ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

เป็นเพียงจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า...
กลางนภาโดดเดี่ยวเปลี่ยวไฉน
เพียงคลื่นลมโอบห้อมรายล้อมใจ
ดาวสดใสไกลใกล้มากไมตรี

จันทร์หนึ่งดวงห่วงล้นให้ชนชื่น
คอยหยิบยื่นรื่นรมย์พรมสุขศรี
เปิดฟ้าผ่องส่องนวลอวลฤดี
เพิ่มชีวีมีชีวาถ้วนหน้ากัน

จันทร์ยังเห็นเป็นจันทร์แม้วันคล้อย
บางครั้งลอยเหินห่างเหมือนล้างฝัน
แต่ด้วยความห่วงหาสารพัน
ไม่กี่วันพลันกลับมาซับตรม

แต่มีไหมใครหนอรอจันทร์บ้าง
ยามจันทร์ห่างวางจ้องปองดาวสม
เธอเลือกชื่นหมื่นพันต่างสรรชม
จันทร์ขื่นขมตรมนัก..ความรักเธอ

จันทร์อ้างว้างรู้ไหม..หาใดเท่า
จันทร์สุดเหงาเหว่ว้ามาเสมอ
จันทร์อยู่ห่างร้างคู่อยู่ละเมอ
จันทร์พร่ำเพ้อ..เธอไหนเห็นใจจันทร์

คงยังเป็นเช่นนี้อย่างที่เห็น
เป็นเดือนเด่นเพ็ญชื่นก่อหมื่นฝัน
เป็นหนึ่งในใคร-เขาเฝ้ารำพัน
เป็นสวรรค์มั่นหมายสุดปลายทาง.

"บ้านริมโขง"

ฝากจันทร์คืนวันลอยกระทง

[--ณัชชา--]

จันทร์ยังคงเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง
ทั้งที่จริงจันทร์ครองความหมองหมาง
แสงที่เคยนวลใยใกล้เจือจาง
จันทร์อ้างว้างเจ็บปวดร้าวรวดใจ

ยามที่เมฆบังจันทร์พลันมืดมิด
เหมือนชีวิตจันทร์หมองไม่ผ่องใส
จันทร์สิ้นแล้วนวลแห่งแสงอำไพ
จันทร์คงไร้คุณค่าไม่น่าชม

จันทร์เปล่าเปลี่ยวเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
ต้องซบหน้าครองทุกข์ไม่สุขสม
แสงที่เคยเจิดจ้าน่าภิรมย์
กลับตรอมตรมสุดฝืนยามคืนเพ็ญ

จันทร์จะลอยเด่นดวงบนห้วงหาว
ส่องแสงพราวสดใสให้เธอเห็น
ถึงแม้นจันทร์ไร้สุขทุกข์ลำเค็ญ
ก็ขอเป็นแสงหนึ่งส่งถึงเธอ

--natcha--

[panthong.kh]

จะขอเเป็น ดาวน้อย ลอยเคียงคู่
เพราะดาวรู้ เดือนอ้างว้าง ร้างรารัก
จงหันมอง ดาวบ้าง อย่าหยิ่งนัก
ดาวรอรัก จากเดือน แม้เปลี่ยนปี

คนอยู่ใกล้ ใจเหงา มองเขาบ้าง
อย่าเมินหมาง มองเมืยง อย่าเลี่ยงหนี
เดือนคู่ดาว พร่างพราว บนฟ้านี้
แม้เดือนดับ ยังมี แสงส่องทาง

ถึงแสงน้อย แต่แสง ไม่เคยดับ
ไม่เหมือนกับ เดือนดับ ลับฟ้าสาง
ขอเป็นแสง ส่องใจ ที่อ้างว้าง
ถ้าสงสาร พิจารณาบ้าง อย่าร้างรา
พันทอง
นอนไม่ค่อยหลับ เลยแวะเวียนมาคะ

[สุนันยา]

เป็นเพียงจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า...
กลางนภาโดดเดี่ยวเปลี่ยวไฉน
เพียงคลื่นลมโอบห้อมรายล้อมใจ
ดาวสดใสไกลใกล้มากไมตรี

จันทร์หนึ่งดวงห่วงล้นให้ชนชื่น
คอยหยิบยื่นรื่นรมย์พรมสุขศรี
เปิดฟ้าผ่องส่องนวลอวลฤดี
เพิ่มชีวีมีชีวาถ้วนหน้ากัน

จันทร์ยังเห็นเป็นจันทร์แม้วันคล้อย
บางครั้งลอยเหินห่างเหมือนล้างฝัน
แต่ด้วยความห่วงหาสารพัน
ไม่กี่วันพลันกลับมาซับตรม

แต่มีไหมใครหนอรอจันทร์บ้าง
ยามจันทร์ห่างวางจ้องปองดาวสม
เธอเลือกชื่นหมื่นพันต่างสรรชม
จันทร์ขื่นขมตรมนัก..ความรักเธอ

จันทร์อ้างว้างรู้ไหม..หาใดเท่า
จันทร์สุดเหงาเหว่ว้ามาเสมอ
จันทร์อยู่ห่างร้างคู่อยู่ละเมอ
จันทร์พร่ำเพ้อ..เธอไหนเห็นใจจันทร์

คงยังเป็นเช่นนี้อย่างที่เห็น
เป็นเดือนเด่นเพ็ญชื่นก่อหมื่นฝัน
เป็นหนึ่งในใคร-เขาเฝ้ารำพัน
เป็นสวรรค์มั่นหมายสุดปลายทาง.

"บ้านริมโขง"

ฝากจันทร์คืนวันลอยกระทง

เหมือน เส้นฟ้า กางกั้น ให้จันทร์เศร้า
เหมือน เมฆเทา  บังหมด รันทดหมาง
เหมือน ดายเดียว เช่นใคร หมายจับวาง
เหมือน อ้างว้าง หนาวเหน็บ เก็บซ่อนใน

ฉัน เฝ้ามอง จันทรา บนฟ้ากว้าง
ฉัน ห่างร้าง มวลมิตร จิตหวั่นไหว
ฉัน คิดถึง ใครหนึ่ง ซึ่งอยู่ไกล
ฉัน ขื่นขม ดวงใจ คลับคล้ายจันทร์

ที่ ตอ้งอยู่ อย่างเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
ที่ ไร้ผู้  ข้องเกี่ยว ปองเหนี่ยวฝัน
ที่ อับเฉา สิ้นแสง แห่งตะวัน
ที่ ประกาย ผ่องพรรณ คราวฉันตรม

เดียวดาย อยู่ บนโลก ที่โศกซับ
เดียวดาย กับ พ่ายแพ้ ดวงแดขม
เดียวดาย ด้วย รักร้าง อย่างซานซม
เดียวดาย ท่าม สายลม  พรมพลิ้วโชย
*******
...ฉันเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า
มองนภา พาใจ คล้ายแห้งโหย
ต้องอาดูร สูญรัก ที่ฝากโปรย
ดังโสมล้า  แสงโรย สิ้นเรืองรอง

...กลางนภา ฟ้าสรวง ดวงจันทร์เจ้า
ยังเงียบเหงา คราวคล้อย เป็นรอยหมอง
...กลางผืนภพ หนึ่งข้า น้ำตานอง
มีเพียงเหงา ครอบครอง นั่งมองจันทร์..

คงเป็นอีกปีหนึ่ง(หมือนทุกปี)ที่ไม่ได้ไปลอยกระทงอีก...

“สุนันยา”

[yaguza]

จันทร์ยังคงเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง
ทั้งที่จริงจันทร์ครองความหมองหมาง
แสงที่เคยนวลใยใกล้เจือจาง
จันทร์อ้างว้างเจ็บปวดร้าวรวดใจ

ยามที่เมฆบังจันทร์พลันมืดมิด
เหมือนชีวิตจันทร์หมองไม่ผ่องใส
จันทร์สิ้นแล้วนวลแห่งแสงอำไพ
จันทร์คงไร้คุณค่าไม่น่าชม

จันทร์เปล่าเปลี่ยวเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
ต้องซบหน้าครองทุกข์ไม่สุขสม
แสงที่เคยเจิดจ้าน่าภิรมย์
กลับตรอมตรมสุดฝืนยามคืนเพ็ญ

จันทร์จะลอยเด่นดวงบนห้วงหาว
ส่องแสงพราวสดใสให้เธอเห็น
ถึงแม้นจันทร์ไร้สุขทุกข์ลำเค็ญ
ก็ขอเป็นแสงหนึ่งส่งถึงเธอ


--natcha—


ทุกราตรี มีจันทร์ นั้นเป็นเพื่อน
มิลางเลือน เยือนฟ้า มาเสมอ
หากวันไหน จันทร์หลบ มิพบเจอ
ก็มองเหม่อ เศร้าสร้อย และน้อยใจ

ทุกครั้งที่ เมฆเข้ม ลอยเต็มฟ้า
รู้ไหมว่า ข้าขืน กว่าคืนไหน
รอเวลา จันทร์ผ่อง ส่องอำไพ
มาเติมไฟ แห่งศรัทธา ที่ล้าแรง

มาเติมฝัน วันห่วง ที่ร่วงหาย
ก่อนจะสาย กลายกลับ เพราะอับแสง
เมื่ออรุณ รุ่งรา ขอบฟ้าแดง
หวาดระแวง  จันทร์นวล  มิหวนคืน

.........ยากูซ่า........

[พิมพ์วาส]

พระจันทร์วันเพ็ญ
สวยเย็นเด่นฟ้า
อ้อนออดวอนหา
แสงพร่าลาไกล

แสงดาวพราวพริบ
กะพริบหยิบใจ
สายธาราไหล
เรไรไหวดัง

สายลมพรมเฉียบ
ละเลียบเทียบฝัง
แอบอ้อมพร้อมหวัง
ใคร่ฟังพรั่งจินต์

เสียงโอดโอยหวน
ให้ทวนปรวนสิ้น
แม้จะถวิล
โรยรินถิ่นเศร้า

แลระยะทาง
ใกล้หว่างทางเขา
แลดูรู้เรา
ช่างเหงาเร้าทรวง

ไม้แมกแตกกิ่ง
ประวิงชิงหวน
เสียงคำพร่ำทวน
ช่างชวนหวนไป

[สุนันยา]

“นกขมิ้นเหลืองอ่อน”

 
จันทร์เต็มดวง คืนเพ็ญ งามเด่นสรวง
ใจหนึ่งดวง รอนร้าว เฝ้าห่วงหา
นกขมิ้น เหลืองอ่อน ที่จรลา
ดวงจันทรา  โศกเศร้า เฝ้าอาลัย

นกขมิ้น บินจร หาคอนจับ
สุรีย์ลับ ร้าวรอน จะนอนไหน
ต้องเร่รอน เลี่ยงหลบ กลัวพบภัย
รู้บ้างไหม ใครหนึ่ง คำนึงครวญ

อยากรับเจ้า กลับรัง เหมือนดังก่อน
ไม่ต้องนอน เดียวดาย ร่ำไห้หวน
รอฟ้ารุ่ง แสงฉาย ไร้หมอกกวน
คงได้หวน คืนถิ่น แผ่นดินเดิม

โอ้..จันทร์ยัง ปวดร้าว แสนเศร้านัก
นกขมิ้น เหหัก ขาดหลักเสริม
ใจอาวรณ์ หวั่นไหว ไร้สิ่งเติม
แสงก็เริ่ม อ่อนล้า น้ำตาริน

 ส่งประกาย ฉายส่อง ทาบท้องฟ้า
แต่อุรา หม่นไหม้ ให้ถวิล
นกขมิ้น รู้ไหม ในดวงจินต์
ไม่เคยสิ้น ทรงจำ ทุกคำวอน

อยู่อดทน รู้หลบ เพื่อกลบเกลื่อน
รอดวงเดือน เยือนรับ กลับสิงขร
รักษากาย พร้อมสรรพ เพื่อกลับคอน
สิ้นสุดห้วง พเนจร กลับนอนรัง.......

“สุนันยา”

สุขอฝากกลอนนี้ ไว้กระทู้ พี่ริมโขงด้วยนะคะ
เขียนนานแล้วค่ะ พอเห็นพระจันทร์ เต็มดวง ยิ่งคิดถึงค่ะ

<a href="http://www.youtube.com/v/lJPxZYmJEkM&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/lJPxZYmJEkM&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

แสนอ้างว้าง เมื่อไกลห่าง เส้นทางเศร้า
จันทร์ดวงเก่า แสงบางเบา สองเราหวัง
นั่งเคียงคู่ เฝ้าชิดชู เมื่อเมฆบัง
แต่กลับยัง อยู่คนเดียว เปลี่ยวเอกา

แสงอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ช่างแผดเผา
ให้หมองเศร้า เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวเกศา
ไฟรุ่มร้อน มิเคยอ่อน ผ่อนกายา
เพียงพริบตา ก็หมองไหม้ ให้มอดลง

จันทร์เดียวดาย ก็กลับกลาย ดังคล้ายรัก
ที่หากหัก ห้ามใจไว้ ไม่ประสงค์
คนอืนมอง มิเข้าใจ พาให้งง
รักจันทร์คง ใช่กลับกลอก ไม่บอกใคร

[สุนันยา]

แสงจันทรอ่อนล้าคราหม่นเศร้า
สีนวลเคล้า ขื่นขม ตรมไฉน
เหมือนใครหนึ่ง เพ้อพร่ำ ลำนำใจ
ส่งลอยไกล ข้ามฟ้า ชลาชล

ว่าแสนห่วง คะนึง ตราตรึงจิต
ร้อยลิลิต รินร่าย ในเวหน
ย้ำว่าคอย ด้วยค่า ชะตาตน
รักเอ่อล้น ท้นทรวง ในบ่วงจินต์

ไม่กลับกลอกยอกย้อนแกล้งอ้อนออด
หรือแกล้งพลอดคำเปรยเผยทั้งสิ้น
มิมีคำพร่ำกล่าวร้าวชิวิน
ทุกถ้อยริน จากใน ดวงใจจันทร์....

"สุนันยา"

[บ้านริมโขง]

จันทร์ยังคงเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง
ทั้งที่จริงจันทร์ครองความหมองหมาง
แสงที่เคยนวลใยใกล้เจือจาง
จันทร์อ้างว้างเจ็บปวดร้าวรวดใจ

ยามที่เมฆบังจันทร์พลันมืดมิด
เหมือนชีวิตจันทร์หมองไม่ผ่องใส
จันทร์สิ้นแล้วนวลแห่งแสงอำไพ
จันทร์คงไร้คุณค่าไม่น่าชม

จันทร์เปล่าเปลี่ยวเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
ต้องซบหน้าครองทุกข์ไม่สุขสม
แสงที่เคยเจิดจ้าน่าภิรมย์
กลับตรอมตรมสุดฝืนยามคืนเพ็ญ

จันทร์จะลอยเด่นดวงบนห้วงหาว
ส่องแสงพราวสดใสให้เธอเห็น
ถึงแม้นจันทร์ไร้สุขทุกข์ลำเค็ญ
ก็ขอเป็นแสงหนึ่งส่งถึงเธอ

--natcha--

โอ้..จันทร์งามหวามไหว..ใจจันทร์เหงา
จันทร์ซุกเศร้าซ่อนไว้ไม่เสนอ
มุมมืดขังบังไว้ไม่ให้เจอ
นำเสนอแต่สุขให้ทุกคน

มีบ้างไหมใครดูรู้จันทร์เหงา
มีบ้างไหมใครเร้าเข้าใจหม่น
มีบ้างไหมใครซึ้งถึงกมล
มีบ้างไหมในสกลคนรำพึง

จันทร์เป็นจันทร์เดียวดายเหมือนไร้ค่า
ปล่อยอ้างว้างกลางนภาหาคิดถึง
หากยามท้อยามหงอยค่อยคำนึง
พบคู่ซึ้งถึงชมเชย.เหมือนเย้ยจันทร์

ด้วยเห็นใจจริงเจ้าที่เหงาหงอย
เห็นเด่นลอยเดียวดายคล้ายวาดฝัน
เห็นมานานเดือนเดียวเทียวรำพัน
อยากคู่กัน..แต่ฉันหม่น..คนเดินดิน..

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

แสนอ้างว้าง เมื่อไกลห่าง เส้นทางเศร้า
จันทร์ดวงเก่า แสงบางเบา สองเราหวัง
นั่งเคียงคู่ เฝ้าชิดชู เมื่อเมฆบัง
แต่กลับยัง อยู่คนเดียว เปลี่ยวเอกา

แสงอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ช่างแผดเผา
ให้หมองเศร้า เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวเกศา
ไฟรุ่มร้อน มิเคยอ่อน ผ่อนกายา
เพียงพริบตา ก็หมองไหม้ ให้มอดลง

จันทร์เดียวดาย ก็กลับกลาย ดังคล้ายรัก
ที่หากหัก ห้ามใจไว้ ไม่ประสงค์
คนอืนมอง มิเข้าใจ พาให้งง
รักจันทร์คง ใช่กลับกลอก ไม่บอกใคร

ใจบางบาง มองบ้าง ทางช้างเผือก
ไว้เผื่อเลือก ดามใจ ได้ไหมหนา
ทางช้างเผือก ทอดยาวบนปลายฟ้า
ยังมองหา จันทรอ้อนทุกคืน

แสงสีขาว นุ่มนวล ชวนให้หลง
อย่างวยงง ส่งแรงใจ ใช่จะฝืน
แม้แสงน้อย จะเคียงคู่ อย่างยั่งยืน
ลุกขึ้นตื่น อีกครา อย่าท้อทรวง

แสงอาทิตย์ จงคิดว่า เป็นหน้าหนาว
ให้ไออุ่น กับเรา เขาเป็นห่วง
ที่เห็นจนทร์ เดียวดาย น้ำตาร่วง
อาทิตย์ห่วง กลัวจนทรร่วง ลงสู่ดิน

พันทอง

[บ้านริมโขง]

จะขอเเป็น ดาวน้อย ลอยเคียงคู่
เพราะดาวรู้ เดือนอ้างว้าง ร้างรารัก
จงหันมอง ดาวบ้าง อย่าหยิ่งนัก
ดาวรอรัก จากเดือน แม้เปลี่ยนปี

คนอยู่ใกล้ ใจเหงา มองเขาบ้าง
อย่าเมินหมาง มองเมืยง อย่าเลี่ยงหนี
เดือนคู่ดาว พร่างพราว บนฟ้านี้
แม้เดือนดับ ยังมี แสงส่องทาง

ถึงแสงน้อย แต่แสง ไม่เคยดับ
ไม่เหมือนกับ เดือนดับ ลับฟ้าสาง
ขอเป็นแสง ส่องใจ ที่อ้างว้าง
ถ้าสงสาร พิจารณาบ้าง อย่าร้างรา
พันทอง
นอนไม่ค่อยหลับ เลยแวะเวียนมาคะ

ดาวเจ้าขอพอเพียงขอเคียงรัก
ดาวสลักใจซึ้งถึงห่วงหา
ดาววาดหวังเพียงครั้งอย่าสั่งลา
ดาวหวังว่าจันทร์นี้มีน้ำใจ

ดาวเคียงเดือนเพื่อนกันนั้นจริงนะ
ดาวเกินจะหมายมั่นนั้นไฉน
ดาวคู่ดาวสกาวฟ้าพาชื่นใจ
ดาวจะไปคู่จันทร์..นั้นไม่งาม

ได้เคียงเดือนเด่นฟ้ามากค่าแล้ว
ประกายวับระยับแววแนววาบหวาม
ดาวเด่นฟ้าเจิดจ้าคืนฟ้าคราม
สวยสมนาม..ดาวประดับฟ้า..พาชื่นชม.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

เหมือน เส้นฟ้า กางกั้น ให้จันทร์เศร้า
เหมือน เมฆเทา  บังหมด รันทดหมาง
เหมือน ดายเดียว เช่นใคร หมายจับวาง
เหมือน อ้างว้าง หนาวเหน็บ เก็บซ่อนใน

ฉัน เฝ้ามอง จันทรา บนฟ้ากว้าง
ฉัน ห่างร้าง มวลมิตร จิตหวั่นไหว
ฉัน คิดถึง ใครหนึ่ง ซึ่งอยู่ไกล
ฉัน ขื่นขม ดวงใจ คลับคล้ายจันทร์

ที่ ตอ้งอยู่ อย่างเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
ที่ ไร้ผู้  ข้องเกี่ยว ปองเหนี่ยวฝัน
ที่ อับเฉา สิ้นแสง แห่งตะวัน
ที่ ประกาย ผ่องพรรณ คราวฉันตรม

เดียวดาย อยู่ บนโลก ที่โศกซับ
เดียวดาย กับ พ่ายแพ้ ดวงแดขม
เดียวดาย ด้วย รักร้าง อย่างซานซม
เดียวดาย ท่าม สายลม  พรมพลิ้วโชย
*******
...ฉันเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า
มองนภา พาใจ คล้ายแห้งโหย
ต้องอาดูร สูญรัก ที่ฝากโปรย
ดังโสมล้า  แสงโรย สิ้นเรืองรอง

...กลางนภา ฟ้าสรวง ดวงจันทร์เจ้า
ยังเงียบเหงา คราวคล้อย เป็นรอยหมอง
...กลางผืนภพ หนึ่งข้า น้ำตานอง
มีเพียงเหงา ครอบครอง นั่งมองจันทร์..

คงเป็นอีกปีหนึ่ง(หมือนทุกปี)ที่ไม่ได้ไปลอยกระทงอีก...

“สุนันยา”

เหมือนว่าเธอเดียวดายปลายฟากฟ้า
พร่ำพรรณนาพาซึ้งหนึ่งในฝัน
ระทมใจเหลือที่มีรำพัน
เธอคล้ายวันผันผ่านร้าวรานใจ

เธอหมดสุขคลุกเศร้าเหงาอ้างว้าง
มองจันทร์จางทางหมองครองหวั่นไหว
ช่างชวดชมพรหมลิขิต..ยามคิดไป
หมองหม่นไหม้กว่าจันทร์กลั้นระทม

ความอาภัพอับโชคพาโลกเศร้า
ความเงียบเหงาเงาจันทร์พลันขื่นขม
ความเดียวดายคล้ายนภาล้าคลื่นลม
ความตรอมตรมซมซานสะท้านทรวง

จันทร์เจ้าเอ๋ย กระไรเลย คนเปรยเปรียบ
เจ้าลอยเลียบล่องฟ้าฝ่าแดนสรวง
เจ้าเดียวดายด้วยจริงหรือสิ่งลวง
ใครติดบ่วงจันทร์เจ้า..ล้วนเฝ้าครวญ

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

ดาวเจ้าขอพอเพียงขอเคียงรัก
ดาวสลักใจซึ้งถึงห่วงหา
ดาววาดหวังเพียงครั้งอย่าสั่งลา
ดาวหวังว่าจันทร์นี้มีน้ำใจ

ดาวเคียงเดือนเพื่อนกันนั้นจริงนะ
ดาวเกินจะหมายมั่นนั้นไฉน
ดาวคู่ดาวสกาวฟ้าพาชื่นใจ
ดาวจะไปคู่จันทร์..นั้นไม่งาม

ได้เคียงเดือนเด่นฟ้ามากค่าแล้ว
ประกายวับระยับแววแนววาบหวาม
ดาวเด่นฟ้าเจิดจ้าคืนฟ้าคราม
สวยสมนาม..ดาวประดับฟ้า..พาชื่นชม.

"บ้านริมโขง"

ดาวก็รู้ เคียงคู่ เดือนไม่เหมาะ
ดาวคู่ดาว เหมาะเจาะ เพราะชื่อเหมือน
ดาวคู่ดาว แต่ดาว เจ้าลืมเลือน
ดาวคู่ดาว ไยทิ้งเพื่อน ลับเลือนลา

เคยมอบใจ ให้ดาว เมื่อคราวก่อน
เอื้ออาทร ต่อดาว พร่างพราวฟ้า
แต่ดาวกลับ ผลักไส ให้โรยรา
ดาวจึงบาก หน้ามา หาจันทร

ใช่ว่าดาว อยากเด่น เช่นดวงจันทร์
ใช่ว่าดาว ไฝ่ฝัน ถึงจันทร์ก่อน
ใช่ว่าดาว อยากแข่ง แสงจันทร
ใช่ว่าดาว ไม่ร้าวรอน ในหัวใจ

พันทอง

[..กุสุมา..]

<a href="http://www.youtube.com/v/JcnkfxnmWMw&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/JcnkfxnmWMw&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

จันทร์คอยรอ ขอฟ้า ณ ที่นี้
น้ำตาปรี่ หยาดหยด รดใจหนาว
จันทร์คอยพ้อ ฟ้าหนี จันทร์กี่คราว
จันทร์ปวดร้าว ไร้ฟ้า ลาลับเอย

จันทร์คิดถึง รำพัน ฝันถึงฟ้า
ทวงสัญญา ก่อนเก่า จันทร์เจ้าเอ๋ย
ส่งหัวใจ ฝากฟ้า ทุกวันเคย
ฟ้าแกล้งเฉย จันทร์หมอง ครองหม่นไหม้

จันทร์ลอยใกล้ ใกล้ฟ้า มาใต้หมอน
กระซิบกลอน ปลอบฟ้า อย่าร้องไห้
จันทร์จะซับ น้ำตา อย่าเสียใจ
น้ำตาจันทร์ รินไหล ไม่แพ้กัน
                ..กุสุมา..

[บ้านริมโขง]

แสนอ้างว้าง เมื่อไกลห่าง เส้นทางเศร้า
จันทร์ดวงเก่า แสงบางเบา สองเราหวัง
นั่งเคียงคู่ เฝ้าชิดชู เมื่อเมฆบัง
แต่กลับยัง อยู่คนเดียว เปลี่ยวเอกา

แสงอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ช่างแผดเผา
ให้หมองเศร้า เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวเกศา
ไฟรุ่มร้อน มิเคยอ่อน ผ่อนกายา
เพียงพริบตา ก็หมองไหม้ ให้มอดลง

จันทร์เดียวดาย ก็กลับกลาย ดังคล้ายรัก
ที่หากหัก ห้ามใจไว้ ไม่ประสงค์
คนอืนมอง มิเข้าใจ พาให้งง
รักจันทร์คง ใช่กลับกลอก ไม่บอกใคร

  ด้วยแสงจันทร์อันละมุนอวลอุ่นอาบ
ทอทาทาบซาบซ่านสุดหวานไหว
ด้วยสัมผัสจัดวางบนกลางใจ
แสงนวลใยไล้ลงที่ตรงทรวง

ทินกรร้อนแรงแสงไสว
ชำระใจให้สุขไร้ทุกข์หน่วง
เผาผลาญกรรมใดก่อต่อคำลวง
แต่เดือนดวงเหมือนปลุกปลอบมอบไมตรี

จันทร์เดียวดายคล้ายทระนงยืนยงหยัด
เหมือนบอกปัดขัดวอนอ้อนฉวี
เมินไม่มองปองหมายคลายอารี
เนิ่นนานปีปล่อยวาง..อย่างเดียวดาย.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

แสงจันทรอ่อนล้าคราหม่นเศร้า
สีนวลเคล้า ขื่นขม ตรมไฉน
เหมือนใครหนึ่ง เพ้อพร่ำ ลำนำใจ
ส่งลอยไกล ข้ามฟ้า ชลาชล

ว่าแสนห่วง คะนึง ตราตรึงจิต
ร้อยลิลิต รินร่าย ในเวหน
ย้ำว่าคอย ด้วยค่า ชะตาตน
รักเอ่อล้น ท้นทรวง ในบ่วงจินต์

ไม่กลับกลอกยอกย้อนแกล้งอ้อนออด
หรือแกล้งพลอดคำเปรยเผยทั้งสิ้น
มิมีคำพร่ำกล่าวร้าวชิวิน
ทุกถ้อยริน จากใน ดวงใจจันทร์....

"สุนันยา"

คงเป็นห่วงคำหวานที่สานสอด
ที่พ้อพรอดหยอดพร่ำลำนำฝัน
เธอห่วงหาหนึ่งใครในรำพัน
กลัวใครนั้นไม่ซึ้งในบึ้งใจ

ด้วยรักมั่นยืนยันสิ่งนั้นแน่
ดุจแสงแขแลลงคงสดใส
ทุกคำออกจากจิตสนิทใน
ฝากส่งให้ด้วยมั่นอันศรัทธา

ใครคนหนึ่งที่รับคงซับซึ้ง
ได้รักหนึ่งตรึงทรวงสุดห่วงหา
จากสุนัน จันทร์เจ้า เยาวภา
มอบสิเน่หา..บ่เหือดหาย..สู่ปลายทาง..

"บ้านริมโขง"

[สมนึก นพ]

พระจันทร์วันเพ็ญ
สวยเย็นเด่นฟ้า
อ้อนออดวอนหา
แสงพร่าลาไกล

แสงดาวพราวพริบ
กะพริบหยิบใจ
สายธาราไหล
เรไรไหวดัง

สายลมพรมเฉียบ
ละเลียบเทียบฝัง
แอบอ้อมพร้อมหวัง
ใคร่ฟังพรั่งจินต์

เสียงโอดโอยหวน
ให้ทวนปรวนสิ้น
แม้จะถวิล
โรยรินถิ่นเศร้า

แลระยะทาง
ใกล้หว่างทางเขา
แลดูรู้เรา
ช่างเหงาเร้าทรวง

ไม้แมกแตกกิ่ง
ประวิงชิงหวน
เสียงคำพร่ำทวน
ช่างชวนหวนไป

พงพฤกษ์ทึบหนา
แนวป่ากว้างใหญ่
แตกกิ่งออกไป
งามในสายพันธุ์

คืนแล้วคืนเล่า
นั่งเฝ้าอยู่นั่น
อยากเห็นเพ็ญจันทร์
แสงอันนวลใย

สิ้นหวังทุกครา
เงามาบังได้
ต้นกิ่งดอกใบ
จงใจแกล้งเรา

เสียงสายน้ำดัง
ไหลหลั่งจากเขา
คลื่นแฝงแสงเงา
ยิ่งเศร้ากังวน

หรีดหริ่งแผดร้อง
เสียงก้องเวหน
น้ำค้างเบื้องบน
หยดหล่นต้องกาย

สะดุ้งเหน็บหนาว
นานยาวเหนื่อยหน่าย
อยู่เดี่ยวเดียวดาย
หวังหมายชมจันทร์.

นพ
13 พ.ย.54