เสแสร้งทำไม?

เสแสร้งทำไม?

เพียงผู้หญิง คนหนึ่ง ....
ที่ไร้ซึ่ง มารยา จะสาไถย์
ถึงเหว่ว้า ไร้ค่า กว่าอื่นใด
ก็อยู่ได้ ในวังวน ทนชีวิต

ไม่ต้องการ สิ่งไหน....
ไมตรีไม่ อยากได้ ให้สนิท
เอื้ออารี เหมือนว่า จะเป็นมิตร
แต่ดวงจิต แฝงไว้ สิ่งใดกัน

ในชีวิต ที่หม่นหมอง..............
ไร้สิ่งปอง คงมอง เพียงภาพฝัน
ไม่ทำร้าย ทำลาย หมายจำนรรจ์
หรือเสกสรร ถ้อยลวง ในห้วงมาน

ฉันปิดกั้น ตัวฉันเอง.......
เพราะหวั่นเกรง ใครเขา ทำร้าวฉาน
ใช้คารม คมถ้อย คอยระราน
ในสังคม สื่อสาร ที่พานพบ

ฉันเขียนกลอน ฉะอ้อนหวาน.....
ในบางกาล ผสานเศร้า เคล้าบรรจบ
กลั่นวลี เรียงร้อย ทุกถ้อยครบ
บางครั้งสบบทเศร้า เคล้าน้ำตา

ร้อยกรอง มองความเหงา.....
ด้วยปวดร้าว ในชีวิต ลิขิตฟ้า
มิได้หวัง สิ่งใด ให้นำพา
ยอมแพ้พ่าย ในชะตา พาวกวน

แต่วันหนึ่ง ที่พึงพบ........
ต้องประสบ เหตุการณ์ อันสับสน
เมื่อมีหนึ่ง ไมตรี ที่ยินยล
ยื่นมาให้ จากคน ไม่คุ้นเคย

ฉันเผลอรับด้วยจับจิต......
มิได้คิด สิ่งใด เพราะใจเผย
ไมตรีมอบ กลับไป ให้หมดเลย
ความระแวง เจ้าเอย ไม่เคยมี

เสแสร้งแกล้งเป็นห่วง......
ทำร้ายทรวง ด้วยคำ กล่าวย้ำที่
ร้อยเล่ห์เหลี่ยม คำคม พรมวจี
แท้สิ่งที่ มอบให้ ทำร้ายจินต์

มีความสุข ดีใช่ไหม………
ที่หลอกใช้ ใครหนึ่ง ซึ่งพลัดถิ่น
ไมตรีแฝง โสมม ถมชีวิน
ขอให้ธรณินทร์ เช็คบิลเธอ....

“สุนันยา”

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เสแสร้งทำไม? (อ่าน 3996 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้