ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"พร้อมแล้ว?"

๐

สิ้นหยาดฝนฟ้าใสดั่งใยแก้ว
งามผ่องแผ้วบริสุทธิ์ดุจภาพฝัน
ประกายรุ้งเด่นตาฟ้าผ่องพรรณ
ห้วงใจนั้นสว่างกลางฤทัย
                                                         
ดุจเปลวเทียนโคมทองส่องกระจ่าง
ชี้หนทางมืดมนจนไสว
เบิกวิถีปรีดาคราก้าวไป
สู่จุดชัยที่หวังครั้งเคยรอ
                                                         
ก่อนวันเก่านึกฝันหวั่นรักล่ม
จากคารมทรามวัยใครกันหนอ
อกเคยสั่นฝากใจไปพะนอ
แล้วกลับทรมานนานหลายเดือน
                                                         
แล้ววันนั้นเปลี่ยนเป็นเช่นอดีต
แผลถูกกรีดคงอยู่คู่รอยเฉือน
วันคล้อยผ่านแผลจางค่อยลางเลือน
แต่ใจเตือนกลัวเป็นเช่นวันวาน
                                                         
เศร้าจนสิ้นน้ำตาครานั้นแล้ว
หากส่อแววดวงจินต์สิ้นวันหวาน
จะไม่ตรมตัดพ้อต่อนงคราญ
เพราะดวงมานมันชินสิ้นน้ำตา
                                                         
ใจจึงพร้อมรับเสมอหากเธอผัน
ไม่โศกศัลย์ในพิษคิดโหยหา
จะคอยฝืนทำใจให้เย็นชา
มาเถอะมารักกัน..ฉันไม่กลัว..

ระนาดเอก

[Design with love ᵔᴥᵔ]

หากความรักถักทอแสงแห่งความหวัง
ก่อพลังรั้งใจให้สุขทั่ว
แม้ม่านหมอกหลอกฝันอันหมองมัว
จิตสั่นรัวกลัวหนักเมื่อรักใคร

การเรียนรู้ที่จะรัก สักคนหนึ่ง
มอบคำหวานซึ้ง ซึ้ง ชวนหลงใหล
เธอแน่หรือน้ำคำที่ย้ำไป
เธอแน่หรือทุ่มหมดใจ ใช่ชั่วคราว

เธอมั่นใจในฉันอย่างนั้นหรือ
จึงยื่นมือมอบรักให้กับสาว
มั่นใจหรือว่าฉันดี อย่างเธอกล่าว
กลัวจะทำรวดร้าวหนาวน้ำตา

ฉันเป็นเพียงหญิงเดินดินแค่หนึ่ง
ไม่คู่ควรกับการพึงคะนึงหา
ฉันเป็นเพียงแค่คนธรรมดา
มิควรค่ารักมากพอ ก่อฤทัย


                   Design with love"

[รัตนาวดี]

"พร้อมแล้ว?"

๐

สิ้นหยาดฝนฟ้าใสดั่งใยแก้ว
งามผ่องแผ้วบริสุทธิ์ดุจภาพฝัน
ประกายรุ้งเด่นตาฟ้าผ่องพรรณ
ห้วงใจนั้นสว่างกลางฤทัย
                                                         
ดุจเปลวเทียนโคมทองส่องกระจ่าง
ชี้หนทางมืดมนจนไสว
เบิกวิถีปรีดาคราก้าวไป
สู่จุดชัยที่หวังครั้งเคยรอ
                                                         
ก่อนวันเก่านึกฝันหวั่นรักล่ม
จากคารมทรามวัยใครกันหนอ
อกเคยสั่นฝากใจไปพะนอ
แล้วกลับทรมานนานหลายเดือน
                                                         
แล้ววันนั้นเปลี่ยนเป็นเช่นอดีต
แผลถูกกรีดคงอยู่คู่รอยเฉือน
วันคล้อยผ่านแผลจางค่อยลางเลือน
แต่ใจเตือนกลัวเป็นเช่นวันวาน
                                                         
เศร้าจนสิ้นน้ำตาครานั้นแล้ว
หากส่อแววดวงจินต์สิ้นวันหวาน
จะไม่ตรมตัดพ้อต่อนงคราญ
เพราะดวงมานมันชินสิ้นน้ำตา
                                                         
ใจจึงพร้อมรับเสมอหากเธอผัน
ไม่โศกศัลย์ในพิษคิดโหยหา
จะคอยฝืนทำใจให้เย็นชา
มาเถอะมารักกัน..ฉันไม่กลัว..

ระนาดเอก

...วันผันผ่าน กาลเวียน มิเปลี่ยนรัก
คืนร้อยหลัก ร่วมเรียง ภาพเคียงยั่ว
ให้ฝันหวาน นานปลื้ม บ่อยลืมตัว
คิดถึงมัว กลัวหนัก รักจืดจาง...

...ด้วยใจหยั่ง หวังสร้าง ทางสดใส
ในฤทัย ไหวหวั่น เพราะวันห่าง
ครวญคร่ำถึง รักใฝ่ มิวายวาง
ยังคอยสร้าง ทางฝัน มั่นฤดี...

...แต่วันนี้ มีเพื่อน เยือนคือเศร้า
หมองกลัดเกลา เร้ารุม เข้าคลุมคลี่
ได้แต่คอย ร้อยถัก รักที่มี
รอวันที่ มีปลอบ ตอบสองเรา...

รัตนาวดี


ขออณุญาติร่วมเคลิ้มด้วยอีกคนนะค๊ะ! อาจารย์

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ดั่งนกน้อย ลอยลม ต้องคมศร
เจ้าละอ่อน ก่อนเลิศ เพริศเฉลา
กลับมาถึง ซึ่งวัน พลันซึมเซา
ถูกรักหลอก หยอกเย้า แผดเผาใจ

ถึงแผลเจ็บ เหน็บอก ตกสะเก็ด
ให้ระเห็จ เข็ดรัก เหมือนผลักไส
หวั่นลึกลึก ผนึกฝัง ชั่งหทัย
เรื่องอันใด ให้ซ้ำ เจ็บย้ำจินต์

แม้นอยู่เดียว เปลี่ยวกาย สบายจิตต์
ไม่เคยคิด คืนวัน ให้ผันผิน
หากไม่จำ ช้ำอุรา น้ำตาริน
ความระบิล ยินศัพท์ ต้องอับอาย.../


บูรพาท่าพระจันทร์