ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

หนาวน้ำค้าง กลางน้ำตา


หนาวน้ำค้างพร่างพรม คราลมผ่าน
ไหวสะท้าน ทรวงใน อาลัยหา
ดวงกมล หม่นหมอง นองน้ำตา
ร้าวอุรา ระทม ตรมกล้ำกลืน



โอ้..รักเรา เขาห่าง ร้างลาหาย
ตรมมิวาย เจ็บช้ำ จำต้องฝืน
กอดก่ายหมอน สุดเศร้า หนาวทั้งคืน
ต้องสะอื้น  ร้าวรอน นอนระทม



น้ำค้างใส ดั่งแก้ว แพรวเพริศพริ้ง
หยดลงนิ่ง ยอดพฤกษา พาสุขสม
แต่ใจเหงา ร้าวรวด ปวดตรอมตรม
คู่เคยชม ทิ้งไกล ไม่เหลียวแล



มองน้ำค้าง เดียวดาย ให้คิดถึง
รักเคยซึ้ง ไฉน ไม่แยแส
สายลมพราว หนาวเหน็บ เจ็บดวงแด
ช้ำรอยแผล ดุจ"น้ำค้าง กลางน้ำตา..


"สุนันยา"

[nisakorn]

หยดน้ำค้าง พราวพรม พร้อมลมหนาว

ไสสกาว หยดกอด ยอดพฤกษา

ครารุ่งาสง อุ่นแสง สุริยา

ก็ร้างลา แห้งหาย ไม่เหลือรอย


หยดน้ำตา ครารัก ต้องจากนั้น

ในช่วงวัน มีแต่ ความเหงาหงอย

คราวกลางคืน สะอื้น น้ำตาปรอย

คงเฝ้าคอยความหวัง ครั้งรื่นรมย์/..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

น้ำค้างใส ดั่งแก้ว แพรวเพริศพริ้ง
หยดลงนิ่ง ยอดพฤกษา พาสุขสม
แต่ใจเหงา ร้าวรวด ปวดตรอมตรม
คู่เคยชม ทิ้งไกล ไม่เหลียวแล

"สุนันยา"

หยดน้ำค้าง พร่างพรม ห่มใบพฤกษ์
ครั้นยามดึก ประกายส่อง ต้องนวลแข
ดุจดังเพชร เกล็ดอร่าม งามเป็นแพ
หากว่าแม้ เชิญชิม ใคร่ลิ้มลอง

ครั้นรุ่งสาง สว่างแจ้ง แสงกระจ่าง
เกล็ดพราวพร่าง ร้างรา พาใจหมอง
จากงามงด หมดไป ไร้ละออง
ความเรืองรอง แลลับ มิกลับมา

เปรียบหญิงงาม ทรามวัย ที่ใสสวย
เพียบพร้อมด้วย รูปลักษณ์ ยิ่งนักหนา
หลอกชายหลง ปลงใจ ในมนตรา
แล้วทิ้งชาย หายหน้า มิมาแล.../

EasternMan
 

[บ้านริมโขง]

หนาวน้ำค้าง กลางน้ำตา

สาวรัญจวนชวนซึ้งถึงหยดน้ำ
ที่งามล้ำฉ่ำใสใคร่ครวญหา
งามแวววับจับใจสู่นัยนา
แสนตรึงตราคราเฝ้าเร้ารุนแรง

เป็นหยดน้ำความสุขปลุกชีวิต
มีเพียงนิดติดน้อยคอยแอบแฝง
แล้วละลายหายสิ้นถิ่นแสดง
เหมือนดั่งแกล้งแบ่งชื่นชั่วคืนคราว

เกินจะคว้ายึดครองต้องหมองหม่น
ครองทุกข์ทนคนเดียวอยู่เปลี่ยวหนาว
เหมือนชีวิตลิขิตเคียงเพียงมองดาว
เด่นสกาววาววาบล้วนภาพลวง

ชีพที่เห็นเป็นไป..หนอไร้คู่
ขาดชื่นชู้คู่ครองที่ห้องหวง
เหมือนอยู่ใกล้รักหวานอันซ่านทรวง
กลับเลยล่วงดวงฤดีมีแต่ตรม

ยามขาดใครในฝันคืนนั้นเศร้า
หามีเงาใดอื่นช่างขื่นขม
มองรอบตัวสลัวลางนางระทม
หาใครห่มหัวใจก็ไม่มี

ต้องทนฝืนยืนเหม่อคอยเพ้อพร่ำ
ร่ายลำนำคำน้อยคอยสุขี
ฝากลอยผ่านม่านฟ้าเข้าพาที
สู่คนดี..ที่จากไป ให้หวนคืน.

"บ้านริมโขง"

[สมนึก นพ]

หยดน้ำค้างอ้อยอิ่งนิ่งสงบ
ยังคอยหลบซบแอบแนบจำฝืน
น้ำตาฟ้าหรือไรไหลกลมกลืน
ใครหยิบยื่นให้เล่าเฝ้ารำพัน

เคยแหงนมองดวงดาวราวฟ้ากว้าง
ส่องสว่างกระพริบถี่ที่สวรรค์
ไม่เคยนึกเลยว่าจะจาบัลย์
หลอกให้ฉันหลงงมชมราตรี

อรุณรุ่งพุ่งผ่านตะวันฉาย
ดารารายหายหลบครบถ้วนถี่
น้ำค้างต่างน้ำตาว่ามากมี
สะท้อนสีลายแสงแล้วแห้งไป

เป็นจังหวะวงรอบตอบชัดอยู่
กะเกณฑ์รู้จะเศร้าเข้าช่วงไหน
แต่ตัวฉันนั้นซีมิเข้าใจ
เหตุไฉนไม่เปลี่ยนเลียนดวงดาว

น้ำค้างพรมลมผ่านสะท้านจิต
ยิ่งครุ่นคิดทำไงให้หายหนาว
ฤดูกาลผ่านปีมีอีกยาว
หลายครั้งคราวน้ำตานองฟ้องตัวเอง.

นพ
22 พ.ย.54

[สุนันยา]

หยดน้ำค้าง พราวพรม พร้อมลมหนาว

ไสสกาว หยดกอด ยอดพฤกษา

ครารุ่งาสง อุ่นแสง สุริยา

ก็ร้างลา แห้งหาย ไม่เหลือรอย


หยดน้ำตา ครารัก ต้องจากนั้น

ในช่วงวัน มีแต่ ความเหงาหงอย

คราวกลางคืน สะอื้น น้ำตาปรอย

คงเฝ้าคอยความหวัง ครั้งรื่นรมย์/..

น้ำค้างใส ไหลกลั่น สะท้านอก
หลั่งรินตก เป็นน้ำตา พาขื่นขม
เคยยิ้มรื่น คืนหนาว กลับเศร้าตรม
ขาดคู่ชม อกอุ่น แนบหนุนนอน

โอ้ หนาวนี้ ฤดี มี่แต่เศร้า
อยู่คู่เคล้า น้ำตา คราแต้มหมอน
ครวญถึงรัก ที่หนีลับ ไม่กลับคอน
สิ้นอาวรณ์ ถวิลหว่ง ดวงสุดา...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

หยดน้ำค้าง พร่างพรม ห่มใบพฤกษ์
ครั้นยามดึก ประกายส่อง ต้องนวลแข
ดุจดังเพชร เกล็ดอร่าม งามเป็นแพ
หากว่าแม้ เชิญชิม ใคร่ลิ้มลอง

ครั้นรุ่งสาง สว่างแจ้ง แสงกระจ่าง
เกล็ดพราวพร่าง ร้างรา พาใจหมอง
จากงามงด หมดไป ไร้ละออง
ความเรืองรอง แลลับ มิกลับมา

เปรียบหญิงงาม ทรามวัย ที่ใสสวย
เพียบพร้อมด้วย รูปลักษณ์ ยิ่งนักหนา
หลอกชายหลง ปลงใจ ในมนตรา
แล้วทิ้งชาย หายหน้า มิมาแล.../

EasternMan

น้ำค้างใส วาววับ จับใบพฤกษ์
ความรู้สึก เหมือนมีด กรีดเป็นแผล
ห้วงคำนึง ไฉน ไยปรวนแปร
ปล่อยลอยแพ ให้ร้าว เศร้าตรอมตรม

สายลมหนาว คราวชื่น คืนเราสอง
นั่งประคองมองดาว พราวสุขสม
หยดน้ำค้างพร่างพราว ราวผืนพรม
มีเราสอง รื่นรมย์ ชมแสงจันทร์

หยดน้ำค้าง วันนี้ ที่สดใส
แต่ดวงใจ สุดเหงา เฝ้าโศกศัลย์
ไม่มีเธอ เคียงหมาย ให้จาบัลย์
น้ำตาฉัน หลั่งรด หยดกลางทรวง/..


"สุนันยา"

[พิมพ์วาส]

หยาดน้ำตา อาบริน มิผินจาก
จำใจพราก ความเศร้า เร้ารุมถึง
โอใจเอ๋ย ร้าวรวด ปวดใจตรึง
ให้คะนึง ปวดใจ ใคร่กับมา

ท้อนนภา เคยรัก ถักทอเส้น
มิเอียงเอน ฝักใฝ่ ใคร่ครวญหา
ไหนพูดจริง กลับคำ พร่ำเพ้อลา
หยากน้ำตา กล้ำกลื่น สะอื้นตรม



 

[สุนันยา]

หนาวน้ำค้าง กลางน้ำตา

สาวรัญจวนชวนซึ้งถึงหยดน้ำ
ที่งามล้ำฉ่ำใสใคร่ครวญหา
งามแวววับจับใจสู่นัยนา
แสนตรึงตราคราเฝ้าเร้ารุนแรง

เป็นหยดน้ำความสุขปลุกชีวิต
มีเพียงนิดติดน้อยคอยแอบแฝง
แล้วละลายหายสิ้นถิ่นแสดง
เหมือนดั่งแกล้งแบ่งชื่นชั่วคืนคราว

เกินจะคว้ายึดครองต้องหมองหม่น
ครองทุกข์ทนคนเดียวอยู่เปลี่ยวหนาว
เหมือนชีวิตลิขิตเคียงเพียงมองดาว
เด่นสกาววาววาบล้วนภาพลวง

ชีพที่เห็นเป็นไป..หนอไร้คู่
ขาดชื่นชู้คู่ครองที่ห้องหวง
เหมือนอยู่ใกล้รักหวานอันซ่านทรวง
กลับเลยล่วงดวงฤดีมีแต่ตรม

ยามขาดใครในฝันคืนนั้นเศร้า
หามีเงาใดอื่นช่างขื่นขม
มองรอบตัวสลัวลางนางระทม
หาใครห่มหัวใจก็ไม่มี

ต้องทนฝืนยืนเหม่อคอยเพ้อพร่ำ
ร่ายลำนำคำน้อยคอยสุขี
ฝากลอยผ่านม่านฟ้าเข้าพาที
สู่คนดี..ที่จากไป ให้หวนคืน.

"บ้านริมโขง"

น้ำค้างหยด พรายพร่าง กลางหมอกหนา
พริ้งพราวตา  ดารดาษ  วาดรักชื่น
สายลมหนาว โชยมา ครากล้ำกลืน
ช้ำสะอื้น รินรวย ด้วยมนตร์พราว

หยดน้ำใส  ดั่งพลอด กอดใบหญ้า
ประหนึ่งว่า  เราเคียง เลี่ยงลมหนาว
มองน้ำค้าง  ระยับเย็น  เด่นดุจดาว
ที่วับวาว  ราวเพชร  เกล็ดมณี
 
โอ้..หนาวนี้ น้องเศร้า เฝ้าเหงาหงอย
ด้วยรักลอย  เหินห่าง  แรมร้างหนี
หยดน้ำตา  ในห้วง  ดวงฤดี
จึงเต็มปรี่   ท่วมท้น ล้นฝั่งใจ

คะนึงวัน มีเขาเรา เคล้าคลอคู่         
ช่วงฤดู  เหมันต์ อันหวามไหว
หนาวน้ำค้าง กรีดห้วง  แห่งดวงใจ
กลั่นอุ่นไอ  เป็นน้ำตา  คาค้างทรวง

ให้รินหลั่ง ค้างใน ใจขื่นขม
ทุกข์ระทม เกินหัก รักสุดหวง
ใยพีจึง ร้างลา สุดาดวง
ต้องช้ำทรวง ซ่อนเร้น เป็นน้ำตา

มองน้ำค้าง หยดลง ตรงใบไม้
เหมือนน้ำตา หยาดใส ไหลนองหน้า
กลางลมหนาว ร้าวรวด ปวดอุรา
เขาไม่หวน  คืนมา โอ้..อาดูร/...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

หยดน้ำค้างอ้อยอิ่งนิ่งสงบ
ยังคอยหลบซบแอบแนบจำฝืน
น้ำตาฟ้าหรือไรไหลกลมกลืน
ใครหยิบยื่นให้เล่าเฝ้ารำพัน

เคยแหงนมองดวงดาวราวฟ้ากว้าง
ส่องสว่างกระพริบถี่ที่สวรรค์
ไม่เคยนึกเลยว่าจะจาบัลย์
หลอกให้ฉันหลงงมชมราตรี

อรุณรุ่งพุ่งผ่านตะวันฉาย
ดารารายหายหลบครบถ้วนถี่
น้ำค้างต่างน้ำตาว่ามากมี
สะท้อนสีลายแสงแล้วแห้งไป

เป็นจังหวะวงรอบตอบชัดอยู่
กะเกณฑ์รู้จะเศร้าเข้าช่วงไหน
แต่ตัวฉันนั้นซีมิเข้าใจ
เหตุไฉนไม่เปลี่ยนเลียนดวงดาว

น้ำค้างพรมลมผ่านสะท้านจิต
ยิ่งครุ่นคิดทำไงให้หายหนาว
ฤดูกาลผ่านปีมีอีกยาว
หลายครั้งคราวน้ำตานองฟ้องตัวเอง.

นพ
22 พ.ย.54

น้ำค้างใส กลางไพร ใกล้สิงขร
ยามแสงอ่อน คล้ายว่ามาข่มเหง
น้ำค้างคงแห้งหาย ไม่ยำเกรง
รอยครื้นเครง ทิ้งไว้ ในทรงจำ

หยาดน้ำค้าง กลางใจ ที่ไหวอ่อน
เป็นน้ำคำ หลอกหลอน คอยอ้อนพร่ำ
กลางลมหนาว เฝ้าเพ้อ เธอใจดำ
เมื่อถลำ ช้ำนัก รักคนลวง

ล่วงฤดูเหมันต์ ผ่านมาหา
หนาวน้ำค้ำง พรางน้ำตา ลารักหวง
เจ็บเหลือทน คนเคยรัก มาหักทรวง
น้ำตาริน ไหลร่วง หน่วงฤทัย

สายลมหนาว พัดเย็น เห็นหมอกหนา
หยาดน้ำตา คราร้าว เฝ้ารินไหล
หยดลงล้าง กลางห้วง แห่งดวงใจ
คงค้างอยู่ ข้างใน ไห้ระทม

น้ำค้างหยด พื้นหญ้า พาชุ่มชื้น
แต่คนเงา สะอื้น นอนขื่นขม
มีน้ำตา เป็นเพื่อน เยือนเมื่อตรม
รอยระบม ที่ตา มิลาเลือน

เป็นน้ำค้าง กลางน้ำตา คราหม่นหมอง
เรื่อละออง ไอหมอก บอกจะเหมือน
รักโรยลา หายลับ ไม่กลับเยือน
เหลือน้ำตา เป็นรอยเปื้อน อยู่เพื่อนใจ/...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

หยาดน้ำตา อาบริน มิผินจาก
จำใจพราก ความเศร้า เร้ารุมถึง
โอใจเอ๋ย ร้าวรวด ปวดใจตรึง
ให้คะนึง ปวดใจ ใคร่กับมา

ท้อนนภา เคยรัก ถักทอเส้น
มิเอียงเอน ฝักใฝ่ ใคร่ครวญหา
ไหนพูดจริง กลับคำ พร่ำเพ้อลา
หยากน้ำตา กล้ำกลื่น สะอื้นตรม



 

เกล็ดน้ำค้าง ดั่งว่า น้ำตาไหล
ค้างอยู่ห้วง หทัย ระบายขม
เหมันต์เยือน เหมือนหมอก หยอกล้อลม
ร้าวระบม คราวรัก หักอุรา

ไม่เป็นจริง ดั่งคำ เคยย้ำกล่าว
อยู่ท่ามกลาง ลมหนาว เศร้าหนักหนา
ไอละออง หมอกขาว ที่พราวตา
ดังม่านฟ้า กั้นรัก จากดวงจินต์


"สุนันยา"