ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

**** เดียวดาย *****



เรียงคำคร่ำครวญ..........รัญจวนหวั่นไหว
ชะตากระไร...................โหดร้ายเสียจัง

ชีวิตผ่านมา....................คล้ายว่าสิ้นหวัง
แทบจะภินท์พัง...............ประดังเข้ามา

มากมายพานพบ.............ยากหลบ หนีหน้า
เจ้าหนี้ชะตา....................ที่พาเวียนวน

มีแต่เงียบเหงา.................เรื่องราวสบสน
เจ็บช้ำอับจน....................บนทางชีวี

โรคร้ายรุมเร้า...................สุดเศร้าหมองศรี
ในดวงฤดี........................มีแต่หมองมัว

ปั้นหน้าทนฝืน..................ระรื่นยิ้มยั่ว
แท้ใจระรัว.......................เกรงกลัวโพยภัย

เหมือนนกผกผิน..............โบยบินแดนไกล
อ่อนล้าอ่อนไหว...............สิ้นไร้รวงรัง

นภากว้างใหญ่................แต่ไร้ที่หวัง
ยึดเหนี่ยวเกี่ยวรั้ง.............เพื่อหวังพิงใจ

ให้คลายอ่อนล้า................คราน้ำตาไหล
อิงซบอุ่นไอ.......................ด้วยใจเมตตา/………


"สุนันยา"

<a href="http://www.youtube.com/v/yDKzRnwaH3M&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/yDKzRnwaH3M&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[Thammada]

ท่ามทิวเขา เงาไม้ สู่ปลายฟ้า
ทอดสายตา ล้ารอ สุรีย์ฉาย
ห่มห้วงแห่ง หนาวเนื้อ เพื่อผ่อนคลาย
ปีกสยาย ได้ดื่มฟ้า น้ำตาคลอ

แห่งวิหค ไม่ผกผิน เหมือนสิ้นปีก
จำจมหลีก เร้นอยู่ อย่างผู้ท้อ
มองห้วงหาว คราวใด ไม่กล้าพอ
อาจต้องรอ แรงหวัง ครั้งจะบิน

หรือ เสรีใช่ที่ปีก ปีนป่ายฟ้า
ใช่ที่หามาห่มใจ ใฝ่ถวิล
อาบอรุณ อุ่นเช้านี้ ที่ดื่มกิน
จะยลยินกลิ่นฝัน ให้มั่นใจ

แห่งห้วงหนึ่ง ในมนุษย์ สุดกำสรวล
เป็นเศษส่วน ซ่อนเร้น เซ่น-สมัย
จินตภาพขนาบขัง ดั่งกลไก
ปวงหทัย หาใช่ท้อ รอจำนน

ปลดโซ่ตรวน ทวนกระแส มิแพ้พ่าย
อรุณฉาย ส่องหล้า คราสับสน
มหรรณพ จบว่าง -หว่าง ตัวตน
จะเติมคน ที่ทนทุกข์ ปลุกวิญญาณ.


"หากมีคำใหน ความหมายใด
ที่เป็นการล่วงเกินขออภัยนะครับ"

                             

[สุนันยา]

กำลังใจเหมือนสายน้ำเย็นฉ่ำชื่น
ที่หยิบยื่น จากบ่วง ห้วงละหาน
แม้ห่างไกล ยังฝาก จากบทกานท์
ปลอบดวงมาน  ด้วยถ้อย ร้อยเป็นกลอน

เมื่อต้องเศร้า ร้าวไหว คล้ายอับโชค
เหมือนต้นโศก ที่เด่นได้ ในสิงขร
โลกทั้งใบ ดุจไร้ ใครอาทร
จะหนาวร้อน มิอาจเลี่ยงเพียงลำพัง

ชื่นสุขมี มาบ้าง ใช่ร้างหลบ
กว่าจะพบเจอได้ ใกล้สิ้นหวัง
บางครั้งท้อ ก็บ่นไป ให้เสียงดัง
เมื่อพลัง อ่อนล้า น้ำตาริน

เป็นโรคร้าย เรื้อรัง บางครั้งผ่อน
เอนกายนอน  อ่อนล้า พาหายสิ้น
แต่ทางใจ ไม่อาจหมด ลดจากจินต์
คงเกาะกิน  อยู่ใน หทัยตรม...

"สุนันยา"


ไม่มี คำใด ที่ล่วงเกินหรอกค่ะ
ขอบคุณ นะคะ..

[Thammada]

เพียงจะผ่าน ลานร้าว อันหนาวเหน็บ
จากกรงเล็บ เจ็บจม ว่าขมขื่น
ชะตาต่าง ตามกาล ผ่านเพื่อยืน
เพื่อจะฟื้น คืนค่า กล้าเผชิญ

มองวันใหม่ ให้หวน ทวนอดีต
ลิขิตขีด ข้ามใด ให้ห่างเหิน
ครรลองของสายป่าน ที่ผ่านเดิน
ช่วงเผชิญ เกินก้าว เคยร้าวราน

อิ่มเอม อีกวาระ อาจคละเคล้า
ขมในเงา เก่าร้าง บนทางผ่าน
ชนะตน เพื่อพ้นห้วง เล่ห์บ่วงมาร
เพื่อผสาน งานชีวิต ว่าสิทธิ์ตน

กำลังยังใจอยู่ หารู้หาย
ฝากในสายแห่งลม ห่มทุกหน
ห้วงแห่งใจ จักทุกข์ ฤา สุขตน
ให้ยินยล ยามย่าง- ทุกทางเดิน.



เจตนาหาใช่เป็นไปเพื่อการชี้แนะไม่

"คำขอบคุณ และ กำลังใจ

ส่งให้คืนกลับเช่นกันนะครับ"

[สุนันยา]

ความรู้สึก ตรึกห้วง ที่ดวงจิต
เป็นบ่วงติด ปิดทาง อันห่างเหิน
รำพึงผ่าน รานร้าว คราวเผชิญ
ที่เจ็บเกิน  จะรับ กับความจริง

เหมือนมีเพียง ลำพัง ดังลิขิต
ใช้ชีวิต โศกตรม ระทมยิ่ง
ไม่มีสิ่ง ใดหวัง ใช้อ้างอิง
ยามถูกทิ้ง อดสู อยู่ลำพัง

จึงร้อยเรียง เพียงพร่ำ ร่ำอักษร
บทสุนทร บอกกล่าว เล่าความหลัง
ถึงอดีต กรีดใจ นี้ให้ฟัง
ด้วยว่ายัง ฝังรอย ให้คอยจำ

ยากลบเลือน เหมือนเงา เฝ้าตามติด
ห้วงชีวิต ผิดพลั้ง ครั้งถลำ
ลึกรวดร้าว หนาวเหน็บ เจ็บระกำ
เป็นรอยช้ำ ติดตรึง อยู่บึ้งใจ....

"สุนันยา"

ยังไงก็ขอบคุณค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เดือนแจ่มฟ้า นภาพร่าง กระจ่างใส   
ลอยดวงใหญ่ ใกล้ตา แทบคว้าถึง
หากคว้าได้ หมายคว้า มาโลมรึง
เคียงเคล้าคลึง ประหนึ่งแนบ แอบเนื้อนวล

โอ้กระไร ไยเป็น ถึงเช่นนี้
ก่อนเคยชี้ ชมจันทร์ กันเสสรวล
มาวันนี้ ไร้เงา เจ้าลำดวน
ปล่อยให้ครวญ หวนหา อยู่อาจิณ

แม้ยามฝัน ดั้นฝ่า เสาะหาเจ้า
เศษเสี้ยวเงา เปล่าร้าง อ้างว้างสิ้น
อยากกู่ก้อง ร้องไป ให้ฟ้าดิน
หากได้ยิน เสียงครวญ บอกนวลที

ใครคนหนึ่ง ซึ้งตระหนัก ภักดิ์แน่นเหนียว
ใจหนึ่งเดียว เกี่ยวก้อย ร้อยโฉมศรี
กระชับแน่น กว่าแผ่น ปฐพี
ตราบชั่วนา ตาปี มีหนึ่งเดียว./


EasternMan

[ไม่รู้ใจ]

เหน็บหนาวร้าวรอนแสนอ่อนล้า
เกินกว่าดวงมานจะทานไหว
ลืมฤๅขวัญแก้วจึงแคล้วไกล
เยื่อใยไม่เหลือโอบเอื้อมน

อุราคราเหงาห่างเงารัก
ยากนักภักดีจะมีผล
ร้างรมย์ขมขื่นสุดฝืนทน
หนึ่งคนหม่นเหม่อเพ้อเดียวดาย

ไม่รู้ใจ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

@โอ้ชีวิต..คิดไป..ชวนใจเศร้า   
สุขเหมือนเงา..เร็วรับ..พลันกลับหาย
ทิ้งให้ทุกข์..หม่นหมอง..เข้าครองกาย
คอยเป็นนาย..ย่ำยี..เข่นบีฑา

คงเวรกรรม..ทำไว้..ในปางก่อน
จึงสะท้อน..ย้อนยื่น..กลับคืนหา
หวังชดใช้..นายเวร..เกณฑ์ชะตา
แล้วกลับมา..ครองคู่..อยู่นิรันดร์

ได้เพียงหวัง..สั่งใจ..มิให้ท้อ
สักวันหนอ..สุขจริง..ใช่อิงฝัน
วันคืนที่..กายชิด..จิตสัมพันธ์
เกี่ยวกระสัน..มั่นอยู่..มิรู้คลาย.../

EasternMan

[สุนันยา]

เดือนแจ่มฟ้า นภาพร่าง กระจ่างใส   
ลอยดวงใหญ่ ใกล้ตา แทบคว้าถึง
หากคว้าได้ หมายคว้า มาโลมรึง
เคียงเคล้าคลึง ประหนึ่งแนบ แอบเนื้อนวล

โอ้กระไร ไยเป็น ถึงเช่นนี้
ก่อนเคยชี้ ชมจันทร์ กันเสสรวล
มาวันนี้ ไร้เงา เจ้าลำดวน
ปล่อยให้ครวญ หวนหา อยู่อาจิณ

แม้ยามฝัน ดั้นฝ่า เสาะหาเจ้า
เศษเสี้ยวเงา เปล่าร้าง อ้างว้างสิ้น
อยากกู่ก้อง ร้องไป ให้ฟ้าดิน
หากได้ยิน เสียงครวญ บอกนวลที

ใครคนหนึ่ง ซึ้งตระหนัก ภักดิ์แน่นเหนียว
ใจหนึ่งเดียว เกี่ยวก้อย ร้อยโฉมศรี
กระชับแน่น กว่าแผ่น ปฐพี
ตราบชั่วนา ตาปี มีหนึ่งเดียว./


EasternMan

เพียงรับรู้ สิ่งหมาย มีใครห่วง
แม้เพียงช่วง เวลา พาแลเหลียว
คนห่างไกล แรงใจ ให้มั่นเชียว
จะโน้มเหนี่ยว ซึมซับ เก็บรับมา

ยามป่วยไข้ ใกล้หมอ กลับท้อหนัก
เหมือนถูกผลัก ลงไกล ถึงใต้หล้า
สุดจะฝืน กลืนหมด รสขมยา
ทรมา เกินกล่าว จึงเฉาใจ

เขียนกลอนเล่า คราวหมอง ต้องเดี่ยวโดด
มิได้โกรธ หรืองอนเง้า คราวอ่อนไหว
เป็นช่วงของ เวลา ล้าทรวงใน
แม้นเข้าใจ อย่าหาย ไกลสัมพันธ์

คำปลุกปลอบ มอบมา ล้าก็ห่าง
มีใจวาง ข้างเคียง แทนสียงมั่น
เป็นแสงทอง ส่องฉาย ปลายตะวัน
เกี่ยวก้อยกัน ไล่เหงา ..ให้เบาบาง...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

เหน็บหนาวร้าวรอนแสนอ่อนล้า
เกินกว่าดวงมานจะทานไหว
ลืมฤๅขวัญแก้วจึงแคล้วไกล
เยื่อใยไม่เหลือโอบเอื้อมน

อุราคราเหงาห่างเงารัก
ยากนักภักดีจะมีผล
ร้างรมย์ขมขื่นสุดฝืนทน
หนึ่งคนหม่นเหม่อเพ้อเดียวดาย

ไม่รู้ใจ

ยามอ่อนไหว ใจกร่อน เริ่มอ่อนล้า
ระบายบ้าง บางครา ดังว่าหมาย
ในส่วนลึก ตรึกห้วง ให้บ่วงคลาย
อีกเหตุผล มากมาย อยู่ใกล้ตัว

ความอ่อนแอ แพ้พ่าย คือใจเหงา
จึงกลับกลาย โศกเศร้า เป็นเงาหลัว
ให้ต้องรับ กับการ อันน่ากลัว
ความหม่นมัว คอยเยือน เป็นเหมือนเงา...

"สุนันยา"