ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

พันธนาการในห้องเช่า
.....................

ณ ท้องฟ้า กว้างสุดลูกหูลูกตา
มีเพียงแสงจันทรามาเป็นเพื่อน
การจองจำขังร่างระหว่างเยือน
เวลาเคลื่อนเข้าหาเวลาดึก
หากความหมายของชีวิตคือติดลบ
ร้าวรานเกินกว่าจะพบความรู้สึก
หากติดปีกบินได้ดั่งใจนึก
ก็เพียงพอจะบันทึกเป็นเรื่องราว
ความเงียบยัง หลบหลีก อยู่อีกฝั่ง
ส่งเสียงตามลำพังกำลังหนาว
ล้วนละออง มองโลกโศกดวงดาว
ไปสู่ฝันอีกคราวให้ยาวนาน
ในห้องเช่าเก่าเก็บแอบหลบซ่อน
แนบกายนอนนิ่งงันสั่นสะท้าน
อิสรภาพอาบยิ้มแย้มชื่นบาน
อบอุ่นละมุนหวานการเข้าใจ
หรืออาจเจ็บอีกหนดูหม่นเศร้า
อยู่กับเงาชำรุดไม่หยุดไหล
บนถนนอ่อนล้าน้ำตาใคร
บันทึกในห้องเก่าอย่างเฝ้าทน
พันธนาการผ่านพบยากหลบเร้น
เป็นดั่งเช่นสีดำกำลังหม่น
เกาะระเบียงเอียงตัวกลัวผู้คน
เพราะเหนื่อยหน่ายเสียจน…บนชีวิต!

………………………..
๓๐/๑๐/๕๔

 

[พิมพ์วาส]

เสียงคอนกรีดบนห้องเช้าที่ขึง
ให้ตราตรึงความกลัวเป็นหนักหนา
ความเยือกเย็นในห้องจ้องคนมา
พร่ำพูดว่าใครมาปล่อยฉันที

อยู่ในห้องโดนขังกักหน่วงเหนี่ยว
ช่างเปล่าเปลี่ยวอยากเห็นเพ็ญแสงสี
ในห้องเช่าหมดด้วยความสุนทรี
บั่นชีวีผู้โดนคร่าวิญญา

เสียงหวีดร้องครวญคร่ำซ้ำลอยล่อง
อยู่ในห้องรอคนมาช่วงหนา
เธอครวญคร่ำในห้องมืดทุกครา
มองหน้าตาคนเดินเหินผ่านไป

ไม่มีคนรู้ว่าเธออยู่นี้
อยู่ในที่สายลมขมตรมไหว
เธอจ้องมองอิจฉาใครต่อใคร
สักวันได้ออกมาข้างนอกเยือน

จริงแท้แล้วเธอเป็นวิญญาณบาป
ตามระนาบอาฆาตคนร้ายเหมือน
ดมกลิ่นคาวของเลือดพรั่นจิตเตือน
ชักลางเลือนวิญญาณพันธนาการ
 

[♥หทัยกาญจน์♥]

พันธนาการในห้องเช่า
.....................
ณ ท้องฟ้า กว้างสุดลูกหูลูกตา
มีเพียงแสงจันทรามาเป็นเพื่อน
การจองจำขังร่างระหว่างเยือน
เวลาเคลื่อนเข้าหาเวลาดึก
หากความหมายของชีวิตคือติดลบ
ร้าวรานเกินกว่าจะพบความรู้สึก
หากติดปีกบินได้ดั่งใจนึก
ก็เพียงพอจะบันทึกเป็นเรื่องราว
ความเงียบยัง หลบหลีก อยู่อีกฝั่ง
ส่งเสียงตามลำพังกำลังหนาว
ล้วนละออง มองโลกโศกดวงดาว
ไปสู่ฝันอีกคราวให้ยาวนาน
ในห้องเช่าเก่าเก็บแอบหลบซ่อน
แนบกายนอนนิ่งงันสั่นสะท้าน
อิสรภาพอาบยิ้มแย้มชื่นบาน
อบอุ่นละมุนหวานการเข้าใจ
หรืออาจเจ็บอีกหนดูหม่นเศร้า
อยู่กับเงาชำรุดไม่หยุดไหล
บนถนนอ่อนล้าน้ำตาใคร
บันทึกในห้องเก่าอย่างเฝ้าทน
พันธนาการผ่านพบยากหลบเร้น
เป็นดั่งเช่นสีดำกำลังหม่น
เกาะระเบียงเอียงตัวกลัวผู้คน
เพราะเหนื่อยหน่ายเสียจน…บนชีวิต!

………………………..
ทำมะดา
๓๐/๑๐/๕๔

จัตุรัสอึดอัด...ชัดว่าแคบ
มีหลอดไฟฟ้าแอบ..แนบสนิท
ข้างกำแพงแสงส้ม..คมมืดมิด
พาเรืองรองส่องจิต...ลิขิตทาง

มองวนเวียนเพียรดู..อยู่หลายรอบ
เหมือนเส้นขีดตีกรอบ..ครอบทุกอย่าง
มีซีกรงคงหวัง...ขังกระยาง
ที่กำลังเยื้องย่าง..พลางจะบิน

พันธนาการห้องเช่า..เล่าศึกษา
มั่นเหมือนมีคุณค่า...กว่าก้อนหิน
ได้แต่นั่งฝั่งระเบียง...เอียงมองดิน
อยากกระโดดแดดิ้น..สิ้นชีวา

คล้ายมาบนหม่นหมอง...ของชีวิต
แต่ตัวจริงดวงจิต...คิดแถบบ้า
วันหนึ่งหนึ่งซึ่งเดิน..เผชิญมา
สวรรค์ขีดเขียนชะตา...พาก้าวไป

ดั่งมีช่องมีฉาก...ลากแบบร่าง
เหมือนมีใครมาวาง...สร้างสรรค๋ให้
นั่งเหม่อมองห้องเช่า..เศร้าทรวงใน
คำว่า"คน" จนใจ...ในบุญคุณ

หทัยกาญจน์

 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

ณ ห้องเก่าร้างเงาเขาเคียงข้าง
เพียงอ้างว้างร้างจิตติดความเหงา
ยังจอมจมถมร่างกลางเรื่องเก่า
มันรุมเร้าเย้าใจให้ใฝ่ครวญ

คอยคำนึงรำพึงถึงความหลัง
จนกระทั่งเผลอรำพันปันไห้หวน
ฝังความเจ็บเหน็บน้ำตาว่าคู่ควร
สิ่งหลอกลวงถ่วงใจในราตรี

ในค่ำคืนดึกดื่นสะอื้นไห้
น้ำตาไหลร่ำพิไรไม่หน่ายหนี
มีเพียงเหงาตอกย้ำเศร้าเฝ้าฤดี
ไร้ปรีดีเชิดชีวีนี้เดียวดาย

                           Design with love"

[จ.รัตติกาล]

ห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ที่หดหู่
เคยเคียงคู่กันมาร่วมอาศัย
กาลเวลาหมุนเวียนเธอเปลื่ยนไป
ทิ้งเราไว้ในห้องเช่าเหงามากมาย

ดั่งโดนขังอยู่ในโลกแสนโศกเศร้า
มีแต่เงาคอยเป็นเพื่อนไม่เลือนหาย
วิมานรักเปลี่ยนเป็นกรงคงไม่คลาย
ห้องเช่าที่เดียวดายกลายเป็นกรง