ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สล่าผิน]

ด้อยโอกาสพลาดท่ามาแต่เด็ก
หมู่บ้านเล็กกลางไพรไกลปืนเที่ยง
ศิวิไลไม่มีที่ใกล้เคียง
พ่อแม่เลี้ยงตามประสาคนป่าดอย

โรงเรียนแรกห่างไปไกลจากบ้าน
ต้องเดินผ่านท้องนาและป่าข่อย
สี่ปีจบประถมสมใจคอย
ดีใจหน่อยเรียนเก่งได้เกรดดี

พ่อแม่จึงพึงใจให้เรียนต่อ
ไม่รีรอประถมปลายหมายเร็วรี่
ประถมเจ็ดเสร็จได้ในสามปี
แสนเปรมปรีด์ความฝันฉันเป็นจริง

ใจอยากเรียนมอศอมิรอท่า
แต่ทว่าแสนไกลไปทุกสิ่ง
ระยะทางห่างไกลใจประวิง
หนักใจยิ่งเรื่องเงินเกินกำลัง

พ่อให้ลองสอบดูเผือรู้ผล
ดีใจล้นสอบได้อย่างใจหวัง
โรงเรียนดีมีชื่อถือว่าดัง
ฉันได้นั่งโต๊ะเรียนอ่านเขียนไป

มอศอสองต้องเศร้าพบเงาแย่
ทุกข์ใจแท้พ่อป่วยช่วยมิไหว
บอกฉันว่าลูกพ่อขอทำใจ
พ่อขอให้หัดปลงออกโรงเรียน

สล่าผิน

[สล่าผิน]

พ่อไร้งานการทำจำรักษา
เพราะกายาป่วยไข้ให้ปวดเศียร
พ่อไร้เงินส่งให้ได้พากเพียร
เพื่ออ่านเขียนต่อไปให้ตรองดู

เหมือนฟ้าผ่าพาฉันนั้นร้องไห้
ทำอย่างไรอยากเรียนอ่านเขียนอยู่
เฝ้าตรึกตรองลองคิดพินิจรู้
ฉันต้องสู้เพื่อตนเสาะหนทาง

เดินของานการได้ในวันหยุด
ดีใจสุดได้งานการก่อสร้าง
กรรมกรทำไปไม่ละวาง
หวังค่าจ้างเป็นค่าเรียนเฝ้าเพียรทำ

แสนดีใจได้เงินมากเกินคาด
สิบแปดบาทต่อวันฉันว่าหนำ
เสาร์อาทิตย์คิดไว้ไปประจำ
แล้วฉันนำเงินใช้ไปสร้างตน

แม้ปิดเทอมอย่างไรก็ไม่หยุด
หวังที่สุดค่าเทอมเริ่มอีกหน
เหนื่อยอย่างไรไม่ท้อขอสู้ทน
จะลำบนอย่างไรฉันไม่กลัว

สามปีกว่าผ่านไปทำได้ครบ
ฉันเรียนจบมอปลายคลายสลัว
อยากเรียนต่อแต่ต้องมองตนตัว
จนถ้วนทั่วคิดได้ฉันไม่เรียน

สล่าผิน

[panthong.kh]

ชีวิตจริง ยิ่งกว่า ในนิยาย
เศร้ามิวาย อ่านไป จิตใจเปลี่ยน
เคยตัดพ้อ ต่อว่า มาจนเอียน
ขอกราบเรียน ว่าซึ้ง อึ้งฤทัย

สู้อดทน ทำงาน มานานเนิ่น
เก่งเหลือเกิน น้องขอ ยกนิ้วให้
หาเงินเอง แต่เล็ก จนโตไง
เงินที่ได้ ใช้จ่าย เลี้ยงชีพมา

ชีวิตของ มนุษย์ สุดยอกย้อน
จิตสั่นคลอน บางวัน ขวัญผวา
หมั่นขยัน พากเพียร เรียนวิชา
เดินเชิดหน้า ไปมา คุณค่ามี

จะขอเป็น แรงใจ ให้ต่อสู้
จะเคียงคู่ ปรึกษา ในทุกที่
จะเติมเต็ม ส่วนขาด นะคนดี
จะไม่แกล้ง ให้พี่ นี้ช้ำใจ
พันทอง

[กฤษการกลอน]

ค่าของคน ผู้ทนสู้ฟันฝ่า
ฝนเหล็กกล้า ยากเข็ญจนเป็นเข็ม
เมื่อน้ำขึ้น ตักตวงจนตุ่มเต็ม
หยดเหงื่อเค็ม โทรมกายเป็นเกล็ดเกลือ

เพราะแสวง เสาะหาใช่รอคอย
เริ่มจากน้อย รวบรวมจนล้นเหลือ
ไม่สิ้นหวัง นั่งลอยคอยคลุมเคลือ
มานะเหนือ กว่าฟ้าชะตาตน

...มาขอยืนยัน ทุกวันที่ฟันฝ่า...

[สล่าผิน]

ขณะเรียนเขียนอ่านการศึกษา
ฉันอิจฉาคุณครูดูทุกหน
ท่านพิมพ์ดีดทีไรใจทุกข์ทน
อยากมากล้นอยากพิมพ์ให้อิ่มใจ

อยากจะแตะแป้นพิมพ์แอบยิ้มเศร้า
โอตัวเราหมดโอกาสพลาดจนได้
สายวิทย์คณิตมิมีที่พิมพ์ไง
จึงทำให้แอบฝันแต่นั้นมา

จนวันหนึ่งซื้อคอมมาพร้อมสรรพ
ลูกสาวรับคอมไว้ใช้ศึกษา
เห็นแป้นพิมพ์มีพร้อมน้อมอุรา
รีบตั้งหน้าฝึกพิมพ์ใจยิ้มบาน

ถึงอายุมากหน่อยค่อยค่อยหัด
ไม่เร่งรัดจำไปเพื่อให้ผ่าน
หลายหลายบทอดทนจนชำนาญ
เป็นผลงานอันหนึ่งที่ซึ้งทรวง

สล่าผิน