ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

emo_62โอ้ชีวิต            คิดไป            ใจอนาถ
ดั่งฟ้าฟาด                   ลงกลางใจ               ให้เหี่ยวเฉา
ทุกวันนี้         คงจะมี       แค่เพียงเงา
ที่เป็นเพื่อน    ติดตามเรา    คราวเศร้าใจ


ครั้นถึงยาม      ราตรี          นี้สุดเหงา
นั่งกอดเข่า     หลังพิงฝา     น้ำตาไหล
คิดคร่ำควร     สุดสลด        รันทดใจ
ต้องร้องไห้     เปลี่ยวเหงา    เศร้าอุรา


ยามอรุณ              เสียงไก่ขัน           พาหวั่นไหว
คิดถึงเจ้า               กลอยใจ              วณิสา
แต่ก่อนนั้น               เคยร่วมเรียง              เคียงกายา
พี่กอดเจ้า              ตอนนิทรา                ครั้นราตรี


ครั้นเหมันต์ ( ฤดูหนาว)    ยามสายัณห์     หวั่นดวงจิต
พี่ครุ่นคิด               ถึงพุ่มพวง                 นวลฉวี
สาวเจียงฮาย         จากไกล         ไปหลายปี
ทั้งให้พี่          กวีน้อย           ละห้อยใจ

ครั้นคิมหันต์ (ฤดูร้อน)      หน้าร้อน       ร้อนทรวงอก
แสนวิตก               ไม่รู้จัก             ทำไฉน
เห็นลั่นทม              ดอกใบร่วง            แสบทรวงใน
ดวงฤทัย               ไม่หวลกลับ             ไปลับตา


ครั้นถึง                     วัสสานะ                   ฤดูฝน
ดวงกมล                 หงอยเหงา           เศร้าหนักหนา
กวีน้อย                แทบแดดิ้น              สิ้นชีวา
คอยน้องมา      ทศมาส(สิบเดือน)     แทบขาดใจ

กึ๊ดเติงหา          วณิสาเจ้า       หัวใจ๋โศกเศร้า        เป๋นเปี๋ยว
น้องไปลับต๋า         บ่ปิ๊กมาเหลียว       ละอ้ายคนเดียว      กอดเข่านั่งไห้
หัวอกเป๋นเปี๋ยว          หัวใจแสบไหม้         น้องไปตั้งได      สาวเจ้า
บ่ดีไปหลง       กำฅนอื่นเขา     ปิ๊กมาบ้านเฮา      เหียเต๊อะน้องหล้า

กวีน้อย  ลุ่มน้ำยาว
บ่าวเมืองน่าน
๗   มกราคม  ๒๕๕๕

[/b]

[กวีบ่าว ลุ่มน้ำยม]

  3ฤดู   ไร้คู่    มาซบบ่า
ฤดูฝน   ฝนตกมา   ในใจฉัน
ฤดูร้อน   ร้อนในใจ   มลายพลัน
ฤดูหนาว   หนาวจนฉัน   เกือบสิ้นใจ
(ยังน้องใหม่นะครับ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยทุกท่านด้วยนะครับ)

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

ขอขอบคุณ  ครับท่าน  กวีบ่าว
นี่แหละคือ  เรื่องราว   ที่ศร้าหมอง
ทุกวันคืน    สะอื้น      น้ำตานอง
หากพบน้อง     วณิสา     พามาที
เรื่องผ่านมา     ขอให้ทิ้ง     กับอดีต
แม้นจะเป็น     มีดกรีด     ดวงใจพี่
กวีบ่าว     จงส่งข่าว     บอกเธอที
บอกว่าพี่     กวีน้อย     ยังคอยนาง


กวีน้อย    ลุ่มน้ำยาว

[/b]

[กวีบ่าว ลุ่มน้ำยม]

โอ้พี่ชาย  แสนดีของ  กวีบ่าว

ยามพี่เศร้า    ผมเคียงข้าง    ไม่ห่างหนี

ยามพี่โกรธ    ผมก็เจ็บ     ตัวทุกที

แต่สิ่งหนึ่ง    ที่พี่    ไม่เข้าใจ


ยามพี่เจ็บ   ผมเจ็บกว่า   พี่หลายเท่า

ยามพี่เหงา    ผมเหงากว่า    พี่มากหลาย

ยามที่พี่     ร้อนรน     และวุ่นวาย

ผมคงตาย     ถ้าอารม    พี่พุ่งมา


พี่ด่าผม     อบรม     และพร่ำสอน

ยามผมนอน    ยามผมนั่ง     ก็ผวา

อารมพี่     แปรปรวน    ทุกเวลา

*ผมเจ็บกว่า    พี่หลายเท่า   ไหมเล่าเออ*





     ——► กวีบ่าว    ลุ่มน้ำยม ◄——

[เมฆา...]

๐ อยู่ในโลกอดสู..ฤดูเศร้า
กอดหัวใจดวงเก่าเฉาเสมอ
มรสุมเล่นกลจนจิตเบลอ
น้ำตาเอ่อเนืองเนือง..เมื่อเคืองนัยน์

๐ จมอยู่กับความเศร้าพอเข้าที่
ก็ดันมีลมหนาวมาน้าวใส่
สัญญาณว่า..ฤดูช้ำ..เริ่มนำใจ
ให้ทุกข์ไปล้นปรี่ทวีคูณ

๐ ยังมิทันตั้งหลักปักอกสู้
แดดก็พรูส่องปราดเจียนวาตย์สูญ
ฤดูเจ็บ..วนกลับมาจับจูน
จนแสบนูนเนื้อหน่ายอกซ้ายเชียว

๐๐ บรรยากาศหัวใจไยไวนัก
แปรปรวนหนักชนิดทำจิตเสียว
หวาดระแวงแหยงอยู่แต่ผู้เดียว
คงต้องเหี่ยว..หามฝัง..ทั้ง!สามฤดู..(แน่นอน!)