝากรอยแต้ม แก้มสาว ที่ร้าวราน
ดั่งจะจาร รอยจินต์ ถวิลลึก

ผ่านราตรี สีเทา ที่เปล่าเปลี่ยว
ภายใต้เดือน รูปเคียว เกี่ยวรู้สึก
แสงลางลาง จางเลือน เตือนสำนึก
หวนรำลึก ถึงวัน จันทร์อำไพ

เคย...อ้อมแขน แทนผ้าห่ม กันลม...อุ่น
ยังคุกรุ่น ปลอบขวัญ คราหวั่นไหว
กี่ค่ำคืน แห่งความเหงา จะเผาใจ
ซุกหม่นไหม้ เหน็บหนาว...ที่ราวฟ้า

แซมค่ะ