หั ว ใ จ เ ธ อ ยั ง มี เ ค้ า . . . ร ะ ห ว่ า ง เ ร า เ พี ย ง ค น ส นิ ท
ไม่กล้าเก็บไปคิด...ว่ามีสิทธิ์จับจองฝัน
เป็นเพียงคนใกล้ตา...ที่รู้ทั้งรู้ว่า...ไม่มีวัน
กลายเป็นคนใกล้ใจเธอนั้น...คงไม่มีทาง
ไ ด้ แ ค่ ป ล อ บ โ ย น เ ส ม อ . . เ ว ล า เ ธ อ เ ศ ร้ า
หวังเพียงช่วยบรรเทา...ความเจ็บ...เหงา...อ้างว้าง
มีไหล่อุ่นให้พักพิง...ในวันที่รักจริงมันเจือจาง
เป็นแค่เงาเลือนลาง...อยู่เพียงด้านข้าง...ของหัวใจ
ไ ม่ เ ป็ น ไ ร . . . ฉั น เ ต็ ม ใ จ จ ะ เ ป็ น แ ค่ นี้
เพราะความรู้สึกที่มี...ไม่คิดเรียกร้องสิ่งไหน
จะไม่เหนี่ยวรั้งเธอ...หากมีวันที่ค้นเจอใคร
ยินดีให้เธอใช้...เป็นเพียงคนคั่นเวลา
แ ต่ อ ย่ า ท ำ ร้ า ย กั น ไ ด้ ไ ห ม . . . ค น ดี
ให้ฉันได้เพียงเท่านี้...ฉันไม่ว่า
หรือถ้ายังรักเขา...ก็กลับไปทางเก่าที่ผ่านมา
แต่แค่ขอร้องว่า...อย่าทำเหมือน~ปิ้ ง ป ล า ป ร ะ ช ด ใ ค ร~
รู้ สึ ก ดี กั บ เ ธ อ ม า ก ม า ย . . . แ ต่ หั ว ใ จ ยั ง เ ป็ น ข อ ง ฉั น
จะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น...ยังไม่พร้อมที่จะให้
ความรู้สึกดี ๆ จากฉัน...ที่แบ่งปันให้เธอไป
ได้โปรดอย่าเอาไปใช้...เพียงเพื่อประชดใคร...ได้ไหมเธอ
เอ-มิ-กา
