ดุจดังบุหงาในป่าแก้ว
พราวแพรวแววมณีมีค่า
เย็นชุ่มฉ่ำใสดังธารา
งดงามกว่าคำใดจะเปรียบเปรย
เพียงยิ้มพิมพ์ลักษณ์สลักจิต
ให้นิรมิตพริ้มพรายมิวายเฉลย
ติดตราตรึงซึ้งหทัยเจ้าทรามเชย
โอ้ใจเอ๋ยถูกเจ้าเข้าครอบครอง
ดวงเนตรแลหฤทัยใสซื่อ
งามหรือคือกว่าดาวทั้งผอง
แค่ชั่วเศษกาลผ่านมอง
ดังตกต้องสู่ห้วงบ่วงดวงใจ
ปล่อยพริ้วปลิวสยายเกศา
ประหนึ่งว่าดุจเส้นแพรไหม
ดำสนิทหอมยวนเย้าเจ้าอรไท
ประดับไว้อยู่ในดวงแด
แต่ว่าใจนี้มีค่าน้อย
หลากร้อยหลายพันบาดแผล
กัลยาณีมีหรือจะเหลียวแล
คงได้แค่แลมองผ่านสองตา
อยากจะบอกความนัยที่รู่สึก
ในส่วนลึกของฤดีสิเนหา
แต่ก็ยากหากเอ่ยเผยวาจา
รู้ดีว่าค่าฉันไม่คู่ควร
หากอารมณ์ฤๅจักข่มความคิด
ฉันมีสิทธิ์ร่ำไห้ได้กำสรวล
ด้วยหลงใหลปักใจแม่เนื้อนวล
ทุกกระบวนบทตอนอาวรณ์ใจ
จึงฝากถ้อยวัจนีที่สาส์นรัก
โปรดประจักษุ์ชัดแจ้งแถลงไข
ว่าคนนี้ที่มีเพียงหทัย
มีสิทธิ์จักรักเพียงแก้วตา
สิตางศุ์
๒๕๑๐๒๕๕๔
