ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

******"ฝนซาฟ้าใส"******

ส่งถ้อยถึงถามไถ่ในอักษร
สำนวนกลอนซ่อนนัยอาลัยหา
คารมครวญหวนไห้เมื่อไกลตา
ดังเมฆปิดนภาคราฝนปราย

พิรุณฉ่ำนำชื่นสู่ผืนหล้า
เมื่อฝนซาฟ้าหม่น"เริ่มพ้นหาย"
หากดวงจินต์สิ้นเหงาความเศร้าคลาย
คือความหมาย รักร้อย ที่คล้อยตาม

พิลาศล้ำพจน์ศิลป์ถวิลห่วง
ลำนำสรวงสาส์นส่งตรงคำถาม
เพ่งพินิจพิศถ้อย เรียงร้อยนาม
ปรากฏงาม ในรส บทวลี

ด้วยลีลา อารมณ์ ที่ชมชื่น
มาหยิบยื่น ไล่โศก วิโยคหนี
ร่ายรินร่ำ นำกานท์ ผ่านกวี
ให้เป็นที่รองรับ ซับอารมณ์.....

"สุนันยา"

[ไพร พนาวัลย์]

ฟ้ามืดมนหม่นมัวไปทั่วหล้า
พอฝนซาฟ้าสางกระจ่างร่ม
แสงแดดอ่อนรวยรินทั่วถิ่นชม
ความระทมขมขื่นคอยชื่นบาน

มองชีวิตติดหล่มดั่งพรหมแกล้ง
หัวใจแห้งเหือดหายจนตายด้าน
พอฝนมาฟ้าฉ่ำกระหน่ำนาน
ท่วมทนทานซานซมโคลนตมนอง

พอฝนซาฟ้าสางบนทางสวย
ใจที่ป่วยค่อยหายคลายหม่นหมอง
แสงที่ปลายอุโมงค์ดั่งธงทอง
ขอประคองดวงใจสู่ปลายทาง

 
"ปรางค์  สามยอด"

[panthong.kh]

ฟ้ามืดมนหม่นมัวไปทั่วหล้า
พอฝนซาฟ้าสางกระจ่างร่ม
แสงแดดอ่อนรวยรินทั่วถิ่นชม
ความระทมขมขื่นคอยชื่นบาน

มองชีวิตติดหล่มดั่งพรหมแกล้ง
หัวใจแห้งเหือดหายจนตายด้าน
พอฝนมาฟ้าฉ่ำกระหน่ำนาน
ท่วมทนทานซานซมโคลนตมนอง

พอฝนซาฟ้าสางบนทางสวย
ใจที่ป่วยค่อยหายคลายหม่นหมอง
แสงที่ปลายอุโมงค์ดั่งธงทอง
ขอประคองดวงใจสู่ปลายทาง

 
"ปรางค์  สามยอด"

ฟ้ามืดหม่น คิดถึงคน ที่ไกลจาก
เคยรับปาก กันไว้ ไม่เหินห่าง
ถึงตัวไป ใจอยู่ คู่น้องนาง
คอยร่วมเรียง เคียงข้าง ไม่ร้างลา

แม้ชีวิต ติดหล่ม พรหมจะแกล้ง
จะไม่แบ่ง ฤทัย ให้ใครหนา
รักเพียงพี่ คนเดียว จริงเชียวนา
ถึงดินฟ้า มลาย ไม่คลายรัก

จงเก็บจิต เก็บใจ ไว้คอยท่า
ขอร่วมมา เก็บโคลน ที่โดนหนัก
แล้วกอบกู้ หัวใจ ใส่ลิ้นชัก
คงสุขนัก สองเรา เท่านิรันดร์
พันทอง

[นางฟ้า ชาลี]

ฟ้ามืดมนหม่นมัวไปทั่วหล้า
พอฝนซาฟ้าสางกระจ่างร่ม
แสงแดดอ่อนรวยรินทั่วถิ่นชม
ความระทมขมขื่นคอยชื่นบาน

มองชีวิตติดหล่มดั่งพรหมแกล้ง
หัวใจแห้งเหือดหายจนตายด้าน
พอฝนมาฟ้าฉ่ำกระหน่ำนาน
ท่วมทนทานซานซมโคลนตมนอง

พอฝนซาฟ้าสางบนทางสวย
ใจที่ป่วยค่อยหายคลายหม่นหมอง
แสงที่ปลายอุโมงค์ดั่งธงทอง
ขอประคองดวงใจสู่ปลายทาง

 
"ปรางค์  สามยอด"

พายุใจ ไหลมา น้ำตาอาบ
ศิโรราบ ภาพเก่า ยามเราหมาง
ยังย้ำเตือน เยือนใจ เหมือนใยบาง
คอยคั่นกลาง หว่างจิต คิดจากไป

เห็นเธอควง คนอื่น ชื่นดวงจิต
ได้แต่คิด อิจฉา เธอว่าไหม
ทีกับฉัน นั้นเธอ เผลอนอกใจ
แล้วจะให้ ภักดี ไม่มีทาง

ต่อแต่นี้ มีฉัน ไม่มีเขา
แม้แต่เงา ความรัก ที่ถากถาง
ในวันนี้นี้ เราเดิน คนละทาง
เมื่อรักร้าง แรมไกล ใจช้ำตรม

นางฟ้า ชาลี

[บ้านริมโขง]

"ยามฟ้าใสก็ไร้ฝน"

ยามฟ้าครึ้มเมฆมัวสลัวแสง
ดั่งฝนแกล้งแหล่งหล้าฟ้าถล่ม
หาก..พอดีมีสุขไม่ทุกข์ตรม
เกิน..นาล่มจมเน่าเฝ้าคร่ำครวญ

หากยามใดฟ้าใสก็ไร้ฝน
นำกมลคนแจ่มมีแย้มสรวล
ทุกทิศาอ้าอร่ามงามชื่นชวน
จิตรัญจวนนวลนางกลางฤดี

เหมือนดั่งไร้ใดขวางหรือสรวงกั้น
ใจด้นดั้นฝันใฝ่ในฉวี
ลอยรื่นลมชมชอบมอบนารี
จากทางนี้ที่ส่งตรงนงราม

ให้รับรู้คู่ใจกระไรหนอ
จะยังรออยู่ไหมในรักหวาม
ไกลสุดหล้าฟ้าผ่องมองโมงยาม
หวั่นครั่นคร้ามยามคิด..จิตรำพึง.

"บ้านริมโขง"

[รัตนาวดี]

 

...แสงสว่าง พร่างส่อง ตามร่องฟ้า
ยามฝนซา นภาปลุก ใจสุขซึ้ง
อบอุ่นไอ อวลอาบ ทาบตราตรึง
อารมณ์เริ่ม เคลิ้มถึง หนึ่งคนไกล...

...ผิวก้อนเมฆ ขาวอ่อง ผ่องแสงจับ
งามระยับ รับประดา นภาใส
ภาพเจิมจัด อัศจรรย์ ขวัญพิไล
ห่มห่อความ หมองไหม้ ให้สุขชวน...

...ฤๅฟ้าโปรย ทิพย์ปราย กระจายสาด
เผยผงาด วาดแวว เพริศแพรวสวน
สานภิรมย์ พรมพา อุรารวน
ใคร่รัญจวน ครวญถึง หนึ่งชายเดียว...

รัตนาวดี
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ถึงฝนซา ฟ้าใส แต่ใจหมอง
ฉ่ำละออง พรั่งพราย อาบกายเปลี่ยว
หยดน้ำฝน ปนน้ำตา ไหลบ่าเจียว
รินเลาะเลี้ยว ลอดล้วง เซาะดวงใจ

คงมินาน พานพบ วันจบสิ้น
แม้สำเนียง เสียงกลิ่น คงสิ้นไร้
เศร้าสลด ปลดบ่วง หน่วงหทัย
สู๋ภพใหม่ ไร้ฟ้าฝน ไร้คนลวง.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[สุนันยา]

ฟ้ามืดมนหม่นมัวไปทั่วหล้า
พอฝนซาฟ้าสางกระจ่างร่ม
แสงแดดอ่อนรวยรินทั่วถิ่นชม
ความระทมขมขื่นคอยชื่นบาน

มองชีวิตติดหล่มดั่งพรหมแกล้ง
หัวใจแห้งเหือดหายจนตายด้าน
พอฝนมาฟ้าฉ่ำกระหน่ำนาน
ท่วมทนทานซานซมโคลนตมนอง

พอฝนซาฟ้าสางบนทางสวย
ใจที่ป่วยค่อยหายคลายหม่นหมอง
แสงที่ปลายอุโมงค์ดั่งธงทอง
ขอประคองดวงใจสู่ปลายทาง

 
"ปรางค์  สามยอด"

คราหม่นหมอง มืดมน เพราะฝนฟ้า
พร่างพรูมา มากล้น จนเกินบ้าง
แต่ฝนซา คราหล่น จนเบาบาง
ความสว่าง สาดส่อง ดูผ่องงาม

เหมือนชีวิต เริ่มใหม่ ด้วยใจแกร่ง
ความเปลี่ยนแปลง แห่งห้วง เริ่มทวงถาม
ฟ้าสีทอง มองดู ทุกครู่ยาม
สวยอร่าม ท่ากลาง ระหว่างใจ

ทิ้งสิ่งท้อ รอผล ในตนหวัง
เป็นพลังสร้างฝัน อันสดใส
พบสิ่งดี มีสุข ไร้ทุกข์ใด
เมื่อฟ้าใส กระจ่าง สว่างจินต์....
 

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ฟ้ามืดหม่น คิดถึงคน ที่ไกลจาก
เคยรับปาก กันไว้ ไม่เหินห่าง
ถึงตัวไป ใจอยู่ คู่น้องนาง
คอยร่วมเรียง เคียงข้าง ไม่ร้างลา

แม้ชีวิต ติดหล่ม พรหมจะแกล้ง
จะไม่แบ่ง ฤทัย ให้ใครหนา
รักเพียงพี่ คนเดียว จริงเชียวนา
ถึงดินฟ้า มลาย ไม่คลายรัก

จงเก็บจิต เก็บใจ ไว้คอยท่า
ขอร่วมมา เก็บโคลน ที่โดนหนัก
แล้วกอบกู้ หัวใจ ใส่ลิ้นชัก
คงสุขนัก สองเรา เท่านิรันดร์
พันทอง

ให้สุขสมดั่งหวังที่วางไว้
รื่นพิไลพร่างพรมภิรมย์ฝัน
ดั่งฟ้าชื่น ฝนซา ท้าตะวัน
เป็นดั่งนิจนิรันดร์สัมพันธ์ใจ

สิ้นโศกศัลย์ ทันที ด้วยมีรัก
คอยฟูมฟัก ถักทอ สิ้นท้อไหน
กาลเวเลา เคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยไป
ดวงฤทัย ชื่นบาน สำราญจินต์

แม้อยู่ไกล ใจส่งมุ่งตรงหา
ส่งสาน์พา ลำนำพร่ำถวิล
กายห่างกัน มั่นอยู่ คู่ชีวิน
ดั่งโบยบิน อิงแอบ อยู่แนบทรวง..

"สุนันยา"

[สุนันยา]

พายุใจ ไหลมา น้ำตาอาบ
ศิโรราบ ภาพเก่า ยามเราหมาง
ยังย้ำเตือน เยือนใจ เหมือนใยบาง
คอยคั่นกลาง หว่างจิต คิดจากไป

เห็นเธอควง คนอื่น ชื่นดวงจิต
ได้แต่คิด อิจฉา เธอว่าไหม
ทีกับฉัน นั้นเธอ เผลอนอกใจ
แล้วจะให้ ภักดี ไม่มีทาง

ต่อแต่นี้ มีฉัน ไม่มีเขา
แม้แต่เงา ความรัก ที่ถากถาง
ในวันนี้นี้ เราเดิน คนละทาง
เมื่อรักร้าง แรมไกล ใจช้ำตรม

นางฟ้า ชาลี

อย่าคร่ำครวญอาลัยให้ใจโศก
ชายบนโลก หลายหลาก มีมากถม
หาไม่ยากดอกหนา เจ้าตากลม
อย่าระทม ถมทับ กลัวอับจน

อย่าให้ชายเป็นฝ่าย ต้องได้เลือก
มีแค่เปลือก ไฉนไยต้องสน
เป็นคนสวย น้องจ๋า ต้องท้าชน
อย่าเก็บหม่น เศร้าหมอง มาครองใจ

หนุ่มบ้านกลอนใจดี ยังมีอยู่
ค่อยค่อยดู เถิดหนา ล้วนหน้าใส
คงมีบ้าง ที่ดี ไม่มีภัย
มาช่วยล้างแผลให้ ระบายตรม....

"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

"ยามฟ้าใสก็ไร้ฝน"

ยามฟ้าครึ้มเมฆมัวสลัวแสง
ดั่งฝนแกล้งแหล่งหล้าฟ้าถล่ม
หาก..พอดีมีสุขไม่ทุกข์ตรม
เกิน..นาล่มจมเน่าเฝ้าคร่ำครวญ

หากยามใดฟ้าใสก็ไร้ฝน
นำกมลคนแจ่มมีแย้มสรวล
ทุกทิศาอ้าอร่ามงามชื่นชวน
จิตรัญจวนนวลนางกลางฤดี

เหมือนดั่งไร้ใดขวางหรือสรวงกั้น
ใจด้นดั้นฝันใฝ่ในฉวี
ลอยรื่นลมชมชอบมอบนารี
จากทางนี้ที่ส่งตรงนงราม

ให้รับรู้คู่ใจกระไรหนอ
จะยังรออยู่ไหมในรักหวาม
ไกลสุดหล้าฟ้าผ่องมองโมงยาม
หวั่นครั่นคร้ามยามคิด..จิตรำพึง.

"บ้านริมโขง"

ที่ส่งถ้อย ไถ่ถาม ด้วยความห่วง
ใจเหนี่ยวหน่วง เพ้อพร่ำ ย้ำคิดถึง
หรือไม่รู้ ทุกช่วงห้วงคำนึง
ยังซ่านซึ้ง หวามไหว อยู่ในทรวง

เลิกรอนร้าว เฝ้าครวญ รัญจวนจิต
ยังคงคิด ติดตรึง คะนึงหวง
อย่าระแวง หวั่นว่า สุดาดวง
จะลืมรวง รังรัก เคยพักพิง

เมื่อฝนซา ฟ้าสวย อำนวยสุข
ปลดเปลื้องทุกข์ ทิ้งไป ในทุกสิ่ง
ล้างโศกศัลย์ เถิดหนา อย่าประวิง
มีรักจริง วางเรียง อยู่เคียงใจ

แม้อยู่ไกลสุดหล้ายังกล้ารัก
คอยท้วงทัก ถักทอ รอฟ้าใส
ระยะทาง ฤๅ กั้น ให้หันไกล
หนึ่งฤทัย ดวงนี้ ..ไม่มีจาง...(สวมรอยจนได้โล่ แล้ว นะเนี่ย  )

"สุนันยา"

[สุนันยา]

 

...แสงสว่าง พร่างส่อง ตามร่องฟ้า
ยามฝนซา นภาปลุก ใจสุขซึ้ง
อบอุ่นไอ อวลอาบ ทาบตราตรึง
อารมณ์เริ่ม เคลิ้มถึง หนึ่งคนไกล...

...ผิวก้อนเมฆ ขาวอ่อง ผ่องแสงจับ
งามระยับ รับประดา นภาใส
ภาพเจิมจัด อัศจรรย์ ขวัญพิไล
ห่มห่อความ หมองไหม้ ให้สุขชวน...

...ฤๅฟ้าโปรย ทิพย์ปราย กระจายสาด
เผยผงาด วาดแวว เพริศแพรวสวน
สานภิรมย์ พรมพา อุรารวน
ใคร่รัญจวน ครวญถึง หนึ่งชายเดียว...

รัตนาวดี
 

นภาพราย ฉายฉาบ อาบแสงฉาน
ฝนซาผ่าน ม่านหมอก ออกฟ้าเขียว
ปุยเมฆขาว พราวผ่อง เป็นร่องเรียว
ลอยลมเลี้ยว เกี่ยวรับ ซับอุ่นไอ

คำรำพึง ถึงใคร ให้ฝากฟ้า
แหวกเมฆา พาพ้น ถึงคนใฝ่
แม้ข้ามกาล มาถึง คงซึ้งใจ
รักฟันฝ่า ฟ้าไกล มอบให้กัน

ได้ยิ้มรื่น ชื่นสม ภิรมย์ร้อย
คุ้มค่าคอย คำนึง รำพึงฝัน
เมื่อฝนซา ฟ้าสวย ด้วยตะวัน
ส่องแสงพราว รับขวัญ อันรื่นรมย์...

"สุนันยา"
 

[สมนึก นพ]

ฯลฯ
แม้อยู่ไกลสุดหล้ายังกล้ารัก
คอยท้วงทัก ถักทอ รอฟ้าใส
ระยะทาง ฤๅ กั้น ให้หันไกล
หนึ่งฤทัย ดวงนี้ ..ไม่มีจาง...(สวมรอยจนได้โล่ แล้ว นะเนี่ย  )
"สุนันยา"

เมื่อฝนซาฟ้าใสในท้องทุ่ง
จิตหมายมุ่งพุ่งไปแม้ไกลห่าง
ครึ่งวงกลมผสมสีที่ชืดจาง
เห็นเลือนลางกลางนภาเข้ามาเยือน

รุ้งกินน้ำตามมาหลังซาฝน
วงโค้งมนบนท้องฟ้าหาใดเหมือน
เพียงชั่วครู่รู้ได้ไม่แชเชือน
เริ่มลางเลือนเลื่อนไปหาไม่เจอ

เฝ้าคอยจ้องมองอยู่รู้ไปลับ
คงไม่กลับจับใหม่ให้คอยเก้อ
อาทิตย์ค่อยคล้อยต่ำค่ำนะเออ
จิตยังเหม่อเพ้อหามาจากจร.

นพ
31 ธ.ค.54

[สุนันยา]

ถึงฝนซา ฟ้าใส แต่ใจหมอง
ฉ่ำละออง พรั่งพราย อาบกายเปลี่ยว
หยดน้ำฝน ปนน้ำตา ไหลบ่าเจียว
รินเลาะเลี้ยว ลอดล้วง เซาะดวงใจ

คงมินาน พานพบ วันจบสิ้น
แม้สำเนียง เสียงกลิ่น คงสิ้นไร้
เศร้าสลด ปลดบ่วง หน่วงหทัย
สู๋ภพใหม่ ไร้ฟ้าฝน ไร้คนลวง.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

จะมัวเหงา เศร้าซม ตรมอยู่ได้
เมื่อฟ้าใส ไยหลงผิด เดินติดบ่วง
กับความรัก รวนเร เทถมทรวง
จมอยู่ห้วง ความหลัง ที่ฝังรอย

เห็นเที่ยวกวน ป่วนไป ในทุกที่
ไงตอนนี้ มาบ่น ว่าทนหงอย
รักแรมร้าง ทางใจ จึงไม่จอย
พ่อหนุมน้อย ร้อยชั่ง ต้องนั่งตรม...

 
"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

ฯลฯ
แม้อยู่ไกลสุดหล้ายังกล้ารัก
คอยท้วงทัก ถักทอ รอฟ้าใส
ระยะทาง ฤๅ กั้น ให้หันไกล
หนึ่งฤทัย ดวงนี้ ..ไม่มีจาง...(สวมรอยจนได้โล่ แล้ว นะเนี่ย  )
"สุนันยา"

เมื่อฝนซาฟ้าใสในท้องทุ่ง
จิตหมายมุ่งพุ่งไปแม้ไกลห่าง
ครึ่งวงกลมผสมสีที่ชืดจาง
เห็นเลือนลางกลางนภาเข้ามาเยือน

รุ้งกินน้ำตามมาหลังซาฝน
วงโค้งมนบนท้องฟ้าหาใดเหมือน
เพียงชั่วครู่รู้ได้ไม่แชเชือน
เริ่มลางเลือนเลื่อนไปหาไม่เจอ

เฝ้าคอยจ้องมองอยู่รู้ไปลับ
คงไม่กลับจับใหม่ให้คอยเก้อ
อาทิตย์ค่อยคล้อยต่ำค่ำนะเออ
จิตยังเหม่อเพ้อหามาจากจร.

นพ
31 ธ.ค.54

จะจับค้วา สิ่งใด ไม่อาจรู้
เป็นเงาอยู่ ดูโค้ง ตรงสิงขร
รุ้งกินน้ำ ทาบลง คงตัดตอน
เป็นเงาหลอน ฟ้าหลัวไร้ตัวตน

ฝนหยุดร่วง ลงมา ฟ้ากระจ่าง
ดุจเบิกทาง ไสว ในทุกหน
ขับหม่นมัว ห่างหาย ให้ผองชน
สิ้นกังวน อิดหนา ระอาใจ

รับอุ่นไอ แสงฉาน สุรีย์ฉาย
เย็นพระพาย พัดพลิ้ว เป็นริ้วไหว
ลืมเรื่องร้าว คราวครั้ง พลังเผอไป
เริ่มต้นใหม่ ดีก่ว่า อย่าเศร้าเลย

คิดทำใน ที่ใจปรารถนา
ทิ้งปวดปร่า คราหมอง แค่มองเฉย
ทุกอย่างอยู่ ที่ใจ ปองหมายเชย
ทุกถ้อยเอ่ย เปรยหวัง ทางภิรมย์

"สุนันยา"