ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[yaguza]

เด็กหญิงปรางค์

สายลมหนาว ย่างกราย มาทายทัก
มิอาจจัก  ข่มขวัญ ให้หวั่นไหว
มือน้อยน้อย เปื้อนเปรอะ เลอะคราบไคล
แต่ดวงใจ บริสุทธิ์ ดุจสำลี

นั่นขยะ ในถัง ยังใหม่อยู่
มีให้หนู  เลือกไป ได้ทุกที่
ขวดพลาสติก หนังสือ หรือก็มี
ของยังดี เขาไม่ใช้ หนูได้มา

เด็กหญิงปราง วางของ เอากองไว้
เธอทำไป ก็เพียง  ไร้เดียงสา
แล้วคุ้ยเขี่ย  ต่อไป ไม่เลิกรา
ตุ๊กตา มีไหม ใครทิ้งมัน

หากหนูได้  จะไปให้ คุณยายซัก
หนูจะรัก  ถนอม คอยกล่อมขวัญ
จะคลอเคล้า เช้าเย็น ไม่เว้นวัน
เมื่อใดกัน จะได้ครอง น้องตุ๊กตา

สายลมหนาว  พัดเย็น เป็นระยะ
ถังขยะ ทุกหน  เที่ยวค้นหา
หากโชคดี วันใด คงได้มา
รอเวลา ที่ฝัน นั้นเป็นจริง


.....ยากูซ่า....

<a href="http://www.youtube.com/v/jAjeyYn1XF4&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/jAjeyYn1XF4&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[--ณัชชา--]

เพราะยากจนข้นแค้นแสนสาหัส
ต้องปากกัดทีนถีบจะหยิบไหน
เงินที่มีเก็บไว้เรียนพากเพียรไป
ก็แค่ได้ขยะประทังตน

สงสารปรางค์สักหนปรางค์คนยาก
ปรางค์แต่อยากได้ตุ๊กตากอดหน้าฝน
ปรางค์เกิดมาอาภัพแสนอับจน
ปรางค์ทุกข์ทนเศร้าหมองนองน้ำตา

ตุ๊กตาเก่าก็ได้ให้ปรางค์หน่อย
ตัวน้อยน้อยก็ได้นะนายจ๋า
“”ตุ๊กตาบลายธ์””ถ้าจะกรุณา
ยากูซ่าซื้อให้..รักตายเลย

--natcha--

[ภู กวินท์]

" เด็กหญิงในโลกเงียบ "
...............

เป็นประโยคคำถามตามรู้สึก
ในส่วนลึกสังเกตุเหตุและผล
ตุ๊กตาเปรียบเหมือนเป็นเพื่อนคน
ที่อยู่บนความเหงาของเราเอง

ในห้องเช่าเหงาแอบและแคบเล็ก
ยังมีเด็กอับโชคโลกข่มเหง
ถูกลิขิตความหวังจึงวังเวง
ไร้เสียงเพลงมาปลอบขอบน้ำตา

เธอเฝ้าถาม "เจ้าหลง"ที่คงซื่อ
นั่นก็คือความฝันของวันหน้า
ยังหดหู่รู้เห็นความเป็นมา
ตุ๊กตาสวมกอดอย่างปลอดภัย

ภายในห้องหลายสีที่มืดอับ
เสียงคุยกับเพื่อนเก่าว่าเหงาไหม
มีแค่เพียงเดียงสาพูดจาไป
แต่ข้างในหม่นไหม้ทุกนาที

ด้วยฐานะขาดแคลนแสนลำบาก
แม่ต้องจากสายตาทำหน้าที่
พ่อต้องห่างประจำนำสิ่งดี
เพื่อให้มีคำตอบแก่ครอบครัว

ท่ามสังคมไม่หยุดที่รุดหน้า
โชคชะตาแตกต่างอย่างสุดขั้ว
เมื่อเด็กน้อยเกิดใหม่ในความกลัว
มีอยู่ทั่วไปหมดอย่างอดทน.

.........................

 

10 พ.ย.53
ขออนุญาตนำงานเก่ามาร่วมแจมนะครับ

[navee]

เด็กหญิงผู้น่าสงสาร
เธออาจเจ็บร้าวรานเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ย
ชีวิตอยู่กับความลำบากจนยากภิเปรย
แต่เธอก็ไม่เคยจะโทษ หรือโกรธผู้ใด

ต่อสู้กับอาศร้อนอบอ้าว
ในบางคราวเธอต้องนอนซมจมพิษไข้
สงสารเธอสงสารยิ่งนักจากหัวใจ
เฝ้ารอแต่เมื่อไร คืนวันอันสดใสจะเป็นของเธอ

ชากร

[กังวาน]

คุ้ยขยะละถังหนึ่งถึงถังสอง
ตายังมองสอดส่ายฉายเสมอ
ตุ๊กตาไม่มีที่อยากเจอ
ดูซิเธอยังลุยคุ้ยต่อไป

จนถึงห้างสรรพสินค้านานาชนิด
เขาแขวนติดตุ๊กตาหน้าสดใส
ทั้งดอนน่าบาร์บี้ปรางค์ดีใจ
เธอยิ้มให้ปรางค์ด้วยช่วยซื้อที

อีกเด็กหนึ่งถึงห้างไม่ว่างเปล่า
เธอหยิบเอาตั้งโหลโถมามี๊
ก็คุณพ่อเป็นปลัดฯจัดให้ดี
เงินพ่อมีพันล้านอยู่บ้านบน

เด็กหญิงปรางค์ร้างลาเลิกหาของ
เธอนั่งมองตุ๊กตาน่าสับสน
คนเกิดมามีมือสองเป็นของตน
ทำไมขนตุ๊กตาเกินกว่ามือ

[สะเลเต]

มือทั้งสองของเรา...เท่ากับเขา
แต่ว่างเปล่า....สิ่งใดให้หยิบ..ถือ
เพียงแค่มองจ้องเขา...เราไม่ยื้อ
มีข้าวกิน..ทุกมื้อถือว่าบุญ

รอเขาเบื่อไม่เล่น...กระเด็นลงถัง
แขนขาพัง..ตัวยังดีแม้สีตุ่น
นำมาซัก...เสียใหม่ให้ยายชุน
ขอขอบคุณคนรวย...ช่วยแบ่งปัน

---สะเลเต---

[นายสำเริง]

เด็กหญิงปรางนั่งเจ่าอย่างเศร้าหน้า
ก็เพราะว่าวันนี้มิสุขสันต์
เก็บขยะแต่เช้าจนสายพลัน
ด้วยตัวนั้นหิวข้าวเสียแล้วเอย...