ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

งานเลี้ยง เลิกราแล้ว

เอาขยะไปทิ้งต้องนิ่งนึก
ชะงักกึกก่อนวางพบบางสิ่ง
ที่สำคัญวันงานชื่นบานจริง
ต้องพึ่งพิงดอกไม้มอบให้กัน

ช่อดอกไม้ใหญ่น้อยถูกปล่อยทิ้ง
ให้เกลื่อนกลิ้งเหี่ยวเฉาไร้เงาขวัญ
หอมสดชื่นสวยงามยามประชัน
ชั่วคืนวันผันค่าก็ราโรย

เพราะเจ้าเป็นเพียงดอกไม้ประดับ
พอกาลลับเลยร่วงพวงแห้งโหย
มิใช่ของล้ำค่าน่ากอบโกย
ถูกลมโชยพัดชาย คนหน่ายชัง

 
"ปรางค์  สามยอด"

[บ้านริมโขง]

จึงมาลีที่แย้มแซมสลวย
ดูสดสวยคาต้นหลายคนหวัง
หรือตัดปักรวมไว้ชื่นใจจัง
ใดไหนดังที่ว่าน่าชื่นชม

เพราะมาลีมีไหนไม่แห้งหาย
ไม่นานวายกลายกลืนสู่พื้นถม
มาลีใจดอกหนาพาภิรมย์
มาลีดมชมช่อหนอรอลา

จึงมาลีมีเปรียบเทียบสาวสวย
งดงามด้วยช่วงวันรีบหรรษา
ไม่นานดอกบอกก่อนหล่อนผกา
เร็วหน่อยหนาคราคล้อยคอยติดตาม

จะเป็นดอกคาต้นบนคาคบ
หรือเป็นดอกประจบพบล้นหลาม
หรือเป็นดอกสูงค่าจากฟ้าคราม
ต่างก็งามแวบเดียว..เจียวนะคุณ. 

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

จึงมาลีที่แย้มแซมสลวย
ดูสดสวยคาต้นหลายคนหวัง
หรือตัดปักรวมไว้ชื่นใจจัง
ใดไหนดังที่ว่าน่าชื่นชม

เพราะมาลีมีไหนไม่แห้งหาย
ไม่นานวายกลายกลืนสู่พื้นถม
มาลีใจดอกหนาพาภิรมย์
มาลีดมชมช่อหนอรอลา

จึงมาลีมีเปรียบเทียบสาวสวย
งดงามด้วยช่วงวันรีบหรรษา
ไม่นานดอกบอกก่อนหล่อนผกา
เร็วหน่อยหนาคราคล้อยคอยติดตาม

จะเป็นดอกคาต้นบนคาคบ
หรือเป็นดอกประจบพบล้นหลาม
หรือเป็นดอกสูงค่าจากฟ้าคราม
ต่างก็งามแวบเดียว..เจียวนะคุณ. 

"บ้านริมโขง"

เป็นดอกไม้ อะไร ได้ทั้งนั้น
จะสูงพลัน เสียดฟ้า คราหอมกรุ่น
หรือเป็นดอก ไร้ค่า หามีบุญ
ตีต้นทุน ต่ำไป เขาไม่มอง

จะดอกหญ้า ดอกฟ้า ฉันไม่สน
ถ้าแม้นใจ สุขล้น ไม่หม่นหมอง
ก็มีค่า ยิ่งกว่า เพชรเรืองรอง
ข้างนอกหมอง ในแผ้ว แจ๋วจริงจริง
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

กลางสายลม พรมแผ่ว สัมผัสผิว
ระลอกริ้ว ชอนไช  ไร้อกผิง
มีเพียงพุ่ม พฤกษ์ไพร ให้แอบอิง
หย่อนกายทิ้ง ทาบหลัง นั่งซึมเซา

หวนคะนึง นึกตรอง เฝ้ามองย้อน
อกสะท้อน ไห้หวน ยิ่งชวนเหงา
โอ้ความสุข ไฉนพราก ด่วนจากเรา
เหลือความเศร้า อัประมาณ เช่นงานลา.../

บูรพาท่าพระจันทร์

[/i]

[สะเลเต]

เพียงแค่ไม้ประดับจับเสริมแต่ง
ยามดอกแห้งเหี่ยวเฉาเขาเมินค่า
ความสดสวยม้วยมลายในพริบตา
งานเลิกลาทิ้งเราเศร้าอาลัย

หากเลือกได้ไม่ผ่านเข้างานเลี้ยง
ขออยู่เคียงผืนดินถิ่นอาศัย
ยอมเป็นปุ๋ยเปี่ยมค่าป่าพงไพร
ดีกว่าไร้คุณค่าคราจบงาน

---สะเลเต----

[พิมพ์วาส]

เงินเลี้ยงเริ่มเดิมที่ที่นี้เศร้า
ต้องหงอยเหงาเร้าอาวรณ์ม้วยอาสัญ
เมื่อจัดงานวานสนุกทุกชีวัน
มิได้หวั่นพลั่นเกรงเถงจากลา

เมื่อถึงยามท่ามจิตพิศกลับบ้าน
ด้วยเคยหว่านหวานทรวงเพื่อนหวงหา
ต้องจากกันแสนหวั้นพรั่นอุรา
สัญญาว่าสักวันมั่นกลับมา

งานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกลา..
จากวาจาที่พร่า คำว่าหวนหา
ต้องมั่นเพียงสัญญา
ที่พูดออกมาว่า "สักวันหนึ่งต้องมาพบกัน"

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่องานเลี้ยงเลิกราถึงคราจาก
ดุจกระชากหัวใจให้ป่วนปั่น
เหลือเพียงซากดอกไม้เคยให้กัน
สื่อสัมพันธ์อย่าคลายมลายรา

มอบดอกไม้ให้กันในวันเลี้ยง
ยืนข้างเคียงเพียงครู่อยู่ตรงหน้า
ไม่มีคนเยื่อใยให้ราคา
คนยิ้มร่าหากันพลันลืมเลีอน

น่าสงสารดอกไม้ยามไร้ค่า
อยากบูชาบนหิ้งไม่ทิ้งเกลื่อน
หรือเก็บไว้ให้แห้งดั่งแจ้งเตือน
เจ้าจากเพื่อนคนใดมอบให้มา

คนที่ทิ้งดอกไม้จากใจเพื่อน
ก็เสมือนเลือนลืมไม่ปลื้มค่า
ถ้าคนให้มาเห็นอย่างเต็มตา
คงอำลาจากไปไม่หวนคืน

 
"ปรางค์  สามยอด"

[panthong.kh]

 

ถ้าแม้นงาน เลี้ยงใด ไม่เลิกรา
ดอกไม้หนา คงไม่ทิ้ง ให้ดาษดื่น
คนที่ให้ ดอกไม้ คงใจชื้น
ไม่ต้องฝืน เห็นมัน นั้นโรยรา

ตอนซื้อหา ราคา ว่าแพงนัก
ช่อละพัน ดันควัก อยากได้หน้า
พองานเลิก ลืมสิ้น ที่ซื้อมา
ไร้ราคา ถูกทิ้ง ยิ่งเสียดาย

พันทอง

[สุวรรณ]

ว้า..แห้วเลยเอ๋ยเรา งานเขาเลิก
หมายจะเบิกงานค่าของเสียหาย
ต่างคนแยกแตกไปไม่เห็นกาย
ของที่ทำเสียหายใครจะชด

น้ำตาเอ่อเกร่อหน้า ครานี้แย่
ถูกเจ้านายตีแผ่ ว่าสดสด
เงินเดือนเราหักค่าขนมงด
เฮ้ออ...จำต้องอด งดข้าวอีกแล้วเรา


สวัสดีค่ะ มาแซวเล่นนะคะ ด้วยจิตคารวะ

[♥หทัยกาญจน์♥]

งานเลี้ยง.. เลิกรา หรือเหล้าหมด
น้ำแข็ง แบ่งรส บังบดกลิ่น
โซดา ข้าเท ทะเลดิน
มันหยด หมดสิ้น รินผิดไป

ไม้ดอก ออกช่อ รอพี่ตื่น
เหล้าขาว ไวน์ครืน คืนหวามไหว
บรั่นดี วิสกี้ พี่คนไกล
น้องริน จินต์ใส่ ใน....งานเลี้ยง

หทัยกาญจน์
๑๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔