ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

เมื่อเธอไม่รัก

เมื่อ....เธอไม่อาลัย ทำใจห่วง
เมื่อ....ถึงช่วง เวลา พาห่างเหิน
เมื่อ...เธอเที่ยวท่องไป อย่างเพลิดเพลิน
เมื่อ....เธอเมินฉันก่อน ก็อ่อนใจ

เธอ....ไม่คิด คำนึง ถึงใครเจ็บ
เธอ....ไม่เก็บ รักเรา คราวอ่อนไหว
เธอ....เปลี่ยนผัน พลันหลบไม่พบใคร
เธอ....ทำไม ทำได้ ใจร้ายจัง

ไม่....อาลัยอาวรณ์ คนอ่อนอก
ไม่....สะทก สะท้าน เดินหันหลัง
ไม่....รู้ว่า ใจหนึ่ง ซึ่งภินท์พัง
ไม่....หยุดยั้ง ชั่งใจ เธอใจดำ

รัก....ของเรา ต้องจบ หลบสะอื้น
รัก....ให้ใคร ไหนอื่น ต้องขื่นช้ำ
รัก...กลับกลายลวงหลอกกลับกลอกคำ
รัก....ทำไมให้ช้ำ...เสียน้ำตา

หาก-เมื่อเธอไม่รัก จงจากฉัน
จบสิ้นกัน วันนี้ เสียดีกว่า
สิ้นสัมพันธ์ กับกาล ที่ผ่านมา
ไปจากฉัน เถิดหนา ถ้าไม่รัก....

"สุนันยา"

[พิมพ์วาส]

ในห้องมืดกับความทุกข์ใจสิ้นหวัง
หมดพลังแรงสู้ดูทุกข์หนัก
เพราะเธอทิ้งฉันไปไกลความรัก
แจ้งประจักษ์ห่างรักกลับเลือนไป

พูดพร่ำว่าเธอไม่รักใจจากสิ้น
ทิ้งน้องหญิงอำลาน้ำตาไหล
ทิ้งไปแล้วเหินห่างจากไปไกล
เหตุไฉนใจใคร่ลาจากกัน

ก็...เธอนั้นหมดรักจักตีจาก
รู้...ว่ามากความเกลียดเครียดให้ฉัน
อยู่...กันไปได่แต่มองหน้ากัน
ว่า...สักวันจะได้ทิ้งไปให้ไกล

เธอ...มองเมินว่าฉันมันไร้ค่า
ไม่....พูดจาให้รู้ฉันเจ็บไหม
รัก....ที่ร้างเหินห่างจากไปไกล
ฉัน...จึงใคร่ร่ำไห้น้ำตาริน

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ในเมื่อเธอไม่รักอย่าทักหา
ขอจงไปไกลตาอย่าถวิล
ไม่ต้องทำหน้าบึ้งซึ่งเราชิน
ขอเพียงสิ้นสัมพันธ์เท่านั้นพอ

ไม่ต้องยกคำหวานมาสานสู่
ในเมื่อรู้ว่าใจไม่คิดขอ
อย่ามาแกล้งยวนเย้าพะเน้าพะนอ
สานสัมพันธ์กันต่อก็เพราะลวง

จะไปไหนก็ไปไกลไกลเถิด
ให้บังเกิดพิมานขานบนห้วง
รักสลายวายลมก็ตรมทรวง
จึงเป็นบ่วงเวหาศนิราศรัก

แล้วอย่าหันกลับมาน้ำตาตก
ให้นรกท่วมหัวกลัวกระอัก
เมื่อพบกันคราใดไม่ต้องทัก
ง่ายดายนักห่างเหินเมินใส่กัน

อย่าหวังว่าจะเห็นลำเค็ญทุกข์
ฉันน่ะสุขใจเหลือเฟือสุขสันต์
จงจากไปไกลไกลให้ไวพลัน
น้ำตานั้นอย่าหวังเปื้อนดั่งธาร

ในเมื่อเธอไม่รักอย่าทักตอบ
อย่ามามอบความหวังเหมือนสังหาร
ให้ฉันตรมขมตรอมพร้อมวายปราณ
ขอวันผ่านกาลใหม่ไม่มีเธอ

บัณฑิตเมืองสิงห์

[Music]

(ขอโทษเจ้าของกระทู้.ขอตอบ..ท่านบัณฑิตเมืองสิงห์..)

เธออาจซ่อนความรู้สึกที่ลึกล้ำ
มิอยากย้ำความเก่าของเราเหรอ?
ยิ่งหา>หาย..ยิ่งหนี>รี่มาเจอ
มาออเออกันดีๆ..สักทีเถอะ

ตามกันมาหลายเวป..มันเจ็บนะ
ออกแรงซะเหนื่อยอ่อนหยุดอ้อนเหอะ
ความเร่าร้อนอ่อนล้าทีท่าเยอะ
เขียนกลอนเลอะตามลุ้นไม่คุ้นกัน

จีบจนเบื่อแล้วนะ.."พ่อพระเอก"
ตามเป่าเสกพร่ำเพ้อให้เธอหัน
คนเมืองสิงห์หยิ่งทะนงร่วมวงศ์วรรณ
ยิ่งผลักดัน..ยิ่งดูด..พิสูจน์ใจ

อย่ามาไล่ Go far far ซะให้ยาก
ยิ่งคิดมากด้วยซ้ำ..ว่าทำไก๋
ต่อให้เธอซุกซนอยู่หนใด
จะมีใคร?อยู่เคียงข้างได้อย่าง"เรา"

 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

Music เจ้าเอย

อย่ามาเสกมนตราเวลาจ้อง
เพียงแค่มองเมียงอยู่รู้ถึงเถา
คือรากร้ายคล้ายบ่วงมาลวงเรา
เพียงคิดเอาอาฆาตประมาทนัก

พี่มิวสิคเจ้าเอย...
อภิเปรยความหลงลงกับดัก
ว่าบัณฑิตติดใจในความรัก
หวังหาญหักคุณไสยใช้เวทย์มนต์

ฤๅอาคมพรมหล้าคร่าบัณฑิต
เพียงแค่คิดผิดมากยากระหน
หวังสิ่งร้ายหมายอสุภให้ทุพพล
ฤๅกรรมคนบนบานจะต้านใจ

ยังอยู่ที่เดิมนั้นทุกวันนี้
อาศัยที่"บ้านกลอนไทย"ไม่ไปไหน
จะว่าเราหนีหน้าหรืออย่างไร
ก็ตามไม่ทันเองเล่นเพลงกลอน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[สุนันยา]

ในห้องมืดกับความทุกข์ใจสิ้นหวัง
หมดพลังแรงสู้ดูทุกข์หนัก
เพราะเธอทิ้งฉันไปไกลความรัก
แจ้งประจักษ์ห่างรักกลับเลือนไป

พูดพร่ำว่าเธอไม่รักใจจากสิ้น
ทิ้งน้องหญิงอำลาน้ำตาไหล
ทิ้งไปแล้วเหินห่างจากไปไกล
เหตุไฉนใจใคร่ลาจากกัน

ก็...เธอนั้นหมดรักจักตีจาก
รู้...ว่ามากความเกลียดเครียดให้ฉัน
อยู่...กันไปได่แต่มองหน้ากัน
ว่า...สักวันจะได้ทิ้งไปให้ไกล

เธอ...มองเมินว่าฉันมันไร้ค่า
ไม่....พูดจาให้รู้ฉันเจ็บไหม
รัก....ที่ร้างเหินห่างจากไปไกล
ฉัน...จึงใคร่ร่ำไห้น้ำตาริน

น้องพิมพ์จ๋า

ถ้า หากเขาไม่รัก หักใจซะ
เขา ไร้ค่า เกินคำ พร่ำ ถวิล
ไม่ ต้องหลั่งน้ำตา จนล้าจินต์
รัก ตัดสิ้น เถิดหนา แก้วยาใจ

หัก สวาทขาดเยื่อเมื่อไม่รัก
อก ร้าวหนัก พักก่อน รออ้อนใหม่
หัก จากคน เคยรัก แล้วผลักไกล
ใจ แหมเจ็บ เพียงไหน อย่าได้กลัว

อยากปลอบคนใจเหงา ที่เศร้าหนัก
ช่างยากนัก เหมือนแฝง แสงสลัว
เขียนแต่กลอน ปวดร้าว เข้ากลับตัว
อยากปลอบบ้าง กลายมั่ว เหมือนยั่วเลย...

"สุนันยา"
เคยมีแต่คนปลอบ
พอจะปลอบใครบ้าง ช่างยากเย็นซะจัง...