ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

บ้านร้าง..ผีบ้านร้าง ..ล้างอาถรรพ์บ้านร้าง..รักบ้านร้าง

ปฎิบัติ จัดทำ ตามคำมั่น
เช้าทุกวัน อาหาร หวานผสม
น้ำสะอาด ถาดข้าว เนื้อคาวนม
ถวายพระ พุทธ พรหม พนมกร

อ่าองค์เทพ เทวะ จตุรทิศ
สิงสถิต โลกัง วัง สิงขร
ทั้งเถื่อนถ้ำ น้ำธาร ดานดงดอน
บ้านพักนอน ธรณี เจ้าที่ทาง

ถึงวันพระ ถือศีล ไม่กินเนื้อ
สวมผ้าเสื้อ ชุดขาว พราวคลุมร่าง
ค่ำสวดมนต์ ภาวนา ลาปล่อยวาง
มิจืดจาง สร้างกรรม ทำความดี

เสียสละ แรงงาน ทานสินทรัพย์
ทักทายกับ เพื่อนพ้อง และน้องพี่
เกิดปัญหา หน้าหัน คุยทันที
ยื่นไมตรี ยิ้มย่อง ปรองดองกัน

ตั้งแต่เข้า อาศัย ในบ้านนี้
เกือบห้าปี อยู่ท่าม ความสุขสันต์
มีของกิน เครื่องใช้ ไว้ครบครัน
โชคเลื่อนชั้น ตำแหน่ง แบ่งเงินทอง

หมดสาเหตุ เภทภัย ไม่ปรากฏ
เกียรติยศ สรรเสริญ เยินยอก้อง
หวังสิ่งใด ได้สม อารมณ์ปอง
ขอครอบครอง ตลอดกาล รักบ้านเอย

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

หรือสวรรค์ บัญชา ให้มาเกิด
ร่างประเสริฐ หล่อล้น คนทั้งหลาย
หาตัวยาก มากเล่ห์ เพทุบาย
ใช้น้ำลาย ปลิ้นปลอก ล่อหลอกคน

ทำเยิ้มยิ้ม พริ้มตา วาจาหวาน
คอยรับใช้ ช่วยงาน การกุศล
เขารู้จัก ทักตัว ทั่วตำบล
จบ ป.ต้น แฟนหมอ จบ ป.ตรี

มีชื่องาม.รามจันทร์.ตรงวันคลอด
หัวเยี่ยมยอด กลค้า น่าบัดสี
กระเทียม ครั่ง ชั่งถั่ว มั่วทุกที
ล็อคเข็มชี้ ยันค้ำ ลดน้ำหนัก

นำกระเทียม เทียมเกวียน เวียนมาส่ง
บอกยกลง เอาวัว ผูกรั้ว.หลัก
ดื่มน้ำก่อน ร้อนคลาย หายหยุดพัก
แล้วจอกตัก ยาดอง ให้ถองทาน

พอมึนเมา เขาโกง ลงตัวเลข
ผมเป็นเด็ก งุนงง น่าสงสาร
สลดใจ ไม่ขอ ต่อทำงาน
ลากลับบ้าน จากกัน วันนั้นเลย

ฐานะดี มีทรัพย์ นับแสนล้าน
ตาพิการ แถมบ้า อ้าปากเผย
โกงชาวนา โกงตาชั่ง โกงตังค์เอย
หลีกไปเพ้ย ขวางหน้า อิจฉากู

ปิดภาคเรียน 2506 รับทำบัญชีให้.รามจันทร์.
ค่าจ้างวันละ 5 บาท เมื่อคืนฝันนำมาเป็นกลอน

 

รพีกาญจน์ 59

[พีเพิล]

เห็นแค่บ้านผ่านตามีหญ้ารก
ดินที่ปรกแห้งกระด้างเกินย่างขา
ลมวู่หวิวผิวปากบอกผ่านมา
‘จะเข้ามาหาของหรือซ่อนตัว’

ขนลุกซู่หลังคอแลต้นแขน
ใจตอบแทนขอหลบพักนะ’พี่ขรัว'
ร่างไม่เห็นผิวตาเนื้อแต่ก็กลัว
แผ่เมตตาก่อนทั่ว..จึ่งตัวนำ

กระมิดกระเมี้ยนเลียนแบบผู้สงบ
เราเคารพท่านนะไม่แกล้งขำ
มีภัยยากหลบฝนซกตกระกำ
ซัดเซกล้ำเหนื่อยนักแล้วจักกราย
 



ขอบคุณรูปจากเว็บกูเกิ้ล

[รพีกาญจน์]

                                                  ๐ จงจำคำกล่าวไว้     จงดี
                                                   คำสี่คำครูมี             แก่เจ้า
                                                   จงรีบเร่งทันที          ทำเถิด
                                                   "เราจะทำดี"เว้า   ว่าพร้อมเพรียงกัน

แปดโมงเช้า เคารพ นบธงชาติ
อภิวาท องค์พระ พุทธศรี
กล่าวสัญญา ว่า..เราจะทำดี
นักเรียนรี่ รายล้อม น้อมรับฟัง

ครูทัดมี ข่าวเช้า หน้าเสาธง
นิทานส่ง เสริมธรรม คำประหลัง
ตรวขสุขภาพ ชายหญิง อย่างจริงจัง
เสร็จแล้วสั่ง แยกกัน สู่ชั้นเรียน

ตรงสำคัญ วันหยุด พุทธศาสน์
เช้าตักบาตร ฟังธรรม น้อมนำเศียร
กรวยข้าวตอก ดอกไม้ ไฟธูปเทียน
วนขวาเวียน วิหาร กรานพุทธพรหม

เปิดภาคเรียน ไหว้ครู บูชาพระ
พุทธมามะกะ ประเสริฐสม
ปฏิญาณ สาบานตน คนนิยม
ชอบชื่นชม กัตติเวทิตา

ประชุมปลาย สัปดาห์ อาราธนะ
นิมนต์พระ หยิบยก ปาฐกถา
รู้สวดมนต์ กรณศีล จินตนา
เกิดปัญญา สมาธิ ริชำนาญ

วันวิสาขบูชา เวียนมาถึง
หวนคำนึง ถึงผู้..ครูทัดท่าน
ขอเทิดเชิดชู คุณูปการ
เพียรสืบสาน ต่อไป ไม่รู้ลืม

ผมได้นำสิ่งดีๆจากพ่อครูทัดมาใช้ โดยเล่าข่าวเช้าหน้าเสาธง
นำนักเรียนตักบาตร ฟังธรรม เวียนเทียน ทำพิธีแสดงตนเป็น
พุทธมามะกะ ไหว้ครู มีประชุมนักเรียนสุดสัปดาห์ นิมนต์พระ
แสดงธรรมเดือนละหนึ่งครั้ง สืบจนผมเกษียณก่อนกำหนด
 


รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

เริ่มปรึกษา หารือ เข้าชื่อเพื่อน
ปิดหนึ่งเดือน ท้ายเทอม เริ่มตอนไหน
สรุปว่า น่าทำ ช่วงลำไย
เด็กจะได้ ช่วยงาน บ้านทั้งปวง

รับจ้างจัด คัดแยก แบกตะกร้า
นอกเวลา มีพอ ลากล้อพ่วง
เสิร์ฟอาหาร จานชาม ตามร้านรวง
เก็บมะม่วง ลงกล่อง รองด้วยโฟม

ส่งเสริมหลัก ทักษะ วิชาชีพ
สามารถหยิบ มาใช้ ได้เหมาะสม
เรียนวิธี ชีวิต กิจสังคม
สัมผัสชม พฤกษา นานาพันธุ์

เพื่อประสาน งานรัก สามัคคี
ต่างถ้อยที ช่วยชอบ ตอบแทนมั่น
รับเงินตรา ค่าจ้าง เป็นรางวัล
สร้างขยัน อดทน เป็นคนดี

คิดตาราง วางแปลน แผนบทใหม่
กำหนดใช้ ปีการศึกษานี้(2530)
เฉพาะเรา เท่านั้น ทำทันที
เขตมากมี ดกดำ ลำไยโซน

อำเภอพร้อม จอมทอง นำร่องก่อน
ทุกขั้นตอน ท่องเดิน ประเมินผล
ร้อยเปอร์เซ็นต์ เห็นชัด ในบัดดล
แต่ข้างบน หอคอย ไม่คล้อยตาม

ประชาชน เพียบพร้อม ยอมทำตาม

หลักสูตรและกิจกรรมต้องสอดคล้อง
ความเป็นอยู่ของผู้คนในท้องถิ่นครับ

 

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

เวลาผ่าน นานเดือน เหมือนอาทิตย์
ปีแรกปิด หกสิบโรง โครงการใหม่
เมื่อสบช่อง ลองทำ นำวิจัย
ผลอย่างไร อีกหลาย(เขต) ขยายการ

ต้องจัดแจง แบ่งกลุ่ม สุ่มสำรวจ
เดินออกตรวจ ถามตอบ ถึงขอบบ้าน
เข้าประตู ดูเช็ก เด็กทำงาน
ที่สวน.ร้าน สรุปผล บนโต๊ะกลม

บันทึกจบ พบดี ไม่มีเสีย
ค่าเฉลี่ย เท่ากัน ชั้นประถม
เป็นภาระ อนุบาล อาหาร.นม
ข้างบนชม บริหาร จัดการดี
................................

กางเกงหลวม สวมกระโปรง ส่งเสียงจ้าว
เสื้อผ้าขาว กระเป๋า ดำ.เทาสี
เดินเปลือยเปล่า เท้าแตะ แสะไม่มี
เกิบอย่างดี ใหม่จริง ทั้งหญิงชาย

พูดถูกคอ ล้อเล่น เห็นสนุก
ไปยืนจุก ..สหการ ร้านค้าขาย
ถือหุ้นเพิ่ม เติมฝาก ออมมากมาย
ซื้อจับจ่าย แบบเรียน เขียน.อุปกรณ์

"ปิดเทอมนี้ ดีอย่างไร" ให้เล่าแจ้ง
ทุกคนแย่ง ยกยื้อ มือสลอน
"รู้วิชา พาเพลิน เงินแน่นอน
เก็บใช้ตอน เรียนต่อ ม.ต้น-ปลาย"

สหกรณ์โรงเรียน แบ่งออกเป็น สหการร้านค้า ออมทรัพย์นักเรียน
ฝ่ายผลิตทางการเกษตร แบบครบวงจร โดยนักเรียนดำเนินการ

 

รพีกาญจน์ 59

[รพีกาญจน์]

เดินลำบาก ขวากขวาง หนามกางกั้น
เครือเถาวัลย์ พันแขน รัดแน่นขา
ย่ำไม้รก ตกหลุม จุ่มบ่อมา
คมใบคา บาดคิ้ว นิ้วเลือดซึม

ได้เรียนรู้ สู้ทน บนทางแคบ
บางครั้งแทบ เซโซ ด้วยโง่ทึ่ม
ท่ามไอแดด แผดเผา เส่างำงึม
ฝนตกพรึม เปียกโปก ชุ่มโชกกาย

ออกดุ่มเดิน เพลินใจ ไม่ื้ท้อถอย
ความหวังคอย ริบหรี่ ที่สุดสาย
ฝ่าแรงต้าน ทานถุ ทะลุทะลาย
ร่างผึ่งหงาย ยันพื้น ขึ้นตั้งตรง

ยังโกยก้าว สาวสับ นับซ้ายขวา
ถั่งถลา งอง้ำ คะมำก่ง
สะดุดหิน สิ้นแรง ตะแคงลง
นอนโอบลง เสียดจุก รีบลุกไว

เวลาวัน ผันผ่าน เนิ่นนานยิ่ง
แล้วทุกสิ่ง ปลายทาง สว่างใส
ห่างแค่คืบ ดึ๊บดึ๋ง ถึงเส้นชัย
ที่วาดไว้ แรกเดิม เริ่มถักทอ

หยุดยลยิน สิ้นสุด แตะจุดหวัง
เป็นความหลัง ครั้งหนึ่ง ซึ้งใจหนอ
สู่ปัจฉิม ลิ้มลด งดเพียงพอ
ละจากจอ เหลือค้าง กลางทรงจำ

 

รพีกาญจน์ 59

[D]

กาลครั้งหนึ่ง ....ไม่นานนัก
เคยพลาดรัก  ปวดเหน็บ เจ็บจนหนำ
อกระทม หม่นไหม้ ไห้ระกำ
แบกความช้ำ คล้ำจิต ชิดบ้านกลอน

มาเจอพี่ เจอน้อง ร่วมผองเพื่อน
ช่วยก่อเริ่ม เพิ่มเตือน เกลื่อนกระฉ่อน
มีน้ำใจ ไม่ผละ ละอาทร
เฝ้าออดอ้อน วอนกานท์ นานสัมพันธ์

มาวันนี้ ได้ข่าว ให้เหงาจิต
ไยพี่คิด จะต่าง ห่างทางฝัน
แล้วน้องนี้ จะอยู่ไป ทำไมกัน
ถึงวันนั้น พี่ลา น้องคงเลือน

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

รู้แนวทางวางแกนแผนชีวิต
รู้เขียนขีดเป้าหมายเป็นรายก่อน
รู้ศึกษาหาข้อมูลแน่นอน
รู้ขั้นตอนวิธีทำดำเนินการ

จะสำเร็จเสร็จสรรพระดับไหน
ก็ต้องใช้เทคนิคพลิกประสาน
เร็วหรือช้าล่าหรือนำที่ชำนาญ
บนพื้นฐานขยันบวกหมั่นเพียร

ทรหดอดทนจนเป็นเลิศ
อย่าระเหิดนอกกรอบชอบพาเหียร
หากผิดพลั้งครั้งใดให้บทเรียน
นำมาเวียนแก้ไขไม่วุ่นวาย

รู้เท่าทันอันใดใช่สาเหตุ
ดับกิเลสตัดตอนก่อนจะสาย
ทฤษฎีมีเห็นเจนมากมาย
คิดอุบายละล้างอย่างแยบยล

ค่อยประคับประคองต้องแน่นิ่ง
มิให้ดิ่งทิ้งเทลงเวหน
ขยับตั้งจังหวะได้ไต่ขึ้นบน
จะผ่านพ้นโอดโอยหมดโพยภัย

ถ้ามีอยู่มีกินรวยสินทรัพย์
อย่าลืมนับญาติมิตรเคยชิดใกล้
นมเนยเนื้อเจือจานแบ่งทานไป
คือจิตใจยอดเยี่ยมเปี่ยมงามเอย

 

รพีกาญจน์ 59

[--ณัชชา--]

เคยวางแผนชีวิตแต่ผิดพลาด
ด้วยเพราะขาดความรู้ที่ครูเอ่ย
คงอาจเป็นเพราะกรรมที่ตามเกย
เวลาเลยล่วงไปจึงได้คิด

ถูกย้ายมาต่างถิ่นเหมือนสิ้นท่า
ทั้งชีวาแสนทุกข์ถูกจับผิด
ตัวคนเดียวไร้ญาติและขาดมิตร
เหมือนชีวิตสิ้นหวังตายทั้งเป็น

ทำงานเหมือนชายงามอกสามศอก
วิ่งเข้าออกเวียนวนทุกคนเห็น
ตั้งแต่เช้าถึงค่ำแสนลำเค็ญ
ต่อตอนเย็นข้ามคืนขึ้นอีกวัน

ถึงวันนี้ได้พบความอบอุ่น
ด้วยพระคุณพี่ชายช่วยให้ฉัน
สับเปลี่ยนตัวให้น้องกลับกองพัน
บุญคุณนั้นท่วมท้นจำจนตาย

เป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่ติดหนี้
ไม่ได้พี่คงรันทดหมดความหมาย
กราบพันเอก ทินกร ฯ มิคลอนคลาย
ชีพสลายก็ยังปลื้มไม่ลืม(พระ)คุณ

--บานเย็น--

 

[ไพร พนาวัลย์]

            


จะเล่าเรื่องเบื้องหลังในครั้งหนึ่ง
ที่ติดตรึงตราใจพาไหวหวั่น
ไปคุมงานเช้าค่ำขุดน้ำมัน
ทุกทุกวันไปกลับขับรถเอง

ถึงวันเสาร์รับคนงานจากบ้านเช่า
ตื่นแต่เช้าตั้งใจให้รีบเร่ง
นั่งเต็มรถเบียดกันมิหวั่นเกรง
แล้วเปิดเพลงให้ฟังนั่งงัวเงีย

ระยะทางร้อยแปดสิบกิโลเมตร
จึงเข้าเขตเซซังลูกรังเรี่ย
สองชั่วโมงโค้งไกลยังไม่เพลีย
รีบเข้าเคลียร์เรื่องงานให้ผ่านลุย

สั่งงานเสร็จรีบกลับซื้อกับข้าว
ต้องวิ่งอ้าวสามสิบโลโผล่ฉลุย
เข้าในเมืองซื้อของยังต้องคุย
ภาษาแขกกระจุยคุยรู้กัน

ซื้อของเสร็จบึ่งรถไม่คดค้อม
ต้องเตรียมพร้อมอาหาร,ของหวานนั่น
ทั้งเนื้อ,ไก่,ผักสด,หมดทุกวัน
แล้วแบ่งปันกันกินยามสิ้นแรง

วิ่งสองรอบรวดเร็วท่ามเปลวแดด
ที่ร้อนแผดเผาไหม้เหมือนใครแกล้ง
เสียงลูกน้องวิ่งมาทำตาแดง
พูดเสียงแห้ง แก๊สหมดรันทดใจ

จะไม่มีข้าวกินในตอนเที่ยง
มันสุดเลี่ยงหลบหน้าทำบ้าใบ้
ทั้งร้อนแดดร้อนลมต้องงมไป
จะให้ใครขับแทนก็ไม่มี

ทั้งแสนเหนื่อยแสนเพลียละเหี่ยจิต
มันเป็นกิจของเราต้องเอานี่
เข้าไปดื่มน้ำส้มอารมณ์ดี
ไปอีกทีเถิดหนาไม่ช้านาน

ขับมาได้ครึ่งทางจึ่งวางแผน
พอรถแล่นถึงที่พอดีผ่าน
ทั้งโรงแก๊ส,ข้าวหมกไก่,คงได้การ
ขอทนทานถึงปั๊มเก่าจะเข้านอน

คิดได้ถึงตอนนี้น้องพี่เอ๋ย
ตามันหลับลงเลยดั่งเกยหมอน
รถวิ่งออกนอกทางระหว่างดอน
จนหัวคลอนรู้สึกสำนึกตน

เสียงตึงตึงตังตังลูกรังร่วน
รถมันจวนแล้วจะตกถนน
ได้สติเตือนใจมิให้ชน
รีบเวียนวนเข้าทางกระจ่างตา

ขึ้นถนนพ้นทรายรอดตายแล้ว
โอ้ลูกแก้วเกือบจบไม่พบหน้า
ถ้าถึงคราวเคราะห์ร้ายถึงตายมา
เสาไฟฟ้าข้างทางทุกอย่างพัง

นี่แหละคือครั้งหนึ่งในชีวิต
ฟ้าลิขิตให้รอดไม่จอดชั่ง
ถ้าไม่ตายก็พิการสงสารจัง
กลับคืนรังนั่งเล่าก่อนเข้านอน

“ไพร พนาวัลย์”

[รพีกาญจน์]

ยังจำได้...
อายุไข ยี่สิบ หยิบมาเล่า
บอกกับเพื่อน เตือนพ้อง พี่น้องเรา
ครบย่างเข้า ห้าสิบปี ฉันนี้ตาย

เสียงหัวเราะ เยาะหยัน พลันชี้หน้า
หยุดเถิดบ้า ว่าเอ็ง เร่ง-ิบหาย
ยังไร้เมีย เคลียร่าง พูดวางวาย
ชอบทำนาย เลือนลับ อัปมงคล

เลยแสดง แจงทำ ดำเนินชีวิต
ต้องลิขิต ด้วยมือ ถือเหตุผล
เดินแนวทาง วางกรอบ ครอบครัวตน
ทุกข์ผ่านพ้น สบาย เมื่อปลายวัย

เตือนตัวอย่า วู่วาม ความประมาท
เกิดผิดพลาด ลำบน ตั้งต้นใหม่
เพียรประพฤติ ยึดศีล กินทานไป
สอนลูกให้ ทำดี ศรีพารา

หากถึงวัน ว่าไว้ ไม่ม้วยมอด
นั่นสุดยอด ภิรมย์ สมปรารถนา
คือกำไร ได้อยู่ ดูโลกา
ตายเร็วช้า นานหนอ ก็ช่างมัน

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ตั้งแต่เดิม เริ่มคลาน อ่านเขียนได้
ร่างเติบใหญ่ อ้อมอุ่น ของคุณป้า
คอยถนอม กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูมา
หลับลืมตา ก็เห็น เป็นประจำ

อีกท่านหนึ่ง ซึ้งใน หทัยนัก
แต่ฟูมฟัก รักเรา เพียงเช้าค่ำ
รับจ้างวัด ตัดผ้า ฟ้ามืดดำ
ดึกยังทำ ถึงเพลีย เตี่ยยอมทน

หาบกระบุง มุ่งทาง วางตลาด
ขายผักกาด ของใช้ ไม่เคยบ่น
ไม่อิดออด กอดลูก ที่ซุกซน
เราสองคน รักแม่ สุดแดดวง

มีกล้วยใบ ใจแจง บิแบ่งครึ่ง
คนละกึ่ง กินกล้วย ด้วยแสนห่วง
ไม่ทะเลาะ เบาะแว้ง แกล้งทั้งปวง
เรียกอากวง เรื่อยมา น้องอากี

บ้านไม้ไผ่ ได้อยู่ ริมคูคล้ำ
พร้อมข้าวน้ำ ดื่มทาน มานสุขี
เรารักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ สวัสดี
น้อมชีพพลี ทดแทน คุณแผ่นดิน

เทพจำนง ส่งพา ให้มาพบ
กำหนดจบ เช่นกัน คือวันสิ้น
แม่เตี่ยน้อง ต้องตาย วายชีวิน
ตรงตรุษจีน ไหว้เจ้า เศร้ายิ่งเอย

ตรุษจีน 2542 แม่เสียชีวิตด้วยหัวใจวาย
ตรุษจีน 2545 เตี่ยเสียชีวิตด้วยความดันสูง
ตรุษจีน 2546 น้องเสียชีวิตด้วยตับมะเร็ง

 

[--ณัชชา--]

อ่านถึงบทสุดท้ายใจหดหู่
เมื่อได้รู้ข้อความตามเฉลย
ชีวิตสุดระกำเหมือนกรรมเกย
เรื่องที่เผยห่อหดรันทดจัง

ถึงตรุษจีนปีหน้าให้ฟ้าผ่อง
เรื่องเศร้าหมองหมดไปดั่งใจหวัง
ให้ครอบครัวสุขีมีพลัง
ให้สุขังไร้โศกไร้โรคภัย

--ณัชชา--

 

[รพีกาญจน์]

ที่สิบสามกุมภาพันธ์พระจันทร์หม่น
เราสองคนชวนกันไปดูหนัง
ผ่านป่าช้าทางเปลี่ยวแสนเสียวจัง
เย็นสันหลังหัวผมลมโชยมา

ถึงหน้าวัดยอบนั่งยังไม่ฉาย
คนมากมายคุยจ้อคอยรอท่า
เสียงโฆษกบรรยายขายหยูกยา
จึงซื้อหาแทะเม็ดทานตะวัน

หนังสิบหก ม.ม. ขึงจอผ้า
จอกว้างกว่ามุ้งไนล่อนที่นอนฉัน
เรื่องตลก อกหัก รักหวานมัน
มิตร-เพชรา คู่กันนำแสดง

เริ่มต้นเรื่องพระเอกเป็นเด็กวัด
ความจนจัดถ่อกายไปหลายแห่ง
แบกข้าวสารงานหนักหักโหมแรง
จ้างถูกแพงมิท้อขอได้เงิน

แฟนสาวส่งแรงใจให้เสมอ
รักเลิศเลอรักเติมวันน่าสรรเสริญ
เรียนจบได้งานทำท้ายจำเริญ
เคียงคู่เดินสมใจได้แต่งงาน

.....................................

จึงแอบจำลอกเลียนเช่นในหนัง
มือไพล่หลังแหงนเงยเอ่ยคำหวาน
จะรักเธอเท่าฟ้าสุธาธาร
ตลอดกาลเรื่อยไปไม่เปลี่ยนแปลง

ยื่นกุหลาบแดงให้เธอหนึ่่งดอก
เช้าวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2513

รพีกาญจน์

[--ณัชชา--]

นึกอิจฉารักหวานของท่านพี่
เพราะเรานี้รอมาจนหน้าแห้ง
ไร้กุหลาบโสภีดอกสีแดง
สวรรค์แกล้งให้เราเหงาอีกปี

อีกไม่กี่ชั่วโมงคงพ้นผ่าน
จบวันหวานเลยไปในวิถี
วาเลนไทน์เจ้ากรรมช้ำสิ้นดี
อยากจะหนีหลบหน้าวาเลนไทน์

--ณัชชา--

 

[กังวาน]

สวรรค์ก็มีตาเธออย่าหนี
ความรักมีเวลาอย่าหวั่นไหว
ถึงคราวมาอย่ากังวลเหมือนดลใจ
ปุบปับไงเตรียมพร้อมอย่ายอมเลย

ถึงรักมีกี่ครั้งและพังหมด
เธออย่างดไขว่คว้าหามาเอ่ย
สักวันนั้นรักแท้แน่มาเกย
คงชิดเชยชื่นจิตแนบชิดทรวง

       ---กังวาน

---

[รพีกาญจน์]

พบอิฐเก่า เทาดำ ลูบคลำก้อน
ก่อทับซ้อน ดอนดาน ล่างลานหนา
บ้างหักบิ่น ดินปน บนชาลา
ประมาณค่า อายุ ลุพันเกิน

คงกำแพง แกร่งกัน ปั้นรายรอบ
ลึกคูขอบ น้ำขัง หยั่งตื้นเขิน
ต้นถี่ห่าง ยางยูง โคนสูงเนิน
ให้บังเอิญ ข้องเท้า เครือเถาวัลย์

หัวคะมำ ตำตก หลุมรกชัฏ
เห็นถนัด วาบหวาม ด้ามพระขรรค์
ปักตรึงแน่น แผ่นผง ลงพยัญ
จารรามัญ สองคำ กำกับนาม

กราบบังคม ก้มจิต อธิษฐาน
น้อมสักการ เอกองค์ เชิญทรงล่าม
โปรดเมตตา สาธยาย ระบายความ
ก่อนพุกาม กำหนด คชบาล

นิวัตคืน นคร เจ้าหม่อนแม่
เสด็จแพ เทียบท่า ประทับฐาน
ให้ชุมนุม พุ่มม้า คชาธาร
ค่อยคืบคลาน ลำเลียง เข้าเวียงไชย

สืบเนิ่นนาน ขานมา ว่า "โรงช้าง"
ค้นโครงร่าง เกลื่อนกลาด ขนาดใหญ่
รวบรวมเค้า เท่าที่ มีส่งไป
สักวันได้ ฟื้นฟู สู่ภาพเดิม

 

ค้นพบโบราณสถานใกล้หมู่บ้าน
อยู่ในระหว่างสำรวจตรวจสอบ
และรอคำตอบที่ชัดเจน

รพีกาญจน์

[muneenoi]

กลอนบทนี้ ขายดี เป็นเทน้ำ
จึงมาย้ำต่อกลอน ตอนหาบของ
เห็นเป็นจริง เรื่องสาง ต่างมุมมอง
อย่าได้ลอง ลบหลู่ ดูไม่ดี

ในประวัติ พระธุดงค์ หลายองค์พบ
ได้ประสบ พบพ้อง ทำนองนี้
แต่ด้วยศีล บุญญาบารมี
ป้องไพรี ผีสาง จึงห่างกาย

ในป่าดง พงไพร ไร้มนุษย์
มีเรื่องสุดวิสัย ให้ขวนขวาย
วิทยาศาสตร์ มิอาจ อธิบาย
ใช่งมงาย พิสูจน์ได้ ให้เห็นดี

ในทางพุทธฯ พิสูจน์ได้ ไม่ยากนัก
หากรู้จัก ฝึกจิต ติดวสี
สมาธิ ตั้งมั่น รู้ทันที
เรื่องอย่างนี้ มีจริงๆ ใช่สิ่งลวง
       
       

          "มุนีน้อย"

[รพีกาญจน์]

ปิดภาคเรียน มีนา อากาศร้อน
เปลื้องผ้าผ่อน ทำงาน เหงื่อกาฬไหล
ออกรับจ้าง หาเงิน เดินถามไป
ขอเพียงได้ ค่าแรง แบ่งเก็บออม

เตี่ยวขาสั้น ตัวเก่า เหนือเข่าคับ
เสื้อพอจับ ติดกาย ดูผ่ายผอม
เกิบผ้าใบ ขาดร้อย สีมอยมอม
ยังไม่พร้อม แบบเรียน เครื่องเขียนงาน

จบ ป.ปลาย ย้ายต่อ ม.ศ.หนึ่ง
ห่างไกลถึง สิบโล โขจากบ้าน
ทางลูกรัง ขลุกขลัก จักรยาน
จะใช้การ ปั่นไป ยังไม่มี

กระบุงตัก ตวงชั่ง เทครั่งแห้ง
มัดหอมแดง จุกเกล้า แขวนเข้าที่
คัดถั่วเขียว แยกเกรด เมล็ดดี
ข้าวเปลือกสี เป็นสาร ร้านอากง

แผ้วถางหญ้า ดาเตรียม กระเทียมผึ่ง
ก่อไฟนึ่ง พลูดิบ หยิบไปส่ง
ขาประจำ เมี่ยงหมาก ลากขึ้นลง
ถึงทุ่มตรง เหนื่อยอ่อน พักผ่อนกัน

อาบน้ำท่า ทานข้าว เริ่มหาวหลับ
อ้าปะหงับ พิงตั่ง นั่งเคลิ้มฝัน
ถึงเปิดเรียน คงรับ เงินนับพัน
พอเลือกสรร ซื้อของ ตามต้องการ

22 มีนาคม 2509 รำลึก

 

รพีกาญจน์