ล้มร่วง ณ ห้วงผา ประหนึ่งว่าจะอาสัญ
ปวดช้ำสุดรำพัน เจ็บร้าวรานสุดอาลัย
...........................................
นางลืมเลือน เสมือนว่า ข้าตายจาก
เพียงฝังฝาก รอยเลือดหม่น เกินทนไหว
ก็ผู้แพ้ แม้ตาย ละลายไป
สมควรให้ ผู้ชนะ มาครอบครอง
...........................................
....ทำอย่างไรเล่า
ก็ข้าเฝ้า รอนางเพียงหนึ่งไม่มีสอง
ข้ารันทดสลดเศร้า ก็เจ้าไม่ยอมมอง
ปล่อยข้าร้องก้องฟ้า ว่ายังคอย
เทโพ
เขาลืมเลือนเพื่อนคนเก่า ยิ่งคิดยิ่งร้าว
อยากป่าวประกาศชาตินี้
ความรักไม่สมฤดี รักมาหลายปี
ไม่มีตัดเยื่อขาดใย
อนาถแต่แสนหวั่นไหว รักเขาล้นใจ
ทำไมทิ้งได้ลงคอ
เฝ้าตามรักตามมาง้อ ประสานรักต่อ
สุดท้อระทมดวงแด
ขอโบกมือลาแน่วแน่ รักมาผันแปร
รักแท้แค่ในนิยาย
พันทอง
