ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

                   อันธิกา  มืดมน  อนธกาล
         ณ.สถาน  ลุมพินี  ที่สงัด
         ใต้ฉำฉา  วาบหวาม  ยามลมพัด
         หญิงจรจัด  นั่งช้ำ  ร่ำโศกา

            จากท้องทุ่ง  มุ่งมา  ตามสามี
         ทั่วธานี  ผู้เดียว  เที่ยวถามหา
         มินานนัก  รันทด  หมดเงินตรา
         อนาถา  ซอมซ่อ  เป็นขอทาน

            ค่ำที่ไหน  นอนนั่น  ขวัญผวา
         ถูกบรรดา  มารสังคม  โทรมพร่าผลาญ
         ฝังมลทิน  ชายชั่ว  ตัวสามานย์
         คิดถึงบ้าน  แม่,พ่อ  คงรอคอย

            เมืองสวรรค์  แห่งนี้  ดีแต่ชื่อ
         คำเล่าลือ  ลืมผนวก  พวกคนถ่อย
         เดินเร่ร่อน  ซอนซอก  ทุกตรอกซอย
         บ่อยแสนบ่อย  โดนเหยียบย่ำ  ซ้ำทวี

            ขอลาแล้ว  ลาลับ  กลับบ้านนอก
         เข็ดบางกอก  คนใจ  ร้ายบัดสี
         ไม่พานพบ  ภัสดา  มาเสียที
         เปื้อนราคี  ย่อยยับ  กลับบ้านนา
         

               

[..กุสุมา..]

    อาเฮียฟัน แล้วไล่ สาวใช้หนี
หลบหลีกลี้ สวนลุม ซุ่มผวา
นอนใต้ต้น ขนุน ชุนชายคา
อันธิกา น่าสงสาร ฝันเลื่อนลอย
     นำเขากลับ มาบ้าน ซ้อขานรับ
พร้อมสดับ เหตุผล คนละน้อย
เรื่องเลวร้าย อภัย ให้เนื้อกลอย
ใจละห้อย ยกเข็น เป็นซ้อเจ็ด
         ..ซ้อสี่..กุสุมา..

[พิมพ์วาส]

ใต้ต้นจามจุรีมีหญิงหนึ่ง
เฝ้ารำพึงถึงคนยลเรียกถึง
ตัวเองพร่ำร่ำร้องตรองคะนึง
ใจหวานซึ้งจึงกลับยับขมลา

ครานี้มาพาใจใคร่ร่ำร้อง
อุราหมองจองจำคร่ำครวญหา
ร้องครวญคร่ำพร่ำไห้ในวาจา
พรรณนาว่ารักหักอาดูร

เสื้อผ้าใส่ไซร้ขาดวาดเปลืยเปล่า
สวมรองเท้าท่าทางจะวางสูญ
หมดสิ้นคนสนใจใฝ่เกื้อกูล
ต้องเป็นศูนต์ตราหน้าว่า"เลวทราม"

คราเมื่อผ่านกาลเนิ่นเมินทางรุ่ง
ต้องหลงกรุงฟุ้งถิ่นให้ผินขาม
หลงกรุงเมืองเลื่องจิตพิศว่างาม
จนคิดตามนามผู้ไม่รู้ทัน

อยากกลับทุ่งกรุงเก่าเราเศร้านัก
ต้องลาหักจักร้างทางอาสัญ
คืนสู่ทุ่งจรุงแต้มแย้มรวงพันธุ์
กายาสั่นพรั่นคิดพิศจำจร
 

[sunthornvit]

    อาเฮียฟัน แล้วไล่ สาวใช้หนี
หลบหลีกลี้ สวนลุม ซุ่มผวา
นอนใต้ต้น ขนุน ชุนชายคา
อันธิกา น่าสงสาร ฝันเลื่อนลอย
     นำเขากลับ มาบ้าน ซ้อขานรับ
พร้อมสดับ เหตุผล คนละน้อย
เรื่องเลวร้าย อภัย ให้เนื้อกลอย
ใจละห้อย ยกเข็น เป็นซ้อเจ็ด
         ..ซ้อสี่..กุสุมา..

                   ซ้อใจบุญ-สุนทาน  สมานแผล
หมายดูแล  สาวใช้  ไม่อึงเอ็ด
ชลนา  ดรุณี  มีกี่เม็ด
อาสาเช็ด  ช่วยซับ  ดับความทุกข์

         สมแล้วเป็น  ซ้อสี่  ที่เฮียรัก
รู้ผ่อนหนัก  ผ่อนเบา  มิเจ่าจุก
สมควรเลื่อน  ฐานะ  เป็นประมุข
มีหน้าที่  บำรุงสุข  กิ๊กทุกนาง 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ใต้ต้นจามจุรีมีหญิงหนึ่ง
เฝ้ารำพึงถึงคนยลเรียกถึง
ตัวเองพร่ำร่ำร้องตรองคะนึง
ใจหวานซึ้งจึงกลับยับขมลา

ครานี้มาพาใจใคร่ร่ำร้อง
อุราหมองจองจำคร่ำครวญหา
ร้องครวญคร่ำพร่ำไห้ในวาจา
พรรณนาว่ารักหักอาดูร

เสื้อผ้าใส่ไซร้ขาดวาดเปลืยเปล่า
สวมรองเท้าท่าทางจะวางสูญ
หมดสิ้นคนสนใจใฝ่เกื้อกูล
ต้องเป็นศูนต์ตราหน้าว่า"เลวทราม"

คราเมื่อผ่านกาลเนิ่นเมินทางรุ่ง
ต้องหลงกรุงฟุ้งถิ่นให้ผินขาม
หลงกรุงเมืองเลื่องจิตพิศว่างาม
จนคิดตามนามผู้ไม่รู้ทัน

อยากกลับทุ่งกรุงเก่าเราเศร้านัก
ต้องลาหักจักร้างทางอาสัญ
คืนสู่ทุ่งจรุงแต้มแย้มรวงพันธุ์
กายาสั่นพรั่นคิดพิศจำจร
 

หญิงเจนจัด ถนัดเล่ห์ สิเน่หา
ใช้กายา เปรียบเป็น เช่นคันศร
สุนทรรส พจน์ประหนึ่ง ซึ่งโตมร
ทะลวงย้อน ข้อนทรวง ล่อลวงชาย

ทั้งหญิงชาย ร้ายจริง ไม่ยิ่งหย่อน
ว่าบังอร ร้อนจัด ถนัดขาย
แต่ชอบซื้อ คือกัน มิผันกลาย
พ่อตัวร้าย ชายโฉด อย่าโทษกัน.../


บูรพาท่าพระจันทร์

[sunthornvit]

ใต้ต้นจามจุรีมีหญิงหนึ่ง
เฝ้ารำพึงถึงคนยลเรียกถึง
ตัวเองพร่ำร่ำร้องตรองคะนึง
ใจหวานซึ้งจึงกลับยับขมลา

ครานี้มาพาใจใคร่ร่ำร้อง
อุราหมองจองจำคร่ำครวญหา
ร้องครวญคร่ำพร่ำไห้ในวาจา
พรรณนาว่ารักหักอาดูร

เสื้อผ้าใส่ไซร้ขาดวาดเปลืยเปล่า
สวมรองเท้าท่าทางจะวางสูญ
หมดสิ้นคนสนใจใฝ่เกื้อกูล
ต้องเป็นศูนต์ตราหน้าว่า"เลวทราม"

คราเมื่อผ่านกาลเนิ่นเมินทางรุ่ง
ต้องหลงกรุงฟุ้งถิ่นให้ผินขาม
หลงกรุงเมืองเลื่องจิตพิศว่างาม
จนคิดตามนามผู้ไม่รู้ทัน

อยากกลับทุ่งกรุงเก่าเราเศร้านัก
ต้องลาหักจักร้างทางอาสัญ
คืนสู่ทุ่งจรุงแต้มแย้มรวงพันธุ์
กายาสั่นพรั่นคิดพิศจำจร
 

                มาเมืองกรุง  มุ่งหา  สวามี
ครึ่งค่อนปี  ผ่านพ้น  จนขวัญอ่อน
อาศัยใต้  จามจุรี  เป็นที่นอน
กลับเดือดร้อน  ซ้อนซ้ำ  ระกำใจ

         ถูกข่มเหง  ด้วยชาย  ไม่ออกชื่อ
มือแล้วมือ  ชอกช้ำ  ทนร่ำไห้
หมดปัญญา  ต่อกร  วอนผู้ใด
ตรมหม่นไหม้  กลับบ้านนา  แสนอาดูร




           

[sunthornvit]

หญิงเจนจัด ถนัดเล่ห์ สิเน่หา
ใช้กายา เปรียบเป็น เช่นคันศร
สุนทรรส พจน์ประหนึ่ง ซึ่งโตมร
ทะลวงย้อน ข้อนทรวง ล่อลวงชาย

ทั้งหญิงชาย ร้ายจริง ไม่ยิ่งหย่อน
ว่าบังอร ร้อนจัด ถนัดขาย
แต่ชอบซื้อ คือกัน มิผันกลาย
พ่อตัวร้าย ชายโฉด อย่าโทษกัน.../


บูรพาท่าพระจันทร์

[/quote]

                  หญิงจรจัด  มิเป็น  เยี่ยงเจนจัด
       มิถนัด  เล่ห์คน  กลมหันต์
       ยามรักใคร  จริงจัง  หวังผูกพัน
       พรหมจรรย์  มอบให้  ด้วยไว้วาง

            ชายเจ้าเล่ห์  เพทุบาย  ทำร้ายทั่ว
       พอได้ตัว  สมใจ  ก็หายห่าง
       ทิ้งให้หญิง  กลัดกลุ้ม  ตกหลุมพราง
       ทุกข์อ้างว้าง  โศกา  ตามหาเธอ

[รพีกาญจน์]

...............................

อยากกลับทุ่งกรุงเก่าเราเศร้านัก
ต้องลาหักจักร้างทางอาสัญ
คืนสู่ทุ่งจรุงแต้มแย้มรวงพันธุ์
กายาสั่นพรั่นคิดพิศจำจร
 

ใต้ต้นตาล ลานดิน ชายสิ้นรัก
นั่งลงพัก หักใจ ยากไถ่ถอน
ถูกหนาวเหน็บ เจ็บจุด สุดร้าวรอน
ทรวงสะท้อน รอนร่าง เกลือกกลางทราย

ความกลัดกลุ้ม รุมเร้า เศร้าสลด
ยังปรากฎ จดเช้า ย่างเข้าบ่าย
แสงสาดส่อง ต้องเนื้อ เหงื่อละลาย
มีเพียงควาย หนึ่งผู้ อยู่ด้วยกัน

ครั้นมืดห่ม ลมตก นกการ้อง
เพิ่มหม่นหมอง ครองใจ ให้หวาดหวั่น
เหงามิคลาย รายล้อม จ่อมชีวัน
ความโศกศัลย์ ถึงนาง มิสร่างซา

จากถิ่นอยู่ สู่อมร หญิงจรจัด
ด้วยกำหนัด ชายที่ ละหนีหน้า
นานนับเดือน เลื่อนไป ไม่เห็นมา
ให้ห่วงหา จาบัล ทุกวันคืน

เขาเลิกรัก ภักดี เช่นนี้แล้ว
เชิญน้องแก้ว หวนกลับ พี่รับชื่น
ลืมเสียเถิด ความหลัง ไม่ยั่งยืน
ทิ้งขมขื่น รพีฯ นี้เฝ้าคอย

[sunthornvit]

ใต้ต้นตาล ลานดิน ชายสิ้นรัก
นั่งลงพัก หักใจ ยากไถ่ถอน
ถูกหนาวเหน็บ เจ็บจุด สุดร้าวรอน
ทรวงสะท้อน รอนร่าง เกลือกกลางทราย

ความกลัดกลุ้ม รุมเร้า เศร้าสลด
ยังปรากฎ จดเช้า ย่างเข้าบ่าย
แสงสาดส่อง ต้องเนื้อ เหงื่อละลาย
มีเพียงควาย หนึ่งผู้ อยู่ด้วยกัน

ครั้นมืดห่ม ลมตก นกการ้อง
เพิ่มหม่นหมอง ครองใจ ให้หวาดหวั่น
เหงามิคลาย รายล้อม จ่อมชีวัน
ความโศกศัลย์ ถึงนาง มิสร่างซา

จากถิ่นอยู่ สู่อมร หญิงจรจัด
ด้วยกำหนัด ชายที่ ละหนีหน้า
นานนับเดือน เลื่อนไป ไม่เห็นมา
ให้ห่วงหา จาบัล ทุกวันคืน

เขาเลิกรัก ภักดี เช่นนี้แล้ว
เชิญน้องแก้ว หวนกลับ พี่รับชื่น
ลืมเสียเถิด ความหลัง ไม่ยั่งยืน
ทิ้งขมขื่น รพีฯ นี้เฝ้าคอย

[/quote]
                    ขอคืนสู่  บ้านนา  หาพี่ปลอบ
         หวังพี่มอบ  รักแท้  แก้ความหงอย
         ขอบคุณพี่  ที่ยัง  ตั้งตาคอย
         ไม่ฟื้นฝอย  ขุ่นเคือง  เรื่องมลทิน

                   ผ่านร้อยชาย  ราคี  มีแปดเปื้อน
         พี่แค่เตือน  สติ  มิหยามหมิ่น
         น้องขอเทิด-ทูนบูชา  เป็นอาจิณ
         มอบชีวิน  ให้พี่  แต่นี้ไป

[กฤษการกลอน]

 

ตามองเหม่อเซอโทรมโฉมวัยเฉา
นั่งจับเจ่าเฝ้ารอฟ้าสลัว
ถือขวดเหล้าวิสกี้ไว้กับตัว
เดินข้ามรั้วขอบเขตประเทศไทย

สามสิบรอบไปกลับนับแล้วเหนื่อย
เธอคงเมื่อยหนักหนาน่าสงสัย
จนด่านปิดคิดอยากทราบความนัย
ปรี่เข้าไปถามป้าโปรดชี้แจง

เธอป้องปากปกปิดมิดชิดก่อน
แล้วรีบย้อนค่อนขอดทำเสียงแข็ง
ก็เขาให้ขวดละร้อยเลยมีแรง
ป้ามดแจงงานถนัด"จร"จัดจริง

KrittyHemaป้ามดแห่งกองทัพมด

[อัศจรรย์จิต]

จะเรียงรสบทร้อยความเหลวแหลก
สาวสาแหรกแยกขาดหมดญาติหนอ
ต้องจรจัดตัดใจให้เหลือตอ
หมดสิทธิ์ท้อขอกินไปวันวัน

ยกมือไหว้หลายพันในวันหนึ่ง
แลกสลึงพึ่งเหรียญพาเปลี่ยนผัน
หญิงจรจัดขัดเคืองทุกเรื่องครัน
ทางตีบตันนั้นเบี่ยงเลี่ยงยาก....ยอม

 ด้วยยังสาวพราวพร่างกระจ่างใส
ข้อเสนอยื่นให้อย่างหวานหอม
พลีกายให้คนหื่นมาดื่นดอม
ขาดความพร้อมจึงพลาดอนาถใจ

กลายเป็นสาวท้องแก่แค่สิบหก
หญิงยาจกคนจรจะนอนไหน
เร่ขอเงินเดินยากปากพาไป
ความจัญไรใครกันมันทำลง.......


ดาวระดา 


ปล.เป็นเรื่องราวหญิงคนหนึ่งในตลาดมหาชัยบ้านผม

[sunthornvit]

จะเรียงรสบทร้อยความเหลวแหลก
สาวสาแหรกแยกขาดหมดญาติหนอ
ต้องจรจัดตัดใจให้เหลือตอ
หมดสิทธิ์ท้อขอกินไปวันวัน

ยกมือไหว้หลายพันในวันหนึ่ง
แลกสลึงพึ่งเหรียญพาเปลี่ยนผัน
หญิงจรจัดขัดเคืองทุกเรื่องครัน
ทางตีบตันนั้นเบี่ยงเลี่ยงยาก....ยอม

 ด้วยยังสาวพราวพร่างกระจ่างใส
ข้อเสนอยื่นให้อย่างหวานหอม
พลีกายให้คนหื่นมาดื่นดอม
ขาดความพร้อมจึงพลาดอนาถใจ

กลายเป็นสาวท้องแก่แค่สิบหก
หญิงยาจกคนจรจะนอนไหน
เร่ขอเงินเดินยากปากพาไป
ความจัญไรใครกันมันทำลง.......


ดาวระดา 


ปล.เป็นเรื่องราวหญิงคนหนึ่งในตลาดมหาชัยบ้านผม

                      ความใจแตก  แหลกเหลว  เลวจึงเกิด
        พาเตลิด  ขายตัว  ชั่วด้วยหลง
        ขาดอบรม  บ่มฝัง  ทั้งงวยงง
        ผลเลยส่ง  ย่อยยับ  ถึงอับจน

               อาจเป็นด้วย  พะพิง  สิ่งแวดล้อม
        ถูกเกลี้ยกล่อม  นำผิด  จิตสับสน
        เหมือนผ้าขาว  ย้อมเปรอะ  เลอะคราบมล
        พานเสียคน  ย่ำแย่  แต่ยังเยาว์

[สมนึก นพ]

                   อันธิกา  มืดมน  อนธกาล
         ณ.สถาน  ลุมพินี  ที่สงัด
         ใต้ฉำฉา  วาบหวาม  ยามลมพัด
         หญิงจรจัด  นั่งช้ำ  ร่ำโศกา

            จากท้องทุ่ง  มุ่งมา  ตามสามี
         ทั่วธานี  ผู้เดียว  เที่ยวถามหา
         มินานนัก  รันทด  หมดเงินตรา
         อนาถา  ซอมซ่อ  เป็นขอทาน

            ค่ำที่ไหน  นอนนั่น  ขวัญผวา
         ถูกบรรดา  มารสังคม  โทรมพร่าผลาญ
         ฝังมลทิน  ชายชั่ว  ตัวสามานย์
         คิดถึงบ้าน  แม่,พ่อ  คงรอคอย

            เมืองสวรรค์  แห่งนี้  ดีแต่ชื่อ
         คำเล่าลือ  ลืมผนวก  พวกคนถ่อย
         เดินเร่ร่อน  ซอนซอก  ทุกตรอกซอย
         บ่อยแสนบ่อย  โดนเหยียบย่ำ  ซ้ำทวี

            ขอลาแล้ว  ลาลับ  กลับบ้านนอก
         เข็ดบางกอก  คนใจ  ร้ายบัดสี
         ไม่พานพบ  ภัสดา  มาเสียที
         เปื้อนราคี  ย่อยยับ  กลับบ้านนา
         

กลับถึงบ้านแม่พ่อนั้นรออยู่
ท่านคงรู้ความหวังพังแล้วหนา
กระเป๋าเก่าสะพายหลังหลั่งน้ำตา
โผผวากอดทั้งสองร้องรำพัน

คุณพ่อขาแม่ขาสารภาพ
หนูเข็ดหลาบจากทุ่งสู่กรุงนั่น
ความเจริญแสงสีมีอนันต์
วางหลอกกันกับดักมักกาเม

หนูหลงผ่านมารสังคมรุมข่มขืน
สุดกล้ำกลืนหลงคิดจิตหันเห
สิ่งชั่วช้าหลายหลากยากถ่ายเท
ยังหมิ่นเหม่ลาตายล้างอายตน

ในดวงตาพร่าพรางเค้าลางเด่น
เหมือนมองเห็นท่านทั้งสองหน้าหมองหม่น
เป็นห่วงหนูนั้นหนามาเวียนวน
ผิวหน้าย่นพยักหน้าพากลับเรือน

นั่นเจ้าทุยเพื่อนรักแช่ปลักขุ่น
คงไม่คุ้นสภาพข้าว่าไม่เหมือน
เคยร่าเริงยิ้มร่ามาแชเชือน
ไม่บิดเบือนข้าเล่าให้เจ้าฟัง

ชีวิตข้าโดนย่ำยีที่เมืองหลวง
สิ่งแสนหวงสิ้นลับกับความหวัง
จึงดั้นด้นกลับมาว่าตายรัง
เจ้าอย่าชังข้าซี นี่เพื่อนกัน.

นพ
23 ธ.ค.54

[sunthornvit]

กลับถึงบ้านแม่พ่อนั้นรออยู่
ท่านคงรู้ความหวังพังแล้วหนา
กระเป๋าเก่าสะพายหลังหลั่งน้ำตา
โผผวากอดทั้งสองร้องรำพัน

คุณพ่อขาแม่ขาสารภาพ
หนูเข็ดหลาบจากทุ่งสู่กรุงนั่น
ความเจริญแสงสีมีอนันต์
วางหลอกกันกับดักมักกาเม

หนูหลงผ่านมารสังคมรุมข่มขืน
สุดกล้ำกลืนหลงคิดจิตหันเห
สิ่งชั่วช้าหลายหลากยากถ่ายเท
ยังหมิ่นเหม่ลาตายล้างอายตน

ในดวงตาพร่าพรางเค้าลางเด่น
เหมือนมองเห็นท่านทั้งสองหน้าหมองหม่น
เป็นห่วงหนูนั้นหนามาเวียนวน
ผิวหน้าย่นพยักหน้าพากลับเรือน

นั่นเจ้าทุยเพื่อนรักแช่ปลักขุ่น
คงไม่คุ้นสภาพข้าว่าไม่เหมือน
เคยร่าเริงยิ้มร่ามาแชเชือน
ไม่บิดเบือนข้าเล่าให้เจ้าฟัง

ชีวิตข้าโดนย่ำยีที่เมืองหลวง
สิ่งแสนหวงสิ้นลับกับความหวัง
จึงดั้นด้นกลับมาว่าตายรัง
เจ้าอย่าชังข้าซี นี่เพื่อนกัน.

นพ
23 ธ.ค.54

[/quote]

                          พ่อแม่ไม่  ชิงชัง  ยังแสนรัก
           พร้อมปกปัก  ศรีสุดา  อย่าโศกศัลย์
           ถึงลูกมี  มลทิน  กลิ่นฉกรรจ์
           พ่อแม่ขอ  ยืนยัน  รักมั่นคง

                 ลืมอดีต  ตั้งต้น  ผจญสู้
          ประสบการณ์  เปรียบครู  ผู้สูงส่ง
          เรื่องผิดพลาด  ปล่อยปละ  เลิกพะวง
          แล้วบรรจง  ฟันฝ่า  เดินหน้าไป

[ไพร พนาวัลย์]

เย็นย่ำสนธยาคราแดดอ่อน
เดินจรโดดเดี่ยวเปลี่ยว,หวั่นไหว
ลมโชยชื่นฉ่ำร่ำพิไร
มีใครไหนบ้างร้างคู่ชม

หนุ่มใหญ่ใจกล้าท้าพิสูจน์
คำพูดหว่านล้อมกล่อมผสม
น้องนางโอนอ่อนผ่อนอารมณ์
เชยชมสมปองคะนองกาม

สะกิดบอกเพื่อนฝูงรีบจูงแขน
เนื้อแน่นนวยนาดมิอาจห้าม
รุมโทรมโฉมฉายร่ายมูมมาม
ไถ่ถามงามงอน หล่อนแพร่ เอดส์
 
   

"ปรางค์  สามยอด"
    

[นางฟ้า ชาลี]

                   อันธิกา  มืดมน  อนธกาล
         ณ.สถาน  ลุมพินี  ที่สงัด
         ใต้ฉำฉา  วาบหวาม  ยามลมพัด
         หญิงจรจัด  นั่งช้ำ  ร่ำโศกา

            จากท้องทุ่ง  มุ่งมา  ตามสามี
         ทั่วธานี  ผู้เดียว  เที่ยวถามหา
         มินานนัก  รันทด  หมดเงินตรา
         อนาถา  ซอมซ่อ  เป็นขอทาน

            ค่ำที่ไหน  นอนนั่น  ขวัญผวา
         ถูกบรรดา  มารสังคม  โทรมพร่าผลาญ
         ฝังมลทิน  ชายชั่ว  ตัวสามานย์
         คิดถึงบ้าน  แม่,พ่อ  คงรอคอย

            เมืองสวรรค์  แห่งนี้  ดีแต่ชื่อ
         คำเล่าลือ  ลืมผนวก  พวกคนถ่อย
         เดินเร่ร่อน  ซอนซอก  ทุกตรอกซอย
         บ่อยแสนบ่อย  โดนเหยียบย่ำ  ซ้ำทวี

            ขอลาแล้ว  ลาลับ  กลับบ้านนอก
         เข็ดบางกอก  คนใจ  ร้ายบัดสี
         ไม่พานพบ  ภัสดา  มาเสียที
         เปื้อนราคี  ย่อยยับ  กลับบ้านนา
         

               

สุดเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ฝืนใจข่ม
ร้าวระบม ซมซาน มารคนถ่อย
สังคมเมือง เรืองรุ่ง คลุ้งคาวรอย
สุดเศร้าสร้อย รอยมลทิน ถิ่นเมืองกรุง

สังคมทราม หยามหน้า คราผลัดถิ่น
ในแดนดิน ถิ่นที่ สตรีมุ่ง
ตามสามี ที่รัก ศักดิ์ผดุง
กลับคาวคลุ้ง กลิ่นกาม นามทรชน

ตะวันลับ ยามเย็น เห็นฝูงนก
ต่างบินผก กลับรัง ดั่งฝึกฝน
กลับมาเถิด หญิงสาว คราวมืดมน
น้ำใจล้น คนบ้านเรา เฝ้าดูแล

นางฟ้า  ชาลี

[sunthornvit]

เย็นย่ำสนธยาคราแดดอ่อน
เดินจรโดดเดี่ยวเปลี่ยว,หวั่นไหว
ลมโชยชื่นฉ่ำร่ำพิไร
มีใครไหนบ้างร้างคู่ชม

หนุ่มใหญ่ใจกล้าท้าพิสูจน์
คำพูดหว่านล้อมกล่อมผสม
น้องนางโอนอ่อนผ่อนอารมณ์
เชยชมสมปองคะนองกาม

สะกิดบอกเพื่อนฝูงรีบจูงแขน
เนื้อแน่นนวยนาดมิอาจห้าม
รุมโทรมโฉมฉายร่ายมูมมาม
ไถ่ถามงามงอน หล่อนแพร่ เอดส์
 
   

"ปรางค์  สามยอด"
    

                             สมน้ำหน้า  แท้แท้  แย่เพราะหื่น
           เห็นเธอยืน  กลัดกลุ้ม  รุมเหมือนเปรต
           แทนที่จะ  รู้สึก  นึกสังเวช
           กลับก่อเหตุ  ย่อยยับ  จับเธอโทรม

                  เลยติดเอดส์  กับหนอง  เป็นของแถม
           ใครร่วมแจม  ครื้นครึก  ทำฮึกโหม
           คงเอาหัว  ชนผนัง  ดังโครมโครม
           โรคจู่โจม  เมื่อไร  ได้นอนวัด
           

[sunthornvit]

สุดเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ฝืนใจข่ม
ร้าวระบม ซมซาน มารคนถ่อย
สังคมเมือง เรืองรุ่ง คลุ้งคาวรอย
สุดเศร้าสร้อย รอยมลทิน ถิ่นเมืองกรุง

สังคมทราม หยามหน้า คราผลัดถิ่น
ในแดนดิน ถิ่นที่ สตรีมุ่ง
ตามสามี ที่รัก ศักดิ์ผดุง
กลับคาวคลุ้ง กลิ่นกาม นามทรชน

ตะวันลับ ยามเย็น เห็นฝูงนก
ต่างบินผก กลับรัง ดั่งฝึกฝน
กลับมาเถิด หญิงสาว คราวมืดมน
น้ำใจล้น คนบ้านเรา เฝ้าดูแล

นางฟ้า  ชาลี

[/quote]

                               คืนกลับรัง  เยี่ยงนก  ที่ฟกช้ำ
             เจ็บระกำ  กลืนน้ำตา  มากราบแม่
             หมดสิ้นแล้ว  ผู้ใด  ใคร่เหลียวแล
             นำบาดแผล  กลับบ้านนา  ด้วยอาดูร

                  ถูกรุมโทรม  ผลาญพร่า  จ้าละหวั่น
             ทั้งความสาว  พรหมจรรย์  พลันสิ้นสูญ
             ร่ากายสุม  แต่วัชชะ  ปฏิกูล
             เจ้าประคู้ณ  ให้พวกเปรต  ติดเอดส์ตาย

[sunthornvit]

ตามองเหม่อเซอโทรมโฉมวัยเฉา
นั่งจับเจ่าเฝ้ารอฟ้าสลัว
ถือขวดเหล้าวิสกี้ไว้กับตัว
เดินข้ามรั้วขอบเขตประเทศไทย

สามสิบรอบไปกลับนับแล้วเหนื่อย
เธอคงเมื่อยหนักหนาน่าสงสัย
จนด่านปิดคิดอยากทราบความนัย
ปรี่เข้าไปถามป้าโปรดชี้แจง

เธอป้องปากปกปิดมิดชิดก่อน
แล้วรีบย้อนค่อนขอดทำเสียงแข็ง
ก็เขาให้ขวดละร้อยเลยมีแรง
ป้ามดแจงงานถนัด"จร"จัดจริง

KrittyHemaป้ามดแห่งกองทัพมด

                      ขายเหล้าเถื่อน  อย่างนี้  ไม่ดีแน่
     อาจติดคุก  ตอนแก่  แย่ทุกสิ่ง
     ยากโต้แย้ง  หมดสิทธิ์  คิดอ้างอิง
     อย่าประวิง  เปลี่ยนอาชีพ  เร่งรีบพลัน

[panthong.kh]

เย็นย่ำสนธยาคราแดดอ่อน
เดินจรโดดเดี่ยวเปลี่ยว,หวั่นไหว
ลมโชยชื่นฉ่ำร่ำพิไร
มีใครไหนบ้างร้างคู่ชม

หนุ่มใหญ่ใจกล้าท้าพิสูจน์
คำพูดหว่านล้อมกล่อมผสม
น้องนางโอนอ่อนผ่อนอารมณ์
เชยชมสมปองคะนองกาม

สะกิดบอกเพื่อนฝูงรีบจูงแขน
เนื้อแน่นนวยนาดมิอาจห้าม
รุมโทรมโฉมฉายร่ายมูมมาม
ไถ่ถามงามงอน หล่อนแพร่ เอดส์
 
   

"ปรางค์  สามยอด"
    

มูมมาม ไม่เลือก เฉกเช่นนี้
เจอดี เข้าให้ ไร้สังเกตุ
ครั้งแรก หรือพี่ ที่เซเยส
เลยเป็นเหตุ ต้องช้ำ น้ำตานอง

ลุ่มหลงบ่วง โลกีย์ ที่เขาล่อ
มัวแต่ป้อ เจอเข้า จึงหม่นหมอง
หลงแสงสี แมงเม่า บินเข้ากอง
ไฟเผาไหม้ จำต้อง คลองเอดส์เลย
พันทอง