อรุณฉายพรายแสงเรืองรุ่ง
ที่โคนรุ้งนภาเฉิดฉัน
เมียงมองเพียงมองเท่านั้น
คืนวันภาพเก่าก็กลับคืน
อนิจจาแสนเศร้าสิเนหา
เกินกว่าจะกลืนใจให้ฝืน
อยากตายได้ล้มทั้งยืน
จมพื้นแหล่งหล้าพสุธา
โอ้คนดีที่รักแต่ปางก่อน
ตอนนี้มิมีได้เห็นหน้า
สุดเอื้อมแลมองจ้องคว้า
กานดาเจ้าหายห่างไกล
รำพึงเพ้อถึงเพียงเจ้า
ในเงาแฝงความหวั่นไหว
ผิดพลั้งกระทำพลาดไป
ขออย่าได้แค้นเคืองสิ้นใยดี
อภัยสักครั้งเถิดเจ้า
เพราะพี่เฝ้าคิดถึงอยู่อย่างนี้
บาปเวรย้ำกรรมที่มี
ปรานีโปรดเถิดจงเห็นใจ
กลับมากลับมากลับมา
แก้วตาอย่าร้างไปไหน
พี่คิดถึงแทบขาดใจ
ในวันสุดท้ายขอชีวา
สิตางศุ์
๑๗๑๐๒๕๕๔
