ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เฮยอิง]

เ พี ย ง แ ค่ ฉั น ห ลั บ ต า

เศษเสี้ยวของเวลา. .ที่เลือนลาง

ก็กลับมาในความอ้างว้าง

และชัดกระจ่าง. .อยู่ในหัวใจ

ภาพคืนวันเก่าเก่า. . .

ที่ทุกความเป็นเรายังหวานไหว

แม้วันนี้เธอจากไปแล้ว. .ไปไกล

แต่เธอคนเก่ายังอยู่ข้างใน. .ความทรงจำ

ณ  " ดิ น แ ด น แ ห่ ง ค ว า ม รั ก "

ที่ที่เรารู้จักฉันยังไปซ้ำซ้ำ

ดวงดาวพราวฟากฟ้าที่มืดดำ

ยังนับมันอยู่ทุกความทรงจำ. .ของวันวาน

. . .ค น ดี. . .

แม้ทุกเสี้ยววินาที. .จะพ้นผ่าน

แต่เธอยังอยู่กับฉัน. .อยู่ในความฝันตลอดกาล

ที่ที่รักจะเบ่งบาน. ."นิรันด์"


    

[panthong.kh]

ณ ที่เก่า เวลาใหม่ ใจช้ำช้ำ
การกระทำ ย้ำชัด เธอกับฉัน
ไม่มีทาง บรรจบ มาพบกัน
เธอนั้นไม่คิด จะแปลี่ยนแปลง

เห็นเธอ ทุกข์ตรม ระทมใจ
ฉันอยาก ช่วยให้ เธอนั้นแกร่ง
ต่อสู้ ทุกอย่าง อย่างเข้มแข็ง
ด้วยลำแข้ง ด้วยแรงศรัทธา

หวังเพียงว่า สักวันหนึ่ง
ความรักเคยซึ้ง คงโรยรา
จึงเฝ้าเอาใจ คอยห่วงหา
ตลอดเวลา ต้องจาบัลย์

เธอยังไม่ เคยลืม คนรักเก่า
ยังคิดถึง เรื่องเศร้า ทุกวี่วัน
เราจึงควร ถอยห่าง จากกัน
เพราะเธอ รักมั่น แต่คนเดิม
พันทอง

[เฮยอิง]

ณ.ที่เก่า เวลาใหม่ ใจช้ำช้ำ
การกระทำ ย้ำชัด เธอกับฉัน
ไม่มีทาง บรรจบ มาพบกัน
เธอนั้นไม่คิด จะแปลี่ยนแปลง

เห็นเธอ ทุกข์ตรม ระทมใจ
ฉันอยาก ช่วยให้ เธอนั้นแกร่ง
ต่อสู้ ทุกอย่าง อย่างเข้มแข็ง
ด้วยลำแข้ง ด้วยแรงศรัทธา

หวังเพียยงว่า ศักวันหนึ่ง
ความรักครั้งเก่า คงโรยรา
จึงเฝ้าเอาใจ คอยห่วงหา
ตลอดเวลา ต้องจาบัลย์

เธอยังไม่ เคยลืม คนรักเก่า
ยังคิดถึง เรื่องเศร้า ทุกวี่วัน
เราจึงควร ถอยห่าง จากกัน
เพราะเธอ รักมั่น แต่คนเดิม
พันทอง

ขออภัยในนิยามแห่งความรัก

ที่จมปรัก. .รักใหม่ไม่ริเริ่ม

กับห้องขัง. .ฝังหัวใจดวงเดิมเดิม

แม้เธอเติมเสริมแรงแห่งกำลัง

ขอโทษทีที่ยังท้อและอ่อนแอ

ยังย่ำแย่อยู่กับแค่ภาพความหลัง

จมสิงสู่. .อยู่กับปรักหักพัง

ท่ามภวังค์แห่งจินตนาการ

อาจเป็นเพราะรักมากจึงยากตัด

ภาพระบัดจึงชัดและไหวหวาน

จนลืมทิ้งความจริงของวันวาน

และมองผ่านวันนี้ที่จริงใจ. . .





ปล. อรุณสวัสดิ์ครับพี่พันทอง^ ^
ขอบคุณที่สละเวลาร่วมแจมครับ
 

[เฮยอิง]

เขาคงลืม. ."น้ำตา มหาราช"

เขาคงลืม. ."อุปราช ผู้ยิ่งใหญ่"

เขาคงลืม. ."เหล่าขุนศึก ผู้เกรียงไกร"

เขาคงลืม. ."สายเลือดไทย" ที่หลั่งไว้บนผืนดิน

เขาคงลืม. ."วัดวา แลอาราม"

เขาคงลืม. .ความงดงาม ใน"งานศิลป์"

เขาคงลืม. ."วันฟื้น คืนแดนดิน"

เขาคงลืม. .แล้วลืมสิ้น "ความเป็นไทย"

เขาคงลืม. ."เมืองหลวง ที่เคยพัง"

เขาคงลืม. .เมื่อครั้ง "กรุงยังไหม้"

เขาคงลืม. ."พระปฏิมา ถูกรนไฟ"

เขาคงลืม. ."ว่าหัวใจ เขาเป็นไทยตลอดมา"

เขาคงลืม. ."เสียงปืน ดังก้องกึก"

เขาคงลืม. ."ฝูงม้าศึก" ที่ทัพหน้า

เขาคงลืม. ."พระยุทธหัตถี' ผู้ปรีชา

เขาคงลืม. .แล้วว่า "ยังเป็นไทย"

เขาคงลืม. ."พระเจ้ากรุงธน" ผู้กอบกู้

เขาคงลืม. ."ผู้สถาปนา กรุงครั้งใหม่"

เขาคงลืม. ."เสียงฆ้อง กลองสะบัดชัย"

เขาคงลืม. ."รูปขวานไทยแดนขวานทอง"

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ยังไม่ลืม .. "เรื่องใด ในคราก่อน"
ยังไม่ลืม .. "ยามนอน อ้อนวอนฟ้า
ยังไม่ลืม .. "อดีต ที่ผ่านมา"
ขอสัญญา .. "ว่าใจ ไม่ลืมเลือน"

ยังไม่ลืม .. "วาจา ข้าจะมั่น"
ยังไม่ลืม .. "สัมพันธ์ แม้วันเคลื่อน
ยังไม่ลืม .. "ใจสั่ง ดั่งย้ำเตือน"
ขอเอ่ยเอื้อน .. "เสมือน เป็นเพื่อนใจ"

ยังไม่ลืม .. "แดนดิน ถิ่นสยาม"
ยังไม่ลืม .. "คอยถาม ตามถึงไหน"
ยังไม่ลืม .. "วันวาน ผ่านฤทัย
จะกลับไป .. "สักวัน เพราะพันผูก"


พระอาทิตย์อัสดง
 

แวะทักทายน้องชายหน่อย ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ

[เฮยอิง]

ยังไม่ลืม .. "เรื่องใด ในคราก่อน"
ยังไม่ลืม .. "ยามนอน อ้อนวอนฟ้า
ยังไม่ลืม .. "อดีต ที่ผ่านมา"
ขอสัญญา .. "ว่าใจ ไม่ลืมเลือน"

ยังไม่ลืม .. "ว่าจา ข้าจะมั่น"
ยังไม่ลืม .. "สัมพันธ์ แม้วันเคลื่อน
ยังไม่ลืม .. "ใจสั่ง ดั่งย้ำเตือน"
ขอเอ่ยเอื้อน .. "เสมือน เป็นเพื่อนใจ"

ยังไม่ลืม .. "แดนดิน ถิ่นสยาม"
ยังไม่ลืม .. "คอยถาม ตามถึงไหน"
ยังไม่ลืม .. "วันวาน ผ่านฤทัย
จะกลับไป .. "สักวัน เพราะพันผูก"


พระอาทิตย์อัสดง
 

แวะทักทายน้องชายหน่อย ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ

ขอบคุณที่พี่จำคำธรรมดา

อักษราจากราวป่าราคาถูก

ยังอุตส่าเวียนแวะแนะดังลูก

เพื่อจะปลูกฝังไว้ในกวี

น้องยังจำลำนำแห่งราวฟ้า

อักษราอาทิตย์ย่ำก่อนค่ำนี้

อัสดงคงไพเราะเสนาะมี

ดังวารีที่ไหล. .สู่ใจเฮยอิง^ ^




ขอบคุณพี่หน่อยที่แวะเวียนทักทายครับ
คิดถึงพี่และกลอนของพี่มั่กมั่ก

[เฮยอิง]

กอบก่ายเกี่ยวเหนี่ยวรั้งวังวนชีวิต

ดุจไร้สิทธิ์คิดทำตามใจฝัน

จะกฏเกณฑ์เส้นอะไรของใครกัน

ฤาเพียงฉันปันแบ่งแย่งใครมา

มรสุมรุมเร้าดูเศร้าสร้อย

หนึ่งหลุดลอยปล่อยห้วงคล้ายห่วงหา

บ้างช่างยิ้มอิ่มสุขทุกเวลา

แววนัยตาบ้างล้าอ่อนดุจซ่อนใคร

เริ่มที่ใดหยุดที่ใดในหนึ่งภพ

เส้นบรรจบจบระหว่างทางเส้นไหน

จะต้องร้าวก้าวเดินเผชิญอะไร

จึงหยุดใจหยุดไว้ในวังวน. . .

ระเบียงริ้วทิวสนบนผืนผา

โขดหินนานาประการที่ผ่านพ้น

สายลำธารซ่านไหลในกมล

โคลนเลอะจนหม่นหมองทั้งสองเรา

ยิ้มรับลายสายทางระหว่างนั้น

เกาะเกี่ยวกันฟันฟ่าในป่าเขา

มือยังแน่นแก่นยังแนบแอบแสงเงา

เสียงของเจ้าเคล้าคล้องก้องพงพรรณ

บนจุดหมายสายทางกลางสายหมอก

ริ้วระรอกหยอกเล่นดังเช่นฝัน

อรุณงามยามเช้าเข้าสู่วัน

สุริยันนั้นยังช้ากว่าพวกเรา. . .

เหม่อมองนอกหน้าต่าง

มีเพียงเส้นความห่าง. .ที่ขวางเราเอาไว้

ที่รุ้งปลายนภา ริมขอบฟ้า ฉันห่วงใย

อยากรู้ทุกความเป็นไป. .ของเธอ

ส่ ง มั น ก ลั บ ม า บ้ า ง

ข่าวคราวของคนห่างร้างกลัวพลั้งเผลอ

ทุกคืนที่ดาวเกลื่อนฟ้า คืนที่ความห่วงหาไม่มาเจอ

รู้ไว้นะคิดถึงเธอ. .แทบขาดใจ

เธอเป็นเหมือนฉันหรือเปล่า

ค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ความร้อนผ่าวกลับมาใกล้

ขอแค่เธอคงมั่น อยากได้ยินว่ารักกันนะคนไกล

เรายังมีกันอยู่ใช่ไหม ทุกอณูของหัวใจ ถามมา

 




ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือ "กวี"

แต่รู้สึกว่าคำคำนี้ ค่อนข้างยิ่งใหญ่

ซึ่งรวมถึงบทกลอนอันเพราะล้ำ อำไพ

ที่จัดว่าเป็นหนึ่งใน บทกวี

บนเส้นสายลายทางระหว่างคิด

นิรมิตรจิตสรรค์นับพันวิถี

เป็นร้อยกรองคล้องร้อยแก้วแนววลี

ดั่งแสงสีที่เรืองรองของดวงจันทร์

ล้านสลักอักษรกลอนกลบท

วิจิตรไปหมดจรดฟ้าดุจคราฝัน

เป็นหยดน้ำฉ่ำสาย เป็นแสงพรายระหว่างวัน

เป็นคำยาวคำสั้น. . .ที่หลายท่านเรียกกวี. . .
 

[แป้งน้ำ]

ทุกคืนที่พระจันทร์เหงา
ฉันเฝ้าถามไถ่ความรักจากปลายฟ้า
ขอให้แบ่งความสดใสของดวงตะวันมา
ให้พระจันทร์ดวงที่กำลังเสียน้ำตา . .. ตามลำพัง

เพราะรู้ว่าทุกคืนที่พระจันทร์เหงา
จะมีอีกคนใต้ฟ้าสีเทา . . . ที่หมดหวัง
รำพึงถึงความห่างไกล . . คิดถึงคนรักของใจเต็มกำลัง
จนฉันอยากรู้ว่าความคิดถึงของคนฟากฟ้าอีกฝั่ง . .. มีอีกไหม

เคยโชคร้ายมาบ้างก่อนหน้านี้
เคยขอพรจากพระจันทร์นานปี . .. แต่ไม่เคยได้
เห็นเธอถูกความรักกดดัน . . คนธรรมดาอย่างฉันก็จนใจ
ได้แต่ปลอบว่าถึงปวดร้าวจากการรักใคร
เธอก็ต้องก้าวขาต่อไป . .. เพราะมันคือความจริง~*

[เฮยอิง]

ทุกคืนที่พระจันทร์เหงา
ฉันเฝ้าถามไถ่ความรักจากปลายฟ้า
ขอให้แบ่งความสดใสของดวงตะวันมา
ให้พระจันทร์ดวงที่กำลังเสียน้ำตา . .. ตามลำพัง

เพราะรู้ว่าทุกคืนที่พระจันทร์เหงา
จะมีอีกคนใต้ฟ้าสีเทา . . . ที่หมดหวัง
รำพึงถึงความห่างไกล . . คิดถึงคนรักของใจเต็มกำลัง
จนฉันอยากรู้ว่าความคิดถึงของคนฟากฟ้าอีกฝั่ง . .. มีอีกไหม

เคยโชคร้ายมาบ้างก่อนหน้านี้
เคยขอพรจากพระจันทร์นานปี . .. แต่ไม่เคยได้
เห็นเธอถูกความรักกดดัน . . คนธรรมดาอย่างฉันก็จนใจ
ได้แต่ปลอบว่าถึงปวดร้าวจากการรักใคร
เธอก็ต้องก้าวขาต่อไป . .. เพราะมันคือความจริง~*

ขอบคุณความหวังดี

ที่ส่งข้ามถึงฟ้าฝั่งนี้. .ที่กำลังถูกทิ้ง

จะก้าวต่อให้ไหวจะบอกหัวใจให้ยอมรับความจริง

แต่ทุกคืนยังประวิง. .ขอทุกทุกสิ่งจากวงพระจันทร์

เหงา. .ฉันมันเหงา

มองภาพวันเก่าเก่ายิ่งรบเร้าเหมือนความฝัน

ความจริงเขาจากไปแล้วแต่ใจแผ่วแผ่วไม่ยอมรับมัน

หลอกตัวเองอยู่ได้ทุกวัน. .ไม่กี่สิบปีเท่านั้น "เขาจะกลับมา"

งมงายมากเลยใช่ไหม

ฉันก็แค่คนอ่อนไหวภายใต้ราวฟ้า

ขอบคุณนะสายใย. .ขอบคุณที่เห็นกระไอของน้ำตา

แต่คำขอบคุณอาจดูเย็นชา. .เพราะฉันพูดมันออกมาจากหัวใจ^ ^

เจ้าเดินทางมาไกลใช่ไหมเจ้า

ผ่านเมฆเหงาเทาหม่นบนรอยไหว

ระยะทางสร้างหวังกำลังใจ

และสร้างไว้ระยะห่าง. . .ระหว่างเรา

เดินมานานผ่านร้อนที่อ่อนล้า

ผ่านเวลาคราหนาวที่ร้าวเหงา

ผ่านความสุขทุกข์ขมที่อมเทา

ผ่านวันเก่าคืนเก่า. . .บนเงากาล

เปลี่ยนไปบ้างระหว่างทางที่ย่างก้าว

แต่ดูร้าวรานรอนไม่อ่อนหวาน

ฤา เพียงเลือนเคลื่อนย้ายคล้ายเนิ่นนาน

เถิดอย่าผ่านนานเนิ่น. . .มันเผินใจ

[เฮยอิง]

กอดตัวเองเบาเบา

จะอยู่เป็นเพื่อนกับความเหงาอีกนานแค่ไหน

ยินเสียงกระซิบแผ่วแผ่วของหัวใจ

ยิ่งดึกยิ่งหนาวทีไร. . .รู้ไหมยิ่งทรมาน

บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้

ไม่นานหรอกไม่นานเกินไป จะพ้นผ่าน

แค่ฤดูแห่งความเหงาที่เสียงกระซิบเบาเบายังกังวาล

บอกตัวเองว่าไม่นาน. . .ทั้งหมดของฤดูกาลคงผ่านไป

. . .ยิ่งเหงา. . .

เปิดเพลงฟังเบาเบายิ่งหวั่นไหว

มองดาวบนฟากฟ้ายามที่น้ำตาเปียกหัวใจ

ฉันเศร้าเกินไปใช่ไหม. . .ความเหงาในหัวใจจึงร้ายแรง

ละเลงร่ายลีลาระย้าระยับ

แปรเปลี่ยนปรับประปรายระบายฝัน

กลัดเกลากลุ่มก้อนกวีที่รำพัน

จับจ้องจันทร์แจ่มแจ้งสู่แหล่งกวินท์

ประดับประดาฟ้าสวยด้วยคมคำ

ถลาถล้ำย่ำย้ายระบายศิลป์

ระหกระเหินเดินร่ายคล้ายโบยบิน

ชีวาชีวินถิ่นรัก. .อักษรา

เมื่อเพียงตื่นฟื้นกายก็หายวับ

เพียงเลือนลับคลับคล้ายในชิวหา

เป็นเพียงศิลป์ดินห้วงบนลวงตา

เมื่อตื่นมาข้าหรือ?. . . คือกวี

ดวงดาวประจำใจ

เจ้าอยู่แห่งหนใดในปลายฟ้า

เนื้อคู่ของฉัน อีกกี่ล้านคืนวันจะลงมา

ซึมซับคืนวันที่เหว่ว้า. . .ปัดเป่าความเหงาอุราออกจากหัวใจ

บนรอยทางที่ยาวนาน

จะต้องผ่านกี่หมื่นล้านความหวั่นไหว

รอคอยเพียงซักคน. . .ที่จะร่วมทุกข์ทนเขาคือใคร

ยังรอแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หัวใจจะหาเจอ

คลื่นความถี่คงแตกต่าง

หรือสัญญาณคงยังห่าง. . .เกินพร่ำเพ้อ

ดาวดวงใดที่ปลายฟ้าจะจูนคลื่นความอ่อนล้าไปพบเธอ

ท่ามความรู้สึกที่พร่าเบลอ. . .เราคงหากันจนเจอ. .สักวันหนึ่ง

เมื่อเธอคือความรัก

ฉันจึงอยากรู้จักนะรู้ไหม

เมื่อเธอคือความห่วงหาที่ฉันรู้ค่ามากกว่าใคร

ฉันจึงอยากเก็บเธอไว้เพื่อใช้ทุกลมหายใจไปด้วยกัน

หากแต่เพียงชั่วคืนจะคืนกลับ

ภาพแห่งเธอจะเลือนลับเหมือนดั่งฝัน

ก็เพียงพอให้หัวใจได้ซึมซับอะไรอะไรที่สำคัญ

จนกว่าเราจะต้องจากกัน. . .ก็ไม่หวั่นหรอกคนดี

ขอแค่มีเธออยู่ข้างข้าง

ต่อให้โลกทั้งโลกจะอ้างว้างเกินกว่านี้

เราจะยิ้มไปด้วยกัน. . .จนเสี้ยวสุดท้ายของคืนวันที่เรามี

กระซิบยืนยันอีกซักที. . .รักเธอทุกวินาที. . .รักแบบนี้. .รักตลอดไป

[amika29]

ดวงดาวประจำใจ
เจ้าอยู่แห่งหนใดในปลายฟ้า
เนื้อคู่ของฉัน อีกกี่ล้านคืนวันจะลงมา
ซึมซับคืนวันที่เหว่ว้า. . .ปัดเป่าความเหงาอุราออกจากหัวใจ

บนรอยทางที่ยาวนาน
จะต้องผ่านกี่หมื่นล้านความหวั่นไหว
รอคอยเพียงซักคน. . .ที่จะร่วมทุกข์ทนเขาคือใคร
ยังรอแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หัวใจจะหาเจอ

คลื่นความถี่คงแตกต่าง
หรือสัญญาณคงยังห่าง. . .เกินพร่ำเพ้อ
ดาวดวงใดที่ปลายฟ้าจะจูนคลื่นความอ่อนล้าไปพบเธอ
ท่ามความรู้สึกที่พร่าเบลอ. . .เราคงหากันจนเจอ. .สักวันหนึ่ง

<a href="http://www.youtube.com/v/DB1bo7ligH8&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/DB1bo7ligH8&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้จ๊ะ

รักปาฏิหาริย์
ลุลา

ในวันที่ท้องฟ้าสีหม่น
ต้องเจอกับหยาดฝน ต้องทนหนักแค่ไหน
แต่ในใจฉันลึกๆ ไม่เคยนึกจะหวั่นไหว
ด้วยความรักมันต้องผ่านไปด้วยดี

รอคอย อดทนได้ทุกอย่าง
เพราะฉันมีความหวัง และยังเชื่อต่อไป
ว่าต้องมีใครคนหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ไหน
จะได้พบจะได้เจอในสักวัน

ฉันยังรอคอยปาฏิหาริย์ เชื่อว่าวันหนึ่งจะมาถึง
ครึ่งหนึ่งของฉันที่มันขาดหายไป
ใครที่รักกันจริงคนนั้น
คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันจริงๆ

ในวันที่ต้องมีน้ำตา อะไรที่มองหามันดูห่างออกไป
แต่ความหวังแค่เล็กๆ ก็พอแล้วเพื่อปลอบใจ
โลกคงไม่กว้างเกินกว่าจะพบกัน

ฉันยังรอคอยปาฏิหาริย์ เชื่อว่าวันหนึ่งจะมาถึง
ครึ่งหนึ่งของฉันที่มันขาดหายไป
ใครที่รักกันจริงคนนั้น
คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันจริงๆ

ใครที่รักกันจริงคนนั้น
คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันสักที

[เฮยอิง]

ใ น วั น ที่ ฟ้ า เ ห ง า

บอกตัวเองเบาเบาอย่าหวั่นไหว

อ้อมกอดที่เคยอุ่น คำที่เคยคุ้นละมุนละไม

เสียงกระซิบที่ชุ่มหัวใจ วันนี้อยู่ที่ใดหนอพระจันทร์

ใ น คื น ที่ มื ด มิ ด

ฟากฟ้าห่มปิดเหมือนปิดกั้น

เสียงที่ห่างหาย. .เหลือเพียงกายที่ร่ายรำพัน

คิดถึงใครบนทางฝัน คนที่เคยรักกันตลอดมา

วั น นี้ อ ยู่ ที่ ใ ด

ฉันมองไม่เห็นอุ่นไอจากปลายฟ้า

รู้บ้างหรือเปล่าวันนี้ฉันเหงาจนโรยรา

ในคืนที่ไร้แสงจันทรา ฉันหาความอบอุ่นไม่เจอ









ปล. สวัสดียามค่ำค่ำครับพี่เอม ขอบคุณพี่พี่ทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ_/l\_

สบตาฉันได้ไหมคนดี

กุมมือกันไว้แบบนี้บนห้วงนาทีที่สับสน

เมื่อเธอบอกว่าเขา จะก้าวมาในชีวิตเราอีกคน

ฉันจะไม่ขอฝืนทน เป็นแค่อีกหนึ่งคนสำหรับใคร

ขอเวลาอยากขอเพียงแค่นี้

ขอแค่ใจที่มีรับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ให้ไหว

เมื่ออกฉันไม่อุ่น คำพูดไม่ละมุนสำหรับใจ

ฉันยินดีเป็นฝ่ายไป. . .เมื่อไม่มีใครต้องการ

แต่ก่อนจะจากกัน

ขอแค่ซึมซับคืนวันที่ผันผ่าน

ขอกอดเธอไว้แบบนี้บนห้วงวินาทีที่แสนนาน

ก่อนจะหมดสิ้นฤดูกาล ละครหวานของสองเรา

คงปิดฉากเพียงเท่านี้

ทุกเรื่องราวร้ายดี ในละครน้ำเน่า

เมื่อฉันเป็นแค่ตัวร้ายในฉากสุดท้ายระหว่างเรา

ใต้ฟากฟ้าสีเทาเทา. . .ฉันยินดีเป็นแค่เงาที่จากไป










ฉันเห็นเธอยิ้มทุกครั้ง

ไม่เคยท้อไม่เคยหมดหวังแม้บางครั้งจะอ่อนล้า

เธอยังสู้ต่อไปแม้ร่างกายสั่นไหว. . .โรยรา

สองมือและสองขา ยังไขว่คว้าทุกวี่วัน

ฉันเห็นเธอยิ้มอีกหนึ่งครั้ง

เมื่อปลายทางที่เธอหวังเป็นดั่งฝัน

ปริญญาหนึ่งใบที่ไม่เคยใส่ใจมัน

รับมาแบบอัศจรรย์ แต่เธอนั้นกลับแสนภูมิใจ

จัดเลี้ยงเสียใหญ่โต

แอบร้องปล่อยโฮ. .น้ำตาไหล

เกรดเฉลี่ยเรี่ยราดขาดเกินยังไง

เธอบอกไม่เป็นไรแค่นี้ก็สุขหัวใจ เกินพอ

อีกครั้งที่เธอยิ้มทั้งน้ำตา

ในวันที่เข้าอุปัชฌาย์กับหลวงพ่อ

เธอรอใส่บาตร ยืนปาดน้ำตาคลอคลอ

ฉันเริ่มมองเห็นความทดท้อ เห็นเธอที่ทนรอมาเนิ่นนาน

เพียงแค่เธอเฝ้าเก็บงำ

ไม่เคยปล่อยความชอกช้ำให้ผันผ่าน

ไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่ลำเค็ญบนความทรมาน

สวมทับจิตวิญญาณที่แข็งกร้านกว่าใครใคร

ขอบคุณผู้หญิงใจดี

ที่ทำเพื่อกันทุกวินาที แม้จะผ่านวันผ่านปีสักแค่ไหน

ปริญญาที่ไร้ค่า เข้าพรรษาที่ไม่เคยสนใจ

วันนี้ขอมอบให้ ขอบคุณผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ จากลูกชายไม่เอาไหน. .คนเดิม 








อาจไม่จำเป็นต้องรับรู้

ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นอยู่อย่างวันนี้

เพราะเธอหรือเปล่า หรือแค่ฉันเหงาเกินพอดี

อาจเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของวินาที ใจดวงนี้จึงบอบบาง

ตั้งแต่วันที่เธอจากไป

เธอแค่อยู่ไกลแสนไกล "ไม่ใช่ทิ้งขว้าง"

เสียงที่บอกกับฉัน ยังก้องยืนยันอยู่จางจาง

ว่าเธอจะไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่ห่างร้างจะกลับมา

แต่นี่เธอยังไม่คืนกลับ

คงไม่ไปแล้วไปลับนะฉันว่า. . .

ได้ยินไหม "ได้ยินใช่ไหม" อยากให้เธอกลับมา

รู้ไว้นะใจชาชา ยังห่วงหา ยังคงรอ. . .

อยากบอกเธอว่ารัก

แต่เป็นได้เพียงคนรู้จักไม่อาจชิดใกล้

เมื่อเขาคนนั้นเป็นคนสำคัญสำหรับใจ

ฉันจึงเป็นได้แค่ใครสำหรับเธอ

ฟังฉันสักนิดได้ไหม

ฟังเสียงของหัวใจที่กำลังพลั้งเผลอ

ไม่อาจพูดออกมา แต่หากมองผ่านแววตาก็จะเจอ

คำว่ารักที่มันล้นเอ่อ. .เสียงกระซิบที่บอกรักเธอ. .รักมากกว่าใคร

[เนิน จำราย]

อาจไม่จำเป็นต้องรับรู้

ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นอยู่อย่างวันนี้

เพราะเธอหรือเปล่า หรือแค่ฉันเหงาเกินพอดี

อาจเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของวินาที ใจดวงนี้จึงบอบบาง

ตั้งแต่วันที่เธอจากไป

เธอแค่อยู่ไกลแสนไกล "ไม่ใช่ทิ้งขว้าง"

เสียงที่บอกกับฉัน ยังก้องยืนยันอยู่จางจาง

ว่าเธอจะไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่ห่างร้างจะกลับมา

แต่นี่เธอยังไม่คืนกลับ

คงไม่ไปแล้วไปลับนะฉันว่า. . .

ได้ยินไหม "ได้ยินใช่ไหม" อยากให้เธอกลับมา

รู้ไว้นะใจชาชา ยังห่วงหา ยังคงรอ. . .

ได้ยินแล้วคับ  หันกลับมาซิ   ชิชิเห็นใหม 
เห็นใจนะ หัวใจทำไม?...ต้องตัดพ้อ
กลับมาแล้วจ๊ะ  ต่อนี้ไป เช้า – ค่ำ,ค่ำ – เช้า...จะพะเน้าพะนอ 
ให้สมกับที่...ต้องตั้งตารอ..ตั้งนาน
ยิ้มหน่อยซิจ๊ะ แหนะแก้มบุ๋ม จุ๋มจิ๋ม       
ใจคอยรอยยิ้ม..ยิ้มปริ่ม  ปากยิ้ม ตายิ้ม....ผสาน
แต่นี้ไป เราสองมิห่างไกล ได้ยินใช่ไหมนั่น...ตาหวาน   
สองเราเบิกบาน ครองรักนานๆ...ไม่ต้องคอยรอ

            เนิน จำราย....กลายแนว....

[เฮยอิง]

ฉันจะอยู่กับเธอแบบนี้

ไม่สัญญาหรอกนะคนดี. .ว่านานแค่ไหน

ชั่วผืนดินผืนฟ้า. .หรือชั่วสุริยาจะดับไป

จะมีประโยชน์อะไร ถ้าอยู่ไปโดยไม่รักกัน

และชีวิตของคนคนหนึ่ง

ก็ไม่ได้ยืดยาวหวานซึ้งขนาดนั้น

เอาเป็นว่าจากวินาทีนี้นับอีกกี่ลมหายใจของความผูกพัน

ฉันคนนี้ยืนยันจะรักเธอ. . .

ไม่จำเป็นต้องสาบาน

ให้ฟากฟ้าดินน้ำเป็นพยานมันพร่ำเพ้อ

จะกี่ความหวั่นไหวที่รุมเร้าหัวใจยามพบเจอ

"รู้ไว้แค่ฉันจะไม่มีวันรักเธอ ได้น้อยลง"






ปล.สวัสดียามเช้าพี่พี่ทุกท่านและพี่เนิน จำราย กลอนท่านพี่ข้าน้อยต่อไม่ถูกเลยT T






เกลียดความหวั่นไหว

เพราะมันทำให้หัวใจแสนอ่อนล้า

ฉันเกลียดทุกความเย็นชา

ที่มันออกจากสายตาของเธอ

เกลียดคนในรูปที่ข้างฝา

มันทำให้ฉันบ้าเพราะพร่ำเพ้อ

เกลียดหัวใจที่แอบหลงใหลไปฝันละเมอ

เกลียดตัวเองที่รักเธอ. . .เกลียดที่ยังเซ่อไม่ยอมตัดใจ







ฉันไม่มีตัวตน หรือเธอมีอีกคนในหัวใจ

บอกฉันหน่อยได้ไหม. .แค่อยากรู้

เสียงกระซิบที่ซ่านไหววันนี้ลองถามหัวใจดู

ว่ามันยังเป็นอยู่. . .หรือแค่อยู่อยู่ก็อยากจะไป

กับวันคืนที่แสนเหนื่อยล้า

เรายังเหลือคุณค่าอีกสักแค่ไหน

เมื่อวันนี้เธอหมดรัก ก็อย่าจมปรักทำร้ายหัวใจ

อย่างดีก็แค่ร้องไห้. . .รักเขาก็ไป. .ไปไปเสียที

อย่าฝืนยืนอยู่ให้มันบอบช้ำ

แล้วเลิกพูดอะไรซ้ำซ้ำให้มากกว่านี้

รักเธอมากก็ใช่. .แต่ศักดิ์ศรีหัวใจฉันก็มี

ไปซะเถอะรีบไปซะที. . .หน้าของคนไม่รักดี. .ฉันไม่อยากจำ

[amika29]

เกลียดความหวั่นไหว

เพราะมันทำให้หัวใจแสนอ่อนล้า

ฉันเกลียดทุกความเย็นชา

ที่มันออกจากสายตาของเธอ

เกลียดคนในรูปที่ข้างฝา

มันทำให้ฉันบ้าเพราะพร่ำเพ้อ

เกลียดหัวใจที่แอบหลงใหลไปฝันละเมอ

เกลียดตัวเองที่รักเธอ. . .เกลียดที่ยังเซ่อไม่ยอมตัดใจ

เกลียดตัวเองเหมือนกัน
หลงอยู่กับความผูกพัน...จนไม่ไปไหน
จบกันแล้ว..ก็ยังไม่ยอมให้แล้วกันไป
ดื้อดึง...รั้งเธอไว้...มันได้อะไรขึ้นมา

ฉันเคยเกลียด...คนที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
เกลียดหัวใจ...ที่โง่งมงายจนไร้ค่า
เกลียดความสงสาร...ที่เธอมองผ่านแววตา
เกลียดที่ต้องรับรู้ว่า...ไม่เหลือคุณค่าให้จดจำ

ฉันเกลียดทุกอย่าง..เมื่อไม่มีเธอ
บางคราวพลั้งเผลอ...ยิ่งเจ็บซ้ำ
...เกลียดเยื่อใยบาง บาง...เกลียดความอ้างว้างที่เธอทำ
แต่ยิ่งเกลียด..ก็ยิ่งช้ำ...ยิ่งจดจำจนฝังใจ

ฉันเหนื่อยกับการเกลียดตัวเอง
และแสร้งทำเป็นเก่ง...ไม่หวั่นไหว
ทั้งที่ความจริงแล้ว...สิ่งที่เกลียดที่สุดข้างใน...
คือให้ทำอย่างไร..ก็เกลียดเธอไม่ได้สักที...

เอ-มิ-กา

<a href="http://www.youtube.com/v/aAk2E400iZs&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/aAk2E400iZs&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

พ่ออิง...เพลงนี้เพราะนะจ๊ะเข้าคอนเซ็บเลย ^^

[เฮยอิง]

ฉันถักทอทุกอย่างกลางสายลม

ภาพใต้โลกใบกลมที่สับสน

ฉันกระซิบเบาเบา เข้าถึงใจของใครอีกคน

แม้ยามที่ฟ้าหมองหม่น และ มืดมนสำหรับใคร

ฉันสามารถจ้องตากับความเหงา

เมื่อยามที่มันรุมเร้าเข้ามาใกล้

ฉันสามารถรู้สึกโดยที่ไม่รู้สึกอะไร

ฉันสามารถใช้ทั้งหมดของหัวใจ ระบายอะไรต่ออะไรออกมา

ฉั น จึ ง รั ก ที่ ถั ก ร้ อ ย

แม้ถูกเรียกว่าด่างพร้อยในวงศา

แต่ฉันจะถัก ถักร้อยสร้อยอักษรา

แม้เป็นได้เพียงเสียงนกกา. . .แต่สายลมที่ห่มฟ้าคงรับฟัง




. . . . .ดึกแล้วนะคืนนี้. . . .

ฉันนั่งฟังเสียงกล่องดนตรีก่อนหลับไหล

บนห้วงของความรู้สึกที่ฉันไม่อยากนึกคิดอะไร

นอกจากฟังเสียงเพลงแทนใจ. .ใต้ความอ่อนไหวของพระจันทร์

. . . . .หลับหรือยังนะป่านนี้. . . . .

ฉันฝากดวงดาวในราตรีไปกล่อมฝัน

สายลมที่ห่มฟ้าฝากพัดพาความผูกพัน

ฝากส่งข้อความของฉันให้ฟ้าฝั่งนั้น. . .หลับฝันดี





ยินเสียงสำเนียงลม

เจ้าห้อมห่ม ณ หนไหน

ยามพรากเจ้าจากไกล

เจ็บเพียงใดหนอสายลม

คิดถึงบ้างหรือเปล่า

หลากเรื่องราวเจ้าขื่นขม

มีไหมที่ใจตรม

บอกทีลมอยากรู้ความ

การจากมันยากไหม

ช้ำเพียงใดข้าใคร่ถาม

ใช้ช่วงกี่ห้วงยาม

ใจจึงดามได้หายดี






ภาพเก่าเก่าเล่าเรื่องราวของความหลัง

เสียงความหวังยังกังวาลไม่ผ่านผัน

คนคนเดิมยังมองฟ้ามองพระจันทร์

ยังคงแต่งแต้มรำพัน. . .ถึงบนนั้น "บนดวงดาว"

สายลมยังพัดย้ำเหมือนซ้ำซาก

คนบางคนบนฟ้าฟากยังเหน็บหนาว

ความคิดถึงอีกครึ่งฝั่งยังแพรวพราว

ต่างเพียงบางครั้งคราว. . .ยังปวดร้าวในหัวใจ

สายหมอกยังหยอกเย้า

กลุ่มเมฆยังคลุกเคล้า. . .ดุจร้าวไหว

ตั้งแต่วันนั้น. . .วันที่เธอลาไกล

ฉันยังเก็บทั้งหัวใจไว้รอเธอ. . .





ได้ยินไหม เสียงของพระจันทร์

ที่ข้ามฟ้ารำพันในวันเหงา

เสียงกระซิบจากหัวใจที่แผ่วเบา

ที่กล่อมฟ้าเทาเทาในราตรี

ได้ยินหรือเปล่าเสียงกล่อมจากฉัน

ที่ส่งมาพร้อมแสงจันทร์ในคืนนี้

อาจขาดขาดหายหายท่ามหมู่ดาวพร่างพรายที่มากมี

แต่รับรองนะคนดี. . .ทุกข้อความที่มี. .จะถึงที่นี่เพียงที่เดียว





เธอจะรักฉันหรือเปล่า

ถ้าฉันเป็นแค่เงาที่เธอใฝ่ฝัน

คนธรรมดาที่ชอบมองฟ้ามองจันทร์

ไม่ใช่คนคนนั้นในเทพนิยาย

เธอจะรักฉันอยู่หรืิอเปล่า

เมื่อฉันไม่ใช่เงาที่ห่างหาย

ไม่ใช่คนที่เธอตามหาด้วยเวลาตั้งมากมาย

แต่จะเป็นคนที่ใช้ลมหายใจสุดท้าย. . .ไปพร้อมเธอ

จะยังรักฉันอยูไหม

เมื่อฉันเป็นแค่ใครที่พร่ำเพ้อ

คนคนนึง. . .ที่แอบลึกซึ้งจนหวานละเมอ

หากโลกความจริงมันพร่าเบลอ. .จะยังรักฉันหรือเปล่าเธอ. . .อยากรู้จัง





นั่งเงียบเงียบข้างหน้าต่างบานเก่า

อยู่ข้างข้างความเหงากลางสายฝน

เสียงกระซิบจากฟากฟ้าแว่วเข้ามาในกมล

เหมือนเสียงของใครบางคน. . .ที่ทำสัญญาร่วงหล่นอยู่บนหัวใจ

สัญญาที่เคยบอกกล่าว

ที่ฉันยังเก็บเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้

ขวดโหลใบเก่าที่ใส่ข้อความสีเทาก่อนเธอจากไป

สัญญาที่ไม่มีค่าอะไร. . .สัญญาจากหึวใจวันฝนพรำ







เพราะเธอก้าวเข้ามา

ปรับปรุงโครงสร้างแววตาที่เหงาเพ้อ

ตั้งศูนย์ถ่วงหัวใจ ที่เคยเอนไหวละเมอ

กรุทับด้วยวัสดุที่ไม่เคยเจอ คืออุ่นไอ

ฉั น จึ ง รั ก เ ธ อ

สถาปนิกผู้ทำคนเพ้อ หายหวั่นไหว

วันนี้จะขอรับเหมาเฝ้าหัวใจ

อนุมัติดำเนินการได้ไหม แล้วจะทำโอทีให้ยี่สิบสี่ชั่วโมง




ดาวตกข้างหน้าฉันตอนนี้

อยากให้ตกใส่บ้านเธอคนดีนะรู้ไหม

อยากให้ตกที่นั่นรู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร

เพราะเธอจะได้ตกใจแล้ววิ่งออกมา

ฉันจะได้มีเพื่อนนั่งดูดาว

อากาศหนาวยิีงทำให้ไหวล้า

หากมีเธออยู่ข้างข้าง ฉันคงไม่อ้างว้างในช่วงเวลา

รอคอยดาวตกจากฟากฟ้า ตกลงมาที่หัวใจ

คิดอีกทีไม่อยากให้ตกที่นี่นแล้วหล่ะ

ที่ไม่อยากน่ะเพราะอะไรเธอรู้ไหม

ก็ถ้าดาวตกถูกหัวเธอจะทำไง

ฉันก็คงจะเศร้าใจไปอีกนาน




นับถอยหลังเพื่อรอเวลา
 
เมื่อไหร่คนบนฟ้า จะเกิดมาเพื่อคู่กับฉัน
 
ยังคงเหงาเมื่อมองฟ้าผืนเก่าใต้​เงาพระจันทร์
 
ใช้ชีวิตไปวันวัน อยู่แบบนั้นตลอดมา
 
นับถอยหลังเพื่อรอบางคน
 
ที่จะร่วมเดินบนทางมืดมนและไหวล​้า
 
อิจฉาคืนวันที่ได้ควงแขนไปกับกา​ลเวลา
 
อิจฉากระทั่งเข็มนาฬิกาที่เดินไ​ม่กี่เสี้ยวเวลาก็เจอกัน
 
นับถอยหลังเพื่อรอแค่ใคร
 
ที่จะจับมือไว้. . .ไม่ใช่แค่ในความฝัน
 
คนที่จะมอบทุกสิ่ง คนที่เป็นยิ่งกว่าความสำคัญ
 
จะมีไหมใครคนนั้น จะมีไหมพระจันทร์. . .บอกฉันที






เก็บหัวใจใส่กุญแจ
 
ไม่เปิดให้ใครตอแย มานานช้า
 
วันนี้มีใครบางคนผ่านเข้ามา
 
เคาะประตูหัวใจชาชา. . .เพื่อเปิดมัน
 
แต่กุญแจได้หล่นหาย
 
ตั้งแต่ที่รักมันตายเมื่อคราวนั้น
 
ไม่อยากรับรู้โมงยาม ไม่อยากก้าวข้าวคืนและวัน
 
จนเธอไขประตูความผูกพัน และเปิดบานนั้นด้วยหัวใจ
 
เธอเป็นมากกว่าความรัก
 
ที่เปิดเข้ามาทายทักคนอ่อนไหว
 
ปลุกชีพความศรัทธา บอกฉันว่ารักเป็นเช่นไร
 
เธอคือกุญแจที่หายไปและเป็นรักค​รั้งใหม่ ที่ฉันจะฝากชีวิตไว้ ตลอดกาล




ลืมกันหรือยังก็ไม่รู้
 
แต่เธอยังอยู่ทุกอณูของความห่วง​หา
 
ขวดโหลใบใหญ่ ที่เธอฝากไว้ก่อนวันลา
 
เข็มของเส้นนาฬิกาที่จะอยู่ที่ข้างฝาตลอดไป
 
หากแต่มันคงจะเดินต่อ
 
เมื่อคนที่ฉันเฝ้ารอกลับมาเติมถ่านให้
 
ปฎิทินตัวเลขที่ฉันเบรคมันด้วยหัวใจ
 
ไม่รู้จะเดินต่อเมื่อไหร่ ไม่รู้อีกนานไหมเธอจะมา




เสียงลมหายใจของความคิดถึง

 ดังจากอีกซีกหนึ่งของขอบฟ้า

 ได้ยินใช่ไหม เสียงของหัวใจที่ข้ามมา

 เสียงที่ตอกย้ำการจากลา แต่ก็ย้ำว่ายังมีเธอ

 เสียงลมหายใจของหนึ่งความรัก

 ที่ดังอย่างแน่นหนัก เมื่อคราวพร่ำเพ้อ

 ได้ยินหรือเปล่าเสียงเบาเบา ยามเหงาไม่พบเจอ

 หรือเป็นเพียงลมละเมอ ที่พัดถึงเธอแต่ไม่รู้เลย




เก็บนิยามทุกความรู้สึก
 
เก็บไว้ในใจลึกลึก อยู่แบบนี้
 
จะให้ผ่านกี่เนิ่นนานตาปี
 
เธอจะยังอยู่ที่นี่ อยู่ในความรู้สึกดีๆตลอดไป
 
ฉันไม่จำเป็นต้องมีเธออยู่
 
แค่หลับตาแล้วรับรู้ ว่าเธออยู่ใกล้ใกล้
 
เธอไม่จำเป็นต้องแสนดีสำหรับใคร
 
แต่เธอจะเป็นเจ้าหญิงที่ยิ่งใหญ่ ในหัวใจคนธรรมดา
 
รับรู้ทุกความผูกพัน
 
ที่ได้มีเธอทุกวัน ทุกความห่วงหา
 
ฉันยังมีเธออยู่ใกล้ใกล้ ทุกความเคลื่อนไหวและแววตา
 
เราจะอยู่ในห้วงกาลเวลา ที่ไม่รู้จะเดินหน้าได้อย่างไร
 
นานมาแล้วที่เราจากกัน
 
แต่นานเท่าไหร่นั้น. . .ฉันจำไม่ไหว
 
รู้แค่เธอจะเป็นที่หนึ่ง เธอจะลึกซึ่งอยู่ในหัวใจ
 
จากวันนั้นนับอีกตลอดไป จะไม่มีใครแทนที่เธอ




กาลครึ่งหนึ่ง. . .นานมาแล้ว
 
มีหัวใจที่เบาแผ่วเคยสดใส
 
กาลครั้งหนึ่ง บนก้นบึ่งของหัวใจ
 
มีคนทิ้งทั้งชีวิตไว้ เพื่อจะเดินไป กับใครบางคน
 
กาลครั้งหนึ่ง. . .แห่งความรัก
 
มีหัวใจเคยแน่นหนัก มันสับสน
 
กาลครั้งหนึ่ง ที่ก้าวมาถึงทางมืดมน
 
ทำให้หมดความอดทนบนหนทาง
 
กาลครั้งหนึ่ง แห่งความหมาย
 
ที่ลมหายใจสุดท้าย. . .ถูกทิ้งขว้าง
 
กาลครั้งหนึ่งที่ใจลึกซึ่งเริ่มเบาบาง
 
เหลือเพียงความรู้สึกจางจาง ก่อนจากลา
 
กาลครั้งหนึ่ง. . .ที่มาถึงครั้งสุดท้าย
 
ที่ความรักท้าทาย ทุกความห่วงหา
 
กาลครั้งหนึ่งที่ความลึกซึ่งพ่ายแพ้กาลเวลา
 
จึงเหลือเพียงคนทรมา. . .ที่จ่อมจมวังน้ำตาตลอดกาล

[เทโพ]

นก เปลี่ยวคว้าง กลางฟ้าเวหาหาว
จันทร์ เปลี่ยวดาว ดาษดามหาศาล
คน เปลี่ยวโลก โศกเศร้าร้าวรังควาน
ใจ เปลี่ยวรัก ทรมาน เกินจะทน
....ไม่มีดวงตาที่ไม่เคยร้องไห้....
....ไม่มีดวงใจที่ไม่เคยสับสน....
....ไม่มีห้วงสมอง ที่ไม่เคยร้อนรน....
....จึงไม่มีคนที่เดียวดาย....
แม้นจ่อมจมตรมอาบ คราบน้ำตา
ตื่นมา ค่อยล้างหน้า ยังไม่สาย
ตราบใด เช้าวันนี้ ยังมิตาย
ปล่อยดวงแดด แผดผิวกาย ให้บรรเทา

....เทโพ....

[เฮยอิง]

เสียงครวญแห่งความคิดถึง

ข้ามโค้งฟ้าอีกครึ่งมาห่มฝัน

เหมือนจะกล่อมท่วงถ้อยเป็นร้อยพัน

ให้คนห่างไกลกันหลับฝันดี. . .

เสียงเพลงแห่งความห่วงหา

ส่งผ่านดวงดาราในคืนนี้

ขับกลอมฝั่งฟ้าราวแสงจันทรากล่อมดนตรี

ส่งมาจากมุมริบหรี่ ข้ามวินาทีแห่งความห่างไกล

เสียงลมแห่งความรู้สึก

พัดกลบห้วงสํานึกราวอยู่ใกล้

บนวินาทีที่ห่วงหา หมื่นล้านศรัทธาของหัวใจ

ส่งข้ามมาข้ามไป. . .ในคืนที่หัวใจไหวหวั่น

เสียงครวญแห่งความอ่อนล้า

ใยคนอีกฝั่งฟ้าจึงปิดกั้น

หมื่นล้านบทกวีที่ส่งผ่านราตรีถึงคนสําคัญ

แต่. . .ฟ้าฝั่งนี้ใยเงียบงัน หรือเพราะไม่สําคัญสําหรับ ใคร

เขาจึงไม่ส่งข่าวมา

ทิ้งคนอีกฝั่งฟ้านั่งฝันใฝ่

หรือฟ้าฝั่งนั้นส่งถ้อยความสําคัญไปถึงใคร

คืนนี้ คืนที่ลมหนาวพราวกระไอ. . .ฉันจึงเหงาหัวใจเหลือเกิน





ในคืนที่โลกเปลี่ยนผัน

เธอยังมองดาวดวงเดียวกันกับฉันไหม

บ่อยครั้ง. . .ที่ฟากฟ้าฝั่งไม่เป็นใจ

เธอยังรู้สึกหรือเปล่าว่าเราอยู่ใกล้ใกล้. . .ไม่ไกลกัน

ในคืนที่ฟ้าเปลี่ยนสี

กลัวคนอีกฟากของบทกวีจะไหวหวั่น

ได้แต่บอกดาวทั้งฟ้า ที่ระยับจับตาเป็นร้อยพัน

ว่าในคืนที่ไร้แสงจันทร์. . .อยากให้เธอมองดาวดวงเดียวกับฉัน

ทุกคืน




ปี ใ ห ม่ หั ว ใ จ เ ก่ า

ค่อยค่อยปิดเปลือกตาแผ่วเบาอย่างอ่อนไหว

เหมือนเดิมกับทุกครั้งที่รอบกายยังไม่มีใคร

ที่จะซึมซับอุ่นไอ กั น แ ล ะ กั น . . .

คื น ใ ห ม่ หั ว ใ จ เ ก่ า

ค่อยค่อยเปิดเพลงเหงาเหงาก่อนหลับฝัน

อยู่กับแสงดวงดาวที่ช่วยเก็บเรื่องราวของคืนวัน

และคืนนี้ยังมีเพียงจันทร์ ที่ช่วยกล่อมฉันเมื่อลมพัดวี

วั น ใ ห ม่ หั ว ใ จ เ ก่ า

ภายใต้ฟากฟ้าหม่นเศร้าอย่างคืนนี้

อธิษฐานผ่านฟากฟ้า หากแต่เพียงฟ้าจะปราณี

โปรดส่งใครมารักฉันที เพราะหัวใจดวงนี้ อยากมีพันธนาการ




อยากฝากดวงดาวทั้งฟ้า

กระซิบลงมาแทนใจ. . .

ว่ายามที่ฉันไม่อยู่ เมื่อยามที่เราต้องไกล

ฝากดูแลเธอแทนฉันได้ไหม. . .ดวงดาว

ฉันกลัวว่าความเหินห่าง

จะทำให้จางเรื่องราว

บนคืนที่แสนปวดร้าว

คิดถึงฉันหรือเปล่า. . .คนดี

อยากวานให้ดาวทั้งฟ้า

ที่ระยับจับตาในค่ำคืนนี้

ไปอยู่กับเธอข้างข้าง. . .อำพรางความเหงา ที่มี

ขับกล่อมทุ่งเวิ้งราตรี ด้วยบทเพลงบทนี้. . . .เพลงดาว

[panthong.kh]

ในคืนที่โลกมีดมิด...
พลันความคิดไหลลื่นคืนเหน็บหนาว
เธอรู้ไหมใจฉันนั้นปวดร้าว
น้ำตาพราวแสนปวดเจ็บเหน็บอุรา

ในคืนที่ฝนพรำ....
แสนกลืนกล้ำช้ำใจอย่างไร้ค่า
เหม่อมองหมองหม่นจนถลำจำจดหมดราคา
ขอจงรู้ไว้เถิดว่าสี่ห้องหัวใจฉันคร่ำครวญหาทุกนาที
พันทอง

[panthong.kh]

มิได้เป็น ยักษา แค่บ้าใบ้
ร่ายกลอนไป ทุกวัน อย่าหันหลัง
บรรเลงแว่ว แผ่วผ่าน ปานชีวัง
เกิดคุ้มคลั่ง นั่งจ้อง มองกานท์กลอน

อ่านประจำ ย้ำชัด จึงจัดให้
สองบทไป ทันที มิหนีก่อน
แต่เวลา ไม่พอ ต้องขอจร
จบแค่กลอน นี้หนอ ต่ออีกที
พันทอง