ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สะเลเต]

เสียงจิ๊บจิ๊บร้องเพียก...เรียกหาแม่
กลัวแทบแย่...แม่หนูอยู่ที่ไหน
มองอาทิตย์อัสดงลับพงไพร
แม่ทำไมไม่หวน...ด่วนคืนรัง

ชะเง้อหารอแม่...แต่ไม่กลับ
ตะวันลับ...ทิวไม้ด้วยใจหวัง
หนูกับพี่พร้อมเพรียง...ส่งเสียงดัง
เรียกหลายครั้ง...หวังให้แม่ได้ยิน

หรือตกบ่วงนายพราน...เฝ้าผลาญฆ่า
ทำเพื่อสาสมใจ...ทำลายสิ้น
ใช้อาวุธฉุดคร่าล่าชีวิน
ชีพแม่สิ้นหรือไร...ไม่กลับมา

(แม่นก)
ยินลูกร้องก้องป่า...น้ำตาร่วง
เพราะติดบ่วง...พรานเฒ่าเขาตามล่า
ปีกซ้ายเจ็บสะอื้นกลืนน้ำตา
เหลือปีกขวาคือหวัง....ตั้งจิตไว้

พยายามฝืนบิน...ไม่สิ้นหวัง
กลับคืนรัง...ยังป่าถิ่นอาศัย
เสียงลูกร้องลั่นเสริมเติมแรงใจ
ฝืนบินไปหาเจ้า...เฝ้าบอกตน

(ลูกนก)
พี่จ๋าพี่แม่จ๋า...บินมาแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว...ปราบปลื้มลืมหมองหม่น
เหลือบไปเห็นปีกซ้าย..ไยชอบกล
เลือดเปื้อนปน...ปีกนั้นมันมากมาย

จึงเอ่ยถามเจ็บไหม... เป่าให้แม่
ตรงบาดแผล...ปีกซ้ายจะได้หาย
ตอนลูกเจ็บช่วยหนู...มิดูดาย
เป่าไปหลาย...สิบครั้งหวังเยียวยา

(แม่นก)
การกระทำเจ้ายื่น...ชื่นใจนัก
เพราะความรัก...ยิ่งใหญ่ในคุณค่า
ลืมความเจ็บป่วยนั้นในทันตา
ลูกรักษาบาดแผลแม่ทุเลา

---สะเลเต---

[yaguza]

ไม่ต้องห่วง ลูกจ๋า พามานี่
เพราะเจ้านี้ มีพ่อ หมอนกเขา
อาการแม่ จะต้องหาย คลายบรรเทา
จะมัวเป่า อยู่ไย ไม่เป็นการ

ว่าอย่างไร เธอจ๋า เจ็บขาไหม
โดนอะไร เล่าหนา น่าสงสาร
สู้อุตส่าห์ รอดตาย จากนายพราน
เธอทำงาน ยอมเสี่ยง เลี้ยงครอบครัว

อ้าว!ปีกซ้าย หรอกเหรอ นี่เธอจ๋า
ไม่ใช่ขา นี่เล่า เจ้าทูนหัว
ก็ตกใจ นี่นา หูตามัว
ไม่ต้องกลัว นะคนดี พี่มียา


.....ยากูซ่า.....

[เปรียว]

รักของแม่ยิ่งใหญ่หาใดเปรียบ
มิอาจเทียบสิ่งใดในโลกหล้า
แม้ปวดเจ็บเพียงใดไม่นำพา
เพียงมุ่งหาอาหารไม่หวั่นภัย

เพียงเห็นลูกผกผินบินสู่ฟ้า
สองปีกกล้าแข็งขันไม่หวั่นไหว
เผชิญโลกอ้างว้างอย่าเกรียงไกร
นั่นคือชัย ที่แม่ฝัน ตราบวันนี้

เปรียว
 

[สุนันยา]

อันความรัก ของแม่ นี่แท้ยิ่ง
เป็นรักจริง เกินใด ได้บ่งชี้
หากเปรียบได้ คงแก้วเก็จเพชรมณี
พิสุทธิ์ศรีล้ำค่า ประดับจินต์

มีมีสิ่ง ทำลาย ที่หมายพราก
รักแม่ฝาก ลูกยา พาถวิล
ขอบฟ้ากว้าง ยังว่าน้อย รักร้อยริน
จากชีวิน ของแม่ แค่เสี้ยวใจ

ทั้งชีวี พลีได้ เพื่อให้ลูก
สายใยผูก เพียงขวัญ ไม่หวั่นไหว
ปรารถนา คือสุข มอบลูกไป
ถึงแม่ทุกข์ ยอมได้ ในดวงมาน....

"สุนันยา"