ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

เมื่อเจ้าดอกรักลา

แลดอกรักโรยก้านสะท้านอก
ขวัญเคยยกยอเปี่ยมเทิดเทียมสรวง
ปลิดปลิวห่างคว้างตรมด้วยลมลวง
ร้าวแดดวงห้วงจินต์พานภินท์พัง

เฉกคมมีดกรีดรอยนับร้อยแผล
เปรียบดั่งแส้แช่เกลือเข่นเนื้อหนัง
ปานกรดเพลิงเริงระผลาญประดัง
ราวถูกฝังทั้งเป็นกลางเลนใจ

เมื่อนางแก้วแววขวัญป่นฝันแหลก
มนมิแยกแตกลาญฤๅทานไหว
สายระกำช้ำโศกวิโยคไคล
ทะลักนัยน์ไหลหลั่งถะถั่งปราง

จึ่งพิรี้พิไรร่ำไห้หวน
สะอื้นครวญป่วนหงอยซบรอยหมาง
ความจงรักภักดีเคยพลีนาง
บัดนี้ช่างร้างลุค่าธุลี

เพียงลมโรยโชยผ่านฟุ้งซ่านหม่น
เช่นดั่งคนเขลาขลาดมิอาจหนี
หากฝุ่นผงทรงค่ากว่ารดี
เถิดนรีขยี้ยับให้ดับคา

เมื่อดอกรักทิ้งก้านหล่นลานเกลื่อน
ลมลิ้นเชือนเฉือนทรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อหทัยไร้เศษความเมตตา
สิเนหาลาอนาถยอมขาดใจ

ปภัสร์
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๔

[panthong.kh]

เมื่อดอกรัก ลาร่วง หล่นจากต้น
คล้ายดั่งคน อ่อนแรง แสร้งไม่ไหว
หนาวในอก ช้ำฟก รกทรวงใน
เอื้อมมือไป คว้าลม ไม่สมจินต์

คิดถึงเจ้า ร้าวใน ฤทัยนัก
โอ้ยอดรัก แสนสุด จะถวิล
เสียงกำซาบ หวั่นใจ คราได้ยิน
น้ำตาริน อาบแก้ม ชะแล่มนวล

ถึงครวญคร่ำ ร่ำพิไร ไม่คืนกลับ
แหลกย่อยยับ แน่แล้ว แก้วไม่หวน
ขอเถอะนะ อย่าได้ มาเชิญชวน
โปรดอย่ามา รบกวน ฉันอีกเลย
พันทอง

แต่งยังไม่เก่งขอแจมหน่อยค้า

[Prapacarn ❀]

................................
เมื่อดอกรักทิ้งก้านหล่นลานเกลื่อน
ลมลิ้นเชือนเฉือนทรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อหทัยไร้เศษความเมตตา
สิเนหาลาอนาถยอมขาดใจ

ปภัสร์
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๔
 

เจ็บจริง.จริง ถูกเหน็บให้เจ็บแสน
คำคนแค้นเชือดเฉือนสะเทือนไหว
กิ่งต้นรักหักคาเพราะว่าใคร
ที่อ่อนไหวโอนเอียงหยุดเคียงรัก

หนาวแสนหนาว...ทางนี้ ซิ..หนาวเหน็บ
ห้วงใจเจ็บเกินเหงาเขาไสผลัก
กลีบละมุนเจ้าเอ๋ย...เคยฟูมฟัก
น้อยใจนักกับน้ำคำกระหน่ำโบย

แม้ปันใจไปอื่นไม่ชื่นสุข
ปล่อยใจคลุกตรมโศกวิโยคโหย
ขอเพียงคำกล่าวลา...ว่าร้างโรย
ช่อรักโปรยดอกคว้าง...ข้างลั่นทม

แซมค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ครวญคนึง ซึ่งวัน อันพิลาส
บัดนี้ขาด อนาถใจ ให้ขื่นขม
สัญญานั้น พลันสลาย กับสายลม
เหลือเพียงปม ระทมหยาบ กำซาบทรวง

ใครกันเล่า เฝ้าพะนอ ออเซาะอ้อน
มิจากจร รอนรัก จักห่วงหวง
จะรักกัน มั่นกว่าใคร ไหนทั้งปวง
ที่แท้บ่วง ลวงดัก ปล่อยรักรา.../

บูรพาท่าพระจันทร์

[Prapacarn ❀]

มิเคยล่อ ลวงใคร ให้อกหัก
รักก็รู้ ว่ารัก เฝ้าภักดิ์หา
ไยตัดพ้อ ต่อคำ จำนรรจา
หรือจงใจ หนีหน้า แกล้งมาซ้ำ

จะเมินเฉย เลยจาง อย่างวันก่อน
น้องร้าวรอน หวั่นไหว ใจระส่ำ
หัวใจมอบ แด่พี่ มีแต่ช้ำ
โปรดอย่าร่ำ-ไรตัด ให้ขาดกัน....

แซมค่ะ
 

[สุนันยา]

เก็บดอกรัก ไว้ใน ดวงใจหม่น
แม้ร่วงหล่น บางทียังมีฝัน
ดอกรักบาน อยู่ห้วง ดวงชีวัน
ถึงกระนั้น มิหล่นหาย ไกลจากเรา

มีรักหนึ่ง ตรึงทรวง ที่ห่วงหา
สุขเพียงแค่ ชั่วครา ก็พาเหงา
แต่ใจรัก สลักขึง ตรึงแนบเนา
ยังมีเขา อยู่ในใจ ไม่รู้เลือน...

"นันยา"

[sunthornvit]

มิเคยล่อ ลวงใคร ให้อกหัก
รักก็รู้ ว่ารัก เฝ้าภักดิ์หา
ไยตัดพ้อ ต่อคำ จำนรรจา
หรือจงใจ หนีหน้า แกล้งมาซ้ำ

จะเมินเฉย เลยจาง อย่างวันก่อน
น้องร้าวรอน หวั่นไหว ใจระส่ำ
หัวใจมอบ แด่พี่ มีแต่ช้ำ
โปรดอย่าร่ำ-ไรตัด ให้ขาดกัน....

แซมค่ะ
 

                              มิเคยล่อ  ลวงใคร  ใช่แน่หรือ
          พี่คนซื่อ  แถมเซ่อ  หลงเพ้อฝัน
          เหมาว่าน้อง  มีจิต  คิดผูกพัน
          น้องกลับยัน  กลับมา  ว่าไม่จริง

                 กินไม่ลง  นอนไม่หลับ  นั่งจับไข้
          ถูกโรคใจ  ก่อกวน  จวนสิ้นหวัง
          พิษอักเสบ  ติดเชื้อ  ขั้นเรื้อรัง
          ถ้าน้องยัง  เมินหนี  พี่คงวาย

[sunthornvit]

เก็บดอกรัก ไว้ใน ดวงใจหม่น
แม้ร่วงหล่น บางทียังมีฝัน
ดอกรักบาน อยู่ห้วง ดวงชีวัน
ถึงกระนั้น มิหล่นหาย ไกลจากเรา

มีรักหนึ่ง ตรึงทรวง ที่ห่วงหา
สุขเพียงแค่ ชั่วครา ก็พาเหงา
แต่ใจรัก สลักขึง ตรึงแนบเนา
ยังมีเขา อยู่ในใจ ไม่รู้เลือน...

"นันยา"

                                  เก็บดอกรัก  ปักไว้  ในดวงจิต
             หมายนิมิต  ทางฝัน  อันกลาดเกลื่อน
             ดอกรักกลับ  มิเคย  เผยแย้มเยือน
             รักลางเลือน  เคลื่อนคล้อย  ลอยหลุดมือ

                        ดอกรักโรย  จากทรวง  เฉาร่วงหล่น
             ดวงกมล  รันทด  หมดเชื่อถือ
             ถึงถนอม  ผูกพัน  หมั่นปรนปรือ
             มิอาจยื้อ  ดอกรัก  ให้ภักดี

[ปรางทิพย์]

เมื่อกิ่งรักหักรานจากก้านช่อ
เคยละออล้อลมซบซมเหมือน
มิอาจฟื้นฝืนเฝ้าคอยเขาเยือน
จำบิดเบือนเลื่อนลาน้ำตาริน

คงถึงคราราโรยจึงโหยไห้
เสียงจากใจใกล้ขาดสวาทสิ้น
หลงเงาภาพอาบทรวงทุกห้วงจินต์
รอยถวิลกลิ่นเนื้อก็เจือจาง

จึงเดียวดายปลายฟ้ามิกล้าฝัน
แม้หนาวสั่นกลั้นเจ็บเก็บรอยหมาง
จำเจียมตัวเจียมตนให้พ้นทาง
ลืมรักร้างพรางโศกทิ้งโลกย์ลวง

[กาญจนธโร]

เมื่อดอกรัก ลาร่วง หล่นจากต้น
คล้ายดั่งคน อ่อนแรง แสร้งไม่ไหว
หนาวในอก ช้ำฟก รกทรวงใน
เอื้อมมือไป คว้าลม ไม่สมจินต์

คิดถึงเจ้า ร้าวใน ฤทัยนัก
โอ้ยอดรัก แสนสุด จะถวิล
เสียงกำซาบ หวั่นใจ คราได้ยิน
น้ำตาริน อาบแก้ม ชะแล่มนวล

ถึงครวญคร่ำ ร่ำพิไร ไม่คืนกลับ
แหลกย่อยยับ แน่แล้ว แก้วไม่หวน
ขอเถอะนะ อย่าได้ มาเชิญชวน
โปรดอย่ามา รบกวน ฉันอีกเลย
พันทอง

แต่งยังไม่เก่งขอแจมหน่อยค้า

หาได้หมายรบกวนดอกนวลผ่อง
ถูกนิ่มน้องจองจำพี่พร่ำเผย
ดวงฤทัยใสซื่อเจ้าถือเชย
กลับถูกเย้ยเยาะหยันซื่อขั้นลา

แม้นประณามหยามเหยียบเปรยเปรียบเขลา
ยังจมเจ่าเฝ้าปองร่ำร้องหา
เพียงหนึ่งนาฏนงนุชบุษบา
เทิดบูชาค่ารักด้วยภักดี

ยอมสิ้นชาติวาสนาชะตารัก
จะกอบกักเก็บตรึงซึ้งฉวี
ประจงจิตพิสมัยในนรี
มั่นมิมีคลี่คลายเพียงหมายชม

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

................................
เมื่อดอกรักทิ้งก้านหล่นลานเกลื่อน
ลมลิ้นเชือนเฉือนทรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อหทัยไร้เศษความเมตตา
สิเนหาลาอนาถยอมขาดใจ

ปภัสร์
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๔
 

เจ็บจริง.จริง ถูกเหน็บให้เจ็บแสน
คำคนแค้นเชือดเฉือนสะเทือนไหว
กิ่งต้นรักหักคาเพราะว่าใคร
ที่อ่อนไหวโอนเอียงหยุดเคียงรัก

หนาวแสนหนาว...ทางนี้ ซิ..หนาวเหน็บ
ห้วงใจเจ็บเกินเหงาเขาไสผลัก
กลีบละมุนเจ้าเอ๋ย...เคยฟูมฟัก
น้อยใจนักกับน้ำคำกระหน่ำโบย

แม้ปันใจไปอื่นไม่ชื่นสุข
ปล่อยใจคลุกตรมโศกวิโยคโหย
ขอเพียงคำกล่าวลา...ว่าร้างโรย
ช่อรักโปรยดอกคว้าง...ข้างลั่นทม

แซมค่ะ

ครั้งเห่ห้อมกล่อมนางมิจางกรุ่น
หวามละมุนครุ่นครวญรัญจวนฉม
ช่อบุปผาคราผลิแสนภิรมย์
เคยดอมดมสองปรางข้างผกา

ดอกรักบานลานใจไสวสว่าง
โลกก็พร่างกลางชเลเสน่หา
พี่ตระกองน้องแอบแนบอุรา
นงพะงาพาเพริศบรรเจิดจินต์

ต่อต้นรักหักลาญเกินการกอปร
หทัยยอบยับกล่นทนถวิล
เชยลั่นทมชมช้ำน้ำตาริน
ดอกรักสิ้นถิ่นเนาคว้างเหล่าเลือน

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

เก็บดอกรัก ไว้ใน ดวงใจหม่น
แม้ร่วงหล่น บางทียังมีฝัน
ดอกรักบาน อยู่ห้วง ดวงชีวัน
ถึงกระนั้น มิหล่นหาย ไกลจากเรา

มีรักหนึ่ง ตรึงทรวง ที่ห่วงหา
สุขเพียงแค่ ชั่วครา ก็พาเหงา
แต่ใจรัก สลักขึง ตรึงแนบเนา
ยังมีเขา อยู่ในใจ ไม่รู้เลือน...

"นันยา"

เจ้าดอกรักปลิวคว้างบนทางเปลี่ยว
เพียงเศษเสี้ยวเดียวดายกรีดกรายเฉือน
อกไหวหวาดขยาดนักพิษรักเยือน
ติดตามเตือนเหมือนย้ำชอกช้ำตรม

ดั่งรำเพยเชยแผ่วพานแก้วเปราะ
รานกะเทาะเซาะแทรกชำแรกขม
เถ้ารึงคุอุระผ่าวระทม
ด้วยหลงลมคมเล่ห์เสน่ห์ลวง

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

เมื่อกิ่งรักหักรานจากก้านช่อ
เคยละออล้อลมซบซมเหมือน
มิอาจฟื้นฝืนเฝ้าคอยเขาเยือน
จำบิดเบือนเลื่อนลาน้ำตาริน

คงถึงคราราโรยจึงโหยไห้
เสียงจากใจใกล้ขาดสวาทสิ้น
หลงเงาภาพอาบทรวงทุกห้วงจินต์
รอยถวิลกลิ่นเนื้อก็เจือจาง

จึงเดียวดายปลายฟ้ามิกล้าฝัน
แม้หนาวสั่นกลั้นเจ็บเก็บรอยหมาง
จำเจียมตัวเจียมตนให้พ้นทาง
ลืมรักร้างพรางโศกทิ้งโลกย์ลวง

ถูกตรวนตรึงขึงข่มในหล่มภักดิ์
ยอมจมปลักรักปละริมสระสรวง
ให้โคลนตมถมตายมิหมายทวง
เคยบำบวงทรวงนี้ยังพลีนาง

ยามสิ้นค่าสิ้นคุณจักหนุนนุช
ใสพิศุทธิ์ผุดผ่องหาหมองหมาง
แม้นเจ้าเห็นเช่นพลอยด้อยรางชาง
จักมิร้างจางสวาสดิ์ยอมขาดใจ

เฉกเจ้าดวงดอกรักช่อหักหล่น
ก็กรอบป่นบนเคยเชยไสว
หากระสานซ่านเซ็นกระเด็นไกล
ยังเกลือกไปในท่ามงดงามเนา

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

เก็บมาจากตอบ

หาได้หมายรบกวนดอกนวลผ่อง
ถูกนิ่มน้องจองจำพี่พร่ำเผย
ดวงฤทัยใสซื่อเจ้าถือเชย
กลับถูกเย้ยเยาะหยันซื่อขั้นลา

แม้นประณามหยามเหยียบเปรยเปรียบเขลา
ยังจมเจ่าเฝ้าปองร่ำร้องหา
เพียงหนึ่งนาฏนงนุชบุษบา
เทิดบูชาค่ารักด้วยภักดี

ยอมสิ้นชาติวาสนาชะตารัก
จะกอบกักเก็บตรึงซึ้งฉวี
ประจงจิตพิสมัยในนรี
มั่นมิมีคลี่คลายเพียงหมายชม

ครั้งเห่ห้อมกล่อมนางมิจางกรุ่น
หวามละมุนครุ่นครวญรัญจวนฉม
ช่อบุปผาคราผลิแสนภิรมย์
เคยดอมดมสองปรางข้างผกา

ดอกรักบานลานใจไสวสว่าง
โลกก็พร่างกลางชเลเสน่หา
พี่ตระกองน้องแอบแนบอุรา
นงพะงาพาเพริศบรรเจิดจินต์

ต่อต้นรักหักลาญเกินการกอปร
หทัยยอบยับกล่นทนถวิล
เชยลั่นทมชมช้ำน้ำตาริน
ดอกรักสิ้นถิ่นเนาคว้างเหล่าเลือน


เจ้าดอกรักปลิวคว้างบนทางเปลี่ยว
เพียงเศษเสี้ยวเดียวดายกรีดกรายเฉือน
อกไหวหวาดขยาดนักพิษรักเยือน
ติดตามเตือนเหมือนย้ำชอกช้ำตรม

ดั่งรำเพยเชยแผ่วพานแก้วเปราะ
รานกะเทาะเซาะแทรกชำแรกขม
เถ้ารึงคุอุระผ่าวระทม
ด้วยหลงลมคมเล่ห์เสน่ห์ลวง


ถูกตรวนตรึงขึงข่มในหล่มภักดิ์
ยอมจมปลักรักปละริมสระสรวง
ให้โคลนตมถมตายมิหมายทวง
เคยบำบวงทรวงนี้ยังพลีนาง

ยามสิ้นค่าสิ้นคุณจักหนุนนุช
ใสพิศุทธิ์ผุดผ่องหาหมองหมาง
แม้นเจ้าเห็นเช่นพลอยด้อยรางชาง
จักมิร้างจางสวาสดิ์ยอมขาดใจ

เฉกเจ้าดวงดอกรักช่อหักหล่น
ก็กรอบป่นบนเคยเชยไสว
หากระสานซ่านเซ็นกระเด็นไกล
ยังเกลือกไปในท่ามงดงามเนา

ปภัสร์

๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๔

[กาญจนธโร]

ครวญคนึง ซึ่งวัน อันพิลาส
บัดนี้ขาด อนาถใจ ให้ขื่นขม
สัญญานั้น พลันสลาย กับสายลม
เหลือเพียงปม ระทมหยาบ กำซาบทรวง

ใครกันเล่า เฝ้าพะนอ ออเซาะอ้อน
มิจากจร รอนรัก จักห่วงหวง
จะรักกัน มั่นกว่าใคร ไหนทั้งปวง
ที่แท้บ่วง ลวงดัก ปล่อยรักรา.../

บูรพาท่าพระจันทร์

ลิ้นกระดกพกลมคารมเล่ห์
โปรยเสน่ห์เห่ทรวงให้ห่วงหา
เพียงคลายเงาเหงาบ้างบางเวลา
นงพะงาสิ้นรักก็ผลักไกล

ดังดอกรักทิ้งก้านลงลานกล่น
ย่อมปี้ป่นคนย่ำทำไฉน
ต้องกล้ำกลืนขื่นขมระทมไจ
สิ้นเยื่อใยสิ้นสวาสดิ์มิอาจคืน

ปภัสร์

[จ.รัตติกาล]

เมื่อดอกรักหักหล่นล่วงพ้นก้าน
แม้น้ำตาลเคยหวานยังพาลขม
เคยมองงามพล่ามพร่ำเอ่ยคำชม
บัดนี้ตรมข่มหมองเมื่อมองดู

เหลือเพียงเค้าเงาดอกเหมือนหลอกหลอน
มองกิ่งคลอนชวนระทดแสนอดสู
โอ้ดอกรักโรยลานทิ้งก้านพู
กิ่งโอนอู้ลู่ลมลั่นทมแซม

จ.รัตติกาล

[panthong.kh]

หาได้หมายรบกวนดอกนวลผ่อง
ถูกนิ่มน้องจองจำพี่พร่ำเผย
ดวงฤทัยใสซื่อเจ้าถือเชย
กลับถูกเย้ยเยาะหยันซื่อขั้นลา

แม้นประณามหยามเหยียบเปรยเปรียบเขลา
ยังจมเจ่าเฝ้าปองร่ำร้องหา
เพียงหนึ่งนาฏนงนุชบุษบา
เทิดบูชาค่ารักด้วยภักดี

ยอมสิ้นชาติวาสนาชะตารัก
จะกอบกักเก็บตรึงซึ้งฉวี
ประจงจิตพิสมัยในนรี
มั่นมิมีคลี่คลายเพียงหมายชม

ปภัสร์

[/quote]

แม้นพี่ชาย ปราณีตามที่กล่าว
อันความหนาว ร้าวจินต์ สิ้นเหมาะสม
ระอายนัก บุษบา ไร้นิยม
จึงขอก้ม หน้าจาก พรากดวงแด

น้องสิ้นชาติ วาสนา ในครานี้
ขอหลบลี้ หนีชาย อายจะแย่
แม้ชาติหน้า มีจริง ตามตอแย
รักแน่วแน่ ขอสยบ ซบตักนา
พันทอง

[กาญจนธโร]

เมื่อดอกรักหักหล่นล่วงพ้นก้าน
แม้น้ำตาลเคยหวานยังพาลขม
เคยมองงามพล่ามพร่ำเอ่ยคำชม
บัดนี้ตรมข่มหมองเมื่อมองดู

เหลือเพียงเค้าเงาดอกเหมือนหลอกหลอน
มองกิ่งคลอนชวนระทดแสนอดสู
โอ้ดอกรักโรยลานทิ้งก้านพู
กิ่งโอนอู้ลู่ลมลั่นทมแซม

จ.รัตติกาล

โรยร่วงแล้วรานกอเจ้าช่อรัก
สิ้นตอหลักจักตรงเข้าพงแขม
ก็ผ่ากอหน่อเครือเกินเฝือแกม
จึงเพียงแพลมโผล่ผลุบในหุบกลาย

หวังชูช่อรอวารเพื่อบานเบ่ง
แม้นคร่ำเคร่งเร่งรัดระบัดหมาย
กว่าแขนงแทงก้านก็ฉานวาย
ตอกย้ำพ่ายหน่ายหนักปลิดรักปลง

ต้องแคระแกร็นแสนเข็ญลำเค็ญแท้
ยับเยินแย่แพ้ผ่านเซอะซานหลง
แรมสู่ลานลั่นทมอวลฉมดง
ทอดกอส่งลงพื้นมิฝืนทาน

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

เก็บมาจากตอบ

โพระดกพกลมลิ้นคมเล่ห์
โปรยเสน่ห์เห่ทรวงให้ห่วงหา
เพียงคลายเงาเหงาบ้างบางเวลา
สกุณาสิ้นโซก็โผไกล

ปล่อยดอกรักทิ้งก้านลงลานกล่น
คงปี้ป่นคนย่ำทำไฉน
จำกลั้วกลืนขื่นขมระทมไป
รอยอาลัยใยสวาสดิ์มิอาจคืน

เฉารำพายกรายพัดสะบัดโบก
ต้นตอโยกโศกลู่กว่าสู้ขืนน
กิ่งกอก้านพานกล่นบนกองฟืน
หวังเคยยืนหยัดมีริบหรี่แวม

โรยร่วงแล้วรานกอเจ้าช่อรัก
สิ้นตอหลักจักตรงเข้าพงแขม
ก็ผ่ากอหน่อเครือเกินเฝือแกม
จึงรอนแรมโผล่ผลุบในหุบกลาย

จักชูช่อรอวารเพื่อบานเบ่ง
แม้นคร่ำเคร่งเร่งรัดระบัดหมาย
กว่าแขนงแทงก้านก็ฉานวาย
ตอกย้ำพ่ายหน่ายหนักปลิดรักปลง

ต้องแคระแกร็นแสนเข็ญลำเค็ญแท้
ยับเยินแย่แพ้ผ่านเซอะซานหลง
แรมสู่ลานลั่นทมอวลฉมดง
ทอดกอส่งลงพื้นมิฝืนทาน

ปภัสร์
๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔

[panthong.kh]

โอ้แม่ดอก รักเฉา เน่าคาต้น
หลุดร่วงหล่น บนพื้น ฝืนแรงต้าน
สกุณา สถาลง ด้วยชมซาน
เกาะกิ่งก้าน ดอกรัก หนักหน่วงใจ

จะรดน้ำ ต้นตอ เพื่อก่อรัก
คอยฟูมฟัก จักพนอ ไม่ท้อได้
แม้นรากแก้ว หยั่งลึก สักเพียงใด
แต่รากใจ ลึกยิ่ง จริงแน่นอน

ขอรดด้วย น้ำคำ ฉ่ำชื่นจิต
เอาใจใส่ ปุ๋ยชีวิต ไม่คิดผ่อน
ต้นดอกรัก บานชื่น ไม่สั่นคลอน
ทีเคยหม่น ผัดผ่อน ย้อนคืนมา

โอ้ดอกรัก บานใน ดวงใจฉัน
ช่างสุขสันต์ วันลับ กลับคืนหนา
รักร่วมสร้าง สองเรา เก่าก่อนนา
ปลื้มชีวา พาให้ ได้สมปอง
พันทอง