ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

......เพราะเหตุใดคนที่เคยแต่งกลอนเป็นว่าเล่น.......

อยู่ดีๆก็หมดอารมณ์จะแต่งหรือแต่งไม่ออกไปเฉยเลย....


 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ก็มันเซ็งเกร็งจิตคิดไปมั่ว
เรื่องทั่วทั่วหัวเราะไม่ออกมั่ง
ไหนน้ำท่วมอ่วมบ้านชานเรือนพัง
ไหนจะยังขาดแคลนแลข้าวปลา

เรื่องหลักหลักมักเบื่อเรื่องเหลือหลาย
หมดมุขกลายหายลับไม่อัพหน้า
ไหนจะเรียนเพียรร่ำในตำรา
ไปไม่ลาพาหน้ามาให้ดู

พระอาทิตย์อัสดง


ท่าน"ช่วงนี้ไม่ว่าง"  อย่าพึ่งหายไปอีกคนล่ะ ลากันจัง

[พิมพ์วาส]

สวัสดีค่ะ ..((((( ขอแสดงความคิดเห็นนิดหนึ่งค่ะ

อืม สงสัยแบบเป็นประมาณว่า หมดอารมณ์กลอนหนะคะ แบบว่าจะพูดอย่างไรดีน้อ .. 
สิ้นกลบทอารมณ์ หละมั้งค่ะ
ไม่งั้นก็มุก แป๊ก ในกลอนจึงเวียนว่ายหนี
คงประมาณนั้นหละคะ ไม่งั้นก็ ที่เป็นปัญหาใหญ่ในตอนนี้ ก็น่าจะ"น้ำท่วม"  
อืม หลายๆท่านก็คงจะเดือนร้อน แต่ของพิมพ์วาส
ลองเปลี่ยนมาเขียนแบบ ออดอ้อน ดูหนะคะ 555 คงได้สักระยะ
แล้วก็คงเปลี่ยนแนวอีก อารมณ์ไม่มั้นคงที่ อิอิ
หรือว่า จะเป็นถึงขึ้น LV6 แล้วถึงจุดสูงสุดแบบว่า ไม่ต้อง ขวนขวายอีกต่อไป ฉันถึงจุดสูงสุดแล้ว ไม่มีใครเทียบติดแล้วหละ ฉันพอใจไปดีกว่า ประมาณนั้นมั้งค่ะ 555  พิมพ์วาส คิดเล่นๆนะคะ

พิมพ์วาส  

[--ณัชชา--]

องค์ ออกกระมัง ท่าน

--ณัชชา--

 

[กังวาน]

เขาคงไม่รักใครจริง

karnkai

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

นั่นสินะ  สงสัยจะเป็นที่  องค์ออก  อย่างที่ ณัชชา  ว่า  (องค์กลอน)

 

[...สียะตรา..]

......ตัว..บิ้วท์...อารมณ์กลอนไม่มามังคะ..น้ำท่วมบ้าน... ..ใจจริงอยากเขียนฉันท์มากแต่ไม่แม่นครุ..ลหุ...กว่าจะเขียนจบก็หมดอารมณ์เยี่ยงนั้นไปเสียแล้ว...อืมมม..อีกอย่างที่ทำให้เขียนอะไรไม่ได้น่าจะเป็นที่อารมณ์กลางๆนิ่งๆไม่โกรธ..ไม่เกลียด...ไม่รัก..ไม่หลง..น่ะค่ะ......

[Prapacarn ❀]

ปล่อยใจไปตามกระแส
อย่าแหย่ เหยียบย่ำ คำขำ
ยอมรับ ลมฟ้า ดารานำ
อย่าจ้ำ ห้ามจอด ปลอดจอง

มุ่นขมวด กวดขัน พันจิต
พินิจ แก้ปม ข่มหมอง
คลายใจ กายผ่อน ทำนอง
รำร้อง บรรเลง เพลงมา

แกล้งตาย คลายเอ็น เส้นผ่อน
ทุกท่อน ร่องแร่ง แข้งขา
หัวหู ปาก จมูก ลูกตา
ลอยล่อง ฟ่องฟ้า อย่ายึด

ห้วงใจ เปิดโล่ง ไร้เขต
มองเหตุ ให้เห็น เช่นรู้สึก
ถอนใจ สูดพลัง อย่างล้ำลึก
ยามดึก พักผ่อน...แน่ะ กลอนมา........ (มาแว้ว..ว..ว..)

แซมค่ะ

[สมนึก นพ]

ด้วยเคยเขียนเลียนความตามกระทู้
ได้แต่ดูภาพดิสติดแทนหรา
เคยเป็นภาพละครอยู่รู้ผ่านมา
กลอนผ่านตาว่างามตามตอบกัน

เพราะเหตุใดคือถามรอคำตอบ
คนที่ชอบแต่งกลอนก่อนเก่านั่น
ยังต้องมาหยุดได้หายไปพลัน
สาเหตุนั้นพอรู้ดูยังมี

มัวแต่จ้องมองภาพทาบตรงหน้า
รูปจริงมาลงไว้ให้ดูนี่
จึงลืมหมดกฏสัมผัสคัดกวี
บทสามสี่ท้ายวรรคยากคำลง.

นพ
4 ธ.ค.54

[บ้านริมโขง]

แต่งกลอนเป็น ว่าเล่น เช่นนี้แหละ
เหมือนปั่นแปะ หัวก้อย คอยขับขาน
ไม่ออกหัว ก็ก้อย คอยจัดการ
เกินผสานกลมกลึงตรงกึ่งกลาง

ต่อแต่นี้ อย่าเห็น เป็นว่าเล่น
ให้เลือกเฟ้นเห็นค่าอย่าได้ห่าง
ให้ทำจริง เขียนจริง สิ่งนำทาง
เป็นตัวอย่างวางไว้ได้เชิดชู

มีหลายผู้อยู่เรียนเพื่อเขียนอ่าน
ความต้องการหลากหลายหมายเลิศหรู
ให้ท่านช่วยแนะนำเป็นคำครู
แล้วเราอยู่ร่วมกันมั่นไมตรี

ทำเรื่องเล่นเป็นจริงทุกสิ่งสม
คำนิยมจากเพื่อนเหมือนศักดิ์ศรี
มองหาทางตอบแทนแสนใยดี
คำว่า “เล่น” เช่นนี้..มีหรือควร.

"บ้านริมโขง"

[เฮยอิง]

ที่เมื่อก่อนออดอ้อนกลอนเป็นว่าเล่น

เพราะไม่เป็นจึงไม่เห็นในข่าวสาร

เพราะว่าด้อยจึงยังด้อยในกลอนกานท์

ไม่ได้อ่านจึงไม่รู้อยู่จุดใด

มาวันนี้วันที่เห็นกว่าที่เห็น

เริ่มจะเป็นจึงมองเป็นแล้วเห็นไหม

ว่าเราอ่อนยังอ่อนเกินอ้อนใคร

จึงทำได้แค่อ่านผ่านหน้าจอ. . .

- -'

เพราะเมื่อก่อนยังไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวแต่งไปเรื่อยเปื่อยครับ
ตอนนี้เริ่มรู้แล้วว่าอย่างเราควรอ่านอย่างเดียวนั่นแหละดีนัก^ ^

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เพราะเหตุใดไม่อาจคาดเดารู้
ในทุกผู้ล้วนมีดีเหตุผล
มีมากมายหลายเหตุสังเกตคน
ตั้งอยู่บนพื้นฐานในการคิด

คนที่เคยแต่งกลอนเป็นว่าเล่น
หากว่าเช่นมากมายคล้ายถี่ติด
ก็ฟังรู้ดูดีวจีมิตร
หากเบือนบิดเป็นอื่นไม่ชื่นชม

เพราะทุกครั้งตั้งใจจึงได้เขียน
แนวหมุนเวียนเปลี่ยนตามความเหมาะสม
บางครั้งอาจหวาดไหวในอารมณ์
บางครั้งปมมองเห็นนำเป็นธง

มิเคยคิดคาดหมายมากมายเห็น
แค่ว่างเป็นต้องจับขับกลอนส่ง
บางครั้งมีที่แอบแบบงุนงง
มิกล้าลงให้อ่านผ่านสายตา

ทุกบทกลอนที่เห็นจึงเป็นผล
จากกมลคัดสรรวรรณภาษา
มิใช่เขียนสักแต่แค่เขียนมา
ประมาณว่าเขียนได้บอกให้รู้

เพราะเหตุใดไหนนั่นมันคงยาก
อาจงานมากล้าท้อจึงรออยู่
หรืออาจหมดถ้อยคำนำพรั่งพรู
จึงหยุดดูนอนเล่นเย็นเย็นใจ

 

"กานต์ฑิตา"
๔  ธันวาคม ๒๕๕๔

 

[ช่ออักษราลี]

เคยเป็นบ่อยว่า เมื่อมีอารมณ์เขียนกลอนแบบเขียนไปได้เรื่อยๆทั้งวันยังได้
อารมณ์แจ่มใสมาก ฟังเพลงเพลิน เหมือนวิญญาณจะออกจากร่างโลดแล่นไปในทุ่งสีทองละอองฝัน
ไต่ยอดไปในปุยเมฆหมอกหนาว โล้ดาวโล้เดือน กลอนแล่นเข้ามาในหัวเป็นฉากเป็นสีเป็นแสง
เป็นเงาเป็นริ้วเป็นรูปเป็นรอยและเป็นม่านตระการตา เวลานั้นไม่อยากพูดกับใครอยากอยู่เงียบๆ
อยากนั่งเขียนทั้งวันแต่เวลามีจำกัดเพราะถูกขัดใจจนอารมณ์ชักขุ่นมัว
เมื่ออารมณ์ขุ่นมัวก็กระชากสู่โลกความจริงอันแสนโหดร้าย (ฮือๆๆ) ด้วยภาระ
หน้าที่งานที่หนักหนาสาหัส ทำให้จิตใจกระด้าง แข็งกร้าว จิตหยาบเคลื่อนมาแทนที่จิตละเอียด
กับความขยันอันแสนทารุณ อารมณ์กลอนข้าพเจ้าก็หายหดและหดหายไปตามวาระดังนี้

[•ซากิ•]

ด้วยเคยเขียนเลียนความตามกระทู้
ได้แต่ดูภาพดิสติดแทนหรา
เคยเป็นภาพละครอยู่รู้ผ่านมา
กลอนผ่านตาว่างามตามตอบกัน

เพราะเหตุใดคือถามรอคำตอบ
คนที่ชอบแต่งกลอนก่อนเก่านั่น
ยังต้องมาหยุดได้หายไปพลัน
สาเหตุนั้นพอรู้ดูยังมี

มัวแต่จ้องมองภาพทาบตรงหน้า
รูปจริงมาลงไว้ให้ดูนี่
จึงลืมหมดกฏสัมผัสคัดกวี
บทสามสี่ท้ายวรรคยากคำลง.

นพ
4 ธ.ค.54

สวัสดี ค่ะคุณนพ จำได้ไหม
เสียงของใคร  ดังเจื้อยแจ้ว แว่วมาหา
นานมาแล้ว ที่ไม่ได้ เอ่ยวาจา
วันนี้มา ทักทายกัน ในบ้านกลอน

ซากินี้ ขอฝากตัว ด้วยอ่อนหัด
ไม่เจนจัด เรื่องแต่งกลอน สอนด้วยหนา
พยามแต่ง มาให้อ่าน โปรดพิจารณา
 กว่าจะมา ได้สองบท เฮ้อ...แทบแย่เลย...กิกิ.