ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[victoria's secret]

~~กล่อมไพร~~

[ไม่รู้ใจ]

แลนภางค์กลางไพรทรวงไหวหวั่น
ดาวล้อมจันทร์ขวัญครวญรัญจวนหา
รำพันเพ้อเหม่อเหงาเศร้าอุรา
ในพนาป่านี้ที่เคยเคียง

แผ่วแผ่วเผยเคยอ้อนสุนทรฝาก
เมื่อคราพรากจากจินต์ก็สิ้นเสียง
หทัยพร่ำพิไรไร้สำเนียง
เหลือแต่เพียงน้ำตาที่บ่าริน

ไม่รู้ใจ

[..กุสุมา..]

ไก่ป่าขัน รำพัน กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก
รีบร้อนลุก จากเต้นส์ เห็นไก่เหงา
ข้างดวงไฟ ไก่มัน นอนซึมเซา
เป็นรายหลาว ขี้ขาว ฤๅเจ้าไก่

เจ้าจงนอน เถิดหนา อย่าฝันมาก
ถึงเจ้าฝาก เดือน-ดาว เขารู้ไหม
เขาจะรับ รู้เรื่อง เจ้าหรือไร
อยู่ตั้งไกล บนดอย ลอยส่งเวียง
              ..กุสุมา..
  

[วลีลักษณา]

~~กล่อมไพร~~

๐ เพลินสายลม..พรมไล้..กลางไพรพฤกษ์
ในป่าลึก..ดึกดื่น..ท่ามคืนหงอย
ปล่อยความคิด..จิตท่อง..อย่างล่องลอย
ปลอบกมล..คนคอย..บนดอยไกล

๐ ให้ผ่านวัน..อันร้าว..ที่ราวป่า
คลายอุรา..ล้าอ่อน..เกินถอนไถ่
เฝ้าเหม่อครวญ..หวนหา..ด้วยอาลัย
สิ้นวิญญาณ์..ป่าไพร..ยามไร้นาง

๐ มองเห็นจันทร์..พันดาว..ในราวฟ้า
ให้อิจฉา..ดาราราย..อันพรายพร่าง
มีหมู่ดาว..พราวไสว..ในนภางค์
เฝ้าโอบเรียง..เคียงข้าง..มิร้างเลือน

๐ แต่อีกหนึ่ง..หัวใจ..แสนไหวหวั่น
อย่างเงียบงัน..ในอก..สุดยกเคลื่อน
ห่างไกลสุด..ฝั่งฟาก..เพียรฝากเดือน-
คอยย้ำเตือน..ภาพฝัน..แห่งวันวาน

๐ ให้สายลม..ห่มใจ..อันไหวอ่อน
ล้างอาวรณ์..ถอนหม่น..ให้พ้นผ่าน
ถอนสิ้นเศร้า..เหงาทรวง..พ้นดวงมาน
คีตกานต์..ขานขับ..ประทับทรวง

๐ ค่อยซึมซับ..หลับไหล..ในห้วงฝัน
ท่องวิมาน..ผ่านสวรรค์..ถึงชั้นสรวง
ลืมวิโยค..โศกศัลย์..อันทั้งปวง
ก่อนลุล่วง..ห้วงสนิท..แห่งนิทรา๚ะ๛

~*~ ลมหนาว ~*~

ลมหนาวโลมห้วงหาวพาหนาวห้อม
เข้าโอบล้อมรอบทรวงผู้ห่วงหา
เย็นเยียบในดวงขวัญเมื่อฉันทา
ค่อยลับลาเลยล่วงกลางห้วงกาล

ก่อนนั้นเคยหวานชื่นกลางคลื่นหนาว
มาถึงคราวจางลงสิ้นสงสาร
ความรักที่เบิกบทด้วยรสตาล
ก็ขมซ่านแทรกซอนจนอ่อนใจ

สนพลิกพลิ้วเรียวใบลมไล้ลู่
ดั่งรับรู้อาวรณ์สุดทอนไหว
อกใจเอยพรากพ้นสู่หนใด
ด้วยอาลัยล่ามคล้องลงจองจำ

วลีลักษณา
๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

แสงอรุโณทัย .. ในยามเช้า
สายลมเบาเย้ายวนรัญจวนหา
แนวไพรสณฑ์สายธารตระการตา
ธรรมชาติสร้างมา .. พาภิรมย์

แสงจรดสดใส .. สู่ผืนดิน
ไอกรุ่นกลิ่นถิ่นแถนแดนสุขสม
ทิชากรกู่ก้องร้องเชยชม
กอดเกลียวกลมกลางไพร .. ใต้ร่มเงา

ชลธารม่านไหว .. ไหลรินผ่าน
บุหงาบานลานรวงพวงเฉลา
กลีบใบขาวพราวพร่างช่างพริ้มเพรา
เป็นเทือกเถาเหล่าไม้ .. ในพนา


พระอาทิตย์อัสดง

[นพตุลาทิตย์]

วิเวกว้างวังเวงวิโหวงเหวง
ท่ามบทเพลงกล่อมไกวไพรพฤกษา
ไร้คนเรียงเคียงคู่ดูดารา
นั่งมองฟ้าเจ่าจับกับเงาตัว

ได้แต่ร่ำพร่ำเพรียกสำเหนียกเสียง
ยินแต่เพียงลมกรีดหวีดหวิวหวัว
ไผ่โยกกายส่ายสบัดซัดรัวรัว
ดั่งเยาะหัวคนเหงาให้เศร้าใจ

ท่ามกลางดงพงวังรั้งฟ้ากว้าง
ระยะทางถ่างกั้นให้หวั่นไหว
ฝากความรักปักคิดถึงตรึงห่วงใย
ส่งคนไกลในเวียงเพียงฝันดี

 

[กาญจนธโร]

กล่อมไพร..ในเงาจินต์

วิเวกไพรแผ่อ้อมห่มห้อมจิต
ยังสถิตติดตรึงคะนึงหวน
ทำนองกาลผ่านผันแสนรัญจวน
ลำนำครวญชวนหวามพลิ้วท่ามภู

บทบรรเลงเพลงเป่าจากเลาไผ่
ยะเยื้อนไหวไพเราะเสนาะหู
รำพายโยนโยกไม้ใบกราวกรู
พงพีกู่เพรียกขานซึ้งซ่านทรวง

สุริยะผละฟ้าดาวคลาคล่ำ
ละเลียดด่ำแสงพราวสกาวสรวง
เดือนแรมเรียวเสี้ยวสรรจากจันทร์จวง
มาแขวนดวงล่วงคล้อยดั่งคอยดาว

รำพึงเคียงเพียงเหงาแนบเนาอก
สั่นสะทกกกเงาบรรเทาหนาว
ห่างจอมขวัญกัลยาแม้คราคราว
มนด่าวร้าวรานสะท้านตรม

บทบรรเลงเพลงผิวเคยพลิ้วผ่าน
สงัดนานหวานใดก็ไพล่ขม
เฝ้าถวิลถิ่นปางร้างระทม
รอวันสมรมย์ฤดีชื่นชีวัน

เอื่อยเอื่อยผ่านพานผิวแล้วปลิวห่าง
ฝากรอยจางรางเลือนไว้เกลื่อนฝัน
หนาวนักลมข่มย้ำพลางรำพัน
กอดกายสั่นหวั่นไหวในเงาจินต์

ปภัสร์
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

[พิมพ์วาส]

บนสรวงห้วงโลกันต์ชั้นเวหา
คนธรรพ์พาตีเพลงบรรเลงร่าย
เหล่ารัมภาอ้าแขนแม้นกรีดกราย
ตามพิณสายท้ายห้วงสรวงบน

หิมพานต์พาลยินเสียงพิณรับ
ยลสดับจับตาเพลาหม่น
กินรีอาบน้ำท่ามอุบล
ได้ยินยลดนตรีคีตะงาม

[วลีลักษณา]

~*~ เศษรักซากร้าง ~*~

สายลมโบกโยกไกวใบไม้พลิ้ว
บ้างปลิดปลิวขั้วหล่นลับพ้นหาย
สิ้นสุดช่วงล่วงผ่านรานมลาย
ความหวานกลายเป็นขมให้ตรมตรอม

ปลิดปลิวแล้วขั้วใจพรากไกลลับ
ไม่อาจกลับคืนให้ได้ถนอม
ต้องทนเศร้าโศกซมอย่างสมยอม
สิ้นหวังหลอมรักรวมร่วมชีวัน

รอแต่ป่นปนดินอย่างสิ้นไร้
เช่นใบไม้หล่นคว้าง..บนทางฝัน
เหลือแต่เศษซากทรวงในบ่วงทัณฑ์
ที่นับวันแหลกสลายตามสายกาล

[สุวรรณ]

ฟังสิคำน้ำค้างพร่างปลอบขวัญ
ก่อนฤดูเหมันต์จะผันผ่าน
ประโลมปลอบใจเจ้าเยาวมาลย์
เราต่างก็ร้าวราน ตามกาลเวลา

หากแล้งรักหนักอกสะทกไหว
ยอมปลิดใบในเล่ห์เสน่หา
โบกลาช่วงชอกช้ำของน้ำตา
แล้วเยียวยาทาแผลที่แผ่ดวง

ฟังเพลงดึกคึกครื้นในคืนค่ำ
ชมระบำน้ำค้างพร่างจากสรวง
รับสัมผัสลมดึกผนึกทรวง
ให้เพลงไพรกล่อมห้วงดวงใจร้าว

[วลีลักษณา]

~*~  บนทางฝัน ~*~

๐ ฝ่าสายกาลวิโยคอย่างโศกเศร้า
ความเปลี่ยวเปล่าเร้ารุมจนรุ่มหลง
เห็นพรายรุ้งเรื่อสายก็หมายคง
หวังดำรงเส้นสีแต้มชีวา

๐ เวียนเกิดดับนับครั้งที่พังพ่าย
ที่วนว่ายทุ่มแรงแสวงหา
คือสีสัน..สุข-เศร้า เคล้าน้ำตา
เมื่อเอื้อมคว้าก็คว้างออกห่างไกล

๐ เกือบสุดปลายทางฝันที่ฟันฝ่า
ก็เหมือนว่าโคมสรวงเป็นดวงใส
เปล่งแสงสาดส่องทั่วทั้งหัวใจ
คนยากไร้..พลิกฟื้นมาชื่นบาน........วลีลักษณา

ฟังสิคำน้ำค้างพร่างปลอบขวัญ
ก่อนฤดูเหมันต์จะผันผ่าน
ประโลมปลอบใจเจ้าเยาวมาลย์
เราต่างก็ร้าวราน ตามกาลเวลา

หากแล้งรักหนักอกสะทกไหว
ยอมปลิดใบในเล่ห์เสน่หา
โบกลาช่วงชอกช้ำของน้ำตา
แล้วเยียวยาทาแผลที่แผ่ดวง

ฟังเพลงดึกคึกครื้นในคืนค่ำ
ชมระบำน้ำค้างพร่างจากสรวง
รับสัมผัสลมดึกผนึกทรวง
ให้เพลงไพรกล่อมห้วงดวงใจร้าว.........คุณสุวรรณ

๐ เวิ้งวงสรวงช่วงแสงโลมแหล่งหล้า
เมื่อวรรษาทิ้งช่วงปล่อยห้วงหาว
ให้กระจ่างพร่างแสงแต้มแต่งราว
จะถึงคราวสิ้นหม่นพรากพ้นไป

๐ ลมเช้าโชยลำเฉื่อยคล้ายเหนื่อยอ่อน
ภุมรินโล้ร่อนปีกว่อนไหว
ตามกลิ่นหอมรวยรินจากถิ่นไกล
ที่ย้อมใจเกินต้านแล้วผ่านเลย

๐ สุคนธชาติเจ้าเอยรำเพยกลิ่น
ระรวยรินโลมหล้ายามฟ้าเผย-
พรายแดดอุ่นออดอ้อนช่อซ้อนเชย-
กลีบที่เคยหลุบหลู่ก็รู้บาน.......วลีลักษณา

[บ้านริมโขง]

ฟังตอบถ้อยร้อยเรียงเสียงห่วงหา
จำนรรจาพาชื่นรื่นไฉน
เราคนฟังยังซึ้งติดตรึงใจ
โอ้..กระไร ช่างงาม ตามวลี

อยากชื่นชมผกาคราบานแย้ม
แสงเดือนแซมอร่ามงามสดศรี
อยากมีบ้างนางหนึ่งซึ้งฤดี
ใคร่โอบกอดนารี..ที่รักเธอ..

"บ้านริมโขง"

[♥หทัยกาญจน์♥]

...............เสียง แว่ว แห่ง ไพร......
......ผ่าน เสียง แห่ง กวี...............

 
เสียง...กล่อมไพรพี่เพรียกสำเหนียกเสียง
แว่ว...ความงามท่ามสำเนียงเคียงเสนอ
แห่ง...พฤกษาคราตระการแย้มบานเจอ
ไพร....บิดพลิ้วปลิวเพ้อเลิศเลอคำ

ผ่าน...เหมันต์ขวัญจิตมิตรพี่น้อง
เสียง….ป่าลึกกึกก้องกรองงามขำ
แห่ง…บ้านกลอนกานท์กลคนร่ายนำ
กวี....ไพรเพ้อพร่ำล้ำกวี




หทัยกาญจน์
๑๖ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕