ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

~~~๐๐๐...สายใยรัก...๐๐๐~~~

ได้รู้จัก กันมา ระยะหนึ่ง
จะว่าซึ้ง ก็ใช่ ในระดับ
ไม่ถึงขั้น เพื่อนใจ ให้กำชับ
แต่ยอบรับ แสนสุข ใจผูกพัน

ช่วงเวลา คบหา ไม่เท่าไหร่
จะว่านาน ก็คงไม่ ขนาดนั้น
เป็นช่วงหนึ่ง กาลพา มาพบกัน
ใจเริ่มหวั่นสั่นไหว คล้ายติดตรึง

คราวห่างไกล ไยจึง คะนึงคิด
เหมือนดวงจิต กรีดย้ำ ความคิดถึง
ห่วงกังวล ว้าวุ่น ฉุน-คำนึง
เผลอรำพึง ดั่งมิตร ชิดทรวงใน

รู้จักกัน ปานว่า เวลาสั้น
แต่กลับกลาย ผูกพัน นั่นไฉน
คอยห่วงหา รุ่มร้อน สะท้อนใจ
สุดอาลัย ใคร่พ้อ...ขอเวลา

หากมีวัน ได้พบ ประสบอีก
จะไม่ปลีก หลีกหลบ คิดคบหา
ตามที่ใจ เรียกร้อง ปองเรื่อยมา
อยากสบตา อิงแอบ อยู่แนบเนา

จะรักษา สายใย มิให้ขาด
สายสวาท วาดสนอง เพื่อครองเขา
ทบทวนใจ ว่าต้อง มีสองเรา
อยู่คลอเคล้า เคียงกัน สานสายใย

"สุนันยา"

<a href="http://www.youtube.com/v/CS23-s0zSKs&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/CS23-s0zSKs&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

!

[พิมพ์วาส]

ชั่วกัปกัลป์สั้นกว่าคราได้พบ
เคยประสบซาบทรวงอุราไหว
คราแลมองต้องตาอย่าบอกใคร
ในฤทัยไซร้ตรึงซึ้งอุรา

แม้กาลผ่านนานเนิ่นยามเดินเฝ้า
ครารู้ว่าตัวเราเศร้าไรวาสนา
จึงเจียรรักหักใจในกัลยา
พรรณนาคร่ำครวญปรวนฤดี

[สุนันยา]

ชั่วกัปกัลป์สั้นกว่าคราได้พบ
เคยประสบซาบทรวงอุราไหว
คราแลมองต้องตาอย่าบอกใคร
ในฤทัยไซร้ตรึงซึ้งอุรา

แม้กาลผ่านนานเนิ่นยามเดินเฝ้า
ครารู้ว่าตัวเราเศร้าไรวาสนา
จึงเจียรรักหักใจในกัลยา
พรรณนาคร่ำครวญปรวนฤดี

พิมพ์วาส

 สายใยคล้อง ห้องใน ไว้แนบแน่น
ไม่คลอนแคลน โยกย้าย ไกลจากที่
หวั่นไปไย ให้ขม ถมชีวี
รักคำนี้ ซึ้งนัก ฝากให้เธอ

รอวันคืน ชื่นสม พรหมเสกสรร
ดลใจเธอ ย้อนหัน มั่นเสมอ
จะรั้งด้วย สายใย หมายปรนเปรอ
ยื่นเสนอแต่รัก ไม่จากลา...

"สุนันยา"

[บ้านริมโขง]

ฟังรำพึงหนึ่งนางอย่างจดจ่อ
ฟังหนึ่งหนอสัญญาคราฟ้าใส
ฟังจากปากฝากซึ้งถึงหนึ่งใคร
ฟังด้วยใจตัดพ้อ..วันรอคอย

เธอเหลือเพียงสายใยในความหวัง
ที่เหนี่ยวรั้งฟากหนึ่งตรึงเหงาหงอย
หาตัวตนคนไหนล้วนไร้รอย
สายใยลอยเคว้งคว้างหาทางลง

เจอครั้งแรกแยกไปไยไม่มัด
ให้สลัดรักห่างค้างลุ่มหลง
ปล่อยให้ลอยเลือนลับกับไพรพง
เพียงยืนงงคงเหลือปลายเยื่อใย

จริงหรือกล้าสาวดึงจนถึงขั้ว
น้อมรับตัวคนห่างอย่างสดใส
ยังเหนียวแน่นแก่นหวังยังจริงใจ
จริงหรือไร ใยรัก ไม่หักกลาง

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

หมื่นนาทีกี่ร้อยโมงโยงไปถึง
ผ่านวันหนึ่งครึ่งทางหว่างวิถี
ก็ซาบซึ้งตรึงสลักปักไมตรี
สายใยรักจักเปรมปรีด์ทวีคูณ

คือตื้นตันเอมอิ่มปริ่มใยเยื่อ
สายใยเพื่อมิตรภาพมิสาบสูญ
ผ่านทุกข์โศกเคยพร่าจนอาดูร
กลับเพิ่มพูนอิ่มในสายใยรัก...



รการตติ
 

ส่งสายใย สัมพันธ์ ผ่านกาลถึง
ว่ายังคงคำนึง ตรึงสลัก
นานแค่ไหน ดวงใจ หมายฟูมฟัก
ให้ตระหนัก ภักดิ์มั่น นั้นเพียงเธอ

จะกี่ร้อยกี่พัน วันเปลี่ยนหมุน
ไอละมุน อุ่นรัก ฝากเสมอ
ห้วงแห่งกาลสานรัก ด้วยอยากเจอ
เฝ้ามองเหม่อ รอหวน ทวนสายใย...

"สุนันยา"
 

[กังวาน]

อยากจะเริ่มเติมใจสายใยรัก
ผูกสมัครสาวหนึ่งซึ่งชิดใกล้
อยากจะเอ่ยเผยคำล้ำค่าไป
กลัวเธอไม่ตอบกลับต้องนับวัน

งามสดใสใบหน้าวาจาหวาน
หามานานจนเจอเผลอไปฝัน
ร่วมถักทอสายใยใจสัมพันธ์
ชื่อสุนันยาไง...ใครช่วยที

[สุนันยา]

ฟังรำพึงหนึ่งนางอย่างจดจ่อ
ฟังหนึ่งหนอสัญญาคราฟ้าใส
ฟังจากปากฝากซึ้งถึงหนึ่งใคร
ฟังด้วยใจตัดพ้อ..วันรอคอย

เธอเหลือเพียงสายใยในความหวัง
ที่เหนี่ยวรั้งฟากหนึ่งตรึงเหงาหงอย
หาตัวตนคนไหนล้วนไร้รอย
สายใยลอยเคว้งคว้างหาทางลง

เจอครั้งแรกแยกไปไยไม่มัด
ให้สลัดรักห่างค้างลุ่มหลง
ปล่อยให้ลอยเลือนลับกับไพรพง
เพียงยืนงงคงเหลือปลายเยื่อใย

จริงหรือกล้าสาวดึงจนถึงขั้ว
น้อมรับตัวคนห่างอย่างสดใส
ยังเหนี่ยวแน่นแก่นหวังยังจริงใจ
จริงหรือไร ใยรัก ไม่หักกลาง

"บ้านริมโขง"

เจอครั้งแรกแยกไปไยไม่มัด……พี่ริมโขง
ยังไม่ชัด จึงกลัว มัวหม่นหมาง
ดูใจตน ให้แน่ กลัวแพ้ทาง
พอเขาห่าง จึงเข้าใจ เยื่อไมตรี

จริงหรือกล้าสาวดึงจนถึงขั้ว……พี่ริมโขง
ไม่เคยมั่ว คำคมพรมฉวี
วาดหวังไว้ ด้วยรัก พร้อมภักดี
ขอเพียงมี โอกาส ไม่พลาดเลย

สายใยรัก ถักเกลียว เหนียวแน่นแน่
รอก็แต่ เวลา มาเฉลย
ว่าเขามี สายใย หรือไม่เคย
หากแม้เผย ตรงกัน จะสานใจ

รวมเป็นหนึ่ง แนบเนา ทั้งเช้าค่ำ
จะน้อมนำ ปรนนิบัติ พัดวีให้
มอบรักจริง อิงอยู่ คู่หทัย
เป็นสายใย แห่งรัก ภักดิ์ชายเดียว..

“สุนันยา

 

[•ปักษาวายุ○]

    ขอสำทับฟันธงไว้ตรงนี้
โหงวเฮ้งดีปรากฎดูสดใส
เส้นโคจรดาวสุขทับหัวใจ
คนอยู่ไกลจะหวนคืนมายืนรอ

    ช่วงเวลาสั้นยาวอย่ากล่าวอ้าง
รีบปูทางวางลู่ให้สู่ขอ
ฤกษ์ยามดีมีว่างไม่ห่างพอ
รีบสานต่อให้จบทัน..วันวาเลนไทน์

    

[สุนันยา]

อยากจะเริ่มเติมใจสายใยรัก
ผูกสมัครสาวหนึ่งซึ่งชิดใกล้
อยากจะเอ่ยเผยคำล้ำค่าไป
กลัวเธอไม่ตอบกลับต้องนับวัน

งามสดใสใบหน้าวาจาหวาน
หามานานจนเจอเผลอไปฝัน
ร่วมถักทอสายใยใจสัมพันธ์
ชื่อสุนันยาไง...ใครช่วยที

ดูหรือถ้อย พาทีพี่karnkai
อยากสานใย รักด้วย ขอช่วยชี้
ช่างหวานล้ำ คำพลอด หยอดวจี
ว่านารี ที่หมาย มิไกลตา

สุนันยา คนนี้ พี่ว่าใช่
น้องกลัวต้อง ร้องไห้ นะพี่จ๋า
หญิงมากมาย มอบรัก ฝากพี่มา
คนไร้ค่า อย่างน้อง อย่ามองเลย...

“สุนันยา”

[สุนันยา]

     ขอสำทับฟันธงไว้ตรงนี้
โหงวเฮ้งดีปรากฎดูสดใส
เส้นโคจรดาวสุขทับหัวใจ
คนอยู่ไกลจะหวนคืนมายืนรอ

     ช่วงเวลาสั้นยาวอย่ากล่าวอ้าง
รีบปูทางวางลู่ให้สู่ขอ
ฤกษ์ยามดีมีว่างไม่ห่างพอ
รีบสานต่อให้จบทัน..วันวาเลนไทน์

     
ปักษาวายุ

โถพ่อหมอ หยั่งรู้ ดูดวงเด่น
ดั่งตาเห็น น่าเลื่อมใส
จะพบคู่ เคียงมาน สานสายใย
วาเลนไทม์ ไม่แคล้ว แน่แล้วเรา

ต้องเตรียมตัว แต่งแต้มให้แจ่มใส
ทาแป้งพราว วิไล ไร้หม่นเหงา
รอวันชื่น คืนหวน นวลแนบเนา
วาเลนไทน์  ยวนเย้า ได้เคล้าเคียง

“สุนันยา”

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

โถพ่อหมอ หยั่งรู้ ดูดวงเด่น
ดั่งตาเห็น น่าเลื่อมใส
จะพบคู่ เคียงมาน สานสายใย
วาเลนไทม์ ไม่แคล้ว แน่แล้วเรา

ต้องเตรียมตัว แต่งแต้มให้แจ่มใส
ทาแป้งพราว วิไล ไร้หม่นเหงา
รอวันชื่น คืนหวน นวลแนบเนา
วาเลนไทน์  ยวนเย้า ได้เคล้าเคียง

“สุนันยา”



 emo_85ที่พ่อหมอ    ท่านบอกไว้     ไม่ผิดแน่
ดูแม่นแท้    เป็นหมอดี       มีชื่อเสียง
ว่าเธอนั้น    จักต้อง      พบคู่เคียง
ไว้ร่วมเรียง    กอดนอน      ตอนนิทรา

ชายที่หมอ     บอกไว้     เป็นหมายหมั้น
ก็คือฉัน     กวีน้อย     ผู้ด้อยค่า
ใช้เดือนปี   คิดคำนวน    ดวงชะตา
ปรากฏว่า     สุนันยา    เป็นคู่เรา



กวีน้อย    ลุ่มน้ำยาว

[/b]

[สุนันยา]

เชื่อใจตน ดีกว่า อย่าเชื่อหมอ
จะทุกข์ท้อ ระทมตรมอับเฉา
นะหนุ่มน้อย ค่อยพิศ สิทธิเรา
ใช่ใครเขา จะรู้ อยู่ที่จินต์

หากแม้ว่า ได้เห็น เป็นคูแท้
รักคงแพ้ ทางตัน หวั่นถวิล
เพียงหมอดู คู่เดา เพราะเขาชิน
รักโบยบิน หลบหาย คงไม่มา...

"สุนันยา"

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

เชื่อใจตน ดีกว่า อย่าเชื่อหมอ
จะทุกข์ท้อ ระทมตรมอับเฉา
นะหนุ่มน้อย ค่อยพิศ สิทธิเรา
ใช่ใครเขา จะรู้ อยู่ที่จินต์

หากแม้ว่า ได้เห็น เป็นคูแท้
รักคงแพ้ ทางตัน หวั่นถวิล
เพียงหมอดู คู่เดา เพราะเขาชิน
รักโบยบิน หลบหาย คงไม่มา...

"สุนันยา"



   ต่อให้ดู   ร้อยพันหมอ    ก็ไม่เชื่อ
หมอดูเพื่อ    เงินทอง     ของมีค่า
จนบางคน     หมดทรัพย์สิน   สิ้นเงินตรา
เพราะเสียท่า    ให้หมอดู   ผู้ชอบเดา

หากเชื่อหมอ    ต้องงมงาย   ไม่สิ้นสุด
เพราะมนุษย์    ขาดที่พึ่ง   จึงโง่เขลา
หมอที่ไหน    จะรู้ดี      เท่าตัวเรา
พุทธเจ้า    ทรงสอนไว้      ในหลักธรรม

กวีน้อย    ลุ่มน้ำยาว

[/b]