ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"ผ้าเช็ดหน้า?"

๐

เมื่อน้ำตาเธอไหลไปทั่วแก้ม
เธอไม่แย้มหม่นหมองครองความเศร้า
ภาพเธอท้อทุกข์ใจไม่บรรเทา
ยามมองเล่าเหมือนเธอเจอทางตัน
   
ไม่มีใครหันแลคนแพ้พ่าย
มีซ้ำร้ายหายลับกลับหลังหัน
บ้างเยาะเย้ยชีวิตปิดทางกัน
คนที่ปันน้ำใจให้คือเรา
   
โลกเธอคว้างยามล้มเราก้มฉุด
ไม่อยากเห็นเธอทรุดดุจหงอยเหงา
คอยปลอบขวัญเสริมใจให้เป็นเงา
หวังเธอลืมโลกเก่าเฉาวังเวง
   
เปรียบตัวเราเบ็ดเสร็จผ้าเช็ดหน้า
เช็ดน้ำตาเติมไฟให้บานเบ่ง
ทั้งปัดฝุ่นเปื้อนกายไม่หวั่นเกรง
สีผ้าเองจึงคล้ำทำเพื่อเธอ
   
ช่วงเวลาผ่านปล่อยเธอค่อยฟื้น
ใจค่อยคืนมีบ้างที่ยังเหม่อ
แม้เก็บซ่อนบางครั้งก็ยังเจอ
จึงเป็นเกลอปลอบปลุกเธอสุขใจ
   
ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยจึงค่อยขาด
ธรรมชาติจึงหมองต้องเปลี่ยนใหม่
ผ้าเคยซับน้ำตาคราบอาลัย
ถูกเธอใส่ถังขยะผละหลงลืม..

ระนาดเอก

[รัตนาวดี]

"ผ้าเช็ดหน้า?"

๐

เมื่อน้ำตาเธอไหลไปทั่วแก้ม
เธอไม่แย้มหม่นหมองครองความเศร้า
ภาพเธอท้อทุกข์ใจไม่บรรเทา
ยามมองเล่าเหมือนเธอเจอทางตัน
   
ไม่มีใครหันแลคนแพ้พ่าย
มีซ้ำร้ายหายลับกลับหลังหัน
บ้างเยาะเย้ยชีวิตปิดทางกัน
คนที่ปันน้ำใจให้คือเรา
   
โลกเธอคว้างยามล้มเราก้มฉุด
ไม่อยากเห็นเธอทรุดดุจหงอยเหงา
คอยปลอบขวัญเสริมใจให้เป็นเงา
หวังเธอลืมโลกเก่าเฉาวังเวง
   
เปรียบตัวเราเบ็ดเสร็จผ้าเช็ดหน้า
เช็ดน้ำตาเติมไฟให้บานเบ่ง
ทั้งปัดฝุ่นเปื้อนกายไม่หวั่นเกรง
สีผ้าเองจึงคล้ำทำเพื่อเธอ
   
ระนาดเอก

ฤๅมนตร์สาป เห็นหน้า เธอมาหลอน
ติดตานอน ซ้อนไซร้ ใจห่วงเพ้อ
ทำไมจิต คิดใคร่ ฝันใฝ่เจอ
ทำไมเหม่อ เพ้อหา อุรารวน...

ไยบ่อยครั้ง ไห้หา น้ำตาไหล
ไยบ่อยครั้ง เตือนให้ ฤทัยหวล
ไยบ่อยครั้ง เผลอไผล คลั่งไคล้ครวญ
ไยบ่อยครั้ง รัญจวน ปั่นป่วนจินต์...

หรือเพราะใช่ ใจรัก ไร้หักห่วง
ใช่มิลวง ทรวงซับ กับถวิล
หรือเพราะรัก ปักใจ ไร้มลทิน
ทุกอาจินต์ จึงโหย โบยอารมณ์...

น้ำตาไหล ไกล่กลัว รักมัวหมอง
น้ำตานอง ร้องเงียบ ใดเปรียบข่ม
น้ำตาซับ ซาบซบ ประคบตรม
น้ำตาพรม ห่มพา เร้าอาวรณ์...

ผ้าเช็ดหน้า ไม่สวย ช่วยซับปลอบ
มันเกินเก่า ไม่มอบ ชอบเหมือนก่อน
ซื้อผืนใหม่ ใช้ด้วย สวยแน่นอน
แต่ผืนเก่า เอาซ่อน ใต้หมอนอิง...

รัตนาวดี

[..กุสุมา..]

"ผ้าเช็ดหน้า?"
๐
เมื่อน้ำตาเธอไหลไปทั่วแก้ม
เธอไม่แย้มหม่นหมองครองความเศร้า
ภาพเธอท้อทุกข์ใจไม่บรรเทา
ยามมองเล่าเหมือนเธอเจอทางตัน
   
ไม่มีใครหันแลคนแพ้พ่าย
มีซ้ำร้ายหายลับกลับหลังหัน
บ้างเยาะเย้ยชีวิตปิดทางกัน
คนที่ปันน้ำใจให้คือเรา
   
โลกเธอคว้างยามล้มเราก้มฉุด
ไม่อยากเห็นเธอทรุดดุจหงอยเหงา
คอยปลอบขวัญเสริมใจให้เป็นเงา
หวังเธอลืมโลกเก่าเฉาวังเวง
   
เปรียบตัวเราเบ็ดเสร็จผ้าเช็ดหน้า
เช็ดน้ำตาเติมไฟให้บานเบ่ง
ทั้งปัดฝุ่นเปื้อนกายไม่หวั่นเกรง
สีผ้าเองจึงคล้ำทำเพื่อเธอ
   
ช่วงเวลาผ่านปล่อยเธอค่อยฟื้น
ใจค่อยคืนมีบ้างที่ยังเหม่อ
แม้เก็บซ่อนบางครั้งก็ยังเจอ
จึงเป็นเกลอปลอบปลุกเธอสุขใจ
   
ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยจึงค่อยขาด
ธรรมชาติจึงหมองต้องเปลี่ยนใหม่
ผ้าเคยซับน้ำตาคราบอาลัย
ถูกเธอใส่ถังขยะผละหลงลืม..
ระนาดเอก

     วันที่คราบ น้ำตา นองบ่าไหล
คนปลอบใจ รั้งซบ กลบด่ำดื่ม
จูบพรมซับ น้ำตา พาเจ็บลืม
อุ่นอกปลื้ม เหือดหาย คลายน้ำตา
     ผ้าเช็ดหน้า พรมซับ รับหมองหม่น
วางแนบบน ห้องใจ ปรารถนา
มอบคิดถึง คะนึงผ่าน ม่านทิวา
ทุกเพลา ผ้าอยู่ คู่ดวงใจ
        ..กุสุมา..

[สะเลเต]

ผ้าเช็ดหน้าหากเปรียบ...เทียบเธอนั้น
เลิศค่าล้ำ...สำคัญวันอ่อนไหว
ทั้งน้ำมูกน้ำตา..คราอาลัย
หลั่งรินไหลเลอะผ้า...เช็ดหน้านี้

ความสำคัญใช่หลอก...บอกให้รู้
ถึงทิชชู...หลากหลายหมายแทนที่
มิขอเลือกมาใช้...ใจรู้ดี
ค่าเธอมี...มากล้นอย่าหม่นเลย

เธอจะอยู่คู่ฉันในวันโศก
ถูกสับโขกโชคร้าย...ไม่อาจเผย
กี่ พ.ศ ก็เศร้าเหงาเช่นเคย
ชิดชมเชยชิมช้ำ...เพราะคำรัก

---สะเลเต---

[กวีบ่าว ลุ่มน้ำยม]

ผ้าเช็ดหน้า    ฉันยื่นให้    ตอนเธอเจ็บ

ฉันให้เธอ    เก็บมัน    และรักษา

ยิ่งนานวัน      ยิ่งหม่นหมอง     และขึ้นรา

ไม่เหมือนผ้า     เช็ดหน้า   ที่ให้ไป


ผ้าเช็ดหน้า    ผืนนั้น    ที่เธอเก็บ

ในตอนนี้     เหมือนเธอเกลียด      และพลักไส

ตอนแรกๆ    ให้เธอ     เธอรับไป

แต่ตอนนี้      ผ้าผืนใหม่     ใครให้เธอ


ผ้าผืนเก่า     และขาด     ผืนๆนี้

เธอเหยียบย่ำ    จนย่ำยี     อยู่เสมอ

ฉันใส่ใจ      ลงในผ้า      ตอนให้เธอ

ฉันไปเจอ      เธอใช้เป็น    ผ้าเช็ดตีน (ขอโทษทุกท่านนะคับ ที่ไม่ค่อยสุภาพ สักเท่าไหร่)


ดั่งใจฉัน     ถูกเหยียบยั่ง     จนฉีกขาด

ดั่งมีดบาด     ดวงใจ     อย่างเฉือดฉิน

เหยียบย่ำเข้า      ทุกค่ำเช้า     จนเคยชิน

ฉันใจสิ้น      พร้อมๆผ้า    เช็ดหน้าไป


——► กวีบ่าว    ลุ่มน้ำยม ◄——

[Prapacarn ❀]

"ผ้าเช็ดหน้า?"

๐

เมื่อน้ำตาเธอไหลไปทั่วแก้ม
เธอไม่แย้มหม่นหมองครองความเศร้า
ภาพเธอท้อทุกข์ใจไม่บรรเทา
ยามมองเล่าเหมือนเธอเจอทางตัน
   
ไม่มีใครหันแลคนแพ้พ่าย
มีซ้ำร้ายหายลับกลับหลังหัน
บ้างเยาะเย้ยชีวิตปิดทางกัน
คนที่ปันน้ำใจให้คือเรา
   
โลกเธอคว้างยามล้มเราก้มฉุด
ไม่อยากเห็นเธอทรุดดุจหงอยเหงา
คอยปลอบขวัญเสริมใจให้เป็นเงา
หวังเธอลืมโลกเก่าเฉาวังเวง
   
เปรียบตัวเราเบ็ดเสร็จผ้าเช็ดหน้า
เช็ดน้ำตาเติมไฟให้บานเบ่ง
ทั้งปัดฝุ่นเปื้อนกายไม่หวั่นเกรง
สีผ้าเองจึงคล้ำทำเพื่อเธอ
   
ช่วงเวลาผ่านปล่อยเธอค่อยฟื้น
ใจค่อยคืนมีบ้างที่ยังเหม่อ
แม้เก็บซ่อนบางครั้งก็ยังเจอ
จึงเป็นเกลอปลอบปลุกเธอสุขใจ
   
ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยจึงค่อยขาด
ธรรมชาติจึงหมองต้องเปลี่ยนใหม่
ผ้าเคยซับน้ำตาคราบอาลัย
ถูกเธอใส่ถังขยะผละหลงลืม..

ระนาดเอก

ผ้าเช็ดหน้า ผืนเก่า น้องเฝ้าเก็บ
ยังซุกเหน็บ กลางใจ ได้เป็นปลื้ม
ค่าเลอเลิศ ไม่หมาย ให้ใครยืม
ความทรงจำ ด่ำดื่ม เมื่อแรกรัก

ผ้าเช็ดหน้า ผืนเก่า เฝ้าถนอม
ยังดมดอม แนบฤทัย ไม่หายหัก
ยามค่ำคืน จุมพิต มอบจิตภักดิ์
ซึ้งสลัก คล้ายเงา เจ้าของครวญ

ซับน้ำตา ผ้าน้อย คอยปลอบขวัญ
สีซีดพลัน หม่นเทา ยังเฝ้าหวน
มุมผ้าปัก รูปดาว พราวแสงนวล
ถักริมขอบ รอบล้วน ขบวนร้อย

คราบน้ำตา ปร่าเปรอะ เลอะดวงแต้ม
เป็นรอยแซม สัญญา ว่าไม่ถอย
สู้ฝ่าฟัน ฝันร้าง น้องยังคอย
ฝากเพลงหวาน ผ่านถ้อย มาห่มเธอ

แซมค่ะ
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ผ้าเช็ดหน้าหากเปรียบ...เทียบเธอนั้น
เลิศค่าล้ำ...สำคัญวันอ่อนไหว
ทั้งน้ำมูกน้ำตา..คราอาลัย
หลั่งรินไหลเลอะผ้า...เช็ดหน้านี้

ความสำคัญใช่หลอก...บอกให้รู้
ถึงทิชชู...หลากหลายหมายแทนที่
มิขอเลือกมาใช้...ใจรู้ดี
ค่าเธอมี...มากล้นอย่าหม่นเลย

เธอจะอยู่คู่ฉันในวันโศก
ถูกสับโขกโชคร้าย...ไม่อาจเผย
กี่ พ.ศ ก็เศร้าเหงาเช่นเคย
ชิดชมเชยชิมช้ำ...เพราะคำรัก

---สะเลเต---

จำฝังใจ ให้ปลื้ม ไม่ลืมหลง
แม้ชีพปลง คงยาก คิดหาญหัก
ด้วยใจถือ ซื่อตรง มั่นคงนัก
ซึ้งสมัคร ภักดี นี้เพียงเธอ

ผ้าผืนน้อย ร้อยถัก เย็บปักสวย
เรียงสลวย ด้วยคำ นำเสนอ
เพียงคลี่พราก จากทบ ก็พบเจอ
อักษรปัก รักเสมอ เธอกว่าใคร

ทุกวันซึ้ง ตรึงใจ อยู่ในจิตต์
ชื่นจุมพิต คิดคนึง ซึ้งหวามไหว
ดั่งกลิ่นนวล อวลละออง ของทรามวัย
หอมชื่นใจ ใดเท่า เปรียบเสาวคนธ์

ผ้าชิ้นน้อย กลอยใจ ในวันนี้
กลับเปลี่ยนที่ มีสลับ ดูสับสน
จากรักเร้น เป็นน้ำตา มาปะปน
ด้วยหน้ามน เปลี่ยนใจ ไม่หวนคืน.../

 


บูรพาท่าพระจันทร์