ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อยากเขียนกลอน หวานซึ้ง สักหนึ่งบท
กลับรันทด หมดถ้อย จะร้อยขาน
อยากเขียนกลอน อ้อนซึ้ง ถึงดวงมาน
กลับเกินกาล จะรับ ปรับอารมณ์

คงเขียนได้แต่กลอน ที่รอนร้าว
หรือกลอนคราว อาวรณ์ นอนขื่นขม
คิดได้แต่ กลอนเศร้า เหงาระทม
เป็นเพราะตรม ที่ใจ หรือไรกัน

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักไว้
แต่ไฉน กลับเป็น เช่นความฝัน
อยากรำพัน หวานชื่น ทุกคืนวัน
แต่ ไยกลั่น กลอนเห็น เป็นน้ำตา

อยากจะร้อยกลอนกานท์ ที่หวานชื่น
อยากจะยื่น คำคม เข้าโถมถา
อยากเขียนกลอน ตอนซึ้ง ติดตรึงตรา
อยากเขียนด้วย อักขรา ภาษาใจ

คงได้แต่ ครวญคำ ซ้ำซ้ำส่ง
มิอาจลง กลอนรัก จากตรงไหน
เพราะไม่รู้ รักเอย เผยเมื่อใด
หากเขียนไป คงไม่ซึ้ง ติดตรึงทรวง

อยากจะเขียน กลอนรัก ฝากสักหน
ให้กับใคร หนึ่งคน ที่บ่นหวง
แต่ยังไม่ มีใคร หมายเดินควง
"คงไร้ดวง ความรัก"....สลักใจ....

“สุนันยา”

[บูรพาท่าพระจันทร์]

อยากเขียนกลอน หวานซึ้ง สักหนึ่งบท
กลับรันทด หมดถ้อย จะร้อยขาน
อยากเขียนกลอน อ้อนซึ้ง ถึงดวงมาน
กลับเกินกาล จะรับ ปรับอารมณ์

คงเขียนได้แต่กลอน ที่รอนร้าว
หรือกลอนคราว อาวรณ์ นอนขื่นขม
คิดได้แต่ กลอนเศร้า เหงาระทม
เป็นเพราะตรม ที่ใจ หรือไรกัน

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักไว้
แต่ไฉน กลับเป็น เช่นความฝัน
อยากรำพัน หวานชื่น ทุกคืนวัน
แต่ ไยกลั่น กลอนเห็น เป็นน้ำตา

อยากจะร้อยกลอนกานท์ ที่หวานชื่น
อยากจะยื่น คำคม เข้าโถมถา
อยากเขียนกลอน ตอนซึ้ง ติดตรึงตรา
อยากเขียนด้วย อักขรา ภาษาใจ

คงได้แต่ ครวญคำ ซ้ำซ้ำส่ง
มิอาจลง กลอนรัก จากตรงไหน
เพราะไม่รู้ รักเอย เผยเมื่อใด
หากเขียนไป คงไม่ซึ้ง ติดตรึงทรวง

อยากจะเขียน กลอนรัก ฝากสักหน
ให้กับใคร หนึ่งคน ที่บ่นหวง
แต่ยังไม่ มีใคร หมายเดินควง
"คงไร้ดวง ความรัก"....สลักใจ....

“สุนันยา”

คนไร้ดวง ห่วงอันใด หากใจอยู่
เพียงว่าชู้ คู่กมล อยู่หนไหน
ให้กราบพรหม สมพร อ้อนวอนไป
เทพไท้ รู้องค์ คงเมตตา

น่าห่วงใย พิกล คนใจแตก
ถูกยื้อแยก แหลกลง สิ้นสงสาร์
มีชิวิต จิตต์สิ้น ซึ่งวิญญาณ์
ทรมาน์ กว่าใจ ที่ไร้ดวง.../

บูรพาท่าพระจันทร์

 

[sunthornvit]

อยากเขียนกลอน หวานซึ้ง สักหนึ่งบท
กลับรันทด หมดถ้อย จะร้อยขาน
อยากเขียนกลอน อ้อนซึ้ง ถึงดวงมาน
กลับเกินกาล จะรับ ปรับอารมณ์

คงเขียนได้แต่กลอน ที่รอนร้าว
หรือกลอนคราว อาวรณ์ นอนขื่นขม
คิดได้แต่ กลอนเศร้า เหงาระทม
เป็นเพราะตรม ที่ใจ หรือไรกัน

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักไว้
แต่ไฉน กลับเป็น เช่นความฝัน
อยากรำพัน หวานชื่น ทุกคืนวัน
แต่ ไยกลั่น กลอนเห็น เป็นน้ำตา

อยากจะร้อยกลอนกานท์ ที่หวานชื่น
อยากจะยื่น คำคม เข้าโถมถา
อยากเขียนกลอน ตอนซึ้ง ติดตรึงตรา
อยากเขียนด้วย อักขรา ภาษาใจ

คงได้แต่ ครวญคำ ซ้ำซ้ำส่ง
มิอาจลง กลอนรัก จากตรงไหน
เพราะไม่รู้ รักเอย เผยเมื่อใด
หากเขียนไป คงไม่ซึ้ง ติดตรึงทรวง

อยากจะเขียน กลอนรัก ฝากสักหน
ให้กับใคร หนึ่งคน ที่บ่นหวง
แต่ยังไม่ มีใคร หมายเดินควง
"คงไร้ดวง ความรัก"....สลักใจ....

“สุนันยา”

                          เขียนแต่กลอน  เศร้าเศร้า  เพราะเหงาจิต
                 หรือลิขิต  คล้อยตาม  โลกหวามไหว
                 จะเขียนด้วย  เจตจำนง  ประสงค์ใด
                 ขอหัวใจ  อย่าเหงา  เศร้าโศรกตาม

                         เศร้าหนึ่งคน  อีกร้อย  จักพลอยเศร้า
                 ด้วยห่วงเจ้า  หมดใจ  จึงไถ่ถาม
                 ขาดสิ่งใด  ปรนปรือ  หรือนงราม
                 หรือมีความ  ทุกข์ร้อน  ซ่อนอยู่ใน

[สุนันยา]

คนไร้ดวง ห่วงอันใด หากใจอยู่
เพียงว่าชู้ คู่กมล อยู่หนไหน
ให้กราบพรหม สมพร อ้อนวอนไป
เทพไท้ รู้องค์ คงเมตตา

น่าห่วงใย พิกล คนใจแตก
ถูกยื้อแยก แหลกลง สิ้นสงสาร์
มีชิวิต จิตต์สิ้น ซึ่งวิญญาณ์
ทรมาน์ กว่าใจ ที่ไร้ดวง.../

บูรพาท่าพระจันทร์

อธิษฐาน ขอพร วอนเรื่องคู่
บนบานผู้ ศักดิ์สิทธิ์ สถิตสรวง
ก็ยังคงไร้แวว แห้วคนควง
เป็นเพราะดวง ชะตา กำพร้ารัก

คนใจแตก แทรกซ้อน นอนด้วยคู่
เขาอดสู หรือไม่ ใครตระหนัก
จะเปรียบกัน ยากหน่วง จะท้วงทัก
คนไร้ดวงเศร้านัก ..รักลอยไกล...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

                          เขียนแต่กลอน  เศร้าเศร้า  เพราะเหงาจิต
                 หรือลิขิต  คล้อยตาม  โลกหวามไหว
                 จะเขียนด้วย  เจตจำนง  ประสงค์ใด
                 ขอหัวใจ  อย่าเหงา  เศร้าโศรกตาม

                         เศร้าหนึ่งคน  อีกร้อย  จักพลอยเศร้า
                 ด้วยห่วงเจ้า  หมดใจ  จึงไถ่ถาม
                 ขาดสิ่งใด  ปรนปรือ  หรือนงราม
                 หรือมีความ  ทุกข์ร้อน  ซ่อนอยู่ใน

               "สุนทรวิทย์"

ซ่อนดวงใจ สุดเหงา ใต้เงาโศก
อยู่บนโลก เหมือนเดียว เปลี่ยวไฉน
ไร้สิทธิ์รัก พักพิง แนบอิงใคร
เหมือนฟ้าไม่ ปราณี ชี้ชะตา

มิจริงหรอก คนห่วงพ่วงเป็นร้อย
มีแต่รอย ทรงจำ ช้ำหนักหนา
ถูกกำหนด กฎไว้  ให้ระอา
ขาดรักพา รมย์รื่น ..ขื่นขมทรวง...


"สุนันยา"