ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[a moth]

..เวลา..




ริมขอบฟ้า - ดาวยังลอยค้างฟ้า
รอถ่ายเทเวลาว่าเช้าอยู่
สิ้นเสียงใครเดินมาหน้าประตู
ยังไม่รู้ชีวิตควรทิศใด
ยังบีบคั้นทุกทีที่คิดถึง
รูปใบหนึ่งนั่งมองแล้วร้องไห้
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
ทรมานแค่ไหนใครจะรู้
.
ตอนที่ต้องเดินผ่านตรงลานบ้าน
เคยอาหารหว่านตกนกเช้าตรู่
ม้านั่งใต้มะยม, ลมพัดพรู
ใบไม้ผลัดฤดู ลู่ลมโรย
บ่อ, ปลาหางนกยูงฝูงเล็ก-เล็ก
ข้างบ้านเด็กแผดก้องร้องไห้โหย-
ไม่อยากไปโรงเรียนไม้เฆี่ยนโบย
เข็มแดงโปรยดอกเหล็กเล็กเกลื่อนดิน
สนามหญ้าสดเขียว – เหี่ยวแห้งกรอบ
สายยางฉีดโดยรอบ, ขอบรั้ว, หิน
เฟื่องฟ้า หน้าแล้งออก ดอกโบยบิน-
ปีกผีเสื้อแหว่งวิ่นวันสิ้นลม
ฉัน, เจ็บร้าวเท่า-เท่า เจ้าผีเสื้อ
กลิ่นดอกเหงื่อ, เสื่อทอ ห่อผ้าห่ม
หนังสือหน้าอ่านค้างวางโต๊ะกลม
ล้วนผสมนัยน์หยาดเคยวาดแวว
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
รูปของใครในมือคือรุ้งแก้ว-
ที่โยงดินเชื่อมฟ้ามาหยาดแพร้ว
แล้วคลาดแคล้วจากกันนิรันดร
...
บรรยากาศเก่า-เก่า เหงาจับใจ
ดนตรีใบไม้เอื้อนเหมือนเมื่อก่อน
ฉัน, เริ่มต้นเช้านี้ – จากที่นอน
ระลึกย้อนทวงถามถึงความรัก.

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[♥หทัยกาญจน์♥]

นาฬิกาว่าเคลื่อนเสมือนช้า
ภาพของเธอเผลอมาข้าประจักษ์
เสียงเศร้าสร้อยคอยรอจดจ่อนัก
ฝากเสียงฉันทายทัก.สักเวลา


หยุดคิดก่อนนอนลง ณ ตรงนี้
วางบทกานท์กวีวจีหา
ฝากรอยยิ้มพริ้มหวานผ่านลมมา
จงปล่อยว่างบ้างหนา...ข้าปลอบเธอ


นาฬิกาคราเวียน...หมุนเปลี่ยนช่วง
มิอาจหยุดฉุดร่วง..ห่วงเสนอ
จงนิ่งเฉยเคยไหม...ใคร่อยากเจอ
ความว่างเปล่าเราเผลอ...ละเมอเอง...

หทัยกาญจน์
๑๐ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
 

[บ้านริมโขง]

ทั้งเวลาคราพบครบเวลาจาก
เวลาเดียวเกี่ยวฝากหากหาญหัก
เวลาเริ่มเติมต่อไม่รอนัก
เวลาผลักสลักร้างบอบบางเบา

จึงเวลาครวญใคร่ปล่อยไหลล่อง
ระยะของอารมณ์อันตรมเหงา
ขอเวลาให้บ้างบางทุเลา
ลบล้างเงาเศร้าหายคล้ายเนิ่นนาน

"บ้านริมโขง"

[ภู กวินท์]

..เวลา..



ริมขอบฟ้า - ดาวยังลอยค้างฟ้า
รอถ่ายเทเวลาว่าเช้าอยู่
สิ้นเสียงใครเดินมาหน้าประตู
ยังไม่รู้ชีวิตควรทิศใด
ยังบีบคั้นทุกทีที่คิดถึง
รูปใบหนึ่งนั่งมองแล้วร้องไห้
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
ทรมานแค่ไหนใครจะรู้
.
ตอนที่ต้องเดินผ่านตรงลานบ้าน
เคยอาหารหว่านตกนกเช้าตรู่
ม้านั่งใต้มะยม, ลมพัดพรู
ใบไม้ผลัดฤดู ลู่ลมโรย
บ่อ, ปลาหางนกยูงฝูงเล็ก-เล็ก
ข้างบ้านเด็กแผดก้องร้องไห้โหย-
ไม่อยากไปโรงเรียนไม้เฆี่ยนโบย
เข็มแดงโปรยดอกเหล็กเล็กเกลื่อนดิน
สนามหญ้าสดเขียว – เหี่ยวแห้งกรอบ
สายยางฉีดโดยรอบ, ขอบรั้ว, หิน
เฟื่องฟ้า หน้าแล้งออก ดอกโบยบิน-
ปีกผีเสื้อแหว่งวิ่นวันสิ้นลม
ฉัน, เจ็บร้าวเท่า-เท่า เจ้าผีเสื้อ
กลิ่นดอกเหงื่อ, เสื่อทอ ห่อผ้าห่ม
หนังสือหน้าอ่านค้างวางโต๊ะกลม
ล้วนผสมนัยน์หยาดเคยวาดแวว
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
รูปของใครในมือคือรุ้งแก้ว-
ที่โยงดินเชื่อมฟ้ามาหยาดแพร้ว
แล้วคลาดแคล้วจากกันนิรันดร
...
บรรยากาศเก่า-เก่า เหงาจับใจ
ดนตรีใบไม้เอื้อนเหมือนเมื่อก่อน
ฉัน, เริ่มต้นเช้านี้ – จากที่นอน
ระลึกย้อนทวงถามถึงความรัก.

..ที่เดิม..
.....
ฉันยังคงยืนอยูในที่เดิม…
ร่างต่างรอ ต่างเริ่ม เติมความรัก
เก็บหัวใจขึ้นมองเมื่อกรองถัก
ค่อยค่อยดูและรู้จักกับชีวา
ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
กับความคิดสะอาดพิลาสค่า
อยากหวนหาลาลับการกลับมา
ร่วมรักษาความรักพิทักษ์ใจ
…..
เวลาผ่านกาลเปลี่ยนเวียนและวน
งามความฝันเม็ดฝนบนฟ้าใหม่
เส้นทางเดินเกินพบก็หลบไป
เหมือนต้นไม้ผลัดใบในฤดู
คำสัญญาว้าเหว่ทะเลห่ม
ยินคลื่นลมพัดใบ-ไม้ไหวลู่   
ทิ้งเวลาอ้างว้างหว่างประตู
จนเช้าตรู่รู้จักการทักทาย
ดวงอาทิตย์เย้าหยอกแล้วบอกว่า
เขาคงไม่กลับมาคราตื่นสาย
เห็นแต่เงาเมฆไหวอยู่ไกลกาย
กลางหนาวชื้นคืนหน่ายยังหายใจ
…..
ยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้
แม้พระจันทร์ริบหรี่ยังมีใส
ถึงเธอไม่กลับมาจากฟ้าไกล
จะเก็บฝัง“ หัวใจ ” ไว้ดังเดิม!
…..

 

ภาพจาก bloggang.com

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[a moth]

..ที่เดิม..
.....
ฉันยังคงยืนอยู่ในที่เดิม…
ร่างต่างรอ ต่างเริ่ม เติมความรัก
เก็บหัวใจขึ้นมองเมื่อกรองถัก
ค่อยค่อยดูและรู้จักกับชีวา
ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
กับความคิดสะอาดพิลาสค่า
อยากหวนหาลาลับการกลับมา
ร่วมรักษาความรักพิทักษ์ใจ
…..
เวลาผ่านกาลเปลี่ยนเวียนและวน
งามความฝันเม็ดฝนบนฟ้าใหม่
เส้นทางเดินเกินพบก็หลบไป
เหมือนต้นไม้ผลัดใบในฤดู
คำสัญญาว้าเหว่ทะเลห่ม
ยินคลื่นลมพัดใบ-ไม้ไหวลู่   
ทิ้งเวลาอ้างว้างหว่างประตู
จนเช้าตรู่รู้จักการทักทาย
ดวงอาทิตย์เย้าหยอกแล้วบอกว่า
เขาคงไม่กลับมาคราตื่นสาย
เห็นแต่เงาเมฆไหวอยู่ไกลกาย
กลางหนาวชื้นคืนหน่ายยังหายใจ
…..
ยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้
แม้พระจันทร์ริบหรี่ยังมีใส
ถึงเธอไม่กลับมาจากฟ้าไกล
จะเก็บฝัง“ หัวใจ ” ไว้ดังเดิม!
…..

 

ภาพจาก bloggang.com

เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก



เราไม่อาจข้ามผ่านกาลเวลา
เพื่อย้อนมายืนหยุดยังจุดเริ่ม
วิถีขื่นคืนค่ำทบซ้ำเติม
เรื่องราวเดิมบีบใจไม่อาจยื้อ

เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก
กล่าวสัญญาเพียงฝากคำยึดถือ
หวังคืนกลับเคียงกันวันปล่อยมือ
แท้จริงคือห่างกันนิรันดร
...
อยู่ในโลกโศกเศร้าฉันเฝ้าฝัน
ใต้ตะวันร้อนแรง ฉันแรงอ่อน
ปาฏิหาริย์หลุบปีกดาวหลีกจร
แสวงพรศักดิ์สิทธิ์จากทิศใด
เมื่อขอบฟ้าลั่นกลองทำนองพลบ
จะรินลบหนทางสว่างไสว
เราจะเป็นวันวานและผ่านไป
คิดถึงฉันหรือไม่? ..ฉันไม่รู้
เสียงหัวเราะวันวานหวานจับใจ
กังวานไหวในท่ามความหดหู่
มือแห่งพรมแดนมิตรปิดประตู
แยกเราอยู่ไกลมากจากชีวิต-
ที่คิดถึง..
ม่านน้ำตาตกตึง ขึงสถิต
เผลอเดินทางห่างไกลออกไปนิด
หวังใจกลับเคียงชิด..กลับโชคร้าย

เราจะต้องขมขื่นกี่หมื่นครั้ง
แบกความหวังไปสุดยังจุดหมาย
เมื่อเรายืนอยู่ท่ามความเป็น-ตาย
โดยที่หายใจอยู่รู้หนาว-ร้อน.

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

..ที่เดิม..
.....
ฉันยังคงยืนอยู่ในที่เดิม…
ร่างต่างรอ ต่างเริ่ม เติมความรัก
เก็บหัวใจขึ้นมองเมื่อกรองถัก
ค่อยค่อยดูและรู้จักกับชีวา
ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
กับความคิดสะอาดพิลาสค่า
อยากหวนหาลาลับการกลับมา
ร่วมรักษาความรักพิทักษ์ใจ
…..
เวลาผ่านกาลเปลี่ยนเวียนและวน
งามความฝันเม็ดฝนบนฟ้าใหม่
เส้นทางเดินเกินพบก็หลบไป
เหมือนต้นไม้ผลัดใบในฤดู
คำสัญญาว้าเหว่ทะเลห่ม
ยินคลื่นลมพัดใบ-ไม้ไหวลู่   
ทิ้งเวลาอ้างว้างหว่างประตู
จนเช้าตรู่รู้จักการทักทาย
ดวงอาทิตย์เย้าหยอกแล้วบอกว่า
เขาคงไม่กลับมาคราตื่นสาย
เห็นแต่เงาเมฆไหวอยู่ไกลกาย
กลางหนาวชื้นคืนหน่ายยังหายใจ
…..
ยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้
แม้พระจันทร์ริบหรี่ยังมีใส
ถึงเธอไม่กลับมาจากฟ้าไกล
จะเก็บฝัง“ หัวใจ ” ไว้ดังเดิม!
…..

 

ภาพจาก bloggang.com

เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก



เราไม่อาจข้ามผ่านกาลเวลา
เพื่อย้อนมายืนหยุดยังจุดเริ่ม
วิถีขื่นคืนค่ำทบซ้ำเติม
เรื่องราวเดิมบีบใจไม่อาจยื้อ

เราเพียงผ่านมาพบเพื่อพลัดพราก
กล่าวสัญญาเพียงฝากคำยึดถือ
หวังคืนกลับเคียงกันวันปล่อยมือ
แท้จริงคือห่างกันนิรันดร
...
อยู่ในโลกโศกเศร้าฉันเฝ้าฝัน
ใต้ตะวันร้อนแรง ฉันแรงอ่อน
ปาฏิหาริย์หลุบปีกดาวหลีกจร
แสวงพรศักดิ์สิทธิ์จากทิศใด
เมื่อขอบฟ้าลั่นกลองทำนองพลบ
จะรินลบหนทางสว่างไสว
เราจะเป็นวันวานและผ่านไป
คิดถึงฉันหรือไม่? ..ฉันไม่รู้
เสียงหัวเราะวันวานหวานจับใจ
กังวานไหวในท่ามความหดหู่
มือแห่งพรหมแดนมิตรปิดประตู
แยกเราอยู่ไกลมากจากชีวิต-
ที่คิดถึง..
ม่านน้ำตาตกตึง ขึงสถิต
เผลอเดินทางห่างไกลออกไปนิด
หวังใจกลับเคียงชิด..กลับโชคร้าย

เราจะต้องขมขื่นกี่หมื่นครั้ง
แบกความหวังไปสุดยังจุดหมาย
เมื่อเรายืนอยู่ท่ามความเป็น-ตาย
โดยที่หายใจอยู่รู้หนาว-ร้อน.

เช่นลมเอื่อย เฉื่อยฉิว ต้องผิวผ่อง
โลมเนื้อทอง ตระกองเจ้า เร้าสมร
ครั้นหนำใจ ให้พราก ทิ้งจากจร
ให้อาวรณ์  ถอนสะอื้น รอคืนมา.../

บูรพาท่าพระจันทร์