ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

~~๐...ปรารถนา...๐~~

งามพิลาสนาฏนงเอวองค์แม่
เฝ้าชะแง้แลนวลรัญจวนขวัญ
ด้วยไร้สิทธิ์ชิดครองดั่งต้องทัณฑ์
ถ้อยรำพันสรรเอ่ยเพียงเผยคำ

มีชายหนึ่งตรึงตรานงยานัก
จ่อมจมปลักรักที่พลีถลำ
ทรวงบรรเลงเพลงน้องเจ้าจองจำ
เพียรขานย้ำพร่ำวอนชะอ้อนนัย

แม้นเพรงกาลผ่านเลือนเสียงเอื้อนแผ่ว
แต่เพรงแก้วแว่วหวานกังวานใส
เสนาะร้อยสร้อยสรวงสู่ทรวงใน
สถิตไว้ให้จินต์เรื่อยรินทวน

ยามเพลงรักห่างหายฤๅกลายกลับ
จำต้องนับวันคอยละห้อยหวน
แม้นวิโยคโศกเหงาจักเคล้าอวล
ถ้อยรัญจวนล้วนรักแลภักดี

มิคลายห่างปางรักแม้สักน้อย
โอ้!เนื้อกลอยคอยคืนชื่นฉวี
คะนึงมาดสวาสดิ์เคียงเพียงนรี
หทัยพี่พลีแล้วเพื่อแก้วตา

เรียงร้อยคำฉ่ำหวานเจียรจารส่ง
วางประจงตรงทรวงแทนห่วงหา
เป็นแรงสร้างทางสรรค์สู่กานดา
ปรารถนาตราสิทธิ์ดวงจิตนาง

ปภัสร์
๓ ธันวาคม ๒๕๕๔

[panthong.kh]

 

เสียงรัญจวน หวนไห้ อยากไปหา
แนบกายา อุ่นไอ อยู่ไม่ห่าง
อยากคลอเคล้า แนบใน ใจบางบาง
อรุณรุ่ง มิห่าง ร้างจากกัน

หลงคารม คมคาย ชายพร่ำรัก
หวานยิ่งนัก ซาบทรวง ห้วงอกฉัน
พจนา ครวญคร่ำ เพียรจำนรรย์
ให้ป่วนปั่น หวั่นไหว ทั้งใจกาย

อยากตามหา มาไว้ นอนกกกอด
โถพ่อยอด ยาใจ ทำไงนี่
หลงเสียงเจ้า เฝ้าเพ้อ ทุกนาที
ยอดชีวี ฤดีช้ำ ร่ำพิไร

จะตามติด พิชิตใจ ได้ไหมหนอ
พ่อรูปหล่อ หลงเสียง จนป่วยไข้
ช่วยตอบกลับ รับขวัญ หน่อยเป็นไร
คงหายป่วย ฤทัย ใคร่ตอบที
พันทอง

[พิมพ์วาส]

โอ้ใจรักปักจิตพิศลุ่มหลง
ใจแสนปลงตรงดิ่งประวิงหา
ขนิษฐาสง่าแท้แม่กัลยา
เปรียบรัมภานภาห้วงบนดางดึงส์

โอ้ใจข้าหนารักถักถึงเจ้า
ทำจิตเศร้าเร้าโลมจนโหมถึง
รักปักใจใคร่ต่อพ้อคะนึง
ยังสุดซึ้งถึงนางแต่ปางบรรพ์

(ชอบจริงๆ คำว่า บางบรรพ์ เนี่ย อิอิ)

 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

“...มิคลายห่างปางรักแม้สักน้อย
โอ้!เนื้อกลอยคอยคืนชื่นฉวี
คะนึงมาดสวาสดิ์เคียงเพียงนรี
หทัยพี่พลีแล้วเพื่อแก้วตา...”
~~~ปภัสร์~~~

อันถ้อยคำดั่งน้ำตาลหวานซ่านจิต
ทำสาวติดหลงใหลให้ใฝ่หา
หวานจริงหนอน้ำคำที่ย้ำมา
คงทำสาวมากหน้าน้ำตาริน

คำออดอ้อนจากปากชายใครหมายเชื่อ
เหมือนยาเบื่อเยื้อใจให้ถวิน
เมื่อสมใจคงติดปีกหลีกโบยบิน
คงหมดสิ้นเมื่อหมดรักคอยปักทรวง

คำหวานหวานหว่านล้อมมาย้อมรัก
ดูแน่นหนักจริงเหลือเมื่อยังหวง
บอกจริงแท้แน่หรือฤๅหลอกลวง
กลัวน้ำตารินร่วงรักถ่วงใจ

                          Design with love"

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ปรารถนา"มนู"ผู้เหมือนแม้
คอยชะแง้แลหานภาฝัน
อยากสนิทชิดใกล้ไปทั้งวัน
คงเผลอสั่นหวั่นไหวในค่ำคืน

มีหญิงหนึ่งซึ้งในดวงใจนัก
พร้อมสลักภักดีมีหยิบยื่น
ส่งบรรเลงเพลงคำสุดกล่ำกลืน
ร้องสะอื้นขืนดวงทรวงระทม

เสียงเพรงแผ่วแก้วเอื้อนมิเคลื่อนไหว
สดับนัยใจแป่วแว่วขืนขม
เสียงเพลงถ้อยร้อยส่งคงตรอมตรม
จิตจ่อมจมสมจินต์จนสิ้นใจ

ครวญเพลงรักกลับกลายมลายจาก
ถึงวันพรากจากจรวอนหวนไห้
แสนโศกเศร้าเหงาจิตคิดลาไกล
หมดเยื่อใยใคร่ห่างหว่างฤดี

มิคลายรักสักนิดคิดสักหน่อย
ฤาใจน้อยคอยวันนั้นพาหนี
รำพึงหาเพียงหนึ่งจะพึ่งมี
ฤทัยนี้พลีไว้ให้พี่ยา

ร้อยเรียงคำนำหว่านเพื่อสารรัก
วางถึงตักภักดีที่โหยหา
จะนอบน้อมถ่อมตนจนเพลา
ปรารถนาตราสิทธิ์ลิขิตดวง

พระอาทิตย์อัสดง

 

ปล. มนู  ไม่ใช่ชื่อคนนะค่ะ^^ / มนู = นักปราชญ์  อัสดงเอามาเปรียบเทียบเฉยๆนะค่ะ

[ปรางทิพย์]

เพรงกาลเอื้อนเลือนลาจวบฟ้าสาง
เมฆหมอกบางกางกั้นปิดคั่นสรวง
เฝ้าแลมองจ้องดาวให้หนาวทรวง
ถ้อยคำห่วงดวงขวัญแสนหวั่นใจ
 
ว่าระหว่างทางดาวเคยวาววับ
ประกายจับกลับเลือนมิเคลื่อนไหว
ฤาสังหรณ์ก่อนจากจำพรากไกล
สลายไปไม่หวนดั่งครวญมา

เคยอวลกลิ่นรินรักเป็นสักขี
ถ้อยวจีที่วาดปรารถนา
ประทับจูบรูปโลมโฉมสุดา
มินำพาตราสิทธ์ที่ปิดบัง

เพียงขอแค่แลตาสักคราหน
ปลุกปลอบมนคนเหงาที่เฝ้าหวัง
ร่วมบรรเลงเพลงฝากจากภวังค์
ลืมความหลังครั้งโศกทิ้งโลกย์ลวง

[ไม่รู้ใจ]

เพรงกาลเอื้อนเลือนลาจวบฟ้าสาง
เมฆหมอกบางกางกั้นปิดคั่นสรวง
เฝ้าแลมองจ้องดาวให้หนาวทรวง
ถ้อยคำห่วงดวงขวัญแสนหวั่นใจ
 
ว่าระหว่างทางดาวเคยวาววับ
ประกายจับกลับเลือนมิเคลื่อนไหว
ฤาสังหรณ์ก่อนจากจำพรากไกล
สลายไปไม่หวนดั่งครวญมา

เคยอวลกลิ่นรินรักเป็นสักขี
ถ้อยวจีที่วาดปรารถนา
ประทับจูบรูปโลมโฉมสุดา
มินำพาตราสิทธ์ที่ปิดบัง

เพียงขอแค่แลตาสักคราหน
ปลุกปลอบมนคนเหงาที่เฝ้าหวัง
ร่วมบรรเลงเพลงฝากจากภวังค์
ลืมความหลังครั้งโศกทิ้งโลกย์ลวง

ปรางทิพย์

ปรารถนาร้อยเรียงเพียงคำรัก
ถ้อยสลักซึ้งซ่านดุจกานท์สรวง
เปรียบเก็จก่องส่องพราวสกาวดวง
วิบวาวห้วงนภางค์กระจ่างตา

มธุรสบทครวญสำนวนอ้อน
ช่างเว้าวอนกร่อนทรวงด้วยห่วงหา
คารมขานจารจดพจนา
ฉ่ำอุราหาใดไหนจะปาน

ไม่รู้ใจ

[น.ปฎิพน]

เพรงกาลเอื้อนเลือนลาจวบฟ้าสาง
เมฆหมอกบางกางกั้นปิดคั่นสรวง
เฝ้าแลมองจ้องดาวให้หนาวทรวง
ถ้อยคำห่วงดวงขวัญแสนหวั่นใจ
 
ว่าระหว่างทางดาวเคยวาววับ
ประกายจับกลับเลือนมิเคลื่อนไหว
ฤาสังหรณ์ก่อนจากจำพรากไกล
สลายไปไม่หวนดั่งครวญมา

เคยอวลกลิ่นรินรักเป็นสักขี
ถ้อยวจีที่วาดปรารถนา
ประทับจูบรูปโลมโฉมสุดา
มินำพาตราสิทธ์ที่ปิดบัง

เพียงขอแค่แลตาสักคราหน
ปลุกปลอบมนคนเหงาที่เฝ้าหวัง
ร่วมบรรเลงเพลงฝากจากภวังค์
ลืมความหลังครั้งโศกทิ้งโลกย์ลวง

ปรางทิพย์

ปรารถนาร้อยเรียงเพียงคำรัก
ถ้อยสลักซึ้งซ่านดุจกานท์สรวง
เปรียบเก็จก่องส่องพราวสกาวดวง
วิบวาวห้วงนภางค์กระจ่างตา

มธุรสบทครวญสำนวนอ้อน
ช่างเว้าวอนกร่อนทรวงด้วยห่วงหา
คารมขานจารจดพจนา
ฉ่ำอุราหาใดไหนจะปาน

ไม่รู้ใจ

๑๔-

๐ จอมจันทร์ถวัลยะโพยม
ปะทุโคมและส่องมาน
พักตร์น้องคระลองนัยนะขาน
จะตระการศศินแสง

๐ ล่วงรัตติกาลกษณะนี้
ยุวดีก็อ่อนแรง
ล่วงบรรจฐรณ์ขณะแสดง
วปุการจะบรรทม

๐ โอ้ว่าทหัยดนุนะพี่
คติที่จะปรารมภ์
ห่วงหาสุดาผิวะจะข่ม
นัยนาผทมลง

๐ พร่ำเพ้อพจีมธุระรส
ระบุบทรตีทรง
โอ้ใจไฉนจะผละ ฤ ปลง
รสะขมมะนาวตรา

๐ ผึ้งผู้เพราะรู้มธุระภาค
จะประจาคก็ยากหนา
แม้นใจไฉนจะเสาะ ฤ หา
กระแหนะภาพกระหนาบทรวง

๐ หวังใจกระไรยุวดิน้อง
จะสนองฤดีดวง
แช่มชื่นรสาทหัยะสรวง
มละโศกวิโยคพลัน

๐ ตามที่วจีอธิษะฐาน
ภพะกาละก่อนวัน
ให้สมภิรมยหฤหรรษ์
คุหะร่วมฤดีแล ฯ

[กาญจนธโร]

เสียงรัญจวน หวนไห้ อยากไปหา
แนบกายา อุ่นไอ อยู่ไม่ห่าง
อยากคลอเคล้า แนบใน ใจบางบาง
อรุณรุ่ง มิห่าง ร้างจากกัน

หลงคารม คมคาย ชายพร่ำรัก
หวานยิ่งนัก ซาบทรวง ห้วงอกฉัน
พจนา ครวญคร่ำ เพียรจำนรรย์
ให้ป่วนปั่น หวั่นไหว ทั้งใจกาย

อยากตามหา มาไว้ นอนกกกอด
โถพ่อยอด ยาใจ ทำไงนี่
หลงเสียงเจ้า เฝ้าเพ้อ ทุกนาที
ยอดชีวี ฤดีช้ำ ร่ำพิไร

จะตามติด พิชิตใจ ได้ไหมหนอ
พ่อรูปหล่อ หลงเสียง จนป่วยไข้
ช่วยตอบกลับ รับขวัญ หน่อยเป็นไร
คงหายป่วย ฤทัย ใคร่ตอบที
พันทอง

พิไรร่ำรำพันหมายมั่นนัก
ว่าปลงภักดิ์รักชายมิหน่ายหนี
เจ้าร้อยรสบทหวานขานวจี
ฝากชีวีพลีแล้วทรวงแก้วตา

แสนเห็นใจในนวลเจ้าครวญหม่น
ด้วยหลงมนต์กลเล่ห์สิเนหา
จนซมฤทธิ์พิษไข้ไม่สร่างซา
นงพงาล้าคอยละห้อยตรม

จึงได้สรรกลั่นพจน์จารบทตอบ
หมายเพียงปลอบขวัญยืนจางขื่นขม
หทัยกายชายนี้มีชู้ชม
อย่าจ่อมจมลมลิ้นจักสิ้นงาม

ไมตรีจิตมิตรแท้ไร้แผลช้ำ
หากดิ่งดำถลำนักคนจักหยาม
มิตรหนึ่งน้อยร้อยชู้มิสู้ความ
เถิดอยู่ท่ามทุกข์เข็ญจะเห็นเอง

ปภัสร์
๖ ธันวาคม ๒๕๕๔

[กาญจนธโร]

โอ้ใจรักปักจิตพิศลุ่มหลง
ใจแสนปลงตรงดิ่งประวิงหา
ขนิษฐาสง่าแท้แม่กัลยา
เปรียบรัมภานภาห้วงบนดางดึงส์

โอ้ใจข้าหนารักถักถึงเจ้า
ทำจิตเศร้าเร้าโลมจนโหมถึง
รักปักใจใคร่ต่อพ้อคะนึง
ยังสุดซึ้งถึงนางแต่ปางบรรพ์

(ชอบจริงๆ คำว่า ปางบรรพ์ เนี่ย อิอิ)

 

(เป็นชายนะหนูพิมพ์วาส วันนี้จะเป็นหญิงสักวันนะ)
หากศรรักหนักหน่วงตรึงทรวงพี่
ไยจึงลี้หนีนวลให้ครวญฝัน
แม้นงามสมคมคำชายรำพัน
พ่อยอดขวัญผันผินสู่ถิ่นใด

ปละปล่อยทิ้งหญิงตรอมผ่ายผอมนัก
ต้องพิษรักลามอกอุทกใส
เรื่อยรินร่องสองปรางสู่หว่างใจ
ดูกระไรไฉนนางมิร้างรอ...

ปภัสร์

[กาญจนธโร]

“...มิคลายห่างปางรักแม้สักน้อย
โอ้!เนื้อกลอยคอยคืนชื่นฉวี
คะนึงมาดสวาสดิ์เคียงเพียงนรี
หทัยพี่พลีแล้วเพื่อแก้วตา...”
~~~ปภัสร์~~~

อันถ้อยคำดั่งน้ำตาลหวานซ่านจิต
ทำสาวติดหลงใหลให้ใฝ่หา
หวานจริงหนอน้ำคำที่ย้ำมา
คงทำสาวมากหน้าน้ำตาริน

คำออดอ้อนจากปากชายใครหมายเชื่อ
เหมือนยาเบื่อเยื้อใจให้ถวิน
เมื่อสมใจคงติดปีกหลีกโบยบิน
คงหมดสิ้นเมื่อหมดรักคอยปักทรวง

คำหวานหวานหว่านล้อมมาย้อมรัก
ดูแน่นหนักจริงเหลือเมื่อยังหวง
บอกจริงแท้แน่หรือฤๅหลอกลวง
กลัวน้ำตารินร่วงรักถ่วงใจ

                          Design with love"

ใช่คารมถ่มพล่อยดอกกลอยขวัญ
ถ้อยรำพันกลั่นฤทธิ์พิสมัย
วลีล้วนถ้วนแท้แต่หทัย
เฉลยนัยไขผ่านกานท์กวิน

ถึงหนึ่งนางกลางทรวงในห้วงโหย
แม้นลาโรยลับไกลใจถวิล
รำพึงเพรงเชลงเคล้าเงื้อมเงาจินต์
เพียงยลยินกลิ่นร่ำคราคำนึง

คัดกรองพจน์บทครวญสำนวนอ้อน
เป็นคำกลอนกร่อนฤทธิ์ความคิดถึง
เพลาเหงาเคล้าร่ำเพียงรำพึง
ใช่หว่านซึ้งขึงเล่ห์เสน่ห์ลวง

ปภัสร์
๗ ธันวาคม ๒๕๕๔

[กาญจนธโร]

เพรงกาลเอื้อนเลือนลาจวบฟ้าสาง
เมฆหมอกบางกางกั้นปิดคั่นสรวง
เฝ้าแลมองจ้องดาวให้หนาวทรวง
ถ้อยคำห่วงดวงขวัญแสนหวั่นใจ
 
ว่าระหว่างทางดาวเคยวาววับ
ประกายจับกลับเลือนมิเคลื่อนไหว
ฤาสังหรณ์ก่อนจากจำพรากไกล
สลายไปไม่หวนดั่งครวญมา

เคยอวลกลิ่นรินรักเป็นสักขี
ถ้อยวจีที่วาดปรารถนา
ประทับจูบรูปโลมโฉมสุดา
มินำพาตราสิทธ์ที่ปิดบัง

เพียงขอแค่แลตาสักคราหน
ปลุกปลอบมนคนเหงาที่เฝ้าหวัง
ร่วมบรรเลงเพลงฝากจากภวังค์
ลืมความหลังครั้งโศกทิ้งโลกย์ลวง

อาบสายลมห่มหนาว ณ ราวป่า
ในอ้อมฟ้าพร่าพรายผกายสรวง
ปุยฝันปลิวพลิ้วแลจ่อมแดดวง
เบิ่งทีท่วงทำนองละอองเพรง

ยะเยียบจินต์ถวิลวานสะท้านอก
ดั่งแก้พกฟกตรมก็ข่มเหง
หนึ่งรอยเกี่ยวเรียวก้อยร้อยเลบง
บัดนี้เคว้งเชลงพจน์ล้วนบทครวญ

พิร่ำสรรปั้นสุขหมายปลุกปลอบ
ชำเลืองลอบกอบหวานในกาลหวน
มาโจมทรวงห้วงรักติดปลักตรวน
สู่โอบอวลไออุ่นละมุนเจือ

เถิดดื่มด่ำเพรงกาลกู่ขานขับ
ที่เพรียกรับขวัญเจ้าจากเงาเฝือ
เคยตรอมตรมขมขื่นสะอื้นเครือ
จงถากเถือทิ้งขว้างห่างกมล

อย่าจ่อมจมถมทรวงในห้วงโศก
เพียงเพราะโลกย์โกรกช้ำระกำผล
ปลุกหทัยไล่รุกท้อทุกข์ทน
ฝ่าวังวนกลพ่ายมิหน่ายนาน

อาบสายลมห่มหนาวมองดาวดาษ
ประจงวาดแวววามท่ามสถาน
กำซาบซับจับร้อยเป็นถ้อยกานท์
เยาวมาล์จารนี้พลีอนงค์

ปภัสร์
๘ ธันวาคม ๒๕๕๔