ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เฮยอิง]

เมื่อสุริยาลาฟ้า. .กลางกรุง

นกจากพยูงกลับสิ้นทุกถิ่นฐาน

ดวงจันทรามาสลับกับห้วงกาล

เป็นดุจม่านผ่านปิดสนิทเนา

ดวงดาวคล้อยลอยเคลื่อนดุจเตือนย้ำ

เพลงลำนำเริ่มสดับขับความเหงา

วิเวกว้างกลางไพรใส่แสงเงา

หิ่งห้อยเข้าเย้ายวนชวนชมไพร

จึงถักร้อยถ้อยสานแห่งงานกลอน

เป็นอักษรวรกล่าวเอาไว้ให้

"กวีบ้านนอก" ออกเร่เห่กล่อมไกว

ประดับไพรให้ฟากฝั่งคงกังวาล

ทุกท่วงถ้อยน้อยใหญ่ในทิวป่า

ดวงจันทรามาช่วยรับแลขับขาน

จะฝากฟ้าประดับไว้ให้ยาวนาน

แม้ไม่หวานเท่าเหล่าพี่ "กวีเมือง"

  

[บ้านริมโขง]

เป็นกวีด้วยใจใครไหนสร้าง
ร่ายทุกอย่างดุจมนต์บนจิตเฟื่อง
ความนิยมคมถ้อยคอยหนุนเนือง
ความรุ่งเรืองหรือเมืองป่าไร้ค่าควร

ภาษาสารอ่านสวยได้รวยรื่น
จับเรื่องใดมายื่นชื่นทุกส่วน
ล้วนรับรสรับรู้สู่กระบวน
เป็นสำนวนปรุงแต่งตามแรงกานท์

ภาษาไทยไหวระริกน่าหยิกหยอก
ร่ายเรียงหลอกยอกย้อนบทกลอนหวาน
สร้างความหมายหลายรสกำหนดมาน
ให้ซาบซ่านซานซมด้วยคมคาย

ไม่มากเรื่องกวีเขื่องว่าเมืองไหน
ขอจับใจจับจิตติดมุ่งหมาย
ภาษาล้วนชวนฝันเกินบรรยาย
ให้เสียดายคล้ายผิดหากคิดนาน.

"บ้านริมโขง"

[รัตนาวดี]

ภาษาไทย ใช้เสียง สำเนียงส่ง 
ไพเราะบ่ง ลงรับ การขับขาน
เอกลักษณ์ อักษรา พาชื่นบาน
สร้างสรรกานท์ วรรณศิลป์ เสริมจินตนา

ศิลปะ สระฐาน สานรูปแบบ
อารมณ์แนบ แยบยล พร้อมปนค่า
ต่างคนคัด จัดวจี ที่ดีมา
เรียบเรียงถ้อย ร้อยมาลา ประภาพจน์

มิได้เบี่ยง เลี่ยงแบ่ง อยู่แหล่งไหน
ชนทุกไทย ใคร่ฝัน ใช้จำจด
สุขใจล้ำ พร่ำสลับ มธุรส
ฤาทิพย์หยด รดหลั่ง เข้าฝั่งใจ

รัตนาวดี
 

[Prapacarn ❀]

 
จะฝากฟ้าประดับไว้ให้ยาวนาน
แม้ไม่หวานเท่าเหล่าพี่  "กวีเมือง".....
"เฮยอิง" 

   
เพียรใส่บท จดจำ ลำนำเคร่ง
ขยันเร่ง บรรจง คงฟุ้งเฟื่อง
พร่างพรายแสง สดสี วจีประเทือง
กลอนกระเดื่อง หวานหู ไม่รู้เลือน

เป็นกวี พงไพร นั้นได้เปรียบ
มีความเงียบ และสายลม ห่มเป็นเพื่อน
ยามราตรี มีดาว หยอกเย้าเดือน
หริ่งเรไร ในเถื่อน ขับคีตกานท์

ปล่อยหัวใจ ลอยล่อง ท่องโลกกว้าง
แล้วจับความ อ้างว้าง ใส่คำหวาน
ร้อยสำเนียง เรียงผสม ในลมปราณ
ให้ซาบซ่าน กลั่นกรอง ทำนองดาว

ยังมีหนึ่ง หญิงมั่น เฝ้าฟันฝ่า
ขับลำนำ บ้านป่า อย่างเหน็บหนาว
ทุกราตรี ไหวหวาม ท่ามฟ้าพราว
มีแสงจันทร์ สุกสกาว กล่อมห้วงใจ

ขับกวี หลงฝัน ทุกวันก่อ
จินตนาการ ห้อมห่อ อย่าหวั่นไหว
กลอนบ้านนอก จะขับขาน สะท้านไพร
อยู่แห่งไหน ก็ชมเชย...นะ “เฮยอิง”

เป็นกำลังให้นะจ๊ะ....
พี่แซม
 

[สุนันยา]

อักษรกานท์ ขานขับ สดับห้วง
เขียนด้วยดวงใจรัก ฝากสื่อสาร
สำนวนเรา ร้อยเรียง เพียงฝากงาน
ไม่ตระการ งดงาม ดั่งช่ำชอง

แต่ก็ดัน ทุรัง วางอักษร
มีออดอ้อน งอนเง้า อีกเศร้าหมอง
ผิดตกบ้าง มากมาย รวมก่ายกอง
ยังร่ำร้อง สานฝัน ผ่านกวินท์

ฟังคำพี่ เพื่อนพ้อง น้องบอกกล่าว
บ่อยครั้งคราว ผิดผัน ในงานศิลป์
ด้วยศึกษา น้อยคำ ต่ำติดดิน
ไม่เคยสิ้น จินตนา ภาษากลอน

อยู่นอกบ้าน ชานเมือง เปลืองค่าเช่า
เขียนคละเคล้า หวานขม ตรมอักษร
เป็นดวงจันทร์ เดียวดาย ใต้อัมพร
แม้ร้าวรอน แต่ใจรัก อักขรา

เห็นกวี บ้านนอก มาบอกเรื่อง
ไม่ฟูมเฟื่อง คำหวาน สาส์นภาษา
เราอ่านดู ชื่นล้ำ คำเขียนมา
ซ่อนหวานไว้ อักษรา น่ายินยล

อยากบอกว่า มีบ้าง บางคำผิด
แค่สะกิด นิดน่ะ เพราะว่าสน
เราเองผิด บ่อยบ่อย ค่อยจำทน
มีคนบ่น ไม่กล้าเตือน เพื่อนลองดู(นะ)
 

"สุนันยา"

[กังวาน]

เราเรียงถ้อยร้อยคำนำอักษร
เป็นกาพย์กลอนจากใจใช่อยากหรู
บางครั้งไม่สัมผัสตัดสินดู
แต่ก็รู้อยู่ในใจว่าใช่เลย

เพราะอารมณ์ผสมกับความรัก
จึงประจักษ์เป็นอักษรอ้อนเฉลย
ไม่มีหรอกบ้านนอกบอกว่าเชย
มีแต่เขยบางกอกไม่หลอกลวง

[เฮยอิง]

เป็นกวีด้วยใจใครไหนสร้าง
ร่ายทุกอย่างดุจมนต์บนจิตเฟื่อง
ความนิยมคมถ้อยคอยหนุนเนือง
ความรุ่งเรืองหรือเมืองป่าไร้ค่าควร

ภาษาสารอ่านสวยได้รวยรื่น
จับเรื่องใดมายื่นชื่นทุกส่วน
ล้วนรับรสรับรู้สู่กระบวน
เป็นสำนวนปรุงแต่งตามแรงกานท์

ภาษาไทยไหวระริกน่าหยิกหยอก
ร่ายเรียงหลอกยอกย้อนบทกลอนหวาน
สร้างความหมายหลายรสกำหนดมาน
ให้ซาบซ่านซานซมด้วยคมคาย

ไม่มากเรื่องกวีเขื่องว่าเมืองไหน
ขอจับใจจับจิตติดมุ่งหมาย
ภาษาล้วนชวนฝันเกินบรรยาย
ให้เสียดายคล้ายผิดหากคิดนาน.

"บ้านริมโขง"

เพราะกวีมีมากกว่ามุมมอง

แลคำคล้องจองครวญทุกส่วนสาน

เห็นก็เห็นมากมายหลายหลักการ

กลิ่นที่ผ่านก็ขานรับกับกวี

เสียงที่ยินก็ยินชัดระบัดกว่า

อักษราพาระรื่นชื่นกว่านี้

หาใช่เป็นเช่นเสียงหรือเพียงวลี

แต่เป็นคีย์ที่ถักด้วยอักษรา

จึงชื่นชมพรมพร่างสู่กลางใจ

อยากทำได้ในสิ่งที่ยิ่งกว่า

แค่มนุษย์รุดเดินเผินเผินตา

อยากบอกฟ้าบอกว่า"ข้าก็กวี"



ปล.แค่ความฝันน่ะขอรับ แต่ความจริงข้าน้อยยังไปไม่ถึงทางขึ้นคำว่ากวีด้วยซ้ำT T

 

[เฮยอิง]

ภาษาไทย ใช้เสียง สำเนียงส่ง 
ไพเราะบ่ง ลงรับ การขับขาน
เอกลักษณ์ อักษรา พาชื่นบาน
สร้างสรรกานท์ วรรณศิลป์ เสริมจินตนา

ศิลปะ สระกานท์ สานรูปแบบ
อารมณ์แนบ แยบยล พร้อมปนค่า
ต่างคนคัด จัดวจี ที่ดีมา
เรียบเรียงถ้อย ร้อยมาลา ประภาพจน์

มิได้เบี่ยง เลี่ยงแบ่ง อยู่แหล่งไหน
ชนทุกไทย ใคร่ฝัน ใช้จำจด
สุขใจล้ำ พร่ำสลับ มธุรส
ฤาทิพย์หยด รดหลั่ง เข้าฝั่งใจ

รัตนาวดี
 

ภาษาไทยใช้เสียงที่เรียงร้อย

ลำนำถ้อยรอยกวีที่สดใส

เป็นทิพย์หยดรดหลั่งสู่กลางใจ

แลมิได้บ่ายเบี่ยงถิ่นเรียงสาน

แต่แตกต่างหว่างคำที่ช่ำชอง

ท่วงทำนองน้องสลักจักกล่าวขาน

ยังอ่อนด้อยน้อยนักจักตระกาล

จึงกราบกรานเหล่าพี่ที่เรียงคำ

โปรดชี้แนะและติติงในสิ่งตก

บ่งความบกพร่องความให้งามขำ

กวีน้อยจะร้อยเรียงระเบียงคำ

โปรดชี้นำเถิดพี่(น้อง)กวีภูธร 

[เฮยอิง]

 
จะฝากฟ้าประดับไว้ให้ยาวนาน
แม้ไม่หวานเท่าเหล่าพี่  "กวีเมือง".....
"เฮยอิง" 

   
เพียรใส่บท จดจำ ลำนำเคร่ง
ขยันเร่ง บรรจง คงฟุ้งเฟื่อง
พร่างพรายแสง สดสี วจีประเทือง
กลอนกระเดื่อง หวานหู ไม่รู้เลือน

เป็นกวี พงไพร นั้นได้เปรียบ
มีความเงียบ และสายลม ห่มเป็นเพื่อน
ยามราตรี มีดาว หยอกเย้าเดือน
หริ่งเรไร ในเถื่อน ขับคีตกานท์

ปล่อยหัวใจ ลอยล่อง ท่องโลกกว้าง
แล้วจับความ อ้างว้าง ใส่คำหวาน
ร้อยสำเนียง เรียงผสม ในลมปราณ
ให้ซาบซ่าน กลั่นกรอง ทำนองดาว

ยังมีหนึ่ง หญิงมั่น เฝ้าฟันฝ่า
ขับลำนำ บ้านป่า อย่างเหน็บหนาว
ทุกราตรี ไหวหวาม ท่ามฟ้าพราว
มีแสงจันทร์ สุกสกาว กล่อมห้วงใจ

ขับกวี หลงฝัน ทุกวันก่อ
จินตนาการ ห้อมห่อ อย่าหวั่นไหว
กลอนบ้านนอก จะขับขาน สะท้านไพร
อยู่แห่งไหน ก็ชมเชย...นะ “เฮยอิง”

เป็นกำลังให้นะจ๊ะ....
พี่แซม
 

ขอบคุณพี่ที่ช่วยเข็ญเป็นแรงใจ

ท่ามทิวไพรในเถื่อนเกลื่อนหรีดหรื่ง

น้องจะถักอักษรามาประวิง

ใช้ทุกสิ่งสิงไพรใส่กวี

จะจับวางทางหลักในอักษร

เป็นคำกลอนอ้อนใส่ในที่นี้

จะชับกล่อมน้อมฟ้ากลางราตรี

ท่ามวิถีไกวแกว่งสู่แหล่งเมือง

ปล. ขอบคุณพี่แซม ขอบคุณทุกทุกท่านที่แนะนำ ติ ชม ข้าผู้น้อยน้อมรับจากใจ
 

[เฮยอิง]

อักษรกานท์ ขานขับ สดับห้วง
เขียนด้วยดวงใจรัก ฝากสื่อสาร
สำนวนเรา ร้อยเรียง เพียงฝากงาน
ไม่ตระการ งดงาม ดั่งช่ำชอง

แต่ก็ดัน ทุรัง วางอักษร
มีออดอ้อน งอนเง้า อีกเศร้าหมอง
ผิดตกบ้าง มากมาย รวมก่ายกอง
ยังร่ำร้อง สานฝัน ผ่านกวินท์

ฟังคำพี่ เพื่อนพ้อง น้องบอกกล่าว
บ่อยครั้งคราว ผิดผัน ในงานศิลป์
ด้วยศึกษา น้อยคำ ต่ำติดดิน
ไม่เคยสิ้น จินตนา ภาษากลอน

อยู่นอกบ้าน ชานเมือง เปลืองค่าเช่า
เขียนคละเคล้า หวานขม ตรมอักษร
เป็นดวงจันทร์ เดียวดาย ใต้อัมพร
แม้ร้าวรอน แต่ใจรัก อักขรา

เห็นกวี บ้านนอก มาบอกเรื่อง
ไม่ฟูมเฟื่อง คำหวาน สาส์นภาษา
เราอ่านดู ชื่นล้ำ คำเขียนมา
ซ่อนหวานไว้ อักษรา น่ายินยล

อยากบอกว่า มีบ้าง บางคำผิด
แค่สะกิด นิดน่ะ เพราะว่าสน
เราเองผิด บ่อยบ่อย ค่อยจำทน
มีคนบ่น ไม่กล้าเตือน เพื่อนลองดู(นะ)
 

"สุนันยา"

เพราะอ่อนด้อยร้อยเรียงสำเนียงภาษา

อักขรามาประดับจับความรู้

ยังอ่อนนิดหาใช่ศิษย์ที่มีครู

โปรดเอ็นดูผู้น้อยที่ร้อยความ

ติเตียนได้ในคำตกที่บกพร่อง

จะยกย่องน้องนี้มิเหยียดหยาม

เป็นเพียงเด็กก็เด็กน้อยที่ห้อยตาม

อยากงดงามตามผู้ศิลป์ถิ่นกวี

 


 

[เฮยอิง]

เราเรียงถ้อยร้อยคำนำอักษร
เป็นกาพย์กลอนจากใจใช่อยากหรู
บางครั้งไม่สัมผัสตัดสินดู
แต่ก็รู้อยู่ในใจว่าใช่เลย

เพราะอารมณ์ผสมกับความรัก
จึงประจักษ์เป็นอักษรอ้อนเฉลย
ไม่มีหรอกบ้านนอกบอกว่าเชย
มีแต่เขยบางกอกไม่หลอกลวง

ยินลำนำคำบางกอกที่บอกกล่าว

เป็นข่าวคราวกล่าวร้องทำนองเมืองหลวง

กวีบ้านบ้านขานขับสดับทรวง

ลุล่วงห้วงท่วงถ้อยที่ร้อยเรียง

ก็จริงยิ่งสิ่งที่กล่าวในคราวหนึ่ง

ติดตรึงถึงซึ่งความใสในน้ำเสียง

บางครั้งยังนั่งคิดติดแค่เพียง

ความเบี่ยงเบี่ยงเพียงขาดสัมผัสคำ

 

[รุ่งอรุณ]

มิเคยยินจินตนาภาษาสรรค์
มีแบ่งชั้นวรรณะกวีศรี
จะบ้านนอกคอกนาจินตนามี
ล้วนดูดีในตนและผลงาน

อายุวัยไกลห่างต่างความคิด
ถ้อยลิขิตจึงต่างพร่างขับขาน
จินตนาพาเคียงเรียบเรียงกานท์
ขมหรือหวานขึ้นอยู่กับผู้เรียง

หากจะวัดชัดแจ้งคงแหล่งหลัก
ฉันทลักษณ์ถูกต้องทำนองเสียง
ส่วนเนื้อหามิอาจคาดเดาเคียง
จะรู้เพียงต่อเนื่องเป็นเรื่องราว

จินตนาใดใดของใครนั้น
หากสร้างสรรค์ย่อมดีไม่มีฉาว
มิแบ่งแยกแตกศิลป์ดินหรือดาว
อักษรพราวพรายพร่างสร้าง "กวี"

 

๐รุ่งอรุณ๐