ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กระต่าย]

วันฟ้ามืด....คืนหม่นๆ..คนเหงาๆ
ใจเศร้าๆ...ตาลอยๆ....คอยคิดถึง
คนไกลๆ...ที่ปลายฟ้า...พารำพึง
คิดคนึง....อยู่เช้าเย็น..มิเว้นวาย

หมอกสลัว..คล้ายใจ..ที่ไร้หวัง
หมดพลัง..จะยืนรอ..ท้อเหลือหลาย
นั่งนับดาว..ใต้ราตรี..ที่เดียวดาย
ใจสลาย..เมื่อรู้ว่าต่อแต่นี้...ไม่มีเธอ


กระต่าย

[Design with love ᵔᴥᵔ]

เมื่อยามอยู่เดียวดายหมายใจเศร้า
มีเพียงเราอยู่ที่เก่าเฝ้าพลั้งเผลอ
เมื่อความรักปักใจเจ็บเหน็บละเมอ
จึงพร่ำเพ้อชะเง้อรอขอเวลา

มองฟ้าร่ำน้ำตาคราอาสัญ
คิดถึงคนฝั่งนั้นคอยฝันหา
รอ รอ รอ เมื่อใดก็ไม่มา
หรือฝั่งฟ้ากั้นรักลาล้าเหลือทน

ไร้ข่าวคราวเรื่องราวคอยส่งตอบ
ไร้ถ้อยคำพร่ำบอกจากแห่งหน
ไร้โฉมหน้านภาเลือนเหมือนวกวน
ไร้ซึ่งคนชิดใกล้ใจเดียวดาย

มีเพียงเหงาเป็นเงาห่มคอยข่มจิต
เมื่อยามคิดถึงคนไกลให้ใจหาย
มีเพียงเพียงรักปักใจไม่เสื่อมคลาย
มิเคยหายจากใจหม่น ..ยังทนรอ

                        Design with love"

[•ปักษาวายุ○]

     คราวฟ้าหม่นคนหมองนั่งมองเหม่อ
หน้าของเธอตามติดห้วงคิดถึง
สายสัมพันธ์ขาดไปเธอไม่ซึ้ง
นั่งอึ้งอึ้งตัวซีดชาน้ำตาคลอ
 

[สิงขร]

วันฟ้ามืด....คืนหม่นๆ..คนเหงาๆ
ใจเศร้าๆ...ตาลอยๆ....คอยคิดถึง
คนไกลๆ...ที่ปลายฟ้า...พารำพึง
คิดคนึง....อยู่เช้าเย็น..มิเว้นวาย

หมอกสลัว..คล้ายใจ..ที่ไร้หวัง
หมดพลัง..จะยืนรอ..ท้อเหลือหลาย
นั่งนับดาว..ใต้ราตรี..ที่เดียวดาย
ใจสลาย..เมื่อรู้ว่าต่อแต่นี้...ไม่มีเธอ


กระต่าย

[/q


u
ote] 

   กระต่ายคลายทุกข์เถอะ        อย่าไปเลอะเปรอะเปื้อนรัก
           ยิ่งคิดยิ่งทุกข์หนัก              เพราะความรักมักแต่เพ้อ
          เป็นเพียงเสียงคำหวาน        ฟังซาบซ่านร่านละเมอ
          คำชมคมจริงเออ                ต่ายอย่าเผลอเพ้อว่าจริง
          พอทิ้งกลิ้งหัวใจ                 มอบให้ใครได้สุขสม
          คอยแต่จ้องต้องเป็นลม         ทุกข์ระทมขมใจนาน

[/color]
                              สิงขร     
                                   

[amika29]

เ ห ง า น ะ . . . เ มื่ อ ไ ม่ มี เ ธ อ
บางคราวพลั้งเผลอ...คิดว่าเธออยู่ใกล้
ไม่มีแล้วสินะ..ความห่วงใย
แววตาที่มีให้...จึงเฉยชา

เ จ็ บ น ะ . . . รู้ บ้ า ง ไ ห ม
ความอ้างว้างโลมไล้...ใจปวดปร่า
หยดน้ำตาริน...วันที่ตัดสินใจเอ่ยลา
เพราะมันหมดแรงอ่อนล้า...เกินกว่าจะเหนี่ยวรั้งใคร

ไ ด้ แ ต่ นั่ ง ม อ ง ด ว ง จั น ท ร์
แล้วคิดถึงคนทางฝั่งนั้น...รู้บ้างไหม
ขอโทษเธออีกคราว...ผ่านดวงดาวบนฟ้าไกล
แม้มิได้อยู่เคียงใจ...แต่รู้ใช่ไหมว่าไม่มีทางลืมเลือน

เอ-มิ-กา

<a href="http://www.youtube.com/v/hXiLTyzOY04&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/hXiLTyzOY04&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เพลงเพราะ ๆ เผื่อจะมีใครผ่านมาฟัง

[panthong.kh]

วันฟ้ามืด....คืนหม่นๆ..คนเหงาๆ
ใจเศร้าๆ...ตาลอยๆ....คอยคิดถึง
คนไกลๆ...ที่ปลายฟ้า...พารำพึง
คิดคนึง....อยู่เช้าเย็น..มิเว้นวาย

หมอกสลัว..คล้ายใจ..ที่ไร้หวัง
หมดพลัง..จะยืนรอ..ท้อเหลือหลาย
นั่งนับดาว..ใต้ราตรี..ที่เดียวดาย
ใจสลาย..เมื่อรู้ว่าต่อแต่นี้...ไม่มีเธอ


กระต่าย

[/q

ote] 

   กระต่ายคลายทุกข์เถอะ        อย่าไปเลอะเปรอะเปื้อนรัก
           ยิ่งคิดยิ่งทุกข์หนัก              เพราะความรักมักแต่เพ้อ
          เป็นเพียงเสียงคำหวาน        ฟังซาบซ่านร่านละเมอ
          คำชมคมจริงเออ                ต่ายอย่าเผลอเพ้อว่าจริง
          พอทิ้งกลิ้งหัวใจ                 มอบให้ใครได้สุขสม
          คอยแต่จ้องต้องเป็นลม         ทุกข์ระทมขมใจนาน

[/color]
                              สิงขร     
                                   

[/url
ความรัก บางครั้งดี    รักศักดิ์ศรี อย่าลืมตน
รักพ่อแม่ แท้สุขล้น    ในกมล แสนเปรมปรีดิ์

ปรีเปรมดิ์ เกษมสันต์  ทุกคนนั้น ล้วนยินดี
ทุกทิวา ทุกราตรี     ขอจงมี ความสุขใจ

ใจฉัน นั้นขมขื่น     ทุกยามคืน สะอื้นไห้
ปวดร้าว อยู่ข้างใน   ทรมาน ใจ แทบขาดรอน

รอนแรม เพราะอยากรู้ ว่าเนื้อคู่ รอดูก่อน
แต่งกาพพ์ มารับพร     เหตุเพราะนอน หลับไม่ลง
พันทอง
[/url

[/font][/size][/color]

[บ้านริมโขง]

วันฟ้ามืด....คืนหม่นๆ..คนเหงาๆ
ใจเศร้าๆ...ตาลอยๆ....คอยคิดถึง
คนไกลๆ...ที่ปลายฟ้า...พารำพึง
คิดคนึง....อยู่เช้าเย็น..มิเว้นวาย

หมอกสลัว..คล้ายใจ..ที่ไร้หวัง
หมดพลัง..จะยืนรอ..ท้อเหลือหลาย
นั่งนับดาว..ใต้ราตรี..ที่เดียวดาย
ใจสลาย..เมื่อรู้ว่าต่อแต่นี้...ไม่มีเธอ


กระต่าย

เหงา..จัง ฟังดู หดหู่นัก
คนทายทักมากมี นี่ยังเผลอ
เป็นอาการถาวร ร้อนละเมอ
ทุกครั้งเจอ นั่งเหงา เฝ้าต้นรัก

หากปล่อยตนคนเดียวเดี๋ยวก็เหงา
เรื่องรุมเร้า มากมายเสียดายหนัก
หางานทำโน่นนี่ ช่างดีนัก
อย่าสลักเพียงหนึ่งตรึงกายา

มันเป็นเพียงอารมณ์ที่บ่มทับ
ให้เจ้าจับมาแปรแลใหม่หนา
ให้มันเลื่อนไหล่เล่นเช่นธารา
นำเหงาพาลื่นไหลใส่กวี

อารมณ์กานท์ขานรับกับความเหงา
ช่วยบรรเทาเหงาวางอย่างสุขี
เหงาเป็นสุขทุกคราบรรดามี
เหงาทันที..เขียนกลอนป้อนทันใด.

"บ้านริมโขง"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เมื่อยามอยู่เดียวดายหมายใจเศร้า
มีเพียงเราอยู่ที่เก่าเฝ้าพลั้งเผลอ
เมื่อความรักปักใจเจ็บเหน็บละเมอ
จึงพร่ำเพ้อชะเง้อรอขอเวลา

มองฟ้าร่ำน้ำตาคราอาสัญ
คิดถึงคนฝั่งนั้นคอยฝันหา
รอ รอ รอ เมื่อใดก็ไม่มา
หรือฝั่งฟ้ากั้นรักลาล้าเหลือทน

ไร้ข่าวคราวเรื่องราวคอยส่งตอบ
ไร้ถ้อยคำพร่ำบอกจากแห่งหน
ไร้โฉมหน้านภาเลือนเหมือนวกวน
ไร้ซึ่งคนชิดใกล้ใจเดียวดาย

มีเพียงเหงาเป็นเงาห่มคอยข่มจิต
เมื่อยามคิดถึงคนไกลให้ใจหาย
มีเพียงเพียงรักปักใจไม่เสื่อมคลาย
มิเคยหายจากใจหม่น ..ยังทนรอ

                        Design with love"

โอ้ละหนอ ขอเดือน เป็นเพื่อนสาว
ลบรอยร้าว ผ่าวหมอง ฉันร้องขอ
สาดแสงเดือน เสมือนรัก ช่วยถักทอ
โอ่พะนอ นุชน้อง อย่าร้องครวญ

ใช่สายหยุด สุดสิ้น สวาทหวาม
ทุกโมงยาม ทรามจิตต์ ยังคิดหวน
ใครจะลืม ปลื้มถวิล ถึงกลิ่นนวล
ยังซ่านอวล ป่วนอยู่ มิรู้คลาย

มิเพียงเจ้า เฝ้าครวญ ดอกนวลเอ๋ย
ใคร่อยากเผย เปรยถึง ซึ่งนวลสาย
ถึงใจเรา เจ้าก็คราง แทบวางวาย
ด้วยเสียดาย สายสวาท แทบขาดรอน.../


บูรพาท่าพระจันทร์

   

[กระต่าย]

...............................
มันเป็นเพียงอารมณ์ที่บ่มทับ
ให้เจ้าจับมาแปรแลใหม่หนา
ให้มันเลื่อนไหล่เล่นเช่นธารา
นำเหงาพาลื่นไหลใส่กวี
............................

"บ้านริมโขง"

เพียงเพราะเหงา ...โรมรัน.. ให้หวั่นไหว
ทั้งที่ใจ....เคยนิ่ง..ไร้สิ่งหวัง
บ่ได้เพ้อ..เพียงระบาย..ให้เพื่อนฟัง
ก่อนพลัง..แห่งเหงา..เข้าครอบใจ
 
จึ่งระบาย..ใส่กลอน..มาอ้อนเพื่อน
ได้มาเยือน..สักนิด...คิดถึงไหม
เมื่อความเหงา..ครอบงำ..ยากทำใจ
เผลอหวั่นไหว..พรรณนา..ภาษากลอน
 
ก็เป็นแค่..ปุถุชน...คนธรรมดา
ความเหว่ว้า..จึงคร่าใจ..สายสมร
บ่ได้หลั่ง..น้ำตา...อย่าตัดรอน
แค่มาอ้อน..ให้คลายเหงา..เท่านั้นเอง
กระต่าย

 

[สิงขร]

...............................
มันเป็นเพียงอารมณ์ที่บ่มทับ
ให้เจ้าจับมาแปรแลใหม่หนา
ให้มันเลื่อนไหล่เล่นเช่นธารา
นำเหงาพาลื่นไหลใส่กวี
............................

"บ้านริมโขง"

เพียงเพราะเหงา ...โรมรัน.. ให้หวั่นไหว
ทั้งที่ใจ....เคยนิ่ง..ไร้สิ่งหวัง
บ่ได้เพ้อ..เพียงระบาย..ให้เพื่อนฟัง
ก่อนพลัง..แห่งเหงา..เข้าครอบใจ
 
จึ่งระบาย..ใส่กลอน..มาอ้อนเพื่อน
ได้มาเยือน..สักนิด...คิดถึงไหม
เมื่อความเหงา..ครอบงำ..ยากทำใจ
เผลอหวั่นไหว..พรรณนา..ภาษากลอน
 
ก็เป็นแค่..ปุถุชน...คนธรรมดา
ความเหว่ว้า..จึงคร่าใจ..สายสมร
บ่ได้หลั่ง..น้ำตา...อย่าตัดรอน
แค่มาอ้อน..ให้คลายเหงา..เท่านั้นเอง
กระต่าย

 

มาอ้อนให้  คนใกล้ฟัง   ก็ยังดี
เพราะยังมี  ที่ระบาย      คลายความเซง
หากเก็บไว้  ให้มันหนัก   ฟักบ่มเถง
ต้องเท้งเต้ง เก็งต้องไป   ใน ร . พ. (โรงพยาบาลบ้า)

            สิงขร

[/color]

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

แม้นวันนี้     จะอยู่อย่าง     เหงาๆ
ไม่มีเขา       เรานั้น         ก็อยู่ได้
แม้นไม่มี     เขาคนนั้น     เคียงข้างกาย
ก็ไม่เห็น     จะดิ้นตาย      เพราะขาดเธอ
แม้นจะไม่      มีเธอ        นอนเคียงร่าง
ก็ยังมี        หมอนข้าง      กอดเสมอ
ข้างๆฉัน     ไม่จำเป็น       ต้องมีเธอ
หญิงดีๆ       ยังมีเยอะ       ที่จริงใจ
[/size]

[กระต่าย]

อ้างถึง
มาอ้อนให้  คนใกล้ฟัง   ก็ยังดี
เพราะยังมี  ที่ระบาย      คลายความเซง
หากเก็บไว้  ให้มันหนัก   ฟักบ่มเถง
ต้องเท้งเต้ง เก็งต้องไป   ใน ร . พ. (โรงพยาบาลบ้า)
   สิงขร
..........................................
แม้เคยบ่น เพียงใด  ว่าใจเหงา
ไม่เคยเศร้า หรอกหนา  อย่าได้หวัง
ต่อให้เหงา  โถมทับ   เกินรับฟัง
ใจมันยัง  ทนไหว  ไม่เยียวยา

ก็แค่บ่น  ว่าเหงา  เข้าใจไหม
เหงาทีไร แค่เพ้อ  ละเมอหา
คนเคยรัก  ความคิดถึง ยังตรึงตรา
ฝากคำมา  บอกเล่า  ว่า  เหงาจัง

ไม่เคยเก็บ  ความเหงา เข้าปิดตาย
ขอระบาย ผ่านกลอน  อ้อนความหลัง
เพียงเพราะเผลอ  มองดาว เฝ้าภวังค์
เหงาทุกครั้ง  ยามราตรี  ที่ไร้ดาว
กระต่าย

[กวีบ่าว ลุ่มน้ำยม]

emo_111อยู่เหงาๆ    อยู่เงียบๆ     น้ำตาไหล
อยู่เดียวดาย     ยืนอยู่ท่าม     กลางสายฝน
ฟ้าคะนอง     ลมกระโชก      หนาวก็ทน
น้ำตาปน       กับสายฝน      ที่หล่นมา

อยู่คนเดียว     กลางความมืด     แห่งราตรี
ถึงชีวี         จะดับ       ก็ไม่ว่า
สายฟ้าฟาด    เปรี้ยงทีไร        หลั่งน้ำตา
เพราะคนรัก     มาบอกลา      แค่คำเดียว

คำสั่นๆ     มันสะท้อน      ในดวงจิต
เธอพินิจ      เดินจากไป     อย่างไม่เหลียว
แค่คำว่า    "เลิกกันเถอะ"    แค่คำเดียว
กวีบ่าว      ผู้โดดเดี่ยว       เลยเปรี่ยวใจ

มีหรือปล่าว     คนที่      มีใจรัก
มากางร่ม       ให้ซักพัก      จะได้ไหม
ยามเป็นหวัด       ก็ดูแล     และห่วงใย
ยามเป็นไข้       มาเป็นหมอ      ข้างๆเตียง



——►กวีบ่าว    ลุ่มน้ำยม◄——

 

[กระต่าย]

อ้างถึง..กวีบ่าว ลุ่มน้ำยม

อยู่คนเดียว     กลางความมืด     แห่งราตรี
ถึงชีวี         จะดับ       ก็ไม่ว่า
สายฟ้าฟาด    เปรี้ยงทีไร        หลั่งน้ำตา
เพราะคนรัก     มาบอกลา      แค่คำเดียว
...................................

เพียงคนรัก..บอกลา...พาใจเหงา
แถมยังเศร้า...หดหู่..ดูสับสน
ความรู้สึก..เหว่ว้า..พามืดมน
สงสารคน..ขี้เหงา..เศร้าทั้งปี

กวีบ่าว..บ่นเหงา เพราะสาวเมิน
เหตุบังเอิญ มาพบ  ประสบพี่
ร่ายลีลา พาเหงา เคล้าวจี
น้องบ่าวพี่  เหงาซ้ำ เกินทำใจ
ขอแนะนำ  ยามเหงา อย่าเฝ้าบอร์ด
ให้เล็ดลอด  จอดเหงา เอาให้ได้
ชวนเพื่อนหญิง คนดี ที่รู้นัย
มาสานใย  รักร้าว  ให้เข้าทาง

เพื่อนสนิท  ข้างตัว อย่ามัวเมิน
อาจบังเอิญ ยาใจ ให้คลายหมาง
บ่ต้องหา หญิงอื่น  หมื่นแสนนาง
คนข้างข้าง กายน้อง ลองพิศดู(ซะบ้างนะ)

กระต่าย

[กระต่าย]

ผ่านความเหงา  เคล้าหม่น  บนความหมอง
ได้เพื่อนพ้อง พาเพลิน  เดินเคียงคู่
เคยโดดเดี่ยว ผ่อนคลาย ให้ชื่นชู
ที่เหลืออยู่  เพียงน้อย คอยป่วนใจ

พิษแห่งเหงา สะสม บ่มได้ที่
ฝากวลี   "เหงาจัง" ได้ฟังไหม
เคยเริงรื่น เปลี่ยนเป็น เห็นอย่างไร
หมอถอดใจ หายช้า อย่าละเลย

ออกอาการ เหงาจัง ครั้งที่ร้อย
โปรดอย่าปล่อย ทิ้งขว้าง ทำวางเฉย
อาจถึงขั้น ซึมเศร้า เหงากว่าเคย
ต้องลงเอย หาคู่ ดูวุ่นวาย
กระต่าย

[มานพ]

ต่อน้องกระต่าย

ผ่านความเหงามานานผ่านร้อนหนาว
หากมีสาววัยรุ่นอุ่นเหลือหลาย
 แต่ถ้าหากอยู่เดียวอาจเปลี่ยวกาย
หรือสบายดีมากหากทำใจ

พอความเหงาจะเกิดเปิดเฟรสบุค
เล่นสนุกคิวคิวใจหวิวไหว
เข้าห้องแซทแคมฟร้อกบล็อกออนไลน์
บ้านกลอนไทยเมื่อเหงาจงเข้ามา

มานพ