ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[a moth]

ขอฝันของฉันเคียงคู่เธอ



ผ่านไปอีกหนึ่งคราว - เช้าสายหมอก
บทกวีเขียนหยอกกับดอกเหงา
จากวังวนคนฝันใต้จันทร์เทา
กับเขม่าเทียนหอมแก้วล้อมน้ำ
ลอยอ้างว้างวังเวงอย่างเกรงกลัว
ท่ามกลางความมืดมัวของหัวค่ำ
หล่อเลี้ยงฝันแสนเจ็บคนเก็บงำ
ที่ตัวทำตัวก่อต่อตัวเอง
...

ยามรัก - ถักทอวางกลางจันทร์ฉาย
ราตรีรุ้งระบายใจปลั่งเปล่ง
ปล่อยดวงใจเคลิ้มคล้อยถ้อยบรรเลง
แม้กริ่งเกรง...ขอฝันฉันคู่เธอ
เสาะนกไพร, แมลงปอ, รุ้งทอทาบ
ฝ่ากำแพงปูนฉาบ – ภาพอิ่มเอ่อ-
ของคนใต้พันธนาการ หวาน ละเมอ
ที่ค้นเจอในจอ, ดินสอดำ
กับเรื่องราวรู้สึก นึกแล้วยิ้ม
ก็เต็มอิ่มเกินพอต่อคืนค่ำ
เอาโคมเทียนเล่มบางต่างเรือลำ
ขับลำนำเอ่ยทัก - รักษาตัว
ก่อนพานพบ รุ่ง, ลม ห่มผ้าไหม?
พระจันทร์ใสหรือหม่นจนสลัว
เธอมิได้เดียวดาย อย่าได้กลัว
ฉันจับพลั่วกรุยทางจนกว้างแล้ว
....

ผ่านไปอีกหนึ่งค่ำ - ค่ำน้ำค้าง
ห้องหอมจางเทียนหอมหลอมหมดแก้ว
เอื้อมจุดเทียนเล่มบาง สว่างแวว
นอกระเบียงลมแผ่ว, แผ่ว-แผ่วมา
หลายชีวิตดับไฟใต้ราตรี
หนึ่งธุลีจดจ่อรอมาหา
บางวรรคเริ่มสูญหายจากสายตา
ถูกขีดฆ่าโดยคนต้นความคิด
พับเก็บเงาเข้าเตียง – เฉลียงบ้าน
อีกฟากฝั่งอาคารดึงม่านปิด
สัมผัสความขมเขื่องอยู่เนืองนิตย์
แอบส่งใจไปชิด...เจ้าของเงา.  

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[♥หทัยกาญจน์♥]

ถวิลฝันอันตระการ

เงาวูบวาบทาบแสงแจ้งสลัว
อาจดูมืดจืดมั่วทั่วเพราะเศร้า
ทุกชีวิตจิตหายหมายรวมเรา
พร้อมจะดับกลับเหงาเศร้าราตรี

ค่ำคืนนี้ที่เงียบเฉียบสงัด
เสียงลมเพเห่พัดซัดวิถี
ไฟระย้าระย้อยสร้อยสวยดี
ของถนนบนนี้ที่สะพาน

มีรถวิ่งชิงแข่งแย่งเส้นสาย
บ้างก็ฝ่าขวาซ้ายย้ายสุสาน
ชายหญิงดิ้นถวิลฝันอันตระการ
เหลือเพียง...เราเล่าผ่านม่านสายลม

น่านเท่าไหร่...ในค่ำน้ำค้างตื่น
ทุกคนดิ่งวิ่งครืนรื่นสู่สม
ฉันนั่งมองผองดาวพราวเชยชม
พร้อมกับข่มบ่มใจให้รับมัน

หากผ่องผุดหยุดคิดจิตระดะ
ทุกห้วงกาลผ่านปะทะขณะฝัน
อาจพ่ายแพ้แท้ใจของใครกัน
หรือชนะจิตนั้นฝันของเรา..

หทัยกาญจน์
๒๖ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

โอ้ราตรี นี้ใจ ไยแสนหมอง
น้ำตานอง สองปราง เป็นทางสาย
สุดอ้างว้าง ร้างเปลี่ยว เศร้าเดียวดาย
เคยเคียงข้าง ห่างหาย กายจากกัน

จะขอวอน อ้อนเดือน เพื่อเตือนถึง
อย่าลืมวัน ฝันหนึ่ง ซึ่งสุขสันต์
วันที่เคย เชยชิด จิตต์สัมพันธ์
สัญญารัก ภักดิ์มั่น เพียงฉันเธอ.../

EasternMan

[panthong.kh]

 

โอ้ราตรี นี้ใจ ไยแสนหมอง
น้ำตานอง สองปราง เป็นทางสาย
สุดอ้างว้าง ร้างเปลี่ยว เศร้าเดียวดาย
เคยเคียงข้าง ห่างหาย กายจากกัน

จะขอวอน อ้อนเดือน เพื่อเตือนถึง
อย่าลืมวัน ฝันหนึ่ง ซึ่งสุขสันต์
วันที่เคย เชยชิด จิตต์สัมพันธ์
สัญญารัก ภักดิ์มั่น เพียงฉันเธอ.../

EasternMan

แม้ห่างไกล เพียงใด ไม่เคยหวั่น
มีพระจันทร์ เคียงเดือน เตือนเสมอ
ตั้งแต่เรา จากกัน ฝันอยากเจอ
วันนี้เหม่อ มองหา พาเศร้าใจ

คิดถึงฉัน มองจันทร์ บนท้องฟ้า
ดวงดารา ฉายแสง แรงแค่ไหน
ใจส่งให้ ใจหนึ่ง ซึ้งหทัย
สุขรื่น ชื่นฉ่ำได้ หาใดปาน

ในสัญญา ทุกคำ จำไม่ลืม
ยังดูดดื่ม ทุกวจี ฤดีซ่าน
แม้สองเรา จากกัน แสนยาวนาน
รัตติกาล ผ่านพ้น ยังทนคอย
พันทอง

[เอ๊พ]

 

ขอบคุณครับที่เขียนเพราะๆ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

แม้ห่างไกล เพียงใด ไม่เคยหวั่น
มีพระจันทร์ เคียงเดือน เตือนเสมอ
ตั้งแต่เรา จากกัน ฝันอยากเจอ
วันนี้เหม่อ มองหา พาเศร้าใจ

คิดถึงฉัน มองจันทร์ บนท้องฟ้า
ดวงดารา ฉายแสง แรงแค่ไหน
ใจส่งให้ ใจหนึ่ง ซึ้งหทัย
สุขรื่น ชื่นฉ่ำได้ หาใดปาน

ในสัญญา ทุกคำ จำไม่ลืม
ยังดูดดื่ม ทุกวจี ฤดีซ่าน
แม้สองเรา จากกัน แสนยาวนาน
รัตติกาล ผ่านพ้น ยังทนคอย

พันทอง

คงด้วยจิตต์ อธิษฐาน บันดาลผล
อีกกุศล ดลเพ็ญ จนเห็นคล้อย
ช่วยนำชัก รักเลือน ที่เคลื่อนลอย
ใจดวงน้อย เพริดหลง เดินตรงทาง.../

EasternMan

[ภู กวินท์]

ขอฝันของฉันเคียงคู่เธอ



ผ่านไปอีกหนึ่งคราว - เช้าสายหมอก
บทกวีเขียนหยอกกับดอกเหงา
จากวังวนคนฝันใต้จันทร์เทา
กับเขม่าเทียนหอมแก้วล้อมน้ำ
ลอยอ้างว้างวังเวงอย่างเกรงกลัว
ท่ามกลางความมืดมัวของหัวค่ำ
หล่อเลี้ยงฝันแสนเจ็บคนเก็บงำ
ที่ตัวทำตัวก่อต่อตัวเอง
...

ยามรัก - ถักทอวางกลางจันทร์ฉาย
ราตรีรุ้งระบายใจปลั่งเปล่ง
ปล่อยดวงใจเคลิ้มคล้อยถ้อยบรรเลง
แม้กริ่งเกรง...ขอฝันฉันคู่เธอ
เสาะนกไพร, แมลงปอ, รุ้งทอทาบ
ฝ่ากำแพงปูนฉาบ – ภาพอิ่มเอ่อ-
ของคนใต้พันธนาการ หวาน ละเมอ
ที่ค้นเจอในจอ, ดินสอดำ
กับเรื่องราวรู้สึก นึกแล้วยิ้ม
ก็เต็มอิ่มเกินพอต่อคืนค่ำ
เอาโคมเทียนเล่มบางต่างเรือลำ
ขับลำนำเอ่ยทัก - รักษาตัว
ก่อนพานพบ รุ่ง, ลม ห่มผ้าไหม?
พระจันทร์ใสหรือหม่นจนสลัว
เธอมิได้เดียวดาย อย่าได้กลัว
ฉันจับพลั่วกรุยทางจนกว้างแล้ว
....

ผ่านไปอีกหนึ่งค่ำ - ค่ำน้ำค้าง
ห้องหอมจางเทียนหอมหลอมหมดแก้ว
เอื้อมจุดเทียนเล่มบาง สว่างแวว
นอกระเบียงลมแผ่ว, แผ่ว-แผ่วมา
หลายชีวิตดับไฟใต้ราตรี
หนึ่งธุลีจดจ่อรอมาหา
บางวรรคเริ่มสูญหายจากสายตา
ถูกขีดฆ่าโดยคนต้นความคิด
พับเก็บเงาเข้าเตียง – เฉลียงบ้าน
อีกฟากฝั่งอาคารดึงม่านปิด
สัมผัสความขมเขื่องอยู่เนืองนิตย์
แอบส่งใจไปชิด...เจ้าของเงา.  

ต้นตะแบกแปลกหน้าที่ชาเฉย
คุยกันอย่างคุ้นเคยเผยความเศร้า
มีดอกไม้ถักทอพอบรรเทา
กับเรื่องเล่าเงาชื้น รื้นน้ำตา
แสงของเทียนสลัวแต่หัวค่ำ
ดาวประจำเคลื่อนออกเหมือนบอกว่า
เราจะได้พบกันวันกลับมา
เมื่อฝนซาฟ้าใสอีกไม่นาน
….
มีถ้อยคำซาบซึ้ง ถึงเมื่อก่อน
เขียนไว้ตอนนอนหลับกับฝันหวาน
ใส่ซองไว้อย่างดี สีน้ำตาล
พร้อมกับดอกไม้บาน ผ่านเรื่องราว
จับความฝันเรียงรายบรรยายภาพ
กลางคืนอาบน้ำค้างอย่างเหน็บหนาว
อยู่ตรงที่ฉันนั่งทุกครั้งคราว
นับดวงดาวพราวพร่างอยู่อย่างนั้น
คล้ายกับความคุ้นเคยเลยเหว่ว้า
ที่ผ่านไปผ่านมาหาความฝัน
ก่อนจะพบวันพรุ่ง, รุ่ง, ตะวัน
ค้นพบกันและกันฉันและเธอ
….
มีเพียงเงาไว้ปลอบเพื่อตอบร่าง
บอกเรื่องเก่าเล่าอ้างบ้างเสนอ
อีกฝากฝั่งอาคารผ่านมาเจอ
จึงละเมอเผลอทัก อีกสักครั้ง !!

………

 

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ

[..กุสุมา..]

รอบกองไฟ บนดอย สูงเฉียดฟ้า
เด็กเด็กมา นั่งรอ ฟังพ่อเฒ่า
เล่าเรื่องราว สาวดอย ทิ้งป่าเขา
ไปมัวเมา แสงสี ที่ในเวียง

เพราะความซื่อ ถือสัตย์ เธอพลัดหลง
ถูกหลอกลง อบาย ขายสาวเพียง
ผลประโยชน์ คนเลว สุดหลีกเลี่ยง
หวังเพื่อเลี้ยง ชีวิต คิดอยู่รอด

เสียงพ่อเฒ่า สั่นเครือ เหลือพวกเจ้า
อย่าทิ้งเขา ทิ้งป่า ทิ้งอ้อมกอด
ถิ่นอาศัย ดูแล  ไว้ตลอด
ชีพม้วยมอด ฝากฝัง ดั่งวาจา

ดวงตาไร้ เดียงสา หันมามอง
คล้ายขอร้อง ช่วยดู พวกหนูหนา
มือมอมแมม เอื้อมดึง พึ่งสัญญา
แม่นายอย่า ทิ้งเรา ทิ้งเขานี้

รั้งสาวน้อย แนบอก กกกอดไว้
คนใจร้าย คนใด เลวเหลือดี
หลอกคนได้ ถือว่า ยิ่งกว่าผี
คร่าชีวี สาวใส ไร้เดียงสา

ยังจำได้ เด็กสาว ชาวเวียงแหง
ทุกหน้าแล้ง ลงเขา เข้ามาหา
นำของฝาก หลากหลาย เข้าคุ้มมา
อนิจจา หนาวปีนี้ ไม่มีเธอ
           ..กุสุมา..
..เธอเป็นเด็กสาวไทใหญ่ เวียงแหง จิตใจงามค่ะ..