ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เมื่อสุดสอยต้องปล่อยมือ
หากยุดยื้อมือคงหัก
เมื่อหัวใจเธอไม่รัก
หากไปกักจักลานลน

มิใช่หยุดสุดสิ้นห่วง
ในทุกช่วงห่วงใยสน
แต่เธอไซร้ไม่รักตน
ตั้งอยู่บนคนเลวนำ

ปีกเธอกล้าขาเธอกร้าว
ใครปวดร้าวทุกเช้าค่ำ
ทรมานการกระทำ
เธอตกต่ำน้ำตาริน

เพียงสักนิดคิดบ้างไหม
ถึงหัวใจใครแดดิ้น
น้ำตาพร่างต่างข้าวกิน
เป็นอาจิณสิ้นสุขใด

สองมือนี้ที่เคยพัด
โอบกอดรัดปัดเป่าให้
ข้าวคำน้อยคอยเอาใจ
น้ำนมใกล้ได้พร้อมพรัก

เมื่อสุดสอยต้องปล่อยมือ
คิดว่าคือขื่อคานหนัก
จะฉุดลากคงยากนัก
ปล่อยจมปลักจึงจักดี

 
 
"กานต์ฑิตา"
๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

[panthong.kh]

อย่าปล่อยมือ

ถึงสุดสอย อย่าปล่อยมือ
จงฉุดยื้อ เอาไว้ก่อน
จงห่วงหา เอื้ออาทร
คนทุกข์ร้อน ได้ผ่อนคลาย

ใครเล่าจะ ไม่รักตัว
เรื่องความชั่ว กลัวเหลือหลาย
แม้มีคน ฉุดรั้งไว้
เรื่องเล็กใหญ่ หายฉับพลัน

แม้ว่าปีก จะแข็งกล้า
ยามอ่อนแรง ล้าเช่นกัน
มีคนหยุด ฉุดมือนั้น
ใจเคยหวั่น จักมั่นคง

สองมือที เคยโบกพัด
ยังจำชัด ใช่ใหลหลง
แม้สุดสอย ช่วยโน้มลง
เอื้อมมือส่ง ให้อีกที


พันทอง
 

[/font][/size]

[เพรางาย]

ไกลสุดเกินสิทธิ์คิดสอย
จึงถอยกำสรดหดหู่
พักใจเพียงจ้องมองดู
เรื่องอยู่คู่ข้างยากจริง

เจียมตนจนตัวต่ำต้อย
ดาวใดหาญลอยร่วงดิ่ง
แทบหญ้าทาบหลังลงพิง
นอนนิ่งยิ้มข่มขมใจ