ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

“ยังคงคิดถึง”

สายฝนพรำ ท่ามเสียง สำเนียงฟ้า
ค่ำคืนครวญ หวนหา พาหวั่นไหว
เคล้าคลอเสียง-กล้ำกลืน สะอื้นใน-
หนึ่งดวงใจ ปวดร้าว ไร้เงาเคียง

มองออกนอก หน้าต่าง ครั้งสายฟ้า-
ปราบแปลบมา คราค่ำ คำรามเสียง
ฝนโปรยปราย คล้ายพลอด สอดสำเนียง
จากคนเคย ร้อยเรียง เคียงกลอนกานท์

จำได้ไหม ใครเขียนกลอน ฉะอ้อนหา
หว่านวาจา สานถ้อย ร้อยคำหวาน
อ่านแล้วเคลิ้ม เติมเยาะ เซาะน้ำตาล
หวานเอยหวานสนิท ตึงติดทรวง

ย้อนคำนึง ถึงกาล ที่ผ่านผัน
คือช่วงวัน  เพริศพราว ราวอยู่สรวง
ถึงเหงาบ้าง ยังยิ้มรื่น ชื่นแดดวง
มีคนห่วง คอยเย้า ความเศร้าเลือน

คงได้แต่ คิดถึง ซึ้งในจิต
เมื่อลิขิต จากฟ้า มาเชือดเฉือน
คงไม่มี วันกลับ รับขวัญเยือน
ทุกสิ่งเคลื่อน คล้อยกาล ผ่านเวลา

เปรียบเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้เมฆหม่น
หลบสายฝน หล่นพรายปลายเวหา
ฝากคิดถึง ส่งผ่าน ม่านเมฆา
จากจันทรา เดียวดาย....ไปถึงเธอ...

“สุนันยา”

[บูรพาท่าพระจันทร์]

อยากส่งสาส์น ผ่านไป เพื่อให้รู้
ยังคงภักดิ์ รักพธู อยู่เสมอ
แม้ในฝัน ดั้นประสบ หวังพบเจอ
ทุกวันเพ้อ เหม่อบ้า จนน่าชัง

สายฝนจาก ฟากฟ้า น้ำตาพี่
ถูกย่ำยี ปวดฤทัย จนไหลหลั่ง
ดวงใจน้อย แหลกสิ้น แทบภินท์พัง
คือเสียงดัง สั่งฟ้า ออกมาครวญ.../

EasternMan

[พ่อค้าพเนจร]

“ยังคงคิดถึง”

สายฝนพรำ ท่ามเสียง สำเนียงฟ้า
ค่ำคืนครวญ หวนหา พาหวั่นไหว
เคล้าคลอเสียง-กล้ำกลืน สะอื้นใน-
หนึ่งดวงใจ ปวดร้าว ไร้เงาเคียง

มองออกนอก หน้าต่าง ครั้งสายฟ้า-
ปราบแปลบมา คราค่ำ คำรามเสียง
ฝนโปรยปราย คล้ายพลอด สอดสำเนียง
จากคนเคย ร้อยเรียง เคียงกลอนกานท์

จำได้ไหม ใครเขียนกลอน ฉะอ้อนหา
หว่านวาจา สานถ้อย ร้อยคำหวาน
อ่านแล้วเคลิ้ม เติมเยาะ เซาะน้ำตาล
หวานเอยหวานสนิท ตึงติดทรวง

ย้อนคำนึง ถึงกาล ที่ผ่านผัน
คือช่วงวัน  เพริศพราว ราวอยู่สรวง
ถึงเหงาบ้าง ยังยิ้มรื่น ชื่นแดดวง
มีคนห่วง คอยเย้า ความเศร้าเลือน

คงได้แต่ คิดถึง ซึ้งในจิต
เมื่อลิขิต จากฟ้า มาเชือดเฉือน
คงไม่มี วันกลับ รับขวัญเยือน
ทุกสิ่งเคลื่อน คล้อยกาล ผ่านเวลา

เปรียบเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้เมฆหม่น
หลบสายฝน หล่นพรายปลายเวหา
ฝากคิดถึง ส่งผ่าน ม่านเมฆา
จากจันทรา เดียวดาย....ไปถึงเธอ...

“สุนันยา”

รวยระริน..กลิ่นคิดถึง..คะนึงหวน
หอมอบอวล..สุดรัญจวญ..ครวญเสนอ
เคยแนบเนา..เฝ้าประคอง..คล้องคู่เธอ
ฤทัยเผลอ..เหม่อมองดาว..พราวนภา
✿
             พิกุลทอง...ประคองคำ..เข้าขั้นเอ่ย               
มาเฉลย..ความคิดถึง..คะนึงหา
ส่งหัวใจ..ทอดยาว..พราวชลนา (น้ำตา)
  ชื่นชีวา..ขาดรักมิ..พักแล้ว...
✿
ยื่นสัมพันธ์..จำนรรค์..จำนงพี่ 
  ส่งวจี..งามเจิด..เพริศผ่องแผ้ว
น้ำเสียงใส..ใจจริง..ยิ่งเห็นแวว 
 คงมิแคล้ว...เราสอง..สมปองกัน

✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕ ✿


     

[สุนันยา]

อยากส่งสาส์น ผ่านไป เพื่อให้รู้
ยังคงภักดิ์ รักพธู อยู่เสมอ
แม้ในฝัน ดั้นประสบ หวังพบเจอ
ทุกวันเพ้อ เหม่อบ้า จนน่าชัง

สายฝนจาก ฟากฟ้า น้ำตาพี่
ถูกย่ำยี ปวดฤทัย จนไหลหลั่ง
ดวงใจน้อย แหลกสิ้น แทบภินท์พัง
คือเสียงดัง สั่งฟ้า ออกมาครวญ.../

EasternMan

จันทร์ไร้แสง แฝงเร้น ไม่เด่นสรวง
อยู่ในห้วง เวหน ทนไห้หวน
สะกดไว้ ปลายฟ้า พารัญจวน
หรือชังนวล จันทรา ครามืดมน

"สายฝนจาก ฟากฟ้า น้ำตาพี่
คงเป็นเพียง วลี ที่สับสน
น้องเปรียบจันทร์ ดวงเดียว เปลี่ยวกมล
คิดถึงคน เคยเคล้า เศร้าเดียวดาย...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

“ยังคงคิดถึง”

สายฝนพรำ ท่ามเสียง สำเนียงฟ้า
ค่ำคืนครวญ หวนหา พาหวั่นไหว
เคล้าคลอเสียง-กล้ำกลืน สะอื้นใน-
หนึ่งดวงใจ ปวดร้าว ไร้เงาเคียง

มองออกนอก หน้าต่าง ครั้งสายฟ้า-
ปราบแปลบมา คราค่ำ คำรามเสียง
ฝนโปรยปราย คล้ายพลอด สอดสำเนียง
จากคนเคย ร้อยเรียง เคียงกลอนกานท์

จำได้ไหม ใครเขียนกลอน ฉะอ้อนหา
หว่านวาจา สานถ้อย ร้อยคำหวาน
อ่านแล้วเคลิ้ม เติมเยาะ เซาะน้ำตาล
หวานเอยหวานสนิท ตึงติดทรวง

ย้อนคำนึง ถึงกาล ที่ผ่านผัน
คือช่วงวัน  เพริศพราว ราวอยู่สรวง
ถึงเหงาบ้าง ยังยิ้มรื่น ชื่นแดดวง
มีคนห่วง คอยเย้า ความเศร้าเลือน

คงได้แต่ คิดถึง ซึ้งในจิต
เมื่อลิขิต จากฟ้า มาเชือดเฉือน
คงไม่มี วันกลับ รับขวัญเยือน
ทุกสิ่งเคลื่อน คล้อยกาล ผ่านเวลา

เปรียบเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้เมฆหม่น
หลบสายฝน หล่นพรายปลายเวหา
ฝากคิดถึง ส่งผ่าน ม่านเมฆา
จากจันทรา เดียวดาย....ไปถึงเธอ...

“สุนันยา”

รวยระริน..กลิ่นคิดถึง..คะนึงหวน
หอมอบอวล..สุดรัญจวญ..ครวญเสนอ
เคยแนบเนา..เฝ้าประคอง..คล้องคู่เธอ
ฤทัยเผลอ..เหม่อมองดาว..พราวนภา
✿
             พิกุลทอง...ประคองคำ..เข้าขั้นเอ่ย               
มาเฉลย..ความคิดถึง..คะนึงหา
ส่งหัวใจ..ทอดยาว..พราวชลนา (น้ำตา)
  ชื่นชีวา..ขาดรักมิ..พักแล้ว...
✿
ยื่นสัมพันธ์..จำนรรค์..จำนงพี่ 
  ส่งวจี..งามเจิด..เพริศพิศแพร้ว
น้ำเสียงใส..ใจจริง..ยิ่งเห็นแวว 
 คงมิแคล้ว...เราสอง..สมปองกัน

✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕ ✿


     

จะจดจำ ถ้อยคำ ที่พร่ำบอก
ว่าไม่หลอก ลวงใจ กลายเปลี่ยนผัน
คำสาบาน ต่อฟ้า สารพัน
ดวงชีวัน มิ่งมิตร ที่ชิดชวน

หวังพี่ไม่ลืมคำ ที่ย้ำเอ่ย
ทุกถ้อยเผย ไม่ทำ ช้ำกำสรวล
จะร้อยกานท์ เคียงคู่ อยู่เย้ายวน
พี่โปรดทวน คำรัก อย่าจากลา

ฝนหยาดฟ้า แน่นะ ว่ารู้รัก
ฝนร่วงหนัก ใจพี่นี้ห่วงหา
ฟ้าร้องครืน คือเสียง พี่เรียกมา
ฟ้าทักท้วง คือสัญญา สาบานใจ

จะหลับตา ซบหมอน ฟังกลอนพี่
ด้วยฤดี สุขยิ่ง กว่าสิ่งไหน
จะลืมเรื่อง ปวดร้าว เศร้าทรวงใน
จะเก็บใจ มอบพี่ ..นี้ดูแล....

"สุนันยา"

[my smile]

ทำ เ ป็ น ไ ม่ แ ค ร์
แต่ลึกลึก.ความรู้สึกที่แท้..มันสั่นไหว
บอกกับตัวเอง.ว่าฉันคือคนของเธอ..เสมอไป
ทุกลมเข้าออก.ที่หายใจ..ยังเป็นเธอ

ทำ เ ป็ น ไ ม่ ส น
ปวดและเจ็บเกินทน..น้ำตาไหลเอ่อ
ยังคงคิดถึง.อยู่กับภวังค์ของคำว่า..เพ้อเจ้อ
ทั้งที่รู้ รู้ดี รู้ตัว รู้เสมอ ..ว่าไม่มีทางได้เธอกลับคืน

[สุนันยา]

ทำ เ ป็ น ไ ม่ แ ค ร์
แต่ลึกลึก.ความรู้สึกที่แท้..มันสั่นไหว
บอกกับตัวเอง.ว่าฉันคือคนของเธอ..เสมอไป
ทุกลมเข้าออก.ที่หายใจ..ยังเป็นเธอ

ทำ เ ป็ น ไ ม่ ส น
ปวดและเจ็บเกินทน..น้ำตาไหลเอ่อ
ยังคงคิดถึง.อยู่กับภวังค์ของคำว่า..เพ้อเจ้อ
ทั้งที่รู้ รู้ดี รู้ตัว รู้เสมอ ..ว่าไม่มีทางได้เธอกลับคืน

...คือความคิดถึง...
ตกอยู่บึ้ง ห้วงใน ใยต้องฝืน
แม้จะต้อง ระทม ขมกล้ำกลืน
ยังคงยืน-ยันมา ว่าตราตรึง

...เถอะกับความเสียใจ...
กักเก็บไว้ ทรงจำ ย้ำครั้งหนึ่ง
เคยมีรัก ปักบ่วง ห้วงคำนึง
ด้วยเคยซึ้ง หนักหนา คำว่ารัก.

"สุนันยา"

[ฤดีไพร]

แม้จากมาลาลับไม่กลับหลัง
จิตก็ยังซาบซึ้งพึงตระหนัก
ถึงคนไกลไร้กายใจหายนัก
เพราะใจฉันนั้นภักดิ์เกินหักใจ

ยังคิดถึงคนดีอย่างที่สุด
มิอาจหยุดห้ามจิตห้ามคิดได้
ยังเฝ้าหวงห่วงหาทั้งอาลัย
แม้ห่างไกลใจยังตรึงคิดถึงเธอ

๑เรยา๑

[my smile]

ทำ เ ป็ น ไ ม่ แ ค ร์
แต่ลึกลึก.ความรู้สึกที่แท้..มันสั่นไหว
บอกกับตัวเอง.ว่าฉันคือคนของเธอ..เสมอไป
ทุกลมเข้าออก.ที่หายใจ..ยังเป็นเธอ

ทำ เ ป็ น ไ ม่ ส น
ปวดและเจ็บเกินทน..น้ำตาไหลเอ่อ
ยังคงคิดถึง.อยู่กับภวังค์ของคำว่า..เพ้อเจ้อ
ทั้งที่รู้ รู้ดี รู้ตัว รู้เสมอ ..ว่าไม่มีทางได้เธอกลับคืน

...คือความคิดถึง...
ตกอยู่บึ้ง ห้วงใน ใยต้องฝืน
แม้จะต้อง ระทม ขมกล้ำกลืน
ยังคงยืน-ยันมา ว่าตราตรึง

...เถอะกับความเสียใจ...
กักเก็บไว้ ทรงจำ ย้ำครั้งหนึ่ง
เคยมีรัก ปักบ่วง ห้วงคำนึง
ด้วยเคยซึ้ง หนักหนา คำว่ารัก.

"สุนันยา"

พ ย า ย า ม.. ซ่ อ น มั น ไ ว้ ใ น ค ว า ม ท ร ง จำ
แต่พอเผลอ.ทุกภาพกลับหวนย้ำ..เกินห้ามหัก
ใจมันมีแต่เขา.ยิ่งคิดยิ่งเศร้า..ร้าวใจนัก
เพราะคนอย่างฉันมันไม่รู้จัก..ไม่คิด ..ไม่รัก.. กระทั่งตัวเอง

ภ า ว น า ใ ห้ เ ว ล า
ช่วยเจือจางและรักษา..อย่าข่มเหง
ลบภาพรัก .ฉัน. เขา .ที่มีคำว่าเรา.. หายไปสักทีความวังเวง
ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยคนอวดเก่ง.. มีแต่ฉันคนนี้ที่อยู่กับตัวเอง .และหัวใจที่ไม่ชาชิน

[สุนันยา]

แม้จากมาลาลับไม่กลับหลัง
จิตก็ยังซาบซึ้งพึงตระหนัก
ถึงคนไกลไร้กายใจหายนัก
เพราะใจฉันนั้นภักดิ์เกินหักใจ

ยังคิดถึงคนดีอย่างที่สุด
มิอาจหยุดห้ามจิตห้ามคิดได้
ยังเฝ้าหวงห่วงหาทั้งอาลัย
แม้ห่างไกลใจยังตรึงคิดถึงเธอ

๑เรยา๑

เพราะว่ารัก คือใช่ ในคำตอบ
อยากจะปลอบ คนดี ที่พลั้งเผลอ
ฉันก็เศร้า ไร้เงา เขาปรนเปรอ
ได้แต่เพ้อ รำพึง คิดถึงจัง

คราวฝนหล่น ร่วงมา น้ำตาไหล
ด้วยอาลัย ยอดชู้ เคยคู่หวัง
โอ้ไฉน กลับกลาย คล้ายชิงชัง
ไม่กลับหลัง คืนยือน เหมือนก่อนเคย..

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ทำ เ ป็ น ไ ม่ แ ค ร์
แต่ลึกลึก.ความรู้สึกที่แท้..มันสั่นไหว
บอกกับตัวเอง.ว่าฉันคือคนของเธอ..เสมอไป
ทุกลมเข้าออก.ที่หายใจ..ยังเป็นเธอ

ทำ เ ป็ น ไ ม่ ส น
ปวดและเจ็บเกินทน..น้ำตาไหลเอ่อ
ยังคงคิดถึง.อยู่กับภวังค์ของคำว่า..เพ้อเจ้อ
ทั้งที่รู้ รู้ดี รู้ตัว รู้เสมอ ..ว่าไม่มีทางได้เธอกลับคืน

...คือความคิดถึง...
ตกอยู่บึ้ง ห้วงใน ใยต้องฝืน
แม้จะต้อง ระทม ขมกล้ำกลืน
ยังคงยืน-ยันมา ว่าตราตรึง

...เถอะกับความเสียใจ...
กักเก็บไว้ ทรงจำ ย้ำครั้งหนึ่ง
เคยมีรัก ปักบ่วง ห้วงคำนึง
ด้วยเคยซึ้ง หนักหนา คำว่ารัก.

"สุนันยา"

พ ย า ย า ม.. ซ่ อ น มั น ไ ว้ ใ น ค ว า ม ท ร ง จำ
แต่พอเผลอ.ทุกภาพกลับหวนย้ำ..เกินห้ามหัก
ใจมันมีแต่เขา.ยิ่งคิดยิ่งเศร้า..ร้าวใจนัก
เพราะคนอย่างฉันมันไม่รู้จัก..ไม่คิด ..ไม่รัก.. กระทั่งตัวเอง

ภ า ว น า ใ ห้ เ ว ล า
ช่วยเจือจางและรักษา..อย่าข่มเหง
ลบภาพรัก .ฉัน. เขา .ที่มีคำว่าเรา.. หายไปสักทีความวังเวง
ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยคนอวดเก่ง.. มีแต่ฉันคนนี้ที่อยู่กับตัวเอง .และหัวใจที่ไม่ชาชิน

โถ...ก็ใจ ของเรา เท่ากำปั้น
เป็นเลือดเนื้อ ทั้งท่อน ใช่ก้อนหิน
ถูกทำย  ย่อมเจ็บ กว่าเหน็นกิน
เพราะไม่ชิน จึงชา ล้าเกินทน

จำหักห้าม ความเจ็บ เก็บไว้ก่อน
เป็นเงาซ้อน ตอนช้ำ ย้ำสับสน
แกร่งแค่ไหน ย่อมแพ้ เราแคคน
น้ำตาหล่น เพราะรัก...ที่ปักทรวง.

"สุนันยา"

[my smile]

โถ...ก็ใจ ของเรา เท่ากำปั้น
เป็นเลือดเนื้อ ทั้งท่อน ใช่ก้อนหิน
ถูกทำร้าย  ย่อมเจ็บ กว่าเหน็บกิน
เพราะไม่ชิน จึงชา ล้าเกินทน

จำหักห้าม ความเจ็บ เก็บไว้ก่อน
เป็นเงาซ้อน ตอนช้ำ ย้ำสับสน
แกร่งแค่ไหน ย่อมแพ้ เราแค่คน
น้ำตาหล่น เพราะรัก...ที่ปักทรวง.

"สุนันยา"

สั ก วั น ฉั น จ ะ เ ป็ น ค น เ ดิ ม
คนที่มีรอยยิ้มช่วยเติมความสดใส..และแบ่งเบาความเจ็บปวดของใจหนึ่งดวง
สักวันฉันต้องยิ้มได้ไม่ต้องห่วง
คนที่ร่าเริงคนนั้น.สัญญาว่า..จะทวงมันกลับมา

ฟ้ า ห ลั ง ฝ น
ต้องอดทน ..อยากเห็นมัน .ฟ้าผืนนั้น .สุดปลายฟ้า
ได้ยินเขาพูด .ได้ยินเขาเอ่ย แว่วข่าวมา
ว่ามันสวย งดงาม สดใส ยิ่งกว่า..เกินคำอธิบาย

[panthong.kh]

อยากส่งสาส์น ผ่านไป เพื่อให้รู้
ยังคงภักดิ์ รักพธู อยู่เสมอ
แม้ในฝัน ดั้นประสบ หวังพบเจอ
ทุกวันเพ้อ เหม่อบ้า จนน่าชัง

สายฝนจาก ฟากฟ้า น้ำตาพี่
ถูกย่ำยี ปวดฤทัย จนไหลหลั่ง
ดวงใจน้อย แหลกสิ้น แทบภินท์พัง
คือเสียงดัง สั่งฟ้า ออกมาครวญ.../

EasternMan

อย่าโศกเศร้า เลยคนดี ที่รักแท้
มอบให้แก่ เพียงเจ้า เฝ้าจิตป่วน
นอนละเมอ เพ้อพร่ำ แสนรัญจวน
อยากจะชวน มาอยู่ เป็นคู่กัน

ยินแต่เสียง ขับขาน สะท้านจิต
อยากใกล้ชิด สนิทแนบ แอบไอฉัน
คงหมดทุกข์ สุขชั่ว นิจนิรันดร์
เพียงสองเรา คู่กัน สวรรค์ปอง
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

สุดเลิศล้ำ อมฤต คือจิตต์เจ้า
ช่วยยื้อยุด ฉุดบรรเทา จากเศร้าหมอง
อรุโณทัย ไขนภา ฟ้าเรืองรอง
เช่นจิตต์น้อง ไล่รุก ความทุกข์ตรม.../


EasternMan

[สุนันยา]

โถ...ก็ใจ ของเรา เท่ากำปั้น
เป็นเลือดเนื้อ ทั้งท่อน ใช่ก้อนหิน
ถูกทำร้าย  ย่อมเจ็บ กว่าเหน็บกิน
เพราะไม่ชิน จึงชา ล้าเกินทน

จำหักห้าม ความเจ็บ เก็บไว้ก่อน
เป็นเงาซ้อน ตอนช้ำ ย้ำสับสน
แกร่งแค่ไหน ย่อมแพ้ เราแค่คน
น้ำตาหล่น เพราะรัก...ที่ปักทรวง.

"สุนันยา"

สั ก วั น ฉั น จ ะ เ ป็ น ค น เ ดิ ม
คนที่มีรอยยิ้มช่วยเติมความสดใส..และแบ่งเบาความเจ็บปวดของใจหนึ่งดวง
สักวันฉันต้องยิ้มได้ไม่ต้องห่วง
คนที่ร่าเริงคนนั้น.สัญญาว่า..จะทวงมันกลับมา

ฟ้ า ห ลั ง ฝ น
ต้องอดทน ..อยากเห็นมัน .ฟ้าผืนนั้น .สุดปลายฟ้า
ได้ยินเขาพูด .ได้ยินเขาเอ่ย แว่วข่าวมา
ว่ามันสวย งดงาม สดใส ยิ่งกว่า..เกินคำอธิบาย

เถอะ น้องเอย ให้เริงร่า
สุขสมปรารถนา ดั่งใจหมาย
ชื่นสราญ ดั่งลม พรมพริ้วพราย
มีรักร้อย เรียงราย ไกลโศกซม

เก็บแต่ความ ทรงจำที่ดีไว้
อยู่ข้างใน ดวงแด ปิดแผลขม
เก็บหวานชื่น กับจิต เพื่อชิดชม
ลืมรอยร้าว ตรอมตรม ที่ถมทรวง...

"สุนันยา"