ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ยิ้ม ที่ เปื้อนน้ำตา

ฉีกรอยยิ้ม พริ้มพราย ไว้บนหน้า
เปล่งสำเนียง วาจา ว่าสดใส
สวมชุดงาม นำเพิ่ม แต่งเติมไป
เพริศพริ้งพราว วิไล ในกานดา

มีใครรู้ ใจเจ้า โอ้สาวเอย
เธอชอกช้ำ สุดเปรย จะเอ่ยหา
ในรอยยิ้ม ซ่อนเจ็บ เก็บน้ำตา
ทุกข์ระทม ถมถา แสนอาดูร

ด้วยสองมือ หนึ่งใจ หมายฟันฝ่า
อุปสรรคนานา คราสิ้นสูญ
หวังเพียงพบ พรฟ้า มาเกื้อกูล
โชคจำรูญ หนุนเนื่อง ได้เฟื่องฟู

โอ้..อกเอ๋ย ชีวิต ลิขิตไหน
จะมีไหม ฤดี มิอดสู
มาซับเศร้า น้ำตา คราพร่างพรู
ยืนหยัดอยู่ ไกลห่าง ทางระทม

หน้าเปื้อนยิ้ม ซ่อนเจ็บ ที่เหน็บหนาว
เป็นรอยร้าว ไร้ชื่น มากขื่นขม
สร้างชีวิต ด้วยมาน ที่ซานซม
ปิดเส้นปม ชีวิน ที่ภินท์พัง

ต้องเสแสร้ง แกล้งทำ เป็นฉ่ำชื่น
แท้กล้ำกลืน ยากที่ จะมีหวัง
อยากลับหาย ไกลสิ่ง น่าชิงชัง
แต่สุดยั้ง ภาระปลด สลดทรวง..

"สุนันยา
 

[เมฆา...]

๐ ซ่อนรอยยิ้มพริ้มพรายละม้ายเศร้า
ภายใต้เงาแห่งรักอันหนักหน่วง
เผยแต่เพียงความชาอุราดวง
ให้รักลวงรู้ว่า..น้ำตาริน

๐ มิฝืนเก็บเจ็บช้ำให้ซ้ำเก่า
ด้วยอกเราเริ่มกร่อนดั่งก้อนหิน
ถูกน้ำเศร้าเข้าเซาะเกาะกัดกิน
ไม่เหลือสิ้นชิ้นดี..อย่างที่เคย

๐ ต้องพยุงหัวใจให้ยืนสู้
อย่าคุดคู้จับเจ่าเข่าเขนย
รองน้ำตาใส่ถังตั้งไว้เลย
แล้วนิ่งเฉยเฉือนทิ้ง..สิ่งบั่นทอน

๐ เก็บไว้เพียงบทเรียนเพียรระลึก
มโนนึกบรรจุอนุสรณ์
ปล่อยความจริงผ่านหน้าอย่าอาวรณ์
เผยยิ้มซ่อนออกไป..อย่าได้ซม....

 

[นางฟ้า ชาลี]

บนรอยยิ้ม พริ้มเพรา ที่เขาเห็น
ดูเหมือนเป็น เช่นสุข ทุกข์ไม่ถม
แต่ข้างใน ใครเล่า เศร้าระทม
ฝืนใจข่ม จมเศร้า เคล้าน้ำตา

มองข้างนอก บอกใคร ว่าใจสุข
แสนสนุก ทุกวัน จันทร์อิจฉา
เปรียบหมู่ดาว พราวล้อม ห้อมดารา
ดูสูงค่า น่าค้น คนอย่างเรา

แต่ความจริง สิ่งเห็น เป็นเพียงหลอก
เป็นเปลือกนอก ของคน ที่ทนเฉา
ใจดวงน้อย คอยรัก มานานเนาว์
คนใจเศร้า ร้าวราน ปานขาดใจ

นางฟ้า  ชาลี

[สุนันยา]

๐ ซ่อนรอยยิ้มพริ้มพรายละม้ายเศร้า
ภายใต้เงาแห่งรักอันหนักหน่วง
เผยแต่เพียงความชาอุราดวง
ให้รักลวงรู้ว่า..น้ำตาริน

๐ มิฝืนเก็บเจ็บช้ำให้ซ้ำเก่า
ด้วยอกเราเริ่มกร่อนดั่งก้อนหิน
ถูกน้ำเศร้าเข้าเซาะเกาะกัดกิน
ไม่เหลือสิ้นชิ้นดี..อย่างที่เคย

๐ ต้องพยุงหัวใจให้ยืนสู้
อย่าคุดคู้จับเจ่าเข่าเขนย
รองน้ำตาใส่ถังตั้งไว้เลย
แล้วนิ่งเฉยเฉือนทิ้ง..สิ่งบั่นทอน

๐ เก็บไว้เพียงบทเรียนเพียรระลึก
มโนนึกบรรจุอนุสรณ์
ปล่อยความจริงผ่านหน้าอย่าอาวรณ์
เผยยิ้มซ่อนออกไป..อย่าได้ซม....

 

 

อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหักผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความระทม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ

ตั้งสติ ริเริ่ม ต่อเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์ซุกซ่อน ทั้งอ่อนไหว
ยิ้มที่แย้ม แต้มเหงา ร้าวเกินใคร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด

เมื่อถึงวัน ผันผาย ในชีวิต
ให้รู้คิด พิศเพ่ง เล็งดวงแข
มุ่งหมายวัน ฝันจริง สิ่งเปลี่ยนแปร
แสงเคยเศร้า เหลือบแล ไม่แพ้จันทร์

จะยิ้มแย้ม แก้มใสไร้รอยเปื้อน
เพื่อลบเลือน รอยช้ำ ยามโศกศัลย์
เมื่อแกร่งพอ ท้อทับ จะรับมัน
ช่วยเป็นแรง ผลักดัน ต้านเงาตรม

"สุนันยา"
 

[sunthornvit]

ยิ้ม ที่ เปื้อนน้ำตา

ฉีกรอยยิ้ม พริ้มพราย ไว้บนหน้า
เปล่งสำเนียง วาจา ว่าสดใส
สวมชุดงาม นำเพิ่ม แต่งเติมไป
เพริศพริ้งพราว วิไล ในกานดา

มีใครรู้ ใจเจ้า โอ้สาวเอย
เธอชอกช้ำ สุดเปรย จะเอ่ยหา
ในรอยยิ้ม ซ่อนเจ็บ เก็บน้ำตา
ทุกข์ระทม ถมถา แสนอาดูร

ด้วยสองมือ หนึ่งใจ หมายฟันฝ่า
อุปสรรคนานา คราสิ้นสูญ
หวังเพียงพบ พรฟ้า มาเกื้อกูล
โชคจำรูญ หนุนเนื่อง ได้เฟื่องฟู

โอ้..อกเอ๋ย ชีวิต ลิขิตไหน
จะมีไหม ฤดี มิอดสู
มาซับเศร้า น้ำตา คราพร่างพรู
ยืนหยัดอยู่ ไกลห่าง ทางระทม

หน้าเปื้อนยิ้ม ซ่อนเจ็บ ที่เหน็บหนาว
เป็นรอยร้าว ไร้ชื่น มากขื่นขม
สร้างชีวิต ด้วยมาน ที่ซานซม
ปิดเส้นปม ชีวิน ที่ภินท์พัง

ต้องเสแสร้ง แกล้งทำ เป็นฉ่ำชื่น
แท้กล้ำกลืน ยากที่ จะมีหวัง
อยากลับหาย ไกลสิ่ง น่าชิงชัง
แต่สุดยั้ง ภาระปลด สลดดทรวง..

"สุนันยา
 

                                    รอยแย้มยิ้ม  พริ้มเพรา  กลบเศร้าหมอง
                  น้ำตานอง  อยู่ใน  ใจแสนห่วง
                  ยิ้มชืดชืด  เฝื่อนเฝื่อน  เกลื่อนไว้ลวง
                  ทุกข์ในทรวง  เก็บงำ  ช้ำระทม

                            มีใครรู้  ถ้วนทั่ว  ในหัวอก
                  ความสะทก  หมกไหม้  ใจขื่นขม
                  กลืนความเจ็บ  เก็บความล้า  ซ่อนอารมณ์
                  ยิ้มเพื่อข่ม  ความเหงา  ให้เบาบาง

                            ปลอบตนเอง  หลอกผู้อื่น  ฝืนสร้างภาพ
                  เหมือนมีบาป  ฉาบทา  มิซาสร่าง
                  ยิ้มเปื้อนหน้า  ใจบอบช้ำ  เร้นอำพราง
                  ยิ้มอ้างว้าง  สะอื้น  คงฝืนยิ้ม

[สุนันยา]

บนรอยยิ้ม พริ้มเพรา ที่เขาเห็น
ดูเหมือนเป็น เช่นสุข ทุกข์ไม่ถม
แต่ข้างใน ใครเล่า เศร้าระทม
ฝืนใจข่ม จมเศร้า เคล้าน้ำตา

มองข้างนอก บอกใคร ว่าใจสุข
แสนสนุก ทุกวัน จันทร์อิจฉา
เปรียบหมู่ดาว พราวล้อม ห้อมดารา
ดูสูงค่า น่าค้น คนอย่างเรา

แต่ความจริง สิ่งเห็น เป็นเพียงหลอก
เป็นเปลือกนอก ของคน ที่ทนเฉา
ใจดวงน้อย คอยรัก มานานเนาว์
คนใจเศร้า ร้าวราน ปานขาดใจ

นางฟ้า  ชาลี

เพราะเขาไม่ ได้คิด จิตผู้อื่น
ว่ากล้ำกลืน หนาวเหน็บ เจ็บแค่ไหน
ช่วงชีวิต ติดขัด อัดอั้นใด
ชะตากรรม นำไป คล้ายมืดมน

ใต้สีหน้า แย้มสรวล กลางมวลหมู่
แม้อดสู รู้ซ่อน วอนอย่าสน
ร้าวฤดี กี่ครั้ง ต้องยั้งทน
อยู่ร่วมชน หลายเหล่าแม้เศร้าจินต์

ปล่อยน้ำใส ไหลตก ในอกเศร้า
เก็บความเหงา เอาไว้ไม่ถวิล
ยิ้มเปื้อนหน้า ซ่อนช้ำ น้ำตาริน
รอวันจักโบยบิน ก่อนสิ้นลม...

“สุนันยา” 

[สุนันยา]

 

   
รอยแย้มยิ้ม  พริ้มเพรา  กลบเศร้าหมอง
 น้ำตานอง  อยู่ใน  ใจแสนห่วง
 ยิ้มชืดชืด  เฝื่อนเฝื่อน  เกลื่อนไว้ลวง
  ทุกข์ในทรวง  เก็บงำ  ช้ำระทม

 มีใครรู้  ถ้วนทั่ว  ในหัวอก
 ความสะทก  หมกไหม้  ใจขื่นขม
  กลืนความเจ็บ  เก็บความล้า  ซ่อนอารมณ์
 ยิ้มเพื่อข่ม  ความเหงา  ให้เบาบาง

ปลอบตนเอง  หลอกผู้อื่น  ฝืนสร้างภาพ
เหมือนมีบาป  ฉาบทา  มิซาสร่าง
ยิ้มเปื้อนหน้า  ใจบอบช้ำ  เร้นอำพราง
ยิ้มอ้างว้าง  สะอื้น  คงฝืนยิ้ม

  " สุนทรวิทย์"

คือความจริง สิ่งซ่อน ใช่อ้อนหา
คือบางครา ฝืนช้ำ ทำกรุ้มกริ่ม
คือยาขม แต้มแต่ง แกล้งให้ชิม
คือสิ่งลิ้ม ให้ลอง สนองใจ

ช้ำเดียวดาย ใครรู้ อยู่เงาโศก
สุดวิโยค ตกต่ำ ทำไฉน
ยิ้มเจื่อนเจื่อน จืดจาง ช่างกระไร
เป็นเหมือนรอย หม่นไหม้ อยู่ในทรวง

ด้วยความรับ ผิดชอบ ที่หอบติด
มีอีกหลาย ชีวิต ต้องคิดห่วง
จึงยากตัด ใจลา สุดาดวง
น้ำตาร่วง ซ่อนใน แล้วใครรู้...

“สุนันยา”

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

คนที่ยิ้ม    ใช่ว่า     จะมีสุข
ซ่อนความทุกข์      เอาไว้      ใต้ใบหน้า
ที่ยิ้มไป      กลัวใครๆ       เห็นน้ำตา
ทั้งที่รู้        ตัวว่า           แสนปวดใจ


บางคนนั้น        ยิ้มให้ใน        ตอนเช้า
พอตกเย็น        แล้วนั่งเศร้า     นะรู้ไหม
บางคนนั้น        ต้องยิ้ม         แบบฝืนใจ
อวยพรให้         คนรัก           คราวจากลา


กวีน้อย   ลุ่มน้ำยาว

[/b]

[สุนันยา]

ฉาบรอยยิ้ม พริ้มพราย คล้ายว่าสุข
แท้ซ่อนทุกข์ รุกโรม ที่โถมถา
เจ็บเจียนตาย ร้ายแรง แห่งชะตา
เพื่อนำพา ชีวิตอยู่ สู้ต่อไป

เรื่องรักลา อาลัย ให้โศกศัลย์
ยากกว่านั้น คือเรา เฝ้าอ่อนไหว
เจ็บซ้ำซ้ำ ย้ำเยือน รอยเปื้อนใจ
แต่อย่างไร จำต้องฝืน กลืนน้ำตา...

"สุนันยา"

[พิมพ์วาส]

น้ำตาหยดรดแก้มด้วยแต้มหมอง
รินไหลนองพ้องจิตพิศอ่อนไหว
ระบมตรมซมซานขมผ่านใจ
แสนอาลัยในทางเหมือนพรางรัก

แสร้งแย้มยิ้มปริ่มแก้มแย้มเจือเศร้า
จึงช้ำเหงาเศร้าทรวงดวงใจหัก
ระบมช้ำพร่ำคำลำนำภักดิ์
ว่าสมัครรักเทิดเพริศฤดี


 

[สะเลเต]

พยายามยิ้มให้...ใจเจ็บลึก
ความรู้สึก...ซ่อนหลบยามพบหน้า
อดีตคนเคยรัก...ทักทายมา
ในอุรา...ร้อนรนเราคนแพ้

แนะนำให้รู้จัก...คนรักใหม่
ฉันแสดงแสร้งไป...ไม่แยแส
ความรู้สึกของเราเขามิแคร์
เหมือนถูกแซ่แช่เกลือ...เถือเนื้อกิน

เจ็บฝังลึกนึกแค้น...แสนสาหัส
เขาสลัดรักเรา..ครั้งเก่าสิ้น
กั้นน้ำตามิให้..ร่วงไหลริน
เลิกถวิล...คอยรอต่อแต่นี้

ยิ้มสุดท้ายที่ฉันนั้นขอแจก
เหมือนครั้งแรกรักกันหวานเต็มที่
คนใหม่เธอระแวง..แกล้งอีกที
สะใจดี...ใสเจียเคลียร์กันเอง
 
---สะเลเต--

[สุนันยา]

น้ำตาหยดรดแก้มด้วยแต้มหมอง
รินไหลนองพ้องจิตพิศอ่อนไหว
ระบมตรมซมซานขมผ่านใจ
แสนอาลัยในทางเหมือนพรางรัก

แสร้งแย้มยิ้มปริ่มแก้มแย้มเจือเศร้า
จึงช้ำเหงาเศร้าทรวงดวงใจหัก
ระบมช้ำพร่ำคำลำนำภักดิ์
ว่าสมัครรักเทิดเพริศฤดี


 

ฤดีขม พรมพร่ำ ด้วยย้ำเจ็บ
จำฝืนเก็บ เหน็บใน ไม่อาจหนี
ยิ้มเปื้อนรอย หม่นเคล้าร้าวชีวี
รักเคยมีเหหัก ถูกผลักไกล

เหลือก็แต่ น้ำตา อุราร้าว
เก็บซ่อนคราว ขื่นขม ต้องข่มไว้
ให้ไหลย้อน คืบกลับ ซับทรวงใน
ห้ามมีใคร เห็นรอย ที่หงอยตรม...

"สุนันยา"

[สุวรรณ]

ภาพเธอยิ้มทั้งน้ำตาคราใครหนึ่ง
ตื่นจากนิทรา,ซึ่ง นานปีผ่าน
ผลิสองแก้ม แย้มเบ่งอย่างเบิกบาน
เมื่อเสียงของลมปราณ ใครฟื้นคืน

น้ำตาความปิติมีมิน้อย
บ่งบอกรอยอุราว่าแช่มชื่น
ภาพเธอยิ้มทั้งน้ำตาคราหยุดยืน
กุมมือสะอื้น อยู่ข้างพ่อที่รัก

[sunthornvit]

ฤดีขม พรมพร่ำ ด้วยย้ำเจ็บ
จำฝืนเก็บ เหน็บใน ไม่อาจหนี
ยิ้มเปื้อนรอย หม่นเคล้าร้าวชีวี
รักเคยมีเหหัก ถูกผลักไกล

เหลือก็แต่ น้ำตา อุราร้าว
เก็บซ่อนคราว ขื่นขม ต้องข่มไว้
ให้ไหลย้อน คืบกลับ ซับทรวงใน
ห้ามมีใคร เห็นรอย ที่หงอยตรม...

"สุนันยา"

[/quote]

                                    หยาดน้ำตา  รินรด  เจียนหมดเบ้า
                 ปล่อยความเศร้า  ระบาย  คลายขื่นขม
                 ปลดความช้ำ  ซ้ำซาก  จากอารมณ์
                 แล้วหายตรม  เถิดหนา  ย่าคนดี

                         ชะตาใช่  อาภัพ  จนดับมอด
                 เลิกเง้างอด  กอดทุกข์  ไร้สุขศรี
                 คนอาทร  มุ่งหวัง  ยังมากมี
                 เช่นปู่นี้  คนหนึ่ง  ซึ่งเอ็นดู

                         ยามย่าเหงา  ปู่เหงา  ตามเศร้าสร้อย
                 ยามย่าหงอย  ปู่หงอย  พลอยหดหู่
                 จะขึ้นเขา  ลงหนอง  ตกคลองคู
                 มีคุณปู่  อยู่ใกล้  ไม่ห่างเลย
 

[สุนันยา]

พยายามยิ้มให้...ใจเจ็บลึก
ความรู้สึก...ซ่อนหลบยามพบหน้า
อดีตคนเคยรัก...ทักทายมา
ในอุรา...ร้อนรนเราคนแพ้

แนะนำให้รู้จัก...คนรักใหม่
ฉันแสดงแสร้งไป...ไม่แยแส
ความรู้สึกของเราเขามิแคร์
เหมือนถูกแซ่แช่เกลือ...เถือเนื้อกิน

เจ็บฝังลึกนึกแค้น...แสนสาหัส
เขาสลัดรักเรา..ครั้งเก่าสิ้น
กั้นน้ำตามิให้..ร่วงไหลริน
เลิกถวิล...คอยรอต่อแต่นี้

ยิ้มสุดท้ายที่ฉันนั้นขอแจก
เหมือนครั้งแรกรักกันหวานเต็มที่
คนใหม่เธอระแวง..แกล้งอีกที
สะใจดี...ใสเจียเคลียร์กันเอง
 
---สะเลเต--

ยิ้มของเธอ เผลอโหมด โหดเข้าแล้ว
หรือเพราะแห้ว รักเก่า เขาข่มเหง
จึงอาฆาต มาดร้าย แบบไม่เกรง
ขอชมว่า เธอเก่ง เล็งได้ตรง

ต้องให้ชาย รู้สึก สำนึกบ้าง
ไม่ใช่บ่าง ยุให้ ต้องไหลหลง
แต่เหตุการณ์ก่อนครั้ง วางไม่ลง
ยากจักปลง อดีด ที่กรีดใจ

ทำให้เรา สะอื้น กลืนเก็บซ่อน
อยู่กับรอยร้าวรอน นอนหวั่นไหว
อ้อมแขนโอบ  ตอนนี้ ไม่มีใคร
เขาเปลี่ยนให้ หญิงอื่น ชื่นฤดี

ไยจำต้อง ให้เรา เล่าที่เจ็บ
อีกหนาวเหน็บ สิ้นไร้ ในศักดิ์ศรี
ยอ้นยอกบ้าง ให้เห็นลาย ฝ่ายนารี
แค้นต้องมี วันชำระ นะจ๊ะตัว..

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ภาพเธอยิ้มทั้งน้ำตาคราใครหนึ่ง
ตื่นจากนิทรา,ซึ่ง นานปีผ่าน
ผลิสองแก้ม แย้มเบ่งอย่างเบิกบาน
เมื่อเสียงของลมปราณ ใครฟื้นคืน

น้ำตาความปิติมีมิน้อย
บ่งบอกรอยอุราว่าแช่มชื่น
ภาพเธอยิ้มทั้งน้ำตาคราหยุดยืน
กุมมือสะอื้น อยู่ข้างพ่อที่รัก

 
หากแม้เป็น อย่างนี้ คงดีแน่
ร้ายเปลี่ยนแปรกลายดี ที่ประจักษ์
รอยยิ้มบน น้ำตา มีค่านัก
ด้วยความรัก ยิ่งใหญ่ ที่ใฝ่ปอง

น้ำตาแห่งสายใย ในกำหนด
รินหลังรด จากฟ้า มาสนอง
คืนสิ่งหมาย มากค่า กลับมาครอง
แม้ต้องร้อง กี่ครั้ง ต่างเปรมปรีดิ์ ..

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ฤดีขม พรมพร่ำ ด้วยย้ำเจ็บ
จำฝืนเก็บ เหน็บใน ไม่อาจหนี
ยิ้มเปื้อนรอย หม่นเคล้าร้าวชีวี
รักเคยมีเหหัก ถูกผลักไกล

เหลือก็แต่ น้ำตา อุราร้าว
เก็บซ่อนคราว ขื่นขม ต้องข่มไว้
ให้ไหลย้อน คืบกลับ ซับทรวงใน
ห้ามมีใคร เห็นรอย ที่หงอยตรม...

"สุนันยา"

                                 

   หยาดน้ำตา  รินรด  เจียนหมดเบ้า
                 ปล่อยความเศร้า  ระบาย  คลายขื่นขม
                 ปลดความช้ำ  ซ้ำซาก  จากอารมณ์
                 แล้วหายตรม  เถิดหนา  ย่าคนดี

                         ชะตาใช่  อาภัพ  จนดับมอด
                 เลิกเง้างอด  กอดทุกข์  ไร้สุขศรี
                 คนอาทร  มุ่งหวัง  ยังมากมี
                 เช่นปู่นี้  คนหนึ่ง  ซึ่งเอ็นดู

                         ยามย่าเหงา  ปู่เหงา  ตามเศร้าสร้อย
                 ยามย่าหงอย  ปู่หงอย  พลอยหดหู่
                 จะขึ้นเขา  ลงหนอง  ตกคลองคู
                 มีคุณปู่  อยู่ใกล้  ไม่ห่างเลย
 

หากปลดเปลื้อง เรื่องราว ที่เศร้าสม
คงหมดสิ้น ระทมพรหมเฉลย
ล้างคราบรอย น้ำตา ดั่งว่าเปรย
เช่นที่เคย กล่าวย้ำ ลำนำกลอน

ขอขอบคุณ คุณปู่ เอ็นดูย่า
แม้เพียงผ่าน อักขรา ภาษาษร
จินตนา ร้อยรส บทสุนทร
ยังอาวรณ์ อาลัย ด้วยใจจริง

กรรมกำหนด บทบาท วาดชีวิต
ให้ถูกพิษ ชะตา ประสาหญิง
ทางที่หวัง ยังพลั่น หวั่นประวิง
แต่ยากยิ่ง เลี่ยงหนี เจ้าหนี้กรรม...

"สุนันยา"