ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ความเหงา : ความหนาว : ดวงดาว
.............
ฤดูหนาวกำลังจะกลับมา
ผ่านเหตุผลเวลาอันคราคร่ำ
โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ที่ประจำ
พ้นเย็นย่ำ ดึกดื่น พื้นละออง
…..
ปฏิทินขวาสุดบอกหยุดยาว
เตรียมเสื้อ ชุดกันหนาว เตรียมข้าวของ
ยืนถือถ้วยกาแฟ, หรี่แอร์มอง
ขณะฟองฟูฟ่อง ลอยพร่องแก้ว
…..
เสียงของลมสะบัดพัดใบไม้
มองออกไปไฟดับหลับกันแล้ว
นอกอาคารหนาวเย็นเห็นเป็นแนว
ไร้วี่แววคนอื่น, จากคืนนั้น!
…..
หากเอ่ยถาม ถึงดาวหนาวบ้างไหม
ดาวคงตอบ “ถามได้…หนาวสะบั้น”
แต่ตัวเรานี่สิ! หนาวกี่วัน
อยากตอบดาวสั้น-สั้น“ แทบกลั้นใจ ”
…..
กับเรื่องราวต่าง-ต่างระหว่างเจอ
บันทึกความเพ้อเจ้ออย่างเผลอไผล
เก็บความเหงาเข้าถึงอีกหนึ่งใบ
ซุกไว้ในกระเป๋า, สีเทา..เดิม
…..
ขอนั่งไปด้วยคนนะความเหงา
รู้จักกันบ้างหรือเปล่าหากกล่าวเพิ่ม
ให้รู้จักกับความหนาวและดาวเติม
จนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม…เริ่มเดินทาง!!

……………

 

ภาพจาก sabai-jai.exteen.com

[amika29]

…..หากเอ่ยถาม ถึงดาวหนาวบ้างไหม
ดาวคงตอบ “ถามได้…หนาวสะบั้น”
แต่ตัวเรานี่สิ! หนาวกี่วัน
อยากตอบดาวสั้น-สั้น“ แทบกลั้นใจ ”
…..

ล ม ห น า ว ผ่ า น ม า อี ก ค รั้ ง . . . . ยั ง ห่ ว ง ห า
เสียงกระซิบจากจันทรา....หนาว...แทบทนไม่ไหว
อิจฉาเจ้าดาวดวงน้อยโชคดี..ที่คืนนี้ยังมีใคร
ไถ่และถามความเป็นไปเสมอมา

อ ยู่ ค น เ ดี ย ว ล ำ พั ง . . . ใ น คื น ห ม่ น
หนาว...ความเหงามันแทบล้น..ทนกับความเหว่ว้า
ท่ามกลางแสงดาวพร่างพราวระยับตา
อยากเพียงให้รู้ว่า....จันทร์บนฟ้า...ก็หนาวไม่แพ้ใคร

เอ-มิ-กา

[สล่าผิน]

เห็นดวงดาวหนาวนักชักสงสาร
ดาวหนอผ่านความหนาวหลายคราวไหม
ฉันอยากช่วยด้วยกำลังพลังใจ
ห่อดาวไว้ให้อุ่นละมุนทรวง

อยู่บนฟ้าน่าหนาวดาวแทบดิ้น
ฉันอยู่ดินแหงนมองใจจ้องห่วง
กลัวว่าดาวหนาวใจใครเขาลวง
อย่าถูกบ่วงใครใครได้ไหมดาว

จงมองฉันนั้นเฝ้าเอาใจช่วย
มองดาวด้วยใจระรัว กลัวดาวหนาว
ทนหน่อยหนอรอฉันนั้นไม่ยาว
ตายอีกคราวเป็นดาวอยู่คู่กับเธอ

สล่าผิน

[Thammada]

ระยะห่างระหว่างความหวั่นไหว
ค่ำของใจจมอยู่คู่ความฝัน
อาจอับปางกลางเก่าใหม่ในซักวัน
อาจต้องหันเหซบจบเส้นทาง

อย่างไรในค่ำคืนฝืนจากฝั่ง
ฝากความหวังขังขอบตอบความต่าง
พบเพียงเสียงเศร้าสร้อยลอยเลือนลาง
ล้าระหว่างความห่างไกลในค่ำคืน

จากนี้นานสานต่อข้อความคิด
จะสืบสิทธิ์ผิดพลาดอาจต้องฝืน
เพื่อวันพรุ่งพบแสงมีแรงยืน
ไม่เป็นอื่นอ้างว้างกลางเวลา

เพื่อจะพ้นจนจบพบรุ่งเช้า
ฝั่งนี้หนาวดาวใจในห่วงหา
พบเพียงแสงแรงอุ่นใต้ดวงตา
ปลอบโยนว่าแค่นี้แหละชีวิต

ไกล้ถึงแล้วซึ่งฝั่งยังสับสน
หนาวระคนขมใจในลิขิต
ผ่านอีกคืนฝืนชะตาฝ่าความคิด
ฝากชีวิตวาดเวลามาทักทาย

เมื่อดาวดวงสุดท้ายแขวนปลายฟ้า
แสงสัญญาจากดวงจันทร์จะจางหาย
บนทางย่างเปล่าเปลี่ยวผู้เดียวดาย
อยู่ในสายลมหนาวเช้าอีกวัน..


ขอบคุณนะครับ
ท่าน ทา มะดำ ในคำชี้แนะ
 

[ไม่รู้ใจ]

ดวงดาววาวแสงแต้มแต่งฟ้า
จันทราชวนชื่นระรื่นฝัน
หนาวลมห่มเหงาเฝ้ารำพัน
อกสั่นหวั่นไหวฤทัยครวญ

กี่ถ้อยร้อยคำเคยพร่ำบอก
ลวงหลอกยอกใจร่ำไห้หวน
ผันผ่านพานพบเฝ้าทบทวน
ปั่นป่วนรวนเรยังเร่เคียง

ไม่รู้ใจ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เหมันต์มา พาหนาว มาเคล้าผิว
แว่วหวีดหวิว ลมครวญ สำนวนเสียง
แต่คนเหงา เศร้าใจ ไร้สำเนียง
ทำได้เพียง หน้าหมอง จ้องดวงดาว.../


EasternMan

[ไพร พนาวัลย์]

เหม่อมองฟ้าหาดาวคราวไร้คู่
ลมพร่างพรูหนาวสั่นสนั่นเสียง
ความหงอยเหงาเข้างำอย่างลำเอียง
ได้แต่เพียงมองจันทร์อย่างหวั่นใจ

อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันสวรรค์เบี่ยง
ได้แต่เพียงชะแง้หาคราป่วยไข้
คนละฟ้าต่างเวลามองหาใคร
เพียงรำไรไร้เงาเจ้ากานดา

จะหงอยเหงาอย่างนี้กี่ปีหนอ?
จึงจะพอใช้กรรมกระหน่ำหนา
คงไร้คู่อยู่เคียงเผดียงลา
สมน้ำหน้าตัวเองอยากเก่งเกิน

 
"ปรางค์  สามยอด"

[panthong.kh]

 

เหม่อมองฟ้าหาดาวคราวไร้คู่
ลมพร่างพรูหนาวสั่นสนั่นเสียง
ความหงอยเหงาเข้างำอย่างลำเอียง
ได้แต่เพียงมองจันทร์อย่างหวั่นใจ

อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันสวรรค์เบี่ยง
ได้แต่เพียงชะแง้หาคราป่วยไข้
คนละฟ้าต่างเวลามองหาใคร
เพียงรำไรไร้เงาเจ้ากานดา

จะหงอยเหงาอย่างนี้กี่ปีหนอ?
จึงจะพอใช้กรรมกระหน่ำหนา
คงไร้คู่อยู่เคียงเผดียงลา
สมน้ำหน้าตัวเองอยากเก่งเกิน

 ขอจีบ...ได้ป่ะ
"ปรางค์  สามยอด"

อยู่ต่างฟ้า เวลา มาขวางกั้น
อย่าได้หวั่น ฤทัย ไม่ห่างเหิน
ใจฉันนั้น มั่นคง ยิ่งกว่าเดิม
จะคอยเติม เสริมใส่ รักให้พอ

คิดถึงฉัน มองจันทร์ บนฟากฟ้า
ดวงดารา เจิดจ้า อย่าย่อท้อ
ความคิดถึง ความรัก ร่วมถักทอ
อีกไม่นาน เกินรอ อย่าท้อใจ

ยังซื่อตรง มั่นคง ไม่เปลี่ยนแปลง
ยังแข็งแกร่ง เรี่ยวแรง ยังสู้ได้
รอก่อนนะ คนดี จะรีบไป
จูบรับขวัญ วันใหม่ สมใจปอง
พันทอง

[amika29]

เหม่อมองฟ้าหาดาวคราวไร้คู่
ลมพร่างพรูหนาวสั่นสนั่นเสียง
ความหงอยเหงาเข้างำอย่างลำเอียง
ได้แต่เพียงมองจันทร์อย่างหวั่นใจ

"ปรางค์  สามยอด"

จั น ท ร์ เ อ๋ ย . .จั น ท ร์ เ จ้ า ข า
วานบอกคนอีกฝั่งฟ้า...สักหน่อยได้ไหม
ช่วยบอกเค้าที..ว่าคนทางนี้แทบขาดใจ
รอและคอยว่าเมื่อไหร่..เค้าจะส่งความห่วงใยกลับมา

ช่ ว ย บ อ ก เ ค้ า อี ก ที . . ว่ า ค น ท า ง นี้ คิ ด ถึ ง
และยังคงซาบซึ้งกับทุกความห่วงหา
หากจันทร์ใจดี...ช่วยบอกเค้าอีกทีนะว่า
ถึงห่างกันข้ามขอบฟ้า...ก็เป็นเพียงแค่ห่างตา..ไม่เคยห่างใจ

เอ-มิ-กา

[a moth]

ความเหงา : ความหนาว : ดวงดาว
.............
ฤดูหนาวกำลังจะกลับมา
ผ่านเหตุผลเวลาอันคราคร่ำ
โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ที่ประจำ
พ้นเย็นย่ำ ดึกดื่น พื้นละออง
…..
ปฏิทินขวาสุดบอกหยุดยาว
เตรียมเสื้อ ชุดกันหนาว เตรียมข้าวของ
ยืนถือถ้วยกาแฟ, หรี่แอร์มอง
ขณะฟองฟูฟ่อง ลอยพร่องแก้ว
…..
เสียงของลมสะบัดพัดใบไม้
มองออกไปไฟดับหลับกันแล้ว
นอกอาคารหนาวเย็นเห็นเป็นแนว
ไร้วี่แววคนอื่น, จากคืนนั้น!
…..
หากเอ่ยถาม ถึงดาวหนาวบ้างไหม
ดาวคงตอบ “ถามได้…หนาวสะบั้น”
แต่ตัวเรานี่สิ! หนาวกี่วัน
อยากตอบดาวสั้น-สั้น“ แทบกลั้นใจ ”
…..
กับเรื่องราวต่าง-ต่างระหว่างเจอ
บันทึกความเพ้อเจ้ออย่างเผลอไผล
เก็บความเหงาเข้าถึงอีกหนึ่งใบ
ซุกไว้ในกระเป๋า, สีเทา..เดิม
…..
ขอนั่งไปด้วยคนนะความเหงา
รู้จักกันบ้างหรือเปล่าหากกล่าวเพิ่ม
ให้รู้จักกับความหนาวและดาวเติม
จนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม…เริ่มเดินทาง!!

……………

 

ภาพจาก sabai-jai.exteen.com

ราวลมหนาวว้าเหว่เวลาค่ำ
หัวเราะขำหยามหลู่อยู่ไม่ห่าง
ถ้วยกาแฟ, แก้วพร่อง เจ้าของวาง-
เก้าอี้ไร้เงาร่าง คว้าง, เดียวดาย

ปฏิทินสิ้นเดือนเลื่อนขยับ
อีกฉบับวางเทียบอย่างเรียบง่าย
ในตารางเขียนคำย้ำเรียงราย
กากบาทเตือนสายตารายเรียง
มายืนพิงกำแพงมองแสงดาว
โต๊ะคอมฯพราวไฟโคมสาดส้ม, เฉียง-
พอขับไล่มืดมิดล้อมชิดเตียง
ไร้ซึ่งเสียงทักทาย.. ในคืนนี้
ถามไถ่ดาวน่ารักหนาวมากไหม?
ดาวยังไร้คำตอบลอบหรุบ, หรี่
ใช่สินะ! ตัวเราเท่าธุลี
หนึ่ง “ผีเสื้อราตรี”..สีทึมเทา-
ที่ถูกลมโบยแรงปีกแหว่งวิ่น
ทะยานบินร่างโผอย่างโขเขลา
บนหนทางที่ไม่ใช่ของเรา
บนหัวใจ “ยามเช้า” แสงวาวงาม
ก็มอดไหม้ดับฝันแล้ววันนี้
ขอบคุณนะยังดีที่ไถ่ถาม
เรื่องต่าง-ต่างเติมฝันฉันทุกยาม
บรรเทาความรวดร้าวคราวจากลา
....
โพสอิทแปะถูกเปลี่ยนเขียนคำ “ห่วง”
ดับไฟดวงส้มอ่อน นอนห่มผ้า
กระซิบปลอบหัวใจใครอาจมา-
เยือน, ยิ้ม อยู่ ตรงหน้าเวลาเดิม.

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[♥หทัยกาญจน์♥]

ความเหงา : ความหนาว : ดวงดาว
.............
ฤดูหนาวกำลังจะกลับมา
ผ่านเหตุผลเวลาอันคราคร่ำ
โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ที่ประจำ
พ้นเย็นย่ำ ดึกดื่น พื้นละออง
…..
ปฏิทินขวาสุดบอกหยุดยาว
เตรียมเสื้อ ชุดกันหนาว เตรียมข้าวของ
ยืนถือถ้วยกาแฟ, หรี่แอร์มอง
ขณะฟองฟูฟ่อง ลอยพร่องแก้ว
…..
เสียงของลมสะบัดพัดใบไม้
มองออกไปไฟดับหลับกันแล้ว
นอกอาคารหนาวเย็นเห็นเป็นแนว
ไร้วี่แววคนอื่น, จากคืนนั้น!
…..
หากเอ่ยถาม ถึงดาวหนาวบ้างไหม
ดาวคงตอบ “ถามได้…หนาวสะบั้น”
แต่ตัวเรานี่สิ! หนาวกี่วัน
อยากตอบดาวสั้น-สั้น“ แทบกลั้นใจ ”
…..
กับเรื่องราวต่าง-ต่างระหว่างเจอ
บันทึกความเพ้อเจ้ออย่างเผลอไผล
เก็บความเหงาเข้าถึงอีกหนึ่งใบ
ซุกไว้ในกระเป๋า, สีเทา..เดิม
…..
ขอนั่งไปด้วยคนนะความเหงา
รู้จักกันบ้างหรือเปล่าหากกล่าวเพิ่ม
ให้รู้จักกับความหนาวและดาวเติม
จนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม…เริ่มเดินทาง!!

……………

 

ภาพจาก sabai-jai.exteen.com

ราวลมหนาวว้าเหว่เวลาค่ำ
หัวเราะขำหยามหลู่อยู่ไม่ห่าง
ถ้วยกาแฟ, แก้วพร่อง เจ้าของวาง-
เก้าอี้ไร้เงาร่าง คว้าง, เดียวดาย

ปฏิทินสิ้นเดือนเลื่อนขยับ
อีกฉบับวางเทียบอย่างเรียบง่าย
ในตารางเขียนคำย้ำเรียงราย
กากบาทเตือนสายตารายเรียง
มายืนพิงกำแพงมองแสงดาว
โต๊ะคอมฯพราวไฟโคมสาดส้ม, เฉียง-
พอขับไล่มืดมิดล้อมชิดเตียง
ไร้ซึ่งเสียงทักทาย.. ในคืนนี้
ถามไถ่ดาวน่ารักหนาวมากไหม?
ดาวยังไร้คำตอบลอบหรุบ, หรี่
ใช่สินะ! ตัวเราเท่าธุลี
หนึ่ง “ผีเสื้อราตรี”..สีทึมเทา-
ที่ถูกลมโบยแรงปีกแหว่งวิ่น
ทะยานบินร่างโผอย่างโขเขลา
บนหนทางที่ไม่ใช่ของเรา
บนหัวใจ “ยามเช้า” แสงวาวงาม
ก็มอดไหม้ดับฝันแล้ววันนี้
ขอบคุณนะยังดีที่ไถ่ถาม
เรื่องต่าง-ต่างเติมฝันฉันทุกยาม
บรรเทาความรวดร้าวคราวจากลา
....
โพสอิทแปะถูกเปลี่ยนเขียนคำ “ห่วง”
ดับไฟดวงส้มอ่อน นอนห่มผ้า
กระซิบปลอบหัวใจใครอาจมา-
เยือน, ยิ้ม อยู่ ตรงหน้าเวลาเดิม.

คนกันเอง

ฝากรอยยิ้มพริ้มผ่านม่านลมหนาว
ยืนเหม่อมองจ้องดาวพราวสวยเสริม
ทั้งดาวฤกษ์ดวงเก่าเหงาต่อเติม
ฉันนั่งอ่านสารเคลิ้มเพิ่มเคียงคำ
........
ดาวเจ้าเอยเผยเหงาเศร้าหนักหนา
เก็บเสื้อผ้าพับจีบกลีบงามขำ
ใส่กระเป๋าเทาแบกแจกความนำ
ถ้วยกาแฟแอร์ฉ่ำล้ำกวี
........
อยากจะชมสมคู่สู่ดาวสวย
รินระรวยร้อยงามตามวิถี
ช่างล้ำลึกตรึกตรองคล้องวจี
ฉันนั่งพิมพ์ยิ้มนี้ที่หน้าจอ
........
มารอแล้วแก้วตาพาจอมขวัญ
พจน์ประดับประชันฝันตามต่อ
มีความสุขทุกครั้งยังเฝ้ารอ
ทนทางไกลระย่อช่อ...ดอกไม้
........
ที่ทรงจำคำหนึ่งซึ้งเมเปิล
บทดำเนินนานหวั่นสะท้านไหว
อีกสนทอดยอดทิวทุกลิ้วใบ
ยังงดงามท่ามใจไม่เปลี่ยนแปลง
........
ถึงความเหงา,ความหนาว,ดวงดาวเอย
ช่างเปรียบเปรยป่านเทียบเฉียบคมแสง
จินตนาพาทีกวีแรง
สาดสีสันแสดงแจ้งอารมณ์
........
อ่านแล้วสุขปลุกยิ้มริมหน้าต่าง
มองออกเห็นเช่นทางสร้างสู่สม
ไว้เคียงคู่รู้เรียงสำเนียงชม
ขอนิยมนิยามท่ามดวงดาว
........
หทัยกาญจน์
๓ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[เฮยอิง]

เหงาเอ๋ยเหงา เศร้าใจ ในภวังค์

หนาวเอ๋ยฝัง ร่างกาย ให้ทดท้อ

ดาวเอ๋ยฟัง ลำนำนี้ ที่ใจรอ

รอเอ๋ยรอ เพียงใคร ในสักคน

เมฆเอ๋ยเมฆ วิเวกไหม ในราตรี

ลมเอ๋ยมี บางไหม ที่สับสน

จันทร์เอ๋ยจันทร์ แต่ละวัน เจ้าคงทน

คนเอ๋ยคน ใยไม่พ้น ทรมา. . .

ห่วงเอ๋ยห่วง ห่วงคนไกล ที่ไกลห่าง

ทางเอ๋ยทาง อ้างว้างไหม ใต้ราวฟ้า

ใจเอ๋ยใจ หนาวนี้ใย เริ่มโรยรา

น้ำเอ๋ยน้ำตา ดุจดังว่าจะหลั่งริน

[panthong.kh]

เหงาเอ๋ยเหงา เศร้าใจ ในภวังค์

หนาวเอ๋ยฝัง ร่างกาย ให้ทดท้อ

ดาวเอ๋ยฟัง ลำนำนี้ ที่ใจรอ

รอเอ๋ยรอ เพียงใคร ในสักคน

เมฆเอ๋ยเมฆ วิเวกไหม ในราตรี

ลมเอ๋ยมี บางไหม ที่สับสน

จันทร์เอ๋ยจันทร์ แต่ละวัน เจ้าคงทน

คนเอ๋ยคน ใยไม่พ้น ทรมา. . .

ห่วงเอ๋ยห่วง ห่วงคนไกล ที่ไกลห่าง

ทางเอ๋ยทาง อ้างว้างไหม ใต้ราวฟ้า

ใจเอ๋ยใจ หนาวนี้ใย เริ่มโรยรา

น้ำเอ๋ยน้ำตา ดุจดังว่าจะหลั่งริน

ไม่ต้องห่วง คนไกล ที่ไปจาก
ยังรักมาก ดวงจิต คิดถวิล
มองดาวเดือน ทีไร ให้ร้าวจินต์
คิดถึงถิ่น บ้านเก่า เราเคยนอน

ฝากสายลม ห่มเจ้า ทุกเช้าค่ำ
ฝากวจี เลิศล้ำ นำมาอ้อน
ฝากหัวอก คนไกล ใจร้าวรอน
ฝากสุนทร มอบให้ ด้วยไมตรี
พันทอง

[เฮยอิง]

เหงาเอ๋ยเหงา เศร้าใจ ในภวังค์

หนาวเอ๋ยฝัง ร่างกาย ให้ทดท้อ

ดาวเอ๋ยฟัง ลำนำนี้ ที่ใจรอ

รอเอ๋ยรอ เพียงใคร ในสักคน

เมฆเอ๋ยเมฆ วิเวกไหม ในราตรี

ลมเอ๋ยมี บางไหม ที่สับสน

จันทร์เอ๋ยจันทร์ แต่ละวัน เจ้าคงทน

คนเอ๋ยคน ใยไม่พ้น ทรมา. . .

ห่วงเอ๋ยห่วง ห่วงคนไกล ที่ไกลห่าง

ทางเอ๋ยทาง อ้างว้างไหม ใต้ราวฟ้า

ใจเอ๋ยใจ หนาวนี้ใย เริ่มโรยรา

น้ำเอ๋ยน้ำตา ดุจดังว่าจะหลั่งริน

ไม่ต้องห่วง คนไกล ที่ไปจาก
ยังรักมาก ดวงจิต คิดถวิล
มองดาวเดือน ทีไร ให้ร้าวจินต์
คิดถึงถิ่น บ้านเก่า เราเคยนอน

ฝากสายลม ห่มเจ้า ทุกเช้าค่ำ
ฝากวจี เลิศล้ำ นำมาอ้อน
ฝากหัวอก คนไกล ใจร้าวรอน
ฝากสุนทร มอบให้ ด้วยไมตรี
พันทอง

ยินสำเนียง เสียงลม ที่พรมพร่าง

แม้นเลือนลาง แต่กระจ่าง กลางคืนนี้

คล้ายดั่งลม พรมพร่าง ระหว่างวลี

สุนทรมี ค่าดั่ง จินดาบุริน

แม้นห่างไกล ใช่ไกล ในทุกสิ่ง

เสียงแอบอิง ผิงไว้ ยังไม่สิ้น

คนทางนี้ ยังเห็น เป็นอาจิน

แค่หนาวกิน หัวใจ ให้ทรมาณ. .

จึงช่างเหงา ร้าวใน หัวใจนัก

คิดถึงรัก ที่เคยได้ อย่างไหวหวาน

เมื่อไหร่นะ หรือจะ อีกแสนนาน

จึงพ้นม่าน ห้วงกาล แห่งความไกล