คืนที่ฝนหล่นสาดไม่อาจหลับ
นึกถึงวันต้อนรับนั่งนับนิ้ว
ขณะซึ่งหนึ่งแนวเป็นแถวทิว
เคลื่อนและคอยรอยริ้วเต็มนิ้วมือ
ฉันเฝ้าดูหมู่ดาวความหนาวเหน็บ
คืนที่ฟ้าบาดเจ็บเก็บยึดถือ
เกินกว่าที่น้ำตาจะหารือ
ทั้งหมดคือจุดหมายเมื่อดายเดียว
ฝนยังโปรยโรยตัวอยู่ทั่วพื้น
ฉันยังคงถือปืนในคืนเปลี่ยว
เมฆเสกฝนหล่นเพลินเชื้อเชิญเชียว
ไร้พระจันทร์หนึ่งเสี้ยวให้เหลียวมอง
.......ทำ มาดา.......
กลางป่าปืนยืนยามเฝ้าตามติด
ใจหมดสิทธิ์แอบกล่นความหม่นหมอง
เกิดมาเพื่อเป้าหมายอันก่ายกอง
ถูกจับจองให้พิทักษ์รักชาติไทย
จึงไม่มีหัวใจให้ไหวเอน
ถ้าชัดเจนมิผันผ่อน..พวกบ่อนไส้
อย่าคิดยื้อถือหยิบอธิปไตย
เพราะรวมใจให้รัฐมิทัดทาน
ยอมสละกายจินต์แผ่นดินเกิด
เป็นประเสริฐแก่วงศาอย่างกล้าหาญ
ท่ามความมืดแต่ระบิลในวิญญาณ
ปราบภัยพาลคือการฆ่าในหน้าที่
