ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

*******อ้อมกอดซาตาน**********

จากคนเคย รู้จัก ฝากใยเยื่อ
เอื้ออารี ด้วยถ้อย คอยห่วงหา
สานสัมพันธ์ นานปี มิเสื่อมซา
จวบเวลาเลยล่วง เป็นบ่วงใจ-

คล้องฉันไว้ ด้วยซึ้ง ตราตรึงจิต
ดั่งลิขิต ติดตาม ให้หวามไหว
จึงมอบรัก ภักดี นี้ให้ไป
หวังเคียงใน ฤดีไปนิรันดร์

อ้อมแขนแทนผ้าห่ม คราวลมล่อง
มีเขาป้อง ลมหนาว เคล้าเคียงฉัน
โอบตระกอง ประคองกอด พลอดสัมพันธ์
อ้อนออดคำ รักกัน มั่นภิรมย์

แต่..เมื่อกาล ผ่านผัน ไม่นานนัก
เหมือนถูกผลัก จากชื่น เป็นขื่นขม
ที่เคยหวาน พานจืด พะอืดพะอม
กลับเป็นรอย ระทม ที่ถมทรวง

ในอ้อมแขน เคยโอบ ซบไออุ่น
สิ้นการุญ กรุ่นกลาย ไร้แหนหวง
ไม่เหลือใดเหลียวแล หนอแดดวง
เขาแค่ลวง  ชื่นเชย ไม่เคยรัก

หมดสิ้นแล้ววันวาน เคยหวานชื่น
ช้ำสะอื้น รอนร้าว เขา หาญหัก
ตัดสัมพันธ์ อาลัย เศร้าใจนัก
อ้อมกอดรัก กลายเป็น เช่น..ซาตาน....


"สุนันยา"

[..กุสุมา..]

     ซบหน้าลง ตรงหว่าง กลางอกนี่
กลั้นวจี กักเก็บ เจ็บร้าวฉาน
รักหลงทาง ปางตาย ทรมาน
แปลบปร่าซ่าน กล้ำกลืน ขื่นกมล
     หยาดน้ำตา ปล่อยไหล ผ่าในอก
อย่าให้ตก นองหน้า บ่าหมองหม่น
ดั่งน้ำกรด ราดรด หลงคำคน
หนีให้พ้น กลลวง บ่วงซาตาน
         ..ซ้อสี่..กุสุมา..

[sunthornvit]

*******อ้อมกอดซาตาน**********

จากคนเคย รู้จัก ฝากใยเยื้อ
เอื้ออารี ด้วยถ้อย คอยห่วงหา
สานสัมพันธ์ นานปี มิเสื่อมซา
จวบเวลาเลยล่วง เป็นบ่วงใจ-

คล้องฉันไว้ ด้วยซึ้ง ตราตรึงจิต
ดั่งลิขิต ติดตาม ให้หวามไหว
จึงมอบรัก ภักดี นี้ให้ไป
หวังเคียงใน ฤดีไปนิรันดร์

อ้อมแขนแทนผ้าห่ม คราวลมล่อง
มีเขาป้อง ลมหนาว เคล้าเคียงฉัน
โอบตระกอง ประคองกอด พลอดสัมพันธ์
อ้อนออดคำ รักกัน มั่นภิรมย์

แต่..เมื่อกาล ผ่านผัน ไม่นานนัก
เหมือนถูกผลัก จากชื่น เป็นขื่นขม
ที่เคยหวาน พานจืด พะอืดพะอม
กลับเป็นรอย ระทม ที่ถมทรวง

ในอ้อมแขน เคยโอบ ซบไออุ่น
สิ้นการุญ กรุ่นกลาย ไร้แหนหวง
ไม่เหลือใดเหลียวแล หนอแดดวง
เขาแค่ลวง  ชื่นเชย ไม่เคยรัก

หมดสิ้นแล้ววันวาน เคยหวานชื่น
ช้ำสะอื้น รอนร้าว เขา หาญหัก
ตัดสัมพันธ์ อาลัย เศร้าใจนัก
อ้อมกอดรัก กลายเป็น เช่น..ซาตาน....


"สุนันยา"

                                            เช็ดน้ำตา  จากมือ  ชายซื่อสัตย์
                          ใครตระบัด  ใจดำ  ทำร้าวฉาน
                          ยังมีผู้  หมายปลอบ  มอบดวงมาน
                          พร้อมโปรยหว่าน  รักแท้  แด่นงเยาว์

                                 มีอ้อมอก  เหี่ยวเหี่ยว  อยู่เสี้ยวหนึ่ง
                          มิหวานซึ้ง  ดีเด่น  เช่นใครเขา
                          แต่พอพัก  ดับร้อน  ผ่อนบรรเทา
                          ให้คลายเหงา  อิงอร  ยามอ่อนใจ

[สุนันยา]

     ซบหน้าลง ตรงหว่าง กลางอกนี่
กลั้นวจี กักเก็บ เจ็บร้าวฉาน
รักหลงทาง ปางตาย ทรมาน
แปลบปร่าซ่าน กล้ำกลืน ขื่นกมล
     หยาดน้ำตา ปล่อยไหล ผ่าในอก
อย่าให้ตก นองหน้า บ่าหมองหม่น
ดั่งน้ำกรด ราดรด หลงคำคน
หนีให้พ้น กลลวง บ่วงซาตาน
         ..ซ้อสี่..กุสุมา..

ขอขอบคุณ จริงหนอ อาซ้อสี่
ที่ปราณี ปลอบถ้อย ร้อยสมาน
คุณย่านี้ ขื่นขม ตรมร้าวราน
อยู่ในม่าน น้ำตา อุราตรม

ด้วยหลงเชื่อ คำชาย ว่าหมายรัก
ผูกสมัคร พักพิง อิงสุขสม
แท้ที่จริง ปริ้นปลอก เพียงหลอกชม
พอสาสม แล้วทิ้งย่า ไม่มาแล

อยากขอวอน งอนง้อ อาซ้อสี่
โปรดเร็วรี่แก้แค้นให้ สักหลายแผล
กับซาตาน ใจชั่ว ตัวรังแก
ให้ร่อแร่ เจ็บช้ำ หยอดน้ำเกลือ..

"สุนันยา"
 

[กังวาน]

ฟังเธอพร่ำรำพันฉันปั่นป่วน
ไยเธอด่วนตัดใจมิให้เหลือ
รักของฉันนั้นยังมีที่จุนเจือ
ไม่เคยเบื่อเลยสักนิดลองคิดดู

อาจมีบ้างบางครั้งที่พลั้งเผลอ
อาจเบลอลืมดอกไม้ให้ต่างหู
อาจไม่โทรไม่รับส่งตรงโฉมตรู
อาจไม่อยู่เอาใจเท่าที่เราเป็น

เพราะภาระหน้าที่ที่บีบคั้น
ลูกเรานั้นตั้งสี่อย่างที่เห็น
ค่าใช้จ่ายหลายอย่างต่างประเด็น
ต้องเคี่ยวเข็ญเรียนเล่าจงเข้าใจ

อารมณ์ที่มีให้ไม่เหมือนเก่า
เธออย่าเอาไปเปรียบเทียบไม่ไหว
ซาตานกอดถอดจิตคิดทำไม
มาเริ่มใหม่กับเทวาดีกว่าเธอ

ต่อแต่นี้จะกอดก่ายเช้าสายเที่ยง
จะส่งเสียงพลอดพร่ำย้ำเสมอ
จะบอกรักทุกวันหมั่นปรนเปรอ
ว่าแต่เออ...ลูก(คน)ที่ห้า...มาหรือยัง

[นางฟ้า ชาลี]

ก่อนเคยมี พี่กอด สอดแขนเก่ย
ก่อนพี่เคย เชยนาง สร้างความหวัง
ก่อนพี่พร่ำ คร่ำครวญ ชวนน้องจัง
ก่อนเคยนั่ง ดูดาว พราวนภา

เคยอิงแอบ แนบชิด จิตใจชื่น
เคยระรื่น คืนค่ำ เสกคำหา
เคยกอดก่าย ร่ายรัก พักกายา
เคยซบหน้า อิงอก ตอนตกใจ

มาบัดนี้ อ้อมกอด ที่สอดแขน
มีคนแทน แหนหวง ควงหน้าใส
มาย่ำยี ตีจาก พรากเราไป
เสมือนไร้ หัวใจ ที่ใฝ่ปอง

นางฟ้า  ชาลี

[•ปักษาวายุ○]

*******อ้อมกอดซาตาน**********

จากคนเคย รู้จัก ฝากใยเยื้อ
เอื้ออารี ด้วยถ้อย คอยห่วงหา
สานสัมพันธ์ นานปี มิเสื่อมซา
จวบเวลาเลยล่วง เป็นบ่วงใจ-

คล้องฉันไว้ ด้วยซึ้ง ตราตรึงจิต
ดั่งลิขิต ติดตาม ให้หวามไหว
จึงมอบรัก ภักดี นี้ให้ไป
หวังเคียงใน ฤดีไปนิรันดร์

อ้อมแขนแทนผ้าห่ม คราวลมล่อง
มีเขาป้อง ลมหนาว เคล้าเคียงฉัน
โอบตระกอง ประคองกอด พลอดสัมพันธ์
อ้อนออดคำ รักกัน มั่นภิรมย์

แต่..เมื่อกาล ผ่านผัน ไม่นานนัก
เหมือนถูกผลัก จากชื่น เป็นขื่นขม
ที่เคยหวาน พานจืด พะอืดพะอม
กลับเป็นรอย ระทม ที่ถมทรวง

ในอ้อมแขน เคยโอบ ซบไออุ่น
สิ้นการุญ กรุ่นกลาย ไร้แหนหวง
ไม่เหลือใดเหลียวแล หนอแดดวง
เขาแค่ลวง  ชื่นเชย ไม่เคยรัก

หมดสิ้นแล้ววันวาน เคยหวานชื่น
ช้ำสะอื้น รอนร้าว เขา หาญหัก
ตัดสัมพันธ์ อาลัย เศร้าใจนัก
อ้อมกอดรัก กลายเป็น เช่น..ซาตาน....


"สุนันยา"

     กอดเคยอุ่นกรุ่นไอในอกอ้อม
ใจเคยย้อมด้วยรักสลักหวาน
แต่วันนี้ห่างหายตลอดกาล
ทิ้งรอยเล็บซาตานให้เจ็บจำ

[sunthornvit]

.[/center]

ขอขอบคุณ จริงหนอ อาซ้อสี่
ที่ปราณี ปลอบถ้อย ร้อยสมาน
คุณย่านี้ ขื่นขม ตรมร้าวราน
อยู่ในม่าน น้ำตา อุราตรม

ด้วยหลงเชื่อ คำชาย ว่าหมายรัก
ผูกสมัคร พักพิง อิงสุขสม
แท้ที่จริง ปริ้นปลอก เพียงหลอกชม
พอสาสม แล้วทิ้งย่า ไม่มาแล

อยากขอวอน งอนง้อ อาซ้อสี่
โปรดเร็วรี่แก้แค้นให้ สักหลายแผล
กับซาตาน ใจชั่ว ตัวรังแก
ให้ร่อแร่ เจ็บช้ำ หยอดน้ำเกลือ..

"สุนันยา"
 

[/quote]

                                             ใจเย็นเย็น คุณย่า อาซ้อสี่
                         ผูกไมตรี พี่น้อง ดังสองเสือ
                         โกรธแค้นใคร มีแฟน แน่นเป็นเบือ
                         หมายเชือดเนื้อ เถือหนัง ฟังน่ากลัว

                                ปู่มิเคย ทำผิด คิดแปรเปลี่ยน
                         ย่าจับเฆี่ยน เหมือนเด็ก ซ้ำเขกหัว
                         สั่งซักผ้า ล้างจาน งานในครัว
                         ปู่ทำตัว คนเดียว จนเซียวซม

                                แสนเหน็ดเหนื่อย เพียงไหน ไม่บ่นว่า
                         รักคุณย่า หวังให้ ได้สุขสม
                         ปู่หยอกล้อ แรงไป อย่าได้ตรม
                         ขอปู่ชม ดมดอม หอมสักที

                               ถูกย่าก่น วันปีใหม่ ไข้แทบขึ้น
                         ฟังจนมึน แก้ไข อย่างไรนี่
                         แล้วหายเคือง ปู่หนา ย่าคนดี
                         ต่อไปนี้ เลิกปากพร่อย อย่าน้อยใจ

                               จะรักย่า ผู้เดียว มิเบี้ยวบิด
                         ขวัญชีวิต ชีวัน เลิกหวั่นไหว
                         หยุดชายตา ข้องแวะ แตะสาวใด
                         รับรองได้ วันนี้ ปู่ไม่ทำ








                         

[สุนันยา]

ฟังเธอพร่ำรำพันฉันปั่นป่วน
ไยเธอด่วนตัดใจมิให้เหลือ
รักของฉันนั้นยังมีที่จุนเจือ
ไม่เคยเบื่อเลยสักนิดลองคิดดู

อาจมีบ้างบางครั้งที่พลั้งเผลอ
อาจเบลอลืมดอกไม้ให้ต่างหู
อาจไม่โทรไม่รับส่งตรงโฉมตรู
อาจไม่อยู่เอาใจเท่าที่เราเป็น

เพราะภาระหน้าที่ที่บีบคั้น
ลูกเรานั้นตั้งสี่อย่างที่เห็น
ค่าใช้จ่ายหลายอย่างต่างประเด็น
ต้องเคี่ยวเข็ญเรียนเล่าจงเข้าใจ

อารมณ์ที่มีให้ไม่เหมือนเก่า
เธออย่าเอาไปเปรียบเทียบไม่ไหว
ซาตานกอดถอดจิตคิดทำไม
มาเริ่มใหม่กับเทวาดีกว่าเธอ

ต่อแต่นี้จะกอดก่ายเช้าสายเที่ยง
จะส่งเสียงพลอดพร่ำย้ำเสมอ
จะบอกรักทุกวันหมั่นปรนเปรอ
ว่าแต่เออ...ลูก(คน)ที่ห้า...มาหรือยัง

*******

พอแข็งขืน คำขาด พี่ปราดง้อ
ทำอ้อล้อ ประจบ ให้พบหวัง
ที่ผ่านมาเจ้าชู้ ดูน่าชัง
อย่าอ้างเลย หาตังค์ ประทังตน

ลูกสี่คน เรียนตรง โรงเรียนวัด
เฝ้าประหยัด ใช้จ่าย ไม่ขัดสน
หนังสือฟรี รัฐบาล หมั่นเปรอปรน
ไม่เคยพอสักหน เรื่องจนเงิน

แต่ที่ว่า เพราะพี่ มาหนีหาย
ให้อ้างว้างเดียวดาย ชายห่างเหิน
ลมหนาวมาปลายปี กลับหนีเมิน
อ้างเหลือเกิน ทุกที ว่ามีงาน

คิดกลับตัว กลับใจ สายเสียแล้ว
หากินแห้ว เถิดหนา อย่ามาสาน-
คิดจะกอด  คราวนี้ มิต้องการ
เพราะพี่เป็น ซาตาน ในม่านใจ

อย่าหวังได้ พันผูก มีลูกอีก
น้องขอปลีก ตัวหา หนุ่มหน้าใส
น้องมีดี ที่ตัว (จะ)กลัวอะไร
จะสนพี่ ทำไม ...ชายชีกอ..

“สุนันยา”

[สุนันยา]

ก่อนเคยมี พี่กอด สอดแขนเก่ย
ก่อนพี่เคย เชยนาง สร้างความหวัง
ก่อนพี่พร่ำ คร่ำครวญ ชวนน้องจัง
ก่อนเคยนั่ง ดูดาว พราวนภา

เคยอิงแอบ แนบชิด จิตใจชื่น
เคยระรื่น คืนค่ำ เสกคำหา
เคยกอดก่าย ร่ายรัก พักกายา
เคยซบหน้า อิงอก ตอนตกใจ

มาบัดนี้ อ้อมกอด ที่สอดแขน
มีคนแทน แหนหวง ควงหน้าใส
มาย่ำยี ตีจาก พรากเราไป
เสมือนไร้ หัวใจ ที่ใฝ่ปอง

นางฟ้า  ชาลี

เราก็หนึ่ง ใช่สอง รองใครเขา
ทิ้งโศกเศร้า หาใหม่ ไว้สนอง
คงไม่ยาก หรอกหนู เรื่องคู่จอง
เขาไม่มอง เราเลิกสน คนใจดำ

ในโลกนี้ มีชาย มากมายอยู่
คนเจ้าชู้ เถอะไกล ไม่ถลำ
หญิงเดี๋ยวนี้ เสรี ได้ อย่างชายทำ
ควงสองสาม สี่ห้า พามาเย้ย

เฝ้าภักดี เขาเห็น เป็นไร้ค่า
เลิกดีกว่า นะน้อง ต้องเปิดเผย
ได้รู้ดำ รู้ดี ซะทีเอย
ไยต้องเอ่ย คำง้อ รอชายเดียว..

“สุนันยา”

[..กุสุมา..]

     ซบหน้าลง ตรงหว่าง กลางอกนี่
กลั้นวจี กักเก็บ เจ็บร้าวฉาน
รักหลงทาง ปางตาย ทรมาน
แปลบปร่าซ่าน กล้ำกลืน ขื่นกมล
     หยาดน้ำตา ปล่อยไหล ผ่าในอก
อย่าให้ตก นองหน้า บ่าหมองหม่น
ดั่งน้ำกรด ราดรด หลงคำคน
หนีให้พ้น กลลวง บ่วงซาตาน
         ..ซ้อสี่..กุสุมา..

ขอขอบคุณ จริงหนอ อาซ้อสี่
ที่ปราณี ปลอบถ้อย ร้อยสมาน
คุณย่านี้ ขื่นขม ตรมร้าวราน
อยู่ในม่าน น้ำตา อุราตรม

ด้วยหลงเชื่อ คำชาย ว่าหมายรัก
ผูกสมัคร พักพิง อิงสุขสม
แท้ที่จริง ปริ้นปลอก เพียงหลอกชม
พอสาสม แล้วทิ้งย่า ไม่มาแล

อยากขอวอน งอนง้อ อาซ้อสี่
โปรดเร็วรี่แก้แค้นให้ สักหลายแผล
กับซาตาน ใจชั่ว ตัวรังแก
ให้ร่อแร่ เจ็บช้ำ หยอดน้ำเกลือ..

"สุนันยา"
 

     คุณย่าขา อาซ้อ ขอจัดให้
พรุ่งนี้ไป บอกทาง วางยาเบื่อ
ซาตานรัก อะไร ช่างร้ายเหลือ
ไม่น่าเชื่อ ตัวเป็น เช่นกระไร
     ได้ตัวมา จะขัง นั่งใกล้ใกล้
ยามหลับใหล คอยพะนอ ห่มห่อให้-
อุ่นไอแอบ แนบร่าง มิห่างไกล
สู่ห้องใจ ในฝัน ทุกวันคืน
      ..กุสุมา..

   

[สุนันยา]

                                     

      เช็ดน้ำตา  จากมือ  ชายซื่อสัตย์
                          ใครตระบัด  ใจดำ  ทำร้าวฉาน
                          ยังมีผู้  หมายปลอบ  มอบดวงมาน
                          พร้อมโปรยหว่าน  รักแท้  แด่นงเยาว์

                                 มีอ้อมอก  เหี่ยวเหี่ยว  อยู่เสี้ยวหนึ่ง
                          มิหวานซึ้ง  ดีเด่น  เช่นใครเขา
                          แต่พอพัก  ดับร้อน  ผ่อนบรรเทา
                          ให้คลายเหงา  อิงอร  ยามอ่อนใจ


"คุณปู่"

อ้อมอกนี้ ที่ทำ จนช้ำหนัก
มิอาจเชื่อ คำรัก ที่ฝากให้
ก็เห็นอยู่ เจ้าชู้ เกินกว่าใคร
จะรับเอื้อ อุ่นไอ ระบายตรม

คงพูดไป เพียงผ่าน คำหวานมอบ
คงแกล้งปลอบ สุดท้ายได้ขื่นขม
คงแค่หวัง ก่ายกอด พลอดภิรมย์
แล้วทิ้งให้ ระทม เมื่อสมใจ..

"สุนันยา"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ฟังเธอพร่ำรำพันฉันปั่นป่วน
ไยเธอด่วนตัดใจมิให้เหลือ
รักของฉันนั้นยังมีที่จุนเจือ
ไม่เคยเบื่อเลยสักนิดลองคิดดู

อาจมีบ้างบางครั้งที่พลั้งเผลอ
อาจเบลอลืมดอกไม้ให้ต่างหู
อาจไม่โทรไม่รับส่งตรงโฉมตรู
อาจไม่อยู่เอาใจเท่าที่เราเป็น

เพราะภาระหน้าที่ที่บีบคั้น
ลูกเรานั้นตั้งสี่อย่างที่เห็น
ค่าใช้จ่ายหลายอย่างต่างประเด็น
ต้องเคี่ยวเข็ญเรียนเล่าจงเข้าใจ

อารมณ์ที่มีให้ไม่เหมือนเก่า
เธออย่าเอาไปเปรียบเทียบไม่ไหว
ซาตานกอดถอดจิตคิดทำไม
มาเริ่มใหม่กับเทวาดีกว่าเธอ

ต่อแต่นี้จะกอดก่ายเช้าสายเที่ยง
จะส่งเสียงพลอดพร่ำย้ำเสมอ
จะบอกรักทุกวันหมั่นปรนเปรอ
ว่าแต่เออ...ลูก(คน)ที่ห้า...มาหรือยัง

*******

พอแข็งขืน คำขาด พี่ปราดง้อ
ทำอ้อล้อ ประจบ ให้พบหวัง
ที่ผ่านมาเจ้าชู้ ดูน่าชัง
อย่าอ้างเลย หาตังค์ ประทังตน

ลูกสี่คน เรียนตรง โรงเรียนวัด
เฝ้าประหยัด ใช้จ่าย ไม่ขัดสน
หนังสือฟรี รัฐบาล หมั่นเปรอปรน
ไม่เคยพอสักหน เรื่องจนเงิน

แต่ที่ว่า เพราะพี่ มาหนีหาย
ให้อ้างว้างเดียวดาย ชายห่างเหิน
ลมหนาวมาปลายปี กลับหนีเมิน
อ้างเหลือเกิน ทุกที ว่ามีงาน

คิดกลับตัว กลับใจ สายเสียแล้ว
หากินแห้ว เถิดหนา อย่ามาสาน-
คิดจะกอด  คราวนี้ มิต้องการ
เพราะพี่เป็น ซาตาน ในม่านใจ

อย่าหวังได้ พันผูก มีลูกอีก
น้องขอปลีก ตัวหา หนุ่มหน้าใส
น้องมีดี ที่ตัว (จะ)กลัวอะไร
จะสนพี่ ทำไม ...ชายชีกอ..

“สุนันยา”

เคาะประตู กีอกก๊อก หยอกเย้าปู่
ทำยังไง ให้โฉมตรู ขู่จนหงอ
เคยปากกล้า พาไป ไม่เคยพอ
เลยชนตอ คอเคล็ด เสร็จไปนาน

คงดังเป็น เช่นงู ท้าสู้หมอ
แม้ปี่ป้อ ล้อรับ เสียงขับขาน
ผลสุดท้าย พ่ายแพ้ แก่นงคราญ
อย่าอาจหาญ เลยปู่ พิษงูแรง.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[สุนันยา]

ขอขอบคุณ จริงหนอ อาซ้อสี่
ที่ปราณี ปลอบถ้อย ร้อยสมาน
คุณย่านี้ ขื่นขม ตรมร้าวราน
อยู่ในม่าน น้ำตา อุราตรม

ด้วยหลงเชื่อ คำชาย ว่าหมายรัก
ผูกสมัคร พักพิง อิงสุขสม
แท้ที่จริง ปริ้นปลอก เพียงหลอกชม
พอสาสม แล้วทิ้งย่า ไม่มาแล

อยากขอวอน งอนง้อ อาซ้อสี่
โปรดเร็วรี่แก้แค้นให้ สักหลายแผล
กับซาตาน ใจชั่ว ตัวรังแก
ให้ร่อแร่ เจ็บช้ำ หยอดน้ำเกลือ..

"สุนันยา"
 

                                             ใจเย็นเย็น คุณย่า อาซ้อสี่
                         ผูกไมตรี พี่น้อง ดังสองเสือ
                         โกรธแค้นใคร มีแฟน แน่นเป็นเบือ
                         หมายเชือดเนื้อ เถือหนัง ฟังน่ากลัว

                                ปู่มิเคย ทำผิด คิดแปรเปลี่ยน
                         ย่าจับเฆี่ยน เหมือนเด็ก ซ้ำเข็กหัว
                         สั่งซักผ้า ล้างจาน งานในครัว
                         ปู่ทำตัว คนเดียว จนเซียวซม

                                แสนเหน็ดเหนื่อย เพียงไหน ไม่บ่นว่า
                         รักคุณย่า หวังให้ ได้สุขสม
                         ปู่หยอกล้อ แรงไป อย่าได้ตรม
                         ขอปู่ชม ดมดอม หอมสักที

                               ถูกย่าก่น วันปีใหม่ ไข้แทบขึ้น
                         ฟังจนมึน แก้ไข อย่างไรนี่
                         แล้วหายเคือง ปู่หนา ย่าคนดี
                         ต่อไปนี้ เลิกปากพร่อย อย่าน้อยใจ

                               จะรักย่า ผู้เดียว มิเบี้ยวบิด
                         ขวัญชีวิต ชีวัน เลิกหวั่นไหว
                         หยุดชายตา ข้องแวะ แตะสาวใด
                         รับรองได้ วันนี้ ปู่ไม่ทำ

ปู่ไม่ทำ แน่แน่ แค่วันนี้
แม้พูดดี จริงหนา ดูน่าขำ
เพียงวันนี้ วจี ช่างมีอำ
ฟังแล้ว ช้ำกว่าช้ำ ยากทำใจ

“ซ้อสี่”จ๋า คุณย่าวาน ใช่หาญหัก
ย่าประจักษ์ เหตุผล สุดทนไหว
มอบให้ซ้อ จัดการ แทนย่าไป
ปู่กะล่อน เป็นไฟ ไม่เชื่อคำ....

“สุนันยา


                         

[สุนันยา]

    กอดเคยอุ่นกรุ่นไอในอกอ้อม
ใจเคยย้อมด้วยรักสลักหวาน
แต่วันนี้ห่างหายตลอดกาล
ทิ้งรอยเล็บซาตานให้เจ็บจำ

"ปักษาวายุ"

เจ็บเป็นรอย คอยย้ำ ทำสลด
เมื่อเขาหมด ใยเยื่อ จึงเหลือช้ำ
ให้มองเห็น แผลเศร้า คราวลืมคำ
รอยระกำ ครั้งนี้ อยู่ที่ใจ

"สุนันยา"