ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

                           โสมเจ้าเอ๋ย  เคยแต้ม  แอร่มสรวง
         จรัสดวง  ช่วงเพ็ญ  เห็นผ่องใส
         แล้วคืนนี้  จรบน  อยู่หนใด
         ทิ้งฉันไป  หลบเร้น  มิเห็นเงา

            เมฆีครื้น  คะนอง  ก้องเวหน
         ดวงกมล  เลื่อนลอย  หงอยอับเฉา
         เสียงพระพาย  ไห้หวน  ครวญแผ่วเบา
         เหงาแสนเหงา  เปล่าเปลี่ยว  อยู่เดียวดาย

            จิตซึมเซา  อ้างว้าง  ยามร้างรัก
         ทุกข์ทะลัก  อัสสุชน  หล่นเป็นสาย
         ละอองฝน  พ้นฟ้า  มาประปราย
         รักสลาย  ปวดร้าว  หนาวอุรา

            เธอรู้ไหม  ใครยัง  หวังเคียงคู่
         รอพธู  เร่งตื่น  คืนเคหา
         อธิษฐาน  วอนพระ  ภาวนา
         แม้เวลา  ล่วงผ่าน  ไปนานนม

            มองเดือนดาว  คราวใด  ใจสะท้าน
         นึกถึงกาล  ก่อนครั้ง  ยังสุขสม
         ใต้แสงจันทร์  ขับซอ  ล้อสายลม
         เธอ,ฉันบ่ม  รักแท้  มอบแก่กัน

            ราตรีนี้  ไร้คน  ปรนนิบัติ
         ช้ำสาหัส  อ่อนเปลี้ย  ละเหี่ยขวัญ
         ตัวคนเดียว  เศร้าสร้อย  คอยแสงจันทร์
         แอบโศกศัลย์  งันเงียบ  เย็นเยียบทรวง

                  

[--ณัชชา--]

เฝ้าวิงวอนพระจันทร์อันไพจิต
ที่สถิตในแค้วนถิ่นแดนสรวง
อย่าให้เธอพบคนมีกลลวง
ให้พ้นบ่วงความเหงาเศร้าระทม

ถึงอยู่ห่างเพียงใดแต่ใจคิด
ไม่ว่ามิตรจะทุกข์หรือสุขสม
ทั้งหัวใจไม่เป็นอื่นยังชื่นชม
ขออย่าตรมโหยไห้ไปนักเลย

--ณัชชา--

 

[พิมพ์วาส]

ยามราตรีวิธูดูอร่าม
กลางฟ้างามท่ามอร่ามทรามเฉลย
งามงดกว่าที่ข้าจะภิเปรย
หรือจะเผยเชยคำพร่ำอวดยอ

แต่วันนี้เหตุใดไม่มาแจ้ง
ดวงแถงแสร้งเร้นเพ็ญหานหนอ
เฝ้าดูเพ็ญเย็นอร่ามท่ามการรอ
เสียงสะลอ้ออึ้งผึ่งตามลม

รอแสนนนานเดือนลับแสนจับเศร้า
ตัวหงอยเหงาดารามิสู่สม
เธอจากไปไร้คู่ไม่ภิรมย์
จึงต้องตรมขมขื่นไม่ชื่นชีวี

โอ้หละหนอเจ้าโสมประโลมจิต
ข้าพินิจ คิดคำ เลิศล้ำนี้
จากห้วงใจไปสู่ที่อยู่ฤดี
ว่าข้ามีเพยงเจ้าคลอเคล้ทรวง

วันนี้ไยเจ้าถึงจึงมืดดับ
มิแวบวับผ่องแสงแจงความหวง
ฤา ว่ารักประจักษ์ที่หักลวง
โอ้เจ้าดวงจันทรามาลับแล

เศร้าโศกยิ่งราตรีนี้หม่นหมอง
ความเรืองรองผุดผ่องพ้องจันทร์แข
ยามไร้คู่ดูเศร้าเร้าดวงแด
จึงต้องแปรแถงแจ้งหายลา

[sunthornvit]

                    ราตรีหม่น  คนหม่น  กมลช้ำ
               คนรักอำ-ลาหาย  ไปปีกว่า
               เคยอิงแอบ  แนบกลม  ชมจันทรา
               ใต้นภา  แห่งนี้  มีสองเรา

                     ยามนี้เหลือ  เพียงฉัน  นั่งฝันเฟื่อง
               ทบทวนเรื่อง  ความหลัง  ดังโง่เขลา
               เธอลืมแล้ว  สิ้นเยื่อ  มิเหลือเงา
               ยังจับเจ่า  รำพึง  ถึงแต่นาง 

                           

[..กุสุมา..]

      ยามนางจร ลาไกล ใยคิดถึง
หวนคะนึง นงนุช สุดเมินหมาง
ยามอยู่เคียง เมินค่า มิน่าคราง
รักจืดจาง ผลักไส ใจแสนดำ
    ใต้แสงจันทร์ วันนี้ ฤดีหมอง
คนเคียงครอง ห่วงใย ในคืนค่ำ
ยังคิดถึง อุ่นไอ ในน้ำคำ
มอบรักนำ กลับให้ ใจคนดี
          ..ซ้อสี่..กุสุมา..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

      ยามนางจร ลาไกล ใยคิดถึง
หวนคะนึง นงนุช สุดเมินหมาง
ยามอยู่เคียง เมินค่า มิน่าคราง
รักจืดจาง ผลักไส ใจแสนดำ
    ใต้แสงจันทร์ วันนี้ ฤดีหมอง
คนเคียงครอง ห่วงใย ในคืนค่ำ
ยังคิดถึง อุ่นไอ ในน้ำคำ
มอบรักนำ กลับให้ ใจคนดี
          ..ซ้อสี่..กุสุมา..

อยากวอนจันทร์ ฝากใจ ส่งไปถึง
ใครคนหนึ่ง ซึ่งห่าง ต่างวิถี
ว่าอยู่ไกล ใจรัก ยังภักดี
ชั่วชีวี พี่นั้น มิสั่นคลอน

โอ้กระไร ไยเดือน มาเคลื่อนลับ
มิคืนกลับ รับคำ นำอักษร
ที่ใจจาร ผ่านถึง ซึ่งบังอร
ปล่อยพี่เหงา ร้าวรอน ด้วยจรจันทร์.../


บูรพาท่าพระจันทร์   

[พิมพ์วาส]

จันทร์ราตรีมืดหม่นทุกข์ท้นเศร้า
จิตหงอยเหงาเศร้าทรวงห้วงใจถึง
นภามัวสลัวกลัวรำพึง
เฝ้าคะนึง ..ดวงจันทร์ให้พรั่นมา

[..กุสุมา..]

      ยามนางจร ลาไกล ใยคิดถึง
หวนคะนึง นงนุช สุดเมินหมาง
ยามอยู่เคียง เมินค่า มิน่าคราง
รักจืดจาง ผลักไส ใจแสนดำ
    ใต้แสงจันทร์ วันนี้ ฤดีหมอง
คนเคียงครอง ห่วงใย ในคืนค่ำ
ยังคิดถึง อุ่นไอ ในน้ำคำ
มอบรักนำ กลับให้ ใจคนดี
          ..ซ้อสี่..กุสุมา..

อยากวอนจันทร์ ฝากใจ ส่งไปถึง
ใครคนหนึ่ง ซึ่งห่าง ต่างวิถี
ว่าอยู่ไกล ใจรัก ยังภักดี
ชั่วชีวี พี่นั้น มิสั่นคลอน

โอ้กระไร ไยเดือน มาเคลื่อนลับ
มิคืนกลับ รับคำ นำอักษร
ที่ใจจาร ผ่านถึง ซึ่งบังอร
ปล่อยพี่เหงา ร้าวรอน ด้วยจรจันทร์.../
บูรพาท่าพระจันทร์  

     ฝากจันทร์ใจ กลับไป ช่างไกลนัก
ถ้อยสลัก อักษร อ้อนฝากฝัน
ดวงใจนี้ วอนขอ พ้อรำพัน
ยังคิดถึง ทุกวัน มิผันแปร
 
    ยังส่งใจ ห่วงหา อาวรณ์ถึง
ยังคะนึง ซึ้งทรวง ทั้งดวงแด
ยังคอยรอ คนดี พี่เทคแคร์
ขอเพียงแค่ สัญญา ว่ารักจริง
             ..กุสุมา..

[สุนันยา]

   
                                     โสมเจ้าเอ๋ย  เคยแต้ม  แอร่มสรวง
         จรัสดวง  ช่วงเพ็ญ  เห็นผ่องใส
         แล้วคืนนี้  จรบน  อยู่หนใด
         ทิ้งฉันไป  หลบเร้น  มิเห็นเงา

            เมฆีครื้น  คะนอง  ก้องเวหน
         ดวงกมล  เลื่อนลอย  หงอยอับเฉา
         เสียงพระพาย  ไห้หวน  ครวญแผ่วเบา
         เหงาแสนเหงา  เปล่าเปลี่ยว  อยู่เดียวดาย

            จิตซึมเซา  อ้างว้าง  ยามร้างรัก
         ทุกข์ทะลัก  อัสสุชน  หล่นเป็นสาย
         ละอองฝน  พ้นฟ้า  มาประปราย
         รักสลาย  ปวดร้าว  หนาวอุรา

            เธอรู้ไหม  ใครยัง  หวังเคียงคู่
         รอพธู  เร่งตื่น  คืนเคหา
         อธิษฐาน  วอนพระ  ภาวนา
         แม้เวลา  ล่วงผ่าน  ไปนานนม

            มองเดือนดาว  คราวใด  ใจสะท้าน
         นึกถึงกาล  ก่อนครั้ง  ยังสุขสม
         ใต้แสงจันทร์  ขับซอ  ล้อสายลม
         เธอ,ฉันบ่ม  รักแท้  มอบแก่กัน

            ราตรีนี้  ไร้คน  ปรนนิบัติ
         ช้ำสาหัส  อ่อนเปลี้ย  ละเหี่ยขวัญ
         ตัวคนเดียว  เศร้าสร้อย  คอยแสงจันทร์
         แอบโศกศัลย์  งันเงียบ  เย็นเยียบทรวง

                  

เห็นคำครวญชวนให้ คะนึงหา
ดวงจันทราเด่นใส ปลายฟ้าสรวง
เหตุใดหนอพี่เราเศร้าแดดวง
หรือรักลวง ในอดีต ที่ติดตรา

พร่ำพิไร ใจท้อ คลอความเหงา
น้ำตาพราว หลั่งไหล ร่ำไห้หา
ยามเมื่อเดือนเคลื่อนอยู่ หมู่ดารา
ดูคลับคลาย พี่ยา น้ำตาริน

เหมือนรักสิ้น ถวิลห่วง ดวงใจหาย
สูญสลาย ไกลห่าง ดั่งจันทร์วิ่น
แสงสว่าง กระจ่างฟ้า พาพังภินท์
เมื่อรักสิ้น แรงล้า พี่ล้าตรม

หรือดีต รักย้อน ตอนเดือนฉาย
สลายไป ทำให้ ใจขื่นขม
ต้องอยู่เดียว เปลี่ยวเหงา เศร้าระทม
ด้วยรักหวาน กลายขม ระทมใจ

เมื่อเห็นจันทร์ สะพร่าง พรางคิดถึง
ถ้อยรำพึง คราวก่อน เคยอ่อนไหว
เขาลืมสิ้น ไม่เหลือ แม้เยื่อใย
เศร้าฤทัย เมื่อเห็นจันทร์ คืนวันเพ็ญ/..

"สุนันยา"

[sunthornvit]

                    อดีตแม้  รางเลือน  แต่เหมือนอยู่
             ความหดหู่  ดำรง  คงเคี่ยวเข็ญ
             คิดถึงเธอ  ซ้อนซ้ำ  จึงลำเค็ญ
             เสมือนเป็น  เวรกรรม  จำฝืนทน